Ιούλ 17
6
Μια συνάντηση τριών σχολείων με επίκεντρο τη Μουσική: Μουσικό Σχολείο Ρόδου – Εστουδιαντίνα της Κωακής Ενδοχώρας
Ιωάννης Θ. Τοπαλίδης | 6 Ιουλίου, 2017 | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Μια συνάντηση τριών σχολείων με επίκεντρο τη Μουσική: Μουσικό Σχολείο Ρόδου – Εστουδιαντίνα της Κωακής Ενδοχώρας
Ο θέλων μουσικήν μαθείν
και θέλων επαινείσθαι
θέλει πολλάς υπομονάς
θέλει πολλάς ημέρας
τιμήν προς τον διδάσκαλον
δουκάτα εις τας χείρας
τότε να μάθει ο μαθητής
και τέλειος να γένει.
(Παναγιώτης Χαλάτζογλου, Κωνσταντινούπολη, μέσα 17ου αιώνα).
Τι ωραία που τα έγραψε τούτος ο μουσικός του 1650; Σε λίγες γραμμές περιέγραψε όλη τη διαδικασία που χρειάζεται το παίδεμα με την τέχνη των μουσών…
Η μουσική είναι ιεροτελεστία και προσευχή, είναι παιδαγωγία και συνάμα πειθαρχία και σπουδή στην ομορφιά. Όσα από τα παιδιά περπατούν στους δρόμους της μουσικής, δεν αργεί η ώρα που τα βλέπουμε στο υψηλό επίπεδο της ομορφιάς και της άσκησης γοητείας που μας έκαναν οι 27 μαθητές και μαθήτριες του Μουσικού Σχολείου της Ρόδου.
Λέω «Ρόδος» και «Μουσικό Σχολείο» και η ανάμνηση με κάνει να γλυκαίνομαι. Χειμώνας του 2000 και εργαζόμουν ως καθηγητής Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής στο Μουσικό Γυμνάσιο Σερρών. Το σχολείο μας τότε, έφευγε από κάτι υπόγεια και κάτι παράγκες, δίπλα σ’ ένα γενικό γυμνάσιο και έμπαινε σ’ ένα ολοκαίνουργιο παλάτι της μουσικής, το σημερινό του κτίριο. Ο Κώστας Τσαλαπάτης, ο διευθυντής, θέλησε να κάνουμε τα εγκαίνια του νέου κτιρίου με αδελφοποίηση μουσικών σχολείων των Σερρών, του Ιλίου και της Ρόδου. Έφτασαν 50 άτομα από τη Ρόδο. Όταν ξεκίνησαν οι Αθηναίοι, ήταν απλά καλοί. Εμείς ως Σερραίοι, ομοίως… Όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Ροδίτες, έσβησε ο ήλιος από ομορφιά και δύναμη.
Σκέφτομαι τα παιδιά μου, φυσικά και πνευματικά… Πώς θα γινόταν άραγε να έχουν για το σχολείο τους τούτη την αίσθηση υπεροχής και υπερηφάνειας που έχουν τα παιδιά της Ρόδου; Να έχουν την αίσθηση ότι το σχολείο τους είναι προίκα πολύτιμη για τη ζωή;
Είχα μια φοβία πριν τούτη την εκδήλωση… Ρώτησα τα δικά μου παιδιά που κάποια έδειχναν απρόθυμα μετά την συναυλία των Τριών Ιεραρχών.
[Βλέπεις… Στα γενικά σχολεία, τα ίδια παιδιά κάνουν μουσική, θέατρο, περιβαλλοντικά και πολιτιστικά προγράμματα… Αισθάνομαι συχνά ότι τούτα τα παιδιά, λιώνουν στη δουλειά!]
25 από τα 65 παιδιά μου, έδωσαν ενθουσιαστικά, και σχεδόν απαιτητικά το παρόν.
[Και να σκεφθεί κανείς ότι πέρυσι τούτα τα παιδιά είχαν φτάσει το μαγικό αριθμό των 93].
