Bill Kuderis

Βαρέθηκα στην ίδια γειτονιά. Μετακομίζω

www.kuderis.blogspot.com

Μην ανησυχείτε αδέλφια! Δεν είμαι υποψήφιος. Ούτε στις κλαδικές, ούτε στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεν αντέχω να χάσω για μια ακόμα φορά. Ένα ακόμα δικαίωμα μου απέμεινε. Το δικαίωμα του εκλέγειν. Και να εκλέγω βαρετό κατάντησε.

Ένα απειροστό η ψήφος μου, στην παντοδυναμία του συστήματος. Βγάλτε μας στην παρανομία για να μας λυτρώσετε από τα υπαρξιακά μας προβλήματα.

Με την γυναίκα μου, υποψήφια κάπου, το ξεκαθάρισα. Δεν είμαι προβοκάτορας.

Της αφιερώνω το παρακάτω ποιηματάκι του Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε.

” ΤΙ Θ’ ΑΠΟΓΙΝΕΙΣ, ΘΕ ΜΟΥ, ΑΝ ΠΕΘΑΝΩ… “

Τι θ’ απογίνεις, Θε μου, αν πεθάνω ;

Εγώ ειμαι το κανάτι σου ( αν σπάσω ; )

Εγώ ειμαι το ποτό σου ( αν πικράνω ; )

Εγώ ειμαι το έργο σου και το ένδυμά σου,

μαζί μου θα χαθεί το νόημά σου.

Αλλού δεν πρόκειται να βρεις μια στέγη άλλη

να σε δεχτεί με λόγο απλό, ζεστό.

Θα σου λυθεί απ’ το πόδι το σανδάλι

το μεταξένιο σου, που είμαι εγώ.

Το πανωφόρι σου πια θα σ’ αφήσει.

Το βλέμμα σου, που στο πλευρό μου

το είχα πάντοτε εγώ προσκέφαλό μου,

μάταια τριγύρω ώρα πολλή θα με ζητήσει –

κι όταν ο ήλιος τελικά γείρει στη Δύση,

σε ξένης πέτρας αγκαλιά θα ξενυχτήσει.

Τι θ’ απογίνεις, Θε μου ; Αγωνιώ.

Bill Kuderιs

Δημοκράτης ψηφοφόρος

       Άμα γίνω Λαϊκός Κομισάριος θα μ’ αγαπήσεις μωρό μου;

    Μια ανίκητη κεντρομόλος δύναμη με κρατάει στο κύκλο των χαμένων ποιητών. Ένας ομφάλιος λώρος που ούτε με πνίγει ούτε μ’ αφήνει να πεθάνω από ασιτία. Ένας ιδιότυπος μαζοχιστής, ένας ιδιώνυμα τελών εν αδίκω μαλάκας.

    Την Αριστερά την αγάπησα γιατί πρόλαβα να μισήσω τη Δεξιά. Το λάθος το λάτρεψα γιατί δεν βρίσκω το σωστό. Βλέπω το άτομο γιατί δεν μπορώ να δω το σύνολο.

    Όμως γουστάρω αδέλφια. Ποιες προθέσεις θυμόσαστε; Αμφί, αντί, κατά, διά. Πόσο δυναμισμό κρύβουν, πόση ελπίδα εμπεριέχουν; Και κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Αυτές οι προθέσεις μπορεί να είναι δικές μου, ολοκληρωτικά δικές μου. Τις άλλες με, σε, για, υπό, τις αφήνω για τους άλλους τους πολλούς.

     Όμως γουστάρω αδέλφια. Κόντρα στο ρεύμα του δρόμου ταχείας κυκλοφορίας. Να με μουτζώνουν γιατί δεν πειθάρχησα στους δικούς τους νόμους. Γιατί δεν αποδέχτηκα τη δική τους μιζέρια.

    Όμως γουστάρω αδέλφια. Να παλεύω τους ανεμόμυλους, να κυνηγάω το όνειρο. Γιατί μισώ το βόλεμα.

