του μαθητή Δημητριάδη Νίκου (Β1)
Σίγουρα , θα έχετε παρατηρήσει όλοι ότι την Τρίτη ηλικία κανείς, σχεδόν, δεν τη σκέπτεται και, γενικά, την παραμελούν. Ακόμα και στα λεωφορεία, είναι λυπηρό το φαινόμενο οι ηλικιωμένοι να στέκονται όρθιοι και να κάθονται οι πιο νεαροί στα καθίσματα. Πολλές φορές έχω δει να έχει σηκωθεί ένας ηλικιωμένος για να κάτσει μια κοπέλα η οποία ήταν έγκυος. Μερικοί παππούδες και γιαγιάδες λένε «ότι τα παιδιά είναι κουρασμένα, γιατί πηγαίνουν σχολείο , φροντιστήριο για ξένες γλώσσες και μερικά παιδιά κάνουν και κάποιο άθλημα. Γιατί να μην καθίσουν να ξεκουραστούν;» . Τα παιδιά, ωστόσο, έχουν τις δυνάμεις και τις αντοχές που η Τρίτη ηλικία έχει μοιραία χάσει και φυσιολογικά με το πέρασμα των χρόνων. Πρόκειται για ανθρώπους στους οποίους η ζωή έχει αφήσει ορατά τα «χνάρια της», τα «σκαλίσματά της» στο πρόσωπό τους και στα κουρασμένα και τρεμάμενα μέλη τους. Εσύ, λοιπόν, που κοιτάς τον ανήμπορο γέροντα που δυσκολεύεται να ανέβει τα σκαλιά του λεωφορείου και εξαιτίας του νομίζεις ότι ο οδηγός καθυστερεί να ξεκινήσει, εσύ που γελάς στη θέα του, εσύ που κοροϊδεύεις την αδυναμία του, σκέψου ότι στην ίδια θέση θα μπορούσε να είναι ο δικός σου παππούς, η δική σου γιαγιά, ένα δικό σου αγαπημένο πρόσωπο.. Κυρίως, θυμήσου τη γνωστή παροιμία του θυμόσοφου λαού μας « εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ΄ρθεις».
Νίκο έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό που λες…Είναι λυπηρό το γεγονός ότι οι νέοι/νέες αδιαφορούν αισθητά για την τρίτη ηλικία και πολλές φορές την κοροϊδεύουν όπως είπες και εσύ.Το έχω διαπιστώσει και η ίδια μάλιστα αφού χρησιμοποιώ πολύ συχνά το λεωφορείο και πραγματικά είναι απίστευτο το πόσο αδιάφορη είναι η νεολαία..Συγχαρητήρια για το άρθρο σου..ελπίζω όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα της κατάστασης και ωριμάσουμε…
Όλα έχουν να κάνουν με την διαπαιδαγώγησή μας και μιλάω πάντα για όλους τους ανθρώπους, όλων των ηλικιών.
Νομίζω ότι είναι φυσικό οι νεαροί να μην καταλαβαίνουν και νιώθουν τους μεγάλους, αλλά και οι μεγάλοι τους μικρούς.
Έχω συναντήσει νεαρούς αυθάδεις αλλά και ηλικιωμένους επίσης
(π.χ. δεν είμαι γέρος, η απαιτούν να σηκωθείς ενώ αυτοί πηγαίνουν βόλτα καθότι συνταξιούχοι κι εσύ επιστρέφεις από την δουλειά σου όποια και να είναι), τόσο στα λεωφορεία όσο και στις διάφορες υπηρεσίες.
Όλοι έχουν τα ελαφρυντικά τους, τα μεν νεαρά άτομα είναι κουρασμένα η στην εφηβεία (με ότι συνεπάγεται αυτό) και οι δε ηλικιωμένοι αδύναμοι και κουρασμένοι επίσης.
Θα πρέπει να σου επισημάνω ότι όλα είναι θέμα σεβασμού, που τον κερδίζεις και δεν το επιβάλεις..
Πάνω από όλα χρειάζεται κατανόηση και συμπόνια από όλους μας.
Μπράβο σου που αναφέρθηκες σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα.