Μου ήταν δύσκολο να τους αρνηθώ την εκδήλωση, παρά το γεγονός ότι ήταν σχεδόν στο ένα τρίτο του δυναμικού μας. Δέχθηκα.
Η αδερφική μου φίλη και συνάδελφος στο 1ο Γυμνάσιο, η κυρία Βάσω Καλύβα, προθυμοποιήθηκε να φτιάξει κάποιο δρώμενο με δικούς της μαθητές, για ετούτη την συναυλία. Το είχαμε ξανακάνει στη συναυλία του χειμώνα.
Τότε αίφνης ήρθε η πρωτότυπη πρόταση… Στα τέλη Μαΐου ή αρχάς Ιουνίου η Βάσω μου λέει:
-«Ξέρεις; Πήγα στη Ρόδο και γνώρισα ένα παλληκάρι που είναι μαέστρος στο Μουσικό Σχολείο. Νομίζω ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα… Ενδιαφέρονται ως μουσικό σχολείο να κάνουν μια σχολική εκδρομή στην Κω. Τι θα ‘λεγες να του λέγαμε να έρθουν και να παίξετε μαζί στην τελική σας εκδήλωση;».
-«Ε, και δεν του λες;….».
Όπερ και εγένετο… Μετά λίγες μέρες, δέχομαι τηλεφώνημα:
-«Ο κ. Τοπαλίδης;»
-«Μάλιστα!».
–«Ονομάζομαι Βαγγέλης Μάνδηλας, είμαι δάσκαλος μουσικής στο Μουσικό Σχολείο της Ρόδου». Φωνή γεμάτη αρχοντιά, ευγένεια, αυτοπεποίθηση και μηδενική διάθεση υπεροψίας. Η πρόταση είχε το χαρακτήρα εκδρομικής συναυλίας… Θα παίξουν τα παιδιά του, μαζί μας, είτε παράλληλα, είτε ταυτόχρονα, στο χώρο που θα μας παραχωρήσει ο Δήμος Κω, στο πλαίσιο του 2ου Μαθητικού Φεστιβάλ. Η μουσική συνάντηση κλείστηκε για τις 29 Ιουνίου ενώ η έλευση των εκδρομέων για τις 28.
Στην αντίστοιχη ανακοίνωσή μου στα παιδιά μου, αυτά δεν έδειξαν αρχικά να καταλαβαίνουν το εγχείρημα. Η συχνότητα των προβών όμως που τους ζήτησα να γίνονται έκανε προφανή τη δική μου ένταση και μικρή αγωνία. Οι βασικές μου φωνές δεν κατάφεραν να έρθουν και να συμμετάσχουν σε πρόβες. Ευτυχώς το βασικό μέρος της ορχήστρας ξεπέρασε τα προβλήματα… Τι χρονιά κι αυτή!!! Σχεδόν όλα τα παιδιά μου έπιασαν δουλειά σε κάποια τουριστική επιχείρηση.
Την Τετάρτη 28 Ιουνίου, πήγα με τη Βάσω στο λιμάνι να υποδεχθώ τους «μουσαφιραίους» μας.