    Όμως με γουστάρεις καλή μου. Γι’ αυτό που είμαι και γι’ αυτό που δεν είμαι. Γιατί το ξέρουμε και οι δυο ότι ορίζω το μυαλό σου, τη καρδιά και τη σκέψη σου. Κι ας μη μου δίνεις τη ψήφο σου.

    Μια Δουλτσινέα εσύ που αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις ότι ο Δον Κιχώτης είναι η ολοκλήρωσή της.

    Γιατί ένας κόσμος χωρίς αποτυχία δεν έχει μέλλον.

                                                                                           Bill  KÙDERIS

                                                                          Ινστρούχτορας μειοψηφιών

     Στον Παναγιώτη και τη Λεμονιά

Από τους δρόμους του κλαρίνου στην αγκαλιά της Γκόλφως

            Μια μινιατούρα φουστανελά  ήτανε. Το νεαρότερο μέλος του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού του. Κάπου λάθεψε το βήμα στο χορό και του πατήσανε τη φούντα του τσαρουχιού του. Πόνεσε πολύ. Πιο πολύ όμως του στοίχησαν τα βλέμματα συμπάθειας των επισήμων καθώς η ξεκολλημένη φούντα παρέμενε στο πλακόστρωτο, μαρτυρική απόδειξη του λάθους του, σ’ ένα κύκλο χορού, σ’ ένα κύκλο μαρτυρίου.

 Λένε πως το κλαρίνο εκφράζει τη λεβεντιά της ψυχής μας. Η ψυχή μας δε μπορεί να βγάλει λεβεντιά. Μόνο κλάψα μπορεί να βγάλει και συμβιβασμό. Όπως τα χορευτικά των πολιτιστικών συλλόγων, είναι για να επιδεικνύονται οι επίσημοι. Όπως και οι κυκλικοί χοροί που είναι για τον πρώτο. Άμα είσαι τελευταίος μπορεί να σου πατήσουν τη φούντα του τσαρουχιού σου και από σύμβολο ανεξαρτησίας να γίνει σύμβολο χωριατιάς και υποκουλτούρας.

Το ταμπούρλο μας ταιριάζει αδέλφια. Ίσια στην καρδιά. Μια Πασιονάρια είναι η καρδιά που αντιστέκεται. Μια Κάρμεν που ερωτεύεται. Ένας Κούρδος που αυτοπυρπολείται.

            Η φυγή έχει το χρώμα του Σεπτέμβρη. Το κίτρινο είναι το χρώμα του Σεπτέμβρη, όπως το χρώμα του θυμού. Με τον εαυτό μου είμαι θυμωμένος αδέλφια. Που μάζεψα τη φούντα και δεν πέταξα το τσαρούχι στη μούρη των επισήμων.

Έρχεται όμως κι ο Οχτώβρης. Η σειρά του κόκκινου. Κόκκινο είναι το χρώμα της καρδιάς. Κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους. Κόκκινο είναι το χρώμα του λάθους. Κόκκινο είναι το χρώμα της αντίστασης.

            Ο Χίτλερ είπε πως οι μάζες είναι σαν τις πόρνες. Όσο περισσότερο τις πιέζεις τόσο περισσότερο ενδίδουν. Μόνο που εμείς δεν είμαστε μάζες. Μειοψηφούσες ματωμένες καρδιές είμαστε, που θα πάρουν την εκδίκησή τους όπως τα όνειρα.

Έτσι για να βρει το τσαρούχι το στόχο του.

BILL KÙDERIS

Ο έρωτας της εξουσίας

 Τακτοποίησε με νευρική κίνηση την άκρη της φούστας της, μιας και δεν προλάβαινε να κάνει τίποτε άλλο!

Με συγχωρείτε που διακόπτω, είπε με βλέμμα όλο νόημα η συνάδελφός της και άφησε ένα φάκελο στο γραφείο του προϊσταμένου.

Τόσα χρόνια μαζί στην Υπηρεσία έμαθαν η μια να διαβάζει τη σκέψη της άλλης. Αυτό την ενοχλούσε.

«Αφού ξέρει ότι έχουμε δουλειά, γιατί χώνεται;» Πες της να χτυπάει την πόρτα. «Σου το είπα τόσες φορές» ξέσπασε στον προϊστάμενο.

