Από τους δρόμους του κλαρίνου στην αγκαλιά της Γκόλφως
Μια μινιατούρα φουστανελά ήτανε. Το νεαρότερο μέλος του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού του. Κάπου λάθεψε το βήμα στο χορό και του πατήσανε τη φούντα του τσαρουχιού του. Πόνεσε πολύ. Πιο πολύ όμως του στοίχησαν τα βλέμματα συμπάθειας των επισήμων καθώς η ξεκολλημένη φούντα παρέμενε στο πλακόστρωτο, μαρτυρική απόδειξη του λάθους του, σ’ ένα κύκλο χορού, σ’ ένα κύκλο μαρτυρίου.
Λένε πως το κλαρίνο εκφράζει τη λεβεντιά της ψυχής μας. Η ψυχή μας δε μπορεί να βγάλει λεβεντιά. Μόνο κλάψα μπορεί να βγάλει και συμβιβασμό. Όπως τα χορευτικά των πολιτιστικών συλλόγων, είναι για να επιδεικνύονται οι επίσημοι. Όπως και οι κυκλικοί χοροί που είναι για τον πρώτο. Άμα είσαι τελευταίος μπορεί να σου πατήσουν τη φούντα του τσαρουχιού σου και από σύμβολο ανεξαρτησίας να γίνει σύμβολο χωριατιάς και υποκουλτούρας.
Το ταμπούρλο μας ταιριάζει αδέλφια. Ίσια στην καρδιά. Μια Πασιονάρια είναι η καρδιά που αντιστέκεται. Μια Κάρμεν που ερωτεύεται. Ένας Κούρδος που αυτοπυρπολείται.
Η φυγή έχει το χρώμα του Σεπτέμβρη. Το κίτρινο είναι το χρώμα του Σεπτέμβρη, όπως το χρώμα του θυμού. Με τον εαυτό μου είμαι θυμωμένος αδέλφια. Που μάζεψα τη φούντα και δεν πέταξα το τσαρούχι στη μούρη των επισήμων.
Έρχεται όμως κι ο Οχτώβρης. Η σειρά του κόκκινου. Κόκκινο είναι το χρώμα της καρδιάς. Κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους. Κόκκινο είναι το χρώμα του λάθους. Κόκκινο είναι το χρώμα της αντίστασης.
Ο Χίτλερ είπε πως οι μάζες είναι σαν τις πόρνες. Όσο περισσότερο τις πιέζεις τόσο περισσότερο ενδίδουν. Μόνο που εμείς δεν είμαστε μάζες. Μειοψηφούσες ματωμένες καρδιές είμαστε, που θα πάρουν την εκδίκησή τους όπως τα όνειρα.
Έτσι για να βρει το τσαρούχι το στόχο του.
BILL KÙDERIS
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.