Εικόνα βαθιά ριζωμένη μέσα μου, αλλά και λιγάκι ξεχασμένη. Έρχεται από εκείνα τα καταπληκτικά χρόνια 2000 – 2005… Το πλοίο δένει και ξεπηδά μια πανέμορφη παρέα που στο ένα χέρι κρατά μια βαλίτσα ρούχων και στο άλλο ή την πλάτη μια θήκη ή μια βαλίτσα με το πολυτιμότερο μέλος/συνέχεια του σώματός τους… Το μουσικό τους όργανο. Βιολιά, βιολοντσέλα, πνευστά, διακρίνω μια δυο θήκες νυκτών εγχόρδων… Είπα, «πανέμορφη παρέα» και εξηγούμαι: μόνο μια παρέα μαθητών μουσικής μπορεί συνάμα να συζητά για όλα με αυτοπεποίθηση, να είναι πανέμορφη, να τραγουδά κλασσικά τραγούδια εν χορώ σε λιμάνια και σταθμούς, να έχει τέτοια αίσθηση καλλιέπειας που μόνο στις σχολές μόντελινγκ βρίσκεις, να είναι συνάμα απλή και φυσιολογική απέναντι σε όλους και όλα… Μια γλυκιά πανηγυρική φασαρία… Ένα καλωσήρθατε προσπάθησα να πω, αλλά πνίγηκε… Το λεωφορείο τους, τους πήγε στο «Μαριτίνα» κι εγώ τους ακολούθησα…
Ο Βαγγέλης, ο μαέστρος… Ένας παίδαρος. Πανέμορφος, ευγενής και αρχοντικός, με τεράστια αποθέματα αυτοπεποίθησης έναντι όλων. Μιλά στα παιδιά με μια γλώσσα που κάποτε χρησιμοποιούσα κι εγώ. Όμως πλέον, 12 χρόνια τώρα στη γενική εκπαίδευση, αυτή η γλώσσα, η οικεία, είναι απαγορευμένη. Απόφοιτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών Αθήνας, διπλωματούχος πιάνου και … διπλωματούχος σύνθεσης… Πόσοι τέτοιοι εκπαιδευτικοί υπάρχουν στα δημόσια σχολεία μας; Κάθε κουβέντα του και τρίποντο ευστοχίας… Για τον λατρεμένο μου Μάνο Χατζιδάκι, για το δήθεν έντεχνο τραγούδι και τις απάτες του, για τη δήθεν και την πραγματική παραδοσιακή μουσική, τη δήθεν και την πραγματική λαϊκή… Μουσικά παραδείγματα με μετατροπίες συνέχεια στην κουβέντα μας… Ξεκινήσαμε από την ευφυΐα και την ευαισθησία του Χατζιδάκι στο «Γλάρο» (Η Αλίκη στο ναυτικό)… Πώς από ένα τραγουδάκι, με μια εκπληκτική μετατροπία, ο άνθρωπος μας απέδειξε το μεγαλείο του συνθέτη ακόμη και στο φτιάξιμο σουξέ τραγουδιού και κατόπιν πήγαμε σε όλες τις μορφές πολιτικής και πολιτισμού. Ο Βαγγέλης είναι άνθρωπος όπου η μουσική του γνώση τον κάνει πιο σοφό, πιο εύστοχο, πιο καίριο, πιο ωραίον άνθρωπο… Και συνάμα το πρωτόγνωρο… Στους ανθρώπους της μουσικής, η έννοια του ψώνιου περισσεύει, φανερώνοντας τη δίψα για διάκριση και συνάμα την αρχοντοχωριατίλα του επαιρόμενου μουσικού. Τούτος εδώ, ο Βαγγέλης, απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχει να αποδείξει τίποτε. Μιλά για τη μουσική με την εμπειρία και την ευστοχία που θα μιλούσε ένας μεγάλος κλασσικός μουσικός της Γερμανίας. Τύχη αγαθή για το σχολείο και τα μαθητούδια του.
Δίπλα στο Βαγγέλη, ο λυράρης ο Ηλίας, ο τσελίστας Αμαρίλντο, η βιολονίστα η Καμέλια και ο Γιώργος ο φιλόλογος, όλοι τους καθηγητές αυτού του σχολείου, όλοι τους με παραστάσεις και ιδέες απ΄ αυτές που εμείς στερούμαστε στη γενική εκπαίδευση.
Το βραδάκι, στην είσοδο του ξενοδοχείου, ο Ηλίας, ο καθηγητής λύρας, μαζί με τον Σπύρο το λαουτιέρη ξεκίνησαν κρητικό γλεντάκι… Η ώρα ήταν περασμένα μεσάνυχτα και ουδείς ενοχλήθηκε. Οι διαβάτες, τουρίστες ή Κώοι, στέκονταν κι έβλεπαν το, εκ των ων ουκ άνευ, πανηγύρι μιας σχολικής ομάδας, φτιαγμένης για κάθε είδους πανηγύρι… Είτε του σαλονιού, είτε του λιμανιού.