Το είχε φιλοσοφήσει. Σ΄αυτή τη μεταβίβαση εντολής αναλυόταν όλη της η υπηρεσιακή κατάσταση και κατ΄επέκταση ένα κομμάτι της ζωής της, το σημαντικότερο ίσως.

Ενώ είχε τη δυνατότητα να δίνει εντολές, να καταρτίζει λίστες προτεραιότητας, να εξουσιάζει , ποτέ δεν ήταν στο προσκήνιο. Πάντα στο παρασκήνιο. Γραμματεύς υπηρεσιακού συμβουλίου. Να τα κανονίζει όλα αυτή και να τα υπογράφουν οι άλλοι. Αυτή η διαρκής αντιδιαστολή πραγματικότητας και εικόνας, ήταν το σαράκι της καθημερινότητας που την έτρωγε.

Πόσος μόχθος, τι ψυχικές διεργασίες, πόσο συναισθηματικό κόστος να προσαρμόσει αυτό που είναι σ΄αυτό που φαίνεται και το αντίστροφο.

Πόσες φορές ένοιωσε την ανάγκη να τα τινάξει όλα στον αέρα, να φωνάξει. Ναι εγώ είμαι με βούλα και υπογραφή, εγώ είμαι και πάνω από την απόφαση και κάτω από την απόφαση.

Εγώ είμαι, η ίδια, η γυναίκα, η σύζυγος, η ερωμένη.

Η εξουσία του έρωτα

Το σηκωμένο δακτυλάκι δεν σήκωνε αμφισβητήσεις. Ναι αυτή ήταν η εξουσία. Δεν είχε σημασία το πεδίο εφαρμογής της.

Οι φυσιογνωμιστές την κατέταξαν στην κατηγορία των γυναικών εξουσιαστών. Γυναίκες με σχιστά χείλη, έχουν καπρίτσιο, θέληση, υπομονή. Οι εξελικτικοί ψυχολόγοι αναλυτές, κατέληξαν στην φροϋδική άποψη. Γεννήθηκε και έγινε.

Το αγέρωχο ύφος, η σκληρότητα του βλέμματος επίκτητα. Τα λακκάκια στα μάγουλα, εκ γενετής. Ο συνδυασμός τους ικανός να αιχμαλωτίσει ερωτικά τον αγριότερο ορεσίβιο κτηνοτρόφο γιδοβοσκό έως τον σταλινικά άκαμπτο πεδινό βαμβακοκαλλιεργητή.

Γυναίκες με τέτοια χαρακτηριστικά, δεν γίνονται ποτέ πρώην.

Όπως οι αληθινοί έρωτες, έτσι και η εξουσία του έρωτα είναι παντοτινή.

Bill Kúderιs

Ο ανασχηματισμένος

 Sarah Brightman – Harem(HQ)

playonsite-iloveyouΣπονδή στο ανέραστο «πρέπει»

Να προσέχεις της είπε η μάνα της έξω από το τζάμι του οδηγού καθώς το βλέμμα της την ακολουθούσε από την πρώτη μέχρι την τέταρτη ταχύτητα του διθέσιού της. Και αυτή τη σύλληψή της ακόμη σαν έλλειψη προσοχής εκ μέρους της μάνας της παρά σαν στιγμιαίο πάθος του πατέρα της την εκλάμβανε.

Αυτή η προσοχή! Μια διαχρονική επίκληση ετοιμότητας, μια βιωματική ανάπτυξη προνοητικότητας, μια αμυντική τακτική αγωνίζεσθαι. Είναι επιμελής και προσέχει ό,τι της συμβουλεύω, την επαινούσε η ανέραστη θρησκόληπτη δασκάλα της. Είναι θετική, προσέχει, δεν κάνει εύκολα το λάθος ισχυρίστηκε ο μαθηματικός του λυκείου της. Δεν αφήνεται καθόλου, προσέχει μην την απομονώσω είπε ο συμφοιτητής της. Σιδεροπάρθενη σου λέω, αστειεύτηκε ο προϊστάμενός της.

