Για τις αλλαγές που θα ισχύσουν για το ΜτΘ, με «θεμελιώδη αρχή, στο εξής, την προσέγγιση των άλλων θρησκευτικών παραδόσεων και το σεβασμό στη θρησκευτική ετερότητα» μιλάει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο Σταύρος Γιαγκάζογλου, σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας και προϊστάμενος του Γραφείου Έρευνας, Σχεδιασμού και Εφαρμογών Α΄ του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ).

«Αφετηρία για το νέο μάθημα είναι η κεντρική θρησκευτική παράδοση του τόπου, η ορθοδοξία» ξεκαθαρίζει και σημειώνει: «Αυτό που είναι καινούργιο είναι ότι η ορθοδοξία μπαίνει σε διάλογο με τις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις.

• Αυτό το στοιχείο, το άνοιγμα της ορθοδοξίας, να συζητάει και να διαλέγεται με τις άλλες χριστιανικές παραδόσεις της Ευρώπης και τις άλλες θρησκείες, είναι αίτημα των καιρών μας.
• Επίσης, όχι απλώς ανανεώνεται το ΜτΘ αλλά εκσυγχρονίζεται διπλά, δηλαδή και ως προς την εισαγωγή νέων εκπαιδευτικών μεθόδων.
• Η διδασκαλία θα γίνεται με τη χρήση νέων τεχνικών μάθησης, με έμφαση στη βιωματική και διερευνητική προσέγγιση».

Ο κ Γιαγκάζογλου

1. ήταν μέλος της επιτροπής του ΙΕΠ που υπό την προεδρία του προέδρου του Ινστιτούτου Γεράσιμου Κουζέλη
2. εργάστηκε για την αναβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών
3. και όπως μεταφέρει: «ο υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Νίκος Φίλης είχε διατυπώσει από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία του υπουργείου, τη θέση ότι τα θρησκευτικά δεν μπορεί να είναι ένα υποχρεωτικό μάθημα στο σχολείο εάν δεν ανανεωθούν, αν δεν ξεπεράσουν τον κατηχητικό τους χαρακτήρα»

Όπως εξηγεί ο κ.Γιαγκάζογλου οι αλλαγές είναι οι εξής:

«Πρώτον, θα είναι ένα μάθημα που υπερβαίνει την κατήχηση και την ομολογιακή ταυτολογία. Μέχρι σήμερα τα βιβλία Θρησκευτικών σε Γ’ και Δ’ δημοτικού έχουν έναν κατηχητικό τόνο. Στο γυμνάσιο, τα τρία εγχειρίδια δεν έχουν αναφορές σε άλλα θρησκεύματα. Δεν μπορούμε να λέμε ότι ο μαθητής θα φτάσει στη Β’ Λυκείου για να κάνει κάποια κεφάλαια για άλλες θρησκείες, όταν ένα παιδί ήδη από την Α’ δημοτικού ή και πιο μικρό, βλέπει και παρακολουθεί τον θρησκευτικά άλλον.

§ Δεύτερον, γίνεται εισαγωγή και εφαρμογή νέων τεχνικών μάθησης ώστε η τάξη να είναι κοινότητα μάθησης και όχι απλώς διδασκαλία μετωπική και από καθέδρας.

Τρίτον,

με αυτές τις αλλαγές το μάθημα δεν καθίσταται θρησκειολογία αλλά μπαίνει σε διάλογο με τη θρησκευτική ετερότητα.

Έχει θρησκειολογικές αναφορές

αλλά δεν γίνεται θρησκειολογία. Θρησκειολογία σημαίνει να αφιερώνει κανείς ίσο χρόνο σε ορθοδοξία, ρωμαιοκαθολικισμό , προτεσταντισμό , ισλάμ, ιουδαϊσμό , βουδισμό κλπ. Έχουμε κέντρο την κεντρική θρησκευτική παράδοση, την ορθοδοξία, αυτή είναι η βάση μας, αυτός είναι ο δικός μας θρησκευτικός πολιτισμός είτε κανείς θρησκεύει είτε όχι. Το μάθημα δεν εξετάζει την πίστη ή την απιστία των παιδιών, είναι ένα μορφωτικό αγαθό».