Η μέρα της συναυλίας έφτασε. Τα παιδιά μου πρόθυμα και προβληματισμένα συνάμα, έφτασαν στον «Ορφέα» από νωρίς το μεσημέρι. Κάναμε μια φανταστική γενική πρόβα… Η 9η κατά σειρά πρόβα μας, ήταν επιτέλους καταπληκτική και –à mon avis- επαρκής για να σταθούμε απέναντι στην πληρότητα ενός συνόλου μουσικού σχολείου.
[Αλήθεια φίλε; Έτσι νομίζεις;…]
Οι Ρόδιοι φίλοι μας, μας ζήτησαν το χώρο στις 17.00. Η ακρίβειά τους μας κέντρισε την προσοχή…
-«Γιάννη θα σταθούμε εδώ ως τις 18.10», είπε ο Βαγγέλης. Και εδώ με ακρίβεια δευτερολέπτου.
Τα παιδιά μου, στρώθηκαν να δουν τη γενική τους… Ο Βαγγέλης σταματά κάθε τόσο την πρόβα και κάνει σε πολύ αυστηρό τόνο τις παρατηρήσεις του. Οι οργανοπαίκτες είτε δεν μιλούν, είτε ψελλίζουν «συγγνώμη».
Η πρόβα τους έχει σημεία αποθέωσης… Τελειώνουν λίγο μετά τις 18.00 και τα παιδιά μου τρομοκρατημένα με αναζητούν… -«Καλά κύριε, είναι δυνατόν να παίξουμε δίπλα σ’ αυτούς; Εμείς τι είμαστε δίπλα τους; Αυτοί είναι σαν επαγγελματίες», λέει ο Θωμάς, ο κιθαρίστας μου, ο πλέον ορεξάτος της δικής μου παρέας… Η αλήθεια είναι ότι την ανησυχία των παιδιών δεν την περίμενα σ’ αυτό το βαθμό και μεταδόθηκε και σ’ εμένα… «Λες να μη παίξουν καλά από φόβο;» σκέφθηκα. Τα ενθάρρυνα όσο μπορούσα…
Ο Ανδρέας Μήταλας, ο αδερφός και μονίμως στήριγμά μου, ήρθε. Μου έκλεισε το μάτι. Κάτι καλό ετοίμασε. Ο Αλέξανδρος και ο Μανώλης οι ηχολήπτες κάνουν κάποιες τελευταίες παρεμβάσεις. Η ώρα είναι 19.40. Η πλατεία γέμισε… Πρωτόγνωρη επιτυχία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης… Για τούτη την εκδήλωση, δεν υπήρξε ούτε μία αφίσα. Ούτε ένα έντυπο. Ένα ηλεκτρονικό έντυπο έφτιαξε μονάχα ο δήμος. Ο Ανδρέας κι εγώ φτιάξαμε την ηλεκτρονική πρόσκληση και την αποστείλαμε σε 1000 και πλέον παραλήπτες προσωπικά μέσω facebook. Συνάμα μέσω facebook κάναμε αλλεπάλληλες δημοσιεύσεις καθημερινά. Και ο Ορφέας των 240 θέσεων γέμισε.
19.45… Είμαι μέσα στο άγχος. Οι Ρόδιοι ανεβαίνουν με χαρακτηριστική πειθαρχία. Η Γεωργία μου, το παντοτεινό αστέρι μου που πάντα με ακολουθεί, ξεκινά την παρουσίαση. Τα ‘χω χαμένα. Χύνομαι σε μια πολυθρόνα της πρώτης σειράς… Ο Ανδρέας γεμίζει την οθόνη με εικόνες… “Gabriel’s Oboe” – Ennio Morricone… Μια ταινία που πρωτό’δα στα 19 μου και την ερωτεύτηκα, ως θεατής, ως μουσικός και ως χριστιανός… Παίζουν εκπληκτικά. Η συγκίνησή μου τεράστια. Τι κι αν λείπει το όμποε από την ομάδα τους… Η φλαουτίστα τους δεν μας στερεί ούτε γραμμάριο συγκίνησης… Θαρρώ Ευφροσύνη τη λένε… Μπράβο σου κουκλάρα μου… Ευφροσύνη, όνομα και πράγμα.