Το ιδιόκτητο δυαράκι της την υποδέχθηκε. Σίγουρο και ασφαλές καταφύγιο της μοναξιάς της. Μιας μοναξιάς λυτρωτικής και τυραννικής ταυτόχρονα. Δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα αν την επέλεξε ή αν η μοναξιά επέλεξε την ίδια. Δεν άφησε τον εαυτό της έκθετο σε καταστάσεις πάθους και λάθους. Επιλογή λοιπόν.

Το να μείνει μόνη της όμως χωρίς οικογένεια χωρίς παιδιά δεν ήταν επιλογή της.

Κάποιες διαταραχές του κύκλου της, έστειλαν τα προειδοποιητικά μηνύματα του αμείλικτου χρόνου.

Για να διασκεδάσει τους φόβους της περισσότερο, παρά για να επιλέξει εσώρουχα για την αυριανή επίσκεψη στον γυναικολόγο τα κοίταξε λάγνα, νωχελικά απλωμένα στο κρεβάτι της. Τα πιο τολμηρά, παρεξηγήσιμα για την σεξουαλική της δραστηριότητα και κατά συνέπεια αχρείαστα. Τα πιο σεμνότυφα παράταιρα αθώα για την ηλικία της.

Μέσα από το ρεφραίν του «Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα», ακούστηκε το κουδούνι.

Έχεις γκόμενα ρε; ρώτησε με την επιτηδευμένη λεκτική προκλητικότητα των ανέραστων γυναικών, το παιδί του ντηλίβερι. Διάλεξε και πάρε ό,τι θέλεις.

Όχι αυτό δεν το χαρίζω, πρέπει να το πάρεις με το σπαθί σου. Αυτό το λευκό βρακάκι με τη ματωμένη καρδούλα στο επίμαχο σημείο.

Δόθηκε με την αποφασιστικότητα Μωαμεθανού πορθητή, με το φανατισμό Ιησουϊτη μοναχού, με την επιθετικότητα κουρσάρου πειρατή, με την αυταπάρνηση Γιαπωνέζου Σαμουράϊ, με την γλυκύτητα Ορθόδοξης Ηγουμένης, με τον ερωτικό πλουραλισμό Γαλλίδας οδαλίσκης.

Ήθελε να σκοτώσει όλα τα πρέπει της ζωής της, να νικήσει το χρόνο μέσα στο τώρα, να πάρει εκδίκηση για το πριν.

Έβαλε το πιεσόμετρο ο αριβίστας προϊστάμενός της. Τέτοια ευκαιρία στα πόδια του και να χαθεί. Η χειρόγραφη αίτηση χορήγησης άδειας λόγω επαπειλούμενης εγκυμοσύνης σφάδαζε στα τρεμάμενα χέρια του.

Την κατάστασή του όμως επιδείνωναν τα επαναστατημένα γράμματα των λέξεων που αλλοίωναν τα λογικά νοήματα των φράσεων. Ιδίως τα σύμφωνα. Η χαλαρότητα του βήτα, η αυθάδεια του γάμα, η δυναμικότητα του δέλτα, το ζωώδες ένστικτο του μι, η προκλητικότητα του νι, η βάρβαρη αρρενωπότητα του ρώ, η διακριτικότητα του σίγμα, το φι της φυγής, το χι της ακυρότητας.

Η Περιφερειακή Διεύθυνση επικύρωσε την χορήγηση αδείας και προώθησε αρμοδίως την αίτηση συνταξιοδοτήσεως του προϊσταμένου σύμφωνα με τις περικοπές του Νέου Ασφαλιστικού.

Αφιερωμένο σ’ αυτούς που θα στείλουν στην κρεμάλα όλα τα στερητικά α όπως Ανέραστος, Ανύμφευτος, Αναίσθητος, Ανολοκλήρωτος, Απαγορευτικός.

Και σ’ αυτούς που μας δίδαξαν τα Ρω του έρωτα, τα Πι και Ταυ της επανάστασης. (Οδυσσέας Ελύτης, Άρης Βελουχιώτης, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Νίκος Μπελογιάννης).