Νικο το θέμα που επελεξες ηταν πολυ καλο και επίκαιρο…Δυστυχως εντοπιζονται καθημερινα τετοια επεισόδια και οπως ειπες ειναι πολυ λυπηρο, ειναι στο χερι του καθενος να εχει καποια ευπρεπή συμπεριφορα απέναντι στους ηλικιωμενους…συγχαρητήρια το αρθρο ηταν πολυ ενδιαφέρον..
Εγώ δεν συμφωνώ ακριβώς σ’αυτό. Κατά την γνώμη μου, σήμερα υπάρχει από αρκετούς μια ευαισθησία απέναντι στην τρίτη ηλικία και σεβασμός. Συνήθως όταν μπαίνω στα Μέσα Μαζικής Μεταφορά, κυρίως στα λεωφορεία πολλά άτομα σηκώνονται, προκειμένου να καθίσουν ηλικιωμένοι. Ακόμα η συμπεριφορά των νέων στους μεγάλους ανθρώπους είναι ήρεμη και δεν νομίζω ότι τους κοροϊδεύουν απαραίτητα όταν δεν μπορούν να ανέβουν ή όταν σκοντάφτουν. Μάλιστα, πριν λίγο χρονικό διάστημα που ήμουν στο λεωφορείο με την αδελφή μου και την μητέρα μου , όταν πήγαν να καθίσουν και η μητέρα μου παραπάτησε μια κοπέλα πήγε να την κρατήσει, παρόλο που η μητέρα μου δεν είναι μεγάλη σε ηλικία. Επιπλέον, ένα άλλο περιστατικό που με κάνει να υποστηρίζω αυτή την άποψη είναι ότι η γιαγιά μου, η οποία έχει πρόβλημα με τα πόδια της, όταν χρειάζεται να ανέβει σε λεωφορείο, η μητέρα μου ζητάει από τον οδηγό να περιμένει και εκείνος υπακούει , καθώς και οι επιβάτες όταν την βλέπουν σηκώνονται , για να καθίσει. Ωστόσο όμως δεν λείπουν και οι εξαιρέσεις , όπου ισχύουν αυτά που αναφέρθηκαν στο άρθρο, κυρίως σε κάποια “παλιόπαιδα” που απλά δεν ενδιαφέρονται και κυρίως δεν σκέφτονται.
Καταρχήν όταν μπαίνουμε σε τέτοιου είδους συλλογιστικές ότι όταν κάθεται κάποιος νέος θα πρέπει να σηκώνεται και να παραχωρεί τη θέση του σε κάποιο ηλικιωμένο(γιατί έτσι αρμόζει) αυτό μου δημιουργεί κάποια άμεσα ερωτηματικά.Μετά από ποια ηλικία και πέρα κάποιος άνθρωπος δεν χρειάζεται να παραχωρήσει τη θέση την οποία έχει προλάβει; Yπάρχει κάποιο κριτήριο το οποίο δείχνει το πόσο κουρασμένος είναι κανείς ή αν έχει προβλήματα υγείας (και άλλα κριτήρια) δηλαδή αυτά σχετίζονται μόνο με την ηλικία ή μήπως και όχι και ίσως εξαρτάται και από τον μόχθο του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά; Για παράδειγμα κάποιος που είναι 21-22 ετών (νέος) και χρησιμοποιεί καθημερινώς(5 φορές την εβδομάδα) λεωφορεία και μέσα σταθερής τροχιάς για να πηγαινοέρχεται στην εργασία(4-8 ώρες και 10 μερικές φορές έξω από το σπίτι του) παράλληλα να έχει ένα πανεπιστήμιο να ολοκληρώσει (άλλες 3-4 ώρες παρακολούθηση) και μελέτη και ότι άλλα προβλήματα και υποχρεώσεις συνεπάγονται για τη κάθε ανθρώπινη μονάδα ξεχωριστά ΓΙΑΤΙ να παραχωρήσει τη θέση που έχει προλάβει
?Και ίσως έτσι για αλλαγή να αναφέραμε τον ρατσισμό κατά των νέων στους εργασιακούς χώρους είτε αυτό σχετίζεται με ανασφάλιστη εργασία είτε με υποτιμητικούς χλευασμούς κ.α.. Αν θέλουμε μια “σωστή” κοινωνία το οποίο είναι τελείως υποκειμενικό κριτήριο καλό θα ήταν να θέσουμε μια “σωστή” κοινωνία σε όλες τις παραμέτρους της και όχι επιλεκτικά. Για να είμαστε σωστοι και δίκαιοι !