“Chi Mai”… Η μουσική που άκουγα καθημερινά από τα κασσετάδικα της Νομικής του ΑΠΘ, όταν κάθε Τρίτη στις 9.00 π.μ. παρακολουθούσα «Εισαγωγή στη Γαλλική Λογοτεχνία», στα 18 μου, στη νέα Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης. Η Καμέλια, με τις μαθήτριες και τον μαθητή της διαπρέπουν… Κατερίνα, Σίλβυα, Τσαμπίκα, Φρόσω, Ίλια, Ανδρέας. Το τσέλο του Αμαρίλντο και του Ορφέα γεμίζουν με ηχοχρώματα άγνωστα, την αίθουσα.
Ξαφνικά… “Jesus Christ Superstar”… Andrew Lloyd Weber… Περιμένεις κάπου, τη φωνή «κάποιου» Ian Gillan… 8 ολόδροσες δυνατές φωνές τα σπάνε κυριολεκτικά… Χορωδία οκτώ φωνών; Και χωρίς ενίσχυση; Ω, ναι… Αν ξέρεις να κάνεις τοποθέτηση φωνής… Αν ξέρεις να είσαι δυνατός χωρίς να ουρλιάζεις… Τέχνη και τεχνική… Κατερίνα, Ζωή, Θεοδώρα, Κλειώ, Μαρία, Μαρία Νεφέλη, Νίκη, Τσαμπίκα… Μας άνοιξαν την καρδιά…
Το ακκορντεόν της Νεφέλης, όοοολα τα λεφτά στο εκπληκτικό “Libertango” του Astor Piazzola.
“What a wonderful world”… Πιανίστας και πνευστοί, οι δυο κρουστοί συνάμα, παίζουν με αίσθηση και ακρίβεια… Αποστόλης (χρόνια σου πολλά ρε λεβέντη, ξημερώνει η γιορτή σου), Θεμιστοκλής, Νικόλας, Νεφέλη, Άρης, Γιάννης, Σταύρος.
Περνάμε στα ελληνικά κομμάτια… Όλοι μαζί, πετούνε… Μπαίνει ο Ηλίας ο λυράρης, ο Σπύρος ο λαουτιέρης, ο Σταύρος ο «κανονιέρης», ο βυζαντινός, με το κανονάκι του… «Η Καισαριανή»… Αποθέωση… Χασάπικο και ζεϊμπέκικο συνάμα από τον μέγα Σταύρο Ξαρχάκο, σε συμφωνική έκδοση… Μπράβο, ρε παιδιά… Μπράβο ρε παιδιάααααα…. Σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι στην υπόκλισή τους…
Ήρθε η ώρα μας… Οι Ροδίτες στάθηκαν πάλι πειθαρχημένοι στον εξώστη για να μας ακούσουν… Θεέ μου τι παιδιά; Πού υπάρχει πλέον τέτοια πειθαρχία; Ποιων γονιών παιδιά είναι τούτα να τους πω συγχαρητήρια;