BILL KÚDERIS

Μικροαστικός εγωισμός

Η ζωή του είχε γίνει λάστιχο. Αγώνας δρόμου για να βολέψει την καθημερινότητα τη δική του, ως υποσυνόλου της καθημερινότητας του παιδιού του. Μαζί με το σχολείο είχε να ρυθμίσει τα αγγλικά, γαλλικά, τη μουσική και το κολυμβητήριο της μικρής. Α! ναι και οι Κυριακές κλεισμένες σε σκακιστικούς αγώνες. Γιατί βέβαια μπορεί το σκάκι να μη ταιριάζει στα κορίτσια αλλά είναι ένα πνευματικό άθλημα, όπου δοκιμάζεται η ευφυία. Για την εξυπνάδα ήταν σίγουρος. Ο παππούς του ήταν μέγας ταβλαδόρος. Όσο για τον ίδιο, με αδιαμφισβήτητες στρατηγικές δυνατότητες στην πρέφα.

Για τις υπόλοιπες εξωσχολικές δραστηριότητες έψαξε καλόπιστα όλα τα προγονικά DNA, για να ανιχνεύσει κάποιου είδους σχέση με μουσική ή αθλητισμό. Ένας ξάδερφος της γιαγιάς της γυναίκας του, υπήρξε λαϊκός οργανοπαίχτης περιορισμένης εμβέλειας. Ίσως από κει να υπήρχε κάποιο ταλέντο στη μουσική. Όσο για την κολύμβηση, η πλειονότητα των προγόνων του, δεν είχαν ιδιαίτερες ή καθόλου επαφές με το υγρό στοιχείο. Αλλά και ο ίδιος, κολυμπούσε μέχρι εκεί που πάτωνε.

Παρόλα αυτά τα μετάλλια νικών σε διασυλλογικούς αγώνες κολύμβησης, όπως και αυτά σε αντίστοιχους αγώνες σκάκι, διακοσμούσαν τη βιβλιοθήκη του καθιστικού.

Ο ίδιος δε, ένοιωθε ιδιαίτερα υπερήφανος, όταν εξηγούσε στους φίλους του, πώς είναι το στυλ κολύμβησης «πεταλούδα», μέχρι ποια είναι η μαύρη βασίλισσα και πώς παίζει ισπανική άμυνα στο σκάκι η κόρη του.

Του κόστισε λίγο παραπάνω σε δίδακτρα, εξέταστρα και βενζίνες, αλλά όλα τακτοποιήθηκαν στο σωστό χρόνο. Το proficiency στα Αγγλικά και το Sorbone στα Γαλλικά, κορνιζώθηκαν. Όσο με τη κολύμβηση, τη μουσική και το σκάκι, δεν υπήρχε συνέχεια. Και να υπήρχε η διάθεση, δεν υπήρχε διαθέσιμος χρόνος. Τώρα είχαμε Πανελλήνιες. Η επιλογή κατεύθυνσης, ακόμη και το επιστημονικό πεδίο, ήταν δική του υπόθεση. Μελέτησε σε βάθος το κοινωνικό χρηματιστήριο των βάσεων εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Το γράφημα «Βάσεις εισαγωγής – επαγγελματική αποκατάσταση» του έδωσε τη λογική απόδειξη του παραλογισμού μας. Δεκαεννιάμιση χιλιάδες μόρια για να καταλήξεις ετεροαπασχολούμενος δικηγόρος, διπλωματούχος μπλοκάκιας μηχανικός. Το γράφημα «Βάσεις εισαγωγής – βόλεμα», χαμηλής ανταποδοτικότητας. Δεκαεννιάμιση χιλιάδες μόρια για να γίνεις δημοδιδάσκαλος, να δώσεις ΑΣΕΠ, να πάρεις διδακτορικό στις παιδαγωγικές μεθόδους προσέγγισης των τυφλών και εφόσον πετύχεις να διορισθείς, να πάρεις ένα μισθό που δεν σου επιτρέπει να αγοράσεις τις καλές παντόφλες της απογευματινής σου ανάπαυσης. Το δε άλλο συμπέρασμα της ανάλυσης του ίδιου γραφήματος, ιδεολογικά τον εξόργιζε. Τα καλλίτερα μυαλά ρε πούστη μου, Μπάτσοι και Ντάκοι!

