• Αναζήτηση για:

• Πρόσφατα άρθρα

  • Αυλαία και απολογισμός του πολιτιστικού μας προγράμματος 28 Μαΐου 2018
  • 3η περιηγητική συνάντηση 12 Μαΐου 2018
  • 2η περιηγητική συνάντηση πολιτιστικού προγράμματος 8 Μαΐου 2018
  • 1η περιηγητική Συνάντηση του Πολιτιστικού μας προγράμματος 28 Απριλίου 2018
  • Μια συνάντηση τριών σχολείων με επίκεντρο τη Μουσική: Μουσικό Σχολείο Ρόδου – Εστουδιαντίνα της Κωακής Ενδοχώρας 6 Ιουλίου 2017

• Πρόσφατα σχόλια

• Ιστορικό

  Ιστορικό Επιλέξτε μήνα Μάιος 2018  (3) Απρίλιος 2018  (1) Ιούλιος 2017  (1) Φεβρουάριος 2017  (1) Νοέμβριος 2016  (2)

• Kατηγορίες

  Kατηγορίες Επιλογή κατηγορίας Μουσική Ομάδα  (5)    Σχολικά  (4) Χωρίς κατηγορία  (5)

• kithara.vu

  • Σύνδεση
  • Entries RSS
  • Comments RSS
  • Εκπαιδευτικές Κοινότητες & Ιστολόγια ΠΣΔ

• Translate

  Select a language Albanian Bulgarian Croatian Czech Danish Dutch English Estonian Finnish French German Greek Hungarian Italian Lativian Lithuanian Maltese Norwegian Polish Portuguese Romanian Russian Serbian Slovak Slovenian Spanish Swedish Turkish Ukrainian

• Σαν σήμερα

  25/4/1850: Ο Πάουλ Γιούλιους φον Ρόιτερ, ιδρυτής του πρακτορείου ειδήσεων Reuters, χρησιμοποιεί 40 περιστέρια για να μεταφέρει στους πελάτες του το κλείσιμο των τιμών του χρηματιστηρίου.

• Σκακιστική άσκηση

 Από το Γυμνάσιο Ζηπαρίου, οργανώθηκε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά πολιτιστικό πρόγραμμα σχολικών δραστηριοτήτων με θέμα «Αρχαιολογικοί Περίπατοι στη Βυζαντινή, Μεσαιωνική και Τουρκοκρατούμενη Κω».

Στην ομάδα εργασίας συμμετείχαν 25 μαθητές και μαθήτριες που καθοδηγούνταν από 2 εκπαιδευτικούς. Το πρόγραμμα περιλάμβανε σαββατιάτικες συναντήσεις των μαθητών/τριών με τους εκπαιδευτικούς σε αρχαιολογικούς χώρους ή διάφορα σημεία του νησιού, απ’ όπου ξεκινούσε η περιήγηση.

Είχαμε τη δυνατότητα να επισκεφθούμε και να μιλήσουμε για την ιστορία του Κάστρου της Νερατζιάς, του Επαρχείου, της Πολεμικής Προβλήτας,  του Εκκλησιαστικού συγκροτήματος του Ευαγγελισμού (σημερινό συγκρότημα του Μητροπολιτικού Παρεκκλησίου στην πλατεία Μητροπόλεως), των κτιρίων της Ιταλοκρατίας (πρώην Ξενοδοχείο Gelsomino, Πύλη Αγίου Νικολάου, Συγκρότημα Αίγλης, Αρχαιολογικό Μουσείο, Κεντρικό Κτίριο Τραπέζης Πειραιώς – π. Αγροτικής), των 3 μεταβυζαντινών ναϊδρίων μπροστά από τον κεντρικό αρχαιολογικό χώρο (Παναγία Γοργοϋπήκοος, Άγιος Γεώργιος Αρρεναγωγείου, Άγιος Ιωάννης Ναύκληρος), τα ερείπια της Βασιλικής του Λιμένος και του Βαπτιστηρίου της, το ναΐδριο της Παναγίας Κατεβατής, τα ερείπια του προσεισμικού Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Νικολάου, το Ρωμαϊκό Ωδείο Κω (Θεατράκι), το Βαπτιστήριο Ιωάννου Προδρόμου-7 Βήματα, τον Ρωμαιοκαθολικό Ναό Τιμίου Σταυρού & Αμνού του Θεού, τα ερείπια των Βαπτιστηρίων στις Βασιλικές Α και Β του δυτικού Αρχαιολογικού Χώρου, το Νυμφαίο – Βεσπασιανή, τα μουσουλμανικά Τεμένη Ντεφτερντάρ (στην Πλατεία Ελευθερίας της Κω) και Λότζια (στον Πλάτανο του Ιπποκράτη).

