του μαθητή Δημητριάδη Νίκου(Γ1)
Οι Έλληνες μαθητές στις μέρες μας μαθαίνουν τουλάχιστον μία με δύο ξένες γλώσσες. Προσωπικά εγώ, ως μαθητής Γυμνασίου, έχω ένα παράπονο να εκφράσω: συμφωνώ ότι η γνώση ξένων γλωσσών είναι ένα πολύ χρήσιμο « όπλο » στη ζωή, στο επάγγελμα, στη γνώση, αλλά οι τόσες ώρες που χρειαζόμαστε για την εκμάθησή τους χάνονται από το παιχνίδι μας, τους φίλους μας, το αθλητισμό και από άλλες δραστηριότητες πιο «ξέγνοιαστες», πιο ταιριαστές με την ηλικία και τα ενδιαφέροντά μας.
Ναι, η γλωσσομάθεια βοηθά το παιδί να γνωριστεί με το περιβάλλον του διαβάσματος ∙ φέρνει το νέο κοντά στον πολιτισμό και την κουλτούρα μιας άλλης χώρας ∙ διευρύνει ορίζοντες, καλλιεργεί την επικοινωνία, την κατανόηση, το σεβασμό, συσφίγγει σχέσεις μεταξύ των λαών και άλλα πολλά, όπως μας προτρέπει να γράφουμε στην έκθεση η φιλόλογός μας.
Αλλά επειδή τώρα δε γράφω έκθεση, πιστεύω πως τα παιδιά θα ήταν καλύτερο να μαθαίνουν ξένες γλώσσες, αφού έχουν μάθει πρώτα καλά τη μητρική τους γλώσσα και αφού έχουν ωριμάσει πνευματικά αρκετά ( κατά τη γνώμη μου, μετά τα 16 τους χρόνια ), ώστε να μπορούν και να εκτιμήσουν την αξία της νέας γλώσσας που μαθαίνουν και να την προσεγγίσουν με σωστή διαδικασία. Πάντως, καλό θα ήταν οι γονείς να συνεννοούνται με τα παιδιά τους πριν τα οδηγήσουν από μικρή ηλικία σε…γλωσσοπεριπέτειες.