Από όποια μεριά και να το έβλεπε το ζήτημα, στο ίδιο συμπέρασμα κατέληγε. Χωρίς μηδενιστικές προκαταλήψεις με ρεαλιστική αναλυτική και συνθετική σκέψη. Δεν αξίζει ο κόπος. Τι ήταν εκείνο όμως που τον έσπρωχνε στο να αφιερώνεται ψυχή τε και σώματι στις εξετάσεις της κόρης του? Απόλυτη ταύτιση. Δεν έδινε εξετάσεις η κόρη του, ο ίδιος έδινε εξετάσεις. Εξετάσεις σε τόσο μεγάλη ύλη σε τόσο διαφορετικά πεδία και κατευθύνσεις. Μεθοδικότητα, αποτελεσματικότητα, ανταγωνιστικότητα, εξυπνάδα, όλα κρίνονταν. Με μια και μοναδική μέθοδο αξιολόγησης. Τη συγκριτική. Την ίδια μηδενική αξία θα είχε γι αυτόν αν όλοι πετύχαιναν ή όλοι αποτύχαιναν. Όλες οι αξίες έχουν νόημα όταν περιλαμβάνονται στη συγκριτική κλίμακα αξιολόγησης. Η προσπάθεια χωρίς αποτέλεσμα δεν είναι αξία, βλακεία είναι. Ο δεύτερος οφείλει την ύπαρξή του στο πρώτο και όχι ο πρώτος στο δεύτερο. Νίκη ή ήττα και ανάμεσα τίποτα.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι την κοινωνική ανατροπή θα την κάνει η μικρομεσαία τάξη. Στη δική του συγκριτική κλίμακα αξιολόγησης τα μικρά και τα μεσαία δεν έχουν δυνατότητες. Παρόλο που μικρομεσαίος κι αυτός συμμετέχει εκών άκων σ’ ένα στημένο παιχνίδι κοινωνικής και οικονομικής αξιολόγησης. Η μοναδική του ελπίδα είναι να ερωτευθεί η κόρη του ένα μικρομεσαίο δεξιό ιδεαλιστή για να τον καταστήσει ιδανικό αυτόχειρα του ιδιώνυμου φασισμού του και του μικροαστικού εγωισμού του.

Στη Χριστινούλα που τόσο πίεσα και στην Ηλέκτρα που τόσο πλήγωσα.

BILL KÚDERIS

Καλοκαιρινή προσμονή

Η ομπρέλα στερεωμένη με τη βεβαιότητα τραπεζικού ομολόγου. Προσανατολισμένη με πρόβλεψη της πορείας του ήλιου μελετημένη, όμοια με τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Η κύρια φροντίδα σκίασης όμως ήταν για το παγωμένο φραπεδάκι του. Δεν ήταν απλά ένα δροσιστικό απεριτίφ του καλοκαιριού. Η άποψή του για τη χαλάρωση, την ξεκούραση, την απόλαυση περνούσε μέσα από το καλαμάκι στα εγκεφαλικά του κύτταρα και κατέληγε βαθιά στην ψυχή του.

Το γαλάζιο της θάλασσας, το διερχόμενο φουσκωτό, η παρακείμενη ζουμερή ώριμη καμπυλότητα, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το αδιάφορο ντεκόρ του φραπέ του.

Τη μακαριότητά του την διέκοψε η διακριτική προσέγγιση μιας γυναικείας φιγούρας. Πρώτα το άρωμά της, μετά το μάτι του ακολούθησε τη σιγουριά των κινήσεών της. Άπλωσε την πετσέτα της και επάνω άφησε το MP3 της. Ίσα που ακουγόταν οι Scorpions. Μετά το μακώ μπλουζάκι της και πάνω σε αυτό το βιβλίο. Το διέκρινε μόλις από το εξώφυλλο. Ναι, σίγουρα, η Πριγκηπέσα Ιζαμπώ του Άγγελου Τερζάκη.