Ξεκινούμε… Ο Μανώλης, ο κρουστός μας, ακριβέστατος και διόλου υπερβολικός. Ομοίως ο πληκτράς μας, ο Χριστόφορος… Να χαρώ εγώ… Κιθάρες, Μελίνα, Μαρία, Θωμάς, Παντελής, Μαρία, Ραφαήλ, Δάφνη όλες/οι ένα χέρι. Τα 3 βιολιά μου, αποθέωση… Ο Μανώλης και η Σταματία… Και βέβαια η γλυκιά μου Ειρηάνα, που όπου κι αν βρίσκομαι στην Κω, 5 χρόνια τώρα θα έρθει πάντοτε να παίξει. Να λοιπόν, που και μια ορχήστρα σχολικών εορτών, μπορεί να κάνει πολλά. Η χορωδία μας, αδύναμη. Είπαμε… Δεν ήρθαν οι φωνές μας. Όμως τα φιλότιμα παιδιά μας, μπορούν κι αυτά. Έστω με ενίσχυση μικροφώνων… Απέχουμε σταδίους στη σύγκριση… Αλλά το ζητούμενο δεν είναι η σύγκριση όσο η συνύπαρξη. Και το μάθημα μουσικής από τη Ρόδο… Η μεταμορφωμένη Μιρέλα βαστά το σύνολο και την ακολουθούν με όλη τους την ψυχή η Μαρία, η Ιωάννα, η Τζοάνα, η Στεργία, η Ειρήνη, η Σέβη, η Ευαγγελία, η Σταματία, η Κατερινιώ, η Γεωργία, ο Μάνος, ο Μιχάλης, ο Άγγελος κι ο Κυριάκος… Το «Τι καλά το λέει τ’ αηδόνι» το είπαμε καταπληκτικά. Ομοίως το «Εγώ δεν είμαι ποιητής», το «Αγάπη σ’ αγαπάω», τον «Προσκυνητή»… Η Βάσω Καλύβα μου επιφύλαξε κι άλλη μια έκπληξη… Έφερε την Κατερίνα με το Γιώργο από το 1ο Γυμνάσιο να χορέψουν στο «Libertango» του Astor Piazzola και το «Αγάπη σ’ αγαπάω» του Χρυσόστομου Σταμούλη… Χόρεψαν σε μια σταλιά χώρο, μπροστά στις ορχήστρες… Για να μας δείξουν ότι χορός και μουσική είναι δυο γλώσσες, ενίοτε αλληλένδετες.
Η συναυλία τέλειωσε… Προετοιμάστηκα να πω δυο λόγια… Τα έγραψα για να μην χαθώ… Ο Βαγγέλης πάλι μας ξεπέρασε… Τον κάλεσα επί σκηνής… Με ασπάστηκε, παραμέρισε το μικρόφωνο και μίλησε από καρδιάς, σ’ ένα μαγεμένο πλήθος όπου και καρφίτσα να ’πεφτε, θα ακουγόταν… Άρχοντας σε όλα του ο μπαγάσας. Άνθρωπος ερωτεύσιμος, φίλος, αδερφός, συνάδερφος. Είπε τα καλύτερα λόγια για τα βλαστάρια μου… Ναι! Μεγαλείο γνώσης, ψυχής και υπεροχής από μέρους του. Να μου αναγνωρίζει αυτό που κινηματογράφησε ο Λαρς Φον Τρίερ ως ένα διαφορετικό… «δαμάζοντας τα κύματα» και να το αναδεικνύει…
Ένα ευχαριστήριο δείπνο… Οι εκ Ρόδου συνάδελφοι, γλυκύτατοι και ευγενείς. Ο Βαγγέλης δεν σταματά να φωτογραφίζει την νυκτερινή παραλιακή ζώνη της Κω.
