Ανακοινώσεις

ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΕ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΑΝΑΨΥΧΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Θρησκευτικότητα και αθλητισμός Οι σύγχρονες συνήθειες και τάσεις της εποχής μας που αφορούν στην άθληση αναψυχής βασίστηκαν στις ανάγκες των ατόμων, μέσα από ένα πλήθος πολλαπλών επιλογών. Η αναψυχή είναι κατά κανόνα μια πολύ προσωπική επιλογή (Χρόνη, 2001) που απευθύνεται στην ενότητα ψυχής και σώματος του ανθρώπου. Η ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται με τους άλλους ανθρώπους, κατά την διάρκεια της άθλησης, (επαγγελματικής αναψυχής), υπέρβαση του Εγώ και περισσότερο από όλα νίκη και το ξεπέρασμα του εαυτού, και των αδυναμιών, οδηγούν σε ένα στάδιο πνευματικό, που θέλει κι εκείνο τη δική του αγωνιστική, έχει τους δικούς του κανόνες, του ανθρώπου με το Θεό. Το πνευματικό στάδιο αυτό έχει πολλά κοινά με τα άλλα στάδια και γήπεδα. Θέλει προσπάθεια για όποιον μπει μέσα να αγωνισθεί. Και όπως στα άλλα στάδια καλή επίδοση προϋποθέτει καλή ψυχοσωματική υγεία (Παυλάκης & Μιχαλοπούλου, 2012). Οι ίδιοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το άτομο που γυμνάζει το σώμα του, γυμνάζει παράλληλα και την ψυχή του, ώστε να γίνει κυβερνήτης του σώματος του. Ο αθλητισμός προβάλλεται ως μια από τις αποτελεσματικές μεθόδους αγωγής για τον υγιεινό τρόπο ζωής, αλλά και για τις ηθικές επιταγές της θρησκείας μας. Ο συνδυασμός και των δύο αυτών εννοιών μας παρέχει τη δυνατότητα να κρατούμε στέρεα τη λειτουργία του σώματος, να τροφοδοτούμε το πνεύμα μας, και να συμβιώνουμε με πνευματική και ψυχική αρμονία με τους διπλανούς μας. Έρευνες άλλωστε αποδεικνύουν τη συσχέτιση μεταξύ της ψυχολογικής ευεξίας και της ακολουθίας θρησκευτικών πρακτικών (Pargament, 1997). Τα αποτελέσματα αυτά εναρμονίζονται επίσης με τα ευρήματα άλλιον μελετούν που καταδεικνύουν τη θετική επίδραση του θρησκευτικού προσανατολισμού στην κατάθλιψη Institutional Repository – Library & Information Centre – University of Thessaly 04/12/2016 10:49:44 EET – 85.73.155.38 6 (Gaynes, Magruder, Burns, & Broadhead, 1997; Kostanski & Gullone,1998), στο άγχος (Forsman & Johnson,1996; Newbegin & Owens,1996), και στην αυτοεκτίμηση (Druley & Townsend, 1998; Major, Richards, Cooper, Cozzarelli, & Zubek, 1998). Τα δεδομένα αυτά, λοιπόν, δίνουν ώθηση στη θεωρητική προσέγγιση που επιδιώκει να παρέχει μια θετική βάση συσχέτισης μεταξύ της θρησκευτικότητας, της άθλησης και της ψυχικής υγείας (Pargament & Park, 1995).