Οι πρώτες ενδείξεις για τον προσδιορισμό της ηλικίας της αλληλοσυγκρουόμενες. Ο Τερζάκης μπορεί να διαβάζεται από εφήβους, αλλά είναι και συγγραφέας για την κλιμακτήριο. Οι Scorpions ακούγονται από νεαρούς αλλά είναι και για τα ΚΑΠΗ. Όσο για τις διαπιστώσεις από την παρατήρηση του σώματός της δεν πρόλαβε και δεν μπόρεσε. Μη καρφωθούμε κιόλας.

Με μια κίνηση έμπειρου κολυμβητή βούτηξε στο νερό. Άστραψε η αλυσιδίτσα στον αριστερό της αστράγαλο πριν ξαναβουτήξει δυναμικά στο νερό. Με κινήσεις κάτω από το νερό παρά στην επιφάνεια απομακρύνθηκε γρήγορα. Ίσα – ίσα που διέκρινε την άσπρη κουκίδα από το μαγιώ της και κάποια φευγαλέα λάμψη της αλυσιδίτσας της. Η χρυσή αλυσιδίτσα στον αστράγαλο. Σύμβολο της μοναχικότητας, της διαθεσιμότητας, της διαφορετικότητας, της νεανικότητας? Τι απ΄ όλα? Μπορεί και όλα, μπορεί και τίποτα.

Το φραπεδάκι στωϊκά καρτερεί, έρμαιο της τύχης του για κατανάλωση. Αυτός τώρα ακολουθεί τη χρυσή αλυσιδίτσα, ματιά τη ματιά, μέτρο το μέτρο, κύμα το κύμα. Πότε γίνεται κολυμβητής ανοιχτής θαλάσσης, πότε γίνεται κιθαρίστας ροκ συγκροτήματος, πότε ποιητής απελπισμένων ερώτων. Μα πάνω απ΄ όλα γίνεται το παλικάρι ο Νικηφόρος Σγουρός που καλπάζει πάνω στο κατάμαυρο άλογό του, μαζί με τη πριγκηπέσα του, ζωσμένοι τη χρυσή αλυσιδίτσα του νόμιμου και του παράνομου, της παραμονής και της φυγής, της αγνότητας και της αμαρτίας, του πάθους και του λάθους.

Τη φωτιά σας! Τον έβγαλε από το δρόμο του Νικηφόρου Σγουρού (Ναύπλιο – Καλαμάτα), η ζουμερή ώριμη καμπυλότητα και άφησε να ξεχειλίσει η πληθωρικότητα του στήθους της, καθώς έσκυβε να ανάψει το τσιγάρο της.

Ο αναπτήρας. Σήμα κατατεθέν ενός ερωτικού καλοκαιριού που περικλείεται από σκέψεις ανέραστες.

Η χρυσή αλυσιδίτσα. Σήμα κατατεθέν ενός ανέραστου καλοκαιριού περικλειόμενου από ερωτικές σκέψεις.

Το φραπεδάκι λέει ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα.

BILL KÚDERIS

Καλό καλοκαίρι!!!

Μητσοτάκης: Ο Κεντρώος των Δεξιών

Σαμαράς: Ο Δεξιός των Φιλελεύθερων

Σπηλιοτόπουλος Άρης: Ο Αριστερός των δεξιών μποέμ

Διαμαντοπούλου: Η αξιολογότατη των αξιολογημένων

Γιωργάκης: Ο ΣοσιαλΗστής των σοσιαλιστών

Κανέλη: Η μπολσεβίκα των κομμουνιστών

Γκερέκου: Η πολιτικός των απολιτίκ γερόντων

Βγενόπουλος: Ο Κεφαλαιοκράτης των αθλίων

Ο Σωματοφύλαξ (Bodyguard)

Αχ! Θα σε σκοτώσω! Τον φώναζε η μάνα του, καθώς του έπλενε τις πληγές από τα τσακισμένα του γόνατα.

Σε βάζουνε οι άλλοι και συ τους ακούς!

Αλήθεια, ποτέ του δεν είχε πρωτόβουλη δράση, εκτός από το να ανοίγει την κατσαρόλα. Ένας σωματοφύλακας της κατσαρόλας, με εκπληκτικό μεταβολισμό φαγητού σε μυϊκή δύναμη.