Παρασκευή 30 Ιουνίου, μεσημέρι… Λιμάνι… Περιμένουμε το ταχύπλοο να έρθει για αναχώρηση προς Ρόδο. Έφτασα για να πω ένα τελευταίο «γεια»… Ήρθαν και δυο δικά μου παιδιά. Η Μαρία και ο Χριστόφορος… Τα καλά των σχολικών γνωριμιών. Τα παιδιά της Ρόδου, όπως ακριβώς ήρθαν… Εν μέσω παραξενεμένων ταξιδιωτών, τραγουδούν εν χορώ, “Jesus Christ Superstar” ή «Μεσοπέλαγα αρμενίζω»… Θεέ μου… Πόσο βαθιά την είχα παραχώσει τούτη την εικόνα… Τελευταία φορά που την έζησα ήταν σ’ εκείνες τις εκπληκτικές μας συναυλίες στο Μουσικό Γυμνάσιο Δράμας, την άνοιξη του 2005… Κατόπιν, μόνιμος διορισμός στη γενική εκπαίδευση… Κι όλα αυτά, πέρασαν στα τρίσβαθα της μνήμης. Κι ήρθαν αυτά τα δροσερά πανέμορφα παιδιά να μου τα ξαναβγάλουν στη φόρα… «Κύριε Τοπαλίδη, ποια σχολή ασπάζεστε στην Ελληνική Παραδοσιακή Μουσική;»… Η ερώτηση του Σταύρου με το κανονάκι… Τι να του πω του παιδιού; Που όλη η βυζαντινή, η παραδοσιακή κι η λαϊκή μας μουσική είναι γιομάτη καλαμπόρτζηδες, ανίδεους και βλάκες, που σε κάνουν να ντρέπεσαι να δηλώνεις γνώστης; «Εγώ θεωρώ τη σχολή του Σίμωνα Καρρά, την αξιολογότερη, κύριε Τοπαλίδη»… Μπράβο ρε Σταύρε… Εμ… τέτοια εκπληκτική γνωριμία, θα τελείωνε μ’ ένα θρίαμβο της γνώσης και της έρευνας… «Μπράβο Σταύρε μου…».
-«Παιδιά σας ευχαριστούμε πολύ όλοι μας εδώ στην Κω, για όσα όμορφα κάνατε για εμάς»… πρόλαβα και τους φώναξα λίγο πριν την επιβίβαση… Ανταποκρίθηκαν όλα τους μ’ έναν καλό λόγο κι ένα δικό τους ευχαριστώ.
-«Φίλε σε περιμένω στη Ρόδο. Αυτό που κάναμε εδώ, θα ξαναγίνει»… Λόγια του Βαγγέλη, λίγο πριν ανεβεί στο καράβι. Τελευταίοι ασπασμοί… Τα παιδιά τρέχουν να ανεβούν στο άνω μέρος τη πρύμνης να μας χαιρετήσουν από εκεί…
Θα το ξανακάνουμε τούτο το πανηγύρι παιδιά… Καλή αντάμωση!
Υ.Γ. Φτάνοντας σπίτι, πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω το πόσο άδειασε η καθημερινότητά μου με το τέλος αυτής της εκδήλωσης, ανοίγω τον υπολογιστή και η αδερφική μου φίλη, η Βάσω, έκανε μιαν ανάρτηση με «ταγκαρισμένο» το όνομά μου… Περιείχε δυο βίντεο με τα μουσικά κομμάτια που χόρεψαν η Κατερίνα και ο Γιώργος και ένα τρυφερό σχόλιο! Με συγκίνησε άλλη μια φορά… Παραθέτω μόνο το σχόλιο, για να θυμόμαστε τούτο το εγχείρημα… για επιτυχημένη πορεία στη διδασκαλία και τη μάθηση μέσα στα σχολεία μας, μουσικής ή γενικής παιδείας:
«Όταν η δύναμη της μουσικής ενώνει σχολεία, φίλους, παιδιά….
Όταν η μουσική και το τραγούδι ενώνονται και γίνονται χορός….Τότε νιώθεις ευτυχισμένος!
Αυτή την ευτυχία νιώσαμε χθες το βράδυ ακούγοντας μαθητές της Εστουδιαντίνας της Κω μαζί με μαθητές του Μουσικού Σχολείου της Ρόδου, σε μια απόλυτα ποιοτική μουσική συνάντηση!!!!
Μπράβο στα παιδιά, μπράβο στους μαέστρους!!!!
Μα περισσότερα μπράβο αξίζουν στην ψυχή της εκδήλωσης, τον φίλο μου τον Γιάννη Τοπαλίδη που κάνει αυτά που φαντάζουν αδύνατα, δυνατά!!!!
Που βάζει την σφραγίδα της ποιότητας σε κάθε του δουλειά, η οποία αγγίζει την τελειότητα!!!
Που με την αγάπη του για αυτό που κάνει κατορθώνει να μας κάνει κι εμάς κοινωνούς!!!».
