Συνταξιδέψαμε και πάλι σήμερα Πέμπτη 25/5/23 με τους μαθητές του Β2, βάζοντας στις αποσκευές μας τα συναισθήματα εκείνα που, όταν τα βιώνουμε, μας ζορίζουν και δυσκολευόμαστε να τα διαχειριστούμε.
Χρειαστήκαμε μια ιστορία για να ανοίξουμε πανιά και τη βρήκαμε στο βιβλίο της Έρας Μουλάκη «Η παλέτα των δύσκολων συναισθημάτων». Σε αυτή την αφήγηση ακούσαμε την 8χρονη ηρωίδα να μας περιγράφει στιγμές έντονου θυμού, φόβου, άγχους και στεναχώριας που την δυσκόλευαν τόσο, ώστε να 
γράψει σε μια σχολική εργασία: «αν ήμουν Θεός για μία μέρα….θα κατέστρεφα την παλέτα των αρνητικών συναισθημάτων». Γιατί πίστευε, ότι «αν δεν είχαμε αυτά τα συναισθήματα, θα ήμασταν συνέχεια χαρούμενοι, ατρόμητοι, ήρεμοι και αγαπημένοι». Και η αλήθεια είναι, ότι πολλοί σκεφτόμαστε κάπως έτσι και προσπαθούμε συχνά να αποφύγουμε τα δύσκολα συναισθήματα ή να τα «διώξουμε» όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ευτυχώς για εκείνη- και για τους υπόλοιπους συμμαθητές της- η δασκάλα της άδραξε την ευκαιρία να τους διδάξει, ότι «αυτά που ονομάζουμε αρνητικά συναισθήματα μπορεί κάπως να μας δυσκολεύουν, όταν τα νιώθουμε, αλλά είναι εξαιρετικά χρήσιμα και μας προστατεύουν». Και αυτό είναι πολύ σημαντικό να καταφέρουμε να το δώσουμε στα παιδιά μας και να κάνουμε χώρο, για να μπορέσουν να εκφραστούν και να ακουστούν. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το συναίσθημα, αλλά πώς το εκφράζουμε. Αυτό ίσως είναι και η μεγάλη πρόκληση για όλους μας…
Και η δική μας τάξη, το Β2, είχε την τύχη, να έχει έναν δάσκαλο που ήταν πρόθυμος να δώσει χώρο, στο να συζητήσουμε παρέα για αυτά τα «δύσκολα»
συναισθήματα. Και τα παιδιά είχαν πολύ διάθεση να μιλήσουνε για αυτό, να φέρουν παραδείγματα από την δική τους ζωή, να περιγράψουν τις δικές τους αντιδράσεις, όταν το συναισθηματικό θερμόμετρο πιάνει κορυφή, αλλά και στρατηγικές που τα βοηθούν να διαχειριστούν τα συναισθήματα αυτά. Φτιάξαμε, έπειτα, μια μεγάλη ορχήστρα και με τις φωνές και τα σώματά τους, δώσαν τα παιδιά μορφή και ρυθμό στον φόβο, τον θυμό, την λύπη, το άγχος αλλά και τη χαρά και τον ενθουσιασμό- γιατί μια συναισθηματική παλέτα μπορεί να είναι πολύχρωμη και γιατί «υπάρχουν τόσα συναισθήματα όσα τα χρώματα και οι αποχρώσεις τους-ένα για κάθε περίσταση».
Παίξαμε, επίσης, με τον Τροχό των Συναισθημάτων και δόθηκε ξανά η ευκαιρία στα παιδιά να αναφερθούν σε πράγματα που πυροδοτούν στα ίδια συναισθήματα- και διαπιστώσαμε πολλές ομοιότητες ανάμεσα στους φόβους, τις στεναχώριες αλλά και τα πράγματα που τα θυμώνουν. Και φάνηκε να έχουν ανάγκη να ακουστεί κάθε τους συναίσθημα και να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τους γύρω τους, μικρούς και μεγάλους.
Κλείσαμε με ένα ταξίδι νοητικό, σε ένα μέρος ιδανικό και ασφαλές- όπως το κάθε παιδί επέλεξε να το φτιάξει στην φαντασία του- με την ελπίδα να μπορεί να επιστρέφει με την σκέψη του σε αυτό και να ηρεμεί, όταν θα βιώνει έντονα συναισθήματα. Ξεκινήσανε να το ζωγραφίζουν, ώστε να δημιουργήσουν μια «χειροπιαστή» εικόνα του μέρους αυτού, μα ο χρόνος δεν μας έφτασε. Όπως συμβαίνει πολλές φορές, όταν προσπαθείς να χωρέσεις σε λίγες στιγμές τον συναισθηματικό κόσμο των παιδιών.. Εύχομαι να καταφέρουνε να της δώσουν μορφή στον δικό τους χρόνο και χώρο.
Σας ευχαριστώ πολύ όλους όσους συμβάλατε σε αυτό το ταξίδι: εσάς κύριε Θωμά και εσάς παιδιά, για αυτόν τον πολύ όμορφο 2ο σταθμό σε μια διαδρομή που δεν σταματάει εδώ…Και εσάς γονείς που με αφήσατε να συνταξιδέψω με τα παιδιά σας σε αυτό τον τόσο όμορφο και ιδιαίτερο προορισμό: τα Συναισθήματά τους..
Με εκτίμηση
Ελένη Τσιντζήρα
(όλα τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά που χρησιμοποιούνται στο κείμενο είναι από το βιβλίο της Έρης Μουλάκη, Η παλέτα των δύσκολων συναισθημάτων, Εκδόσεις Κέδρος Εκδοτική Α.Ε., 2023)
«Παίζω, τρέχω, μαθαίνω να αντέχω, να φοβάμαι, να πονώ και τη λύπη μου να δείχνω χωρίς να με λένε μικρό.
Τον θυμό μου αποδέχομαι, σαν ένα συναίσθημα θετικό, φροντίζω όμως να τον εκφράζω με έναν τρόπο αποδεκτό.
Το άγχος το ελέγχω, γιατί λίγο είναι κινητοποιητικό, σε μεγάλες δόσεις όμως είναι καταπιεστικό.
Ο φόβος δεν με κάνει αδύναμη ή μικρή, απλά μου ψιθυρίζει να έχω προετοιμαστεί.
Λύπη και στενοχώρια, πασπαλισμένες με δάκρυα πολλά, με κάνουν να καταλαβαίνω αν πλήγωσα ή πληγώθηκα βαθιά.
Πάντα μια συγγνώμη βοηθάει να επουλωθεί και η πιο μεγάλη συναισθηματική πληγή.
Δεν υπάρχουν συναισθήματα αρνητικά, είναι όλα δικά μας και πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτά.»