Πάνω σε αυτή τη μυϊκή δύναμη στήριξε και αυτό τον υποτυπώδη ιδεαλισμό του. Έννοιες όπως αλήθεια, φιλία, ανδρισμός είχαν μια μονοδιάστατη, ακατέργαστη ερμηνεία. Η αλήθεια είναι αλήθεια και το ψέμα είναι ψέμα. Ο φίλος είναι φίλος και δίνει και τη ζωή του γι αυτόν. Όσο για τον ανδρισμό, ή φοράς παντελόνια και είσαι άνδρας μπεσαλής ή είσαι πούστης.

Μ΄αυτές τις ιδέες και με τη βοήθεια του μπάρμπα του, τον έκαναν αστυνομικό. Ένας ακόμα για να κρατιέται η Κρήτη σταθερά πρώτη στην παραγωγή χωροφυλάκων. Θες η Κρητική καταγωγή, θες οι ιδέες του, θες λίγο το ψώνιο του με την παλικαριά τον επέλεξαν σαν τον έκτο κατά σειρά σωματοφύλακα του Μητσοτάκη. Οι τέσσερις προηγούμενοι συγχωρέθηκαν, πλήρεις ημερών και ο πέμπτος συνταξιοδοτήθηκε κατά τον κανόνα.

Τον πρώτο καιρό ήταν ωραία. Δεν τον ένοιαζαν οι ατέλειωτες ώρες που περίμενε, χωρίς υπερωριακή αμοιβή. Για την Πατρίδα το έκανε. Εξ΄άλλου όλα τα παλιά κοστουμάκια και οι γραβάτες που του έδινε η Μαρίκα άξιζαν μια περιουσία. Χώρια που είχε την υποψία ότι επίτηδες ράβει πιο κοντά τα παντελόνια του ο επίτιμος. Για να του ταιριάζουν στο ύψος.

Καμάρωνε τον εαυτό του όταν τον έβλεπε στην τηλεόραση. Ο σωματοφύλακας με την τέλεια ευθύγραμμη χωρίστρα. Σημειολογική απεικόνιση της ακατέργαστης εθνικοφροσύνης του.

Τα πρώτα ερωτηματικά γεννήθηκαν μαζί με την κόπωσή του. Βαρύ και κουραστικό να ανεβοκατεβαίνεις τον Ψηλορείτη. Βαρύ και ανθυγιεινό και εξόχως αγχωτικό να επιτηρείς τα μακροβούτια του, έστω και αν είσαι σίγουρος ότι δεν θα πνιγεί, ούτε βέβαια θα αρρωστήσει.

Τυχερός ο συνάδελφός του. Πήρε σύνταξη και επιδόματα αφού παρέμεινε στη θέση του για 16 χρόνια μετά το θάνατο της Μελίνας Μερκούρη. Μέγας πατριώτης κι αυτός.

Και τώρα που άρχισε να σκέπτεται, τώρα που άρχισε να βλέπει την άλλη μεριά του φεγγαριού, έγινε ευάλωτος απέναντι στα ίδια του τα συναισθήματα, που τώρα ανακάλυπτε.

Το τόνισε στον Επίτιμο, ότι δεν νοιαζότανε για τα λεφτά. Δεν έχει σημασία πόσο ακριβή είναι η βαφή. Το μαλλί το βολεύει, να μην βγαίνει τόσο καροτί. Αυτό είναι θεωρητικό όμως. Πρακτικά δεν μπορεί να τον προστατέψει. Αυτή η θέση θέλει νέους ανθρώπους.

-Αγάπη θέλει και αφοσίωση, του αντέτεινε ο Επίτιμος.

Ποιος να το πίστευε. Αυτός που αγνοούσε τους θεωρητικούς συναισθηματισμούς, έφτασε να είναι αιχμάλωτός τους.

Τώρα κατάλαβε ότι η αλήθεια εμπεριέχει το ψέμα, η φιλία την προδοσία, το επίδομα την προσποίηση, η θεωρία την πράξη, η παλικαριά τον φόβο.

Και το κυριότερο πιστεύει ακράδαντα ότι ο Μητσοτάκης θα τον γηροκομήσει.