Η τελευταία περιηγητική συνάντηση της ομάδας του πολιτιστικού μας προγράμματος  έγινε στο Παλαιό Πυλί, τον Μυστρά της Δωδεκανήσου όπως συνηθίζεται να λέγεται μιας και τα κάστρα, οι πύργοι, οι βίγλες, τα παλιά μοναστήρια και τα ξωκλήσια, όλα τους φτιαγμένα από τον 10ο αιώνα και εντεύθεν καλά κρατούν…

Στην τελευταία συνάντησή μας, οι  περισσότεροι από την ομάδα μας (μαθητές, εκπαιδευτικοί και συνοδοί γονείς) επισκεφτήκαμε το Παλαιό Πυλί για πρώτη φορά. Η συνάντησή μας είχε οριστεί για τις 11.00 το πρωί του Σαββάτου 26 Μαΐου 2018, στο κεντρικό Μοναστήρι της Υπαπαντής, το επονομαζόμενο «Παναγία των Καστριανών». Εκεί μας περίμενε ο δεσπότης μας, ο Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου π. Ναθαναήλ μαζί με ένα επιτελείο από συνεργάτες του, με τους οποίους προσπαθούν να κρατούν ζωντανά όλα αυτά τα προσκυνήματα, να τα συντηρούν και να τα φροντίζουν. Πρόκειται για την οικολογική ομάδα «Μαύροι Λύκοι της Κω».

Ο Σεβασμιώτατος μας υποδέχθηκε με κεράσματα. Μας οδήγησε στο Καθολικό[1] της Μονής όπου μας διηγήθηκε με λίγα λόγια το ιστορικό:

«Κατά το έτος 1079 ή στις αρχές του 1080 ο όσιος Χριστόδουλος ο Λατρινός, ο ιδρυτής της Μονής του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου της Πάτμου, πέρασε από τη Στρόβιλο της Μ. Ασίας στο νησί της Κω μετά από πρόσκληση του Κώου μοναχού Αρσενίου Σκηνούρη. Η πρόσκληση είχε σκοπό την καλύτερη οργάνωση του ήδη ανεπτυγμένου μοναχισμού στο νησί. Με την άφιξή του ο όσιος Χριστόδουλος εγκαταστάθηκε στην οχυρωμένη ορεινή τοποθεσία που σήμερα ονομάζουμε Παλαιό Πυλί, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί από του κατοίκους του από τον 19^ο αιώνα, οι οποίοι μετακινήθηκαν στο σημερινό Πυλί και στο Αμανιού.

Ο Όσιος γρήγορα ίδρυσε μοναστήρι και οικοδόμησε, ως καθολικό, τον ιερό ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο οποίος έλαβε την επωνυμία «των Καστριανών» λόγῳ του κάστρου που περιέβαλε το Πυλί. Σύντομα το μοναστήρι γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη, χάρη στις προσπάθειες του Οσίου, αλλά και του εύπορου μοναχού Αρσενίου Σκηνούρη, ο οποίος είχε διαθέσει σε αυτό και σε άλλα μοναστικά ιδρύματα που οικοδόμησε στην Κω μεγάλο μέρος της πατρικής του περιουσίας.

Ο όσιος Χριστόδουλος παρέμεινε στο νησί μέχρι το 1088, όταν αντήλλαξε τις κτήσεις της Παναγίας των Καστριανών και κτήματα στη Λέρο που του είχε παραχωρήσει ο Αρσένιος Σκηνούρης, με την Πάτμο, η οποία τότε ήταν σχεδόν ακατοίκητη. Στο αρχείο της Μονής της Πάτμου σώζονται αρκετά σχετικά έγγραφα, κάποια από τα οποία είναι αυτοκρατορικά χρυσόβουλα, μεγάλης επιστημονικής και ιστορικής αξίας, υπογεγραμμένα από τους αυτοκράτορες Νικηφόρο Γ΄ Βοτανειάτη και Αλέξιο Κομνηνό, τα οποία αναφέρονται σε αυτά τα γεγονότα απευθυνόμενα στο μοναχό Αρσένιο Σκηνούρη και στον όσιο Χριστόδουλο. Από τη μονή της Παναγίας των Καστριανών σώζεται ο ιερός ναός, ο οποίος πανηγυρίζει κατά την εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου».

Κατόπιν ο δεσπότης μας, μας έδειξε με φακό και κατάλληλους ειδικούς φωτισμούς τις λεπτομέρειες των τοιχογραφιών του ναού, τοιχογραφίες που είναι φτιαγμένες σε διάφορα στρώματα (πάνω στις παλιότερες στρωνόταν σοβάς με την τεχνική του “φρέσκου”[2] για να εικονισθούν νέες παραστάσεις),

μας αποκάλυψε το «σύνθρονο» στο Ιερό Βήμα (την περίοδο πριν την εικονομαχία, δεν υπήρχε το τέμπλο/εικονοστάσι στις Εκκλησίες, ούτε δεσποτικός θρόνος στα δεξιά του ναού και η θέση του Επισκόπου ήταν στο κέντρο μιας «κερκίδας» πίσω από την Αγία Τράπεζα.

Από εκεί ο Αρχιερέας πήρε το όνομα «Επίσκοπος» διότι χρέος του ήταν (και είναι) να επισκοπεί την τάξη στην Εκκλησία, την κατήχηση των πιστών, την σωστή τέλεση των εκκλησιαστικών ακολουθιών και την αποφυγή αιρετικών διδασκαλιών. Ο όρος «δεσπότης» άρχισε να χρησιμοποιείται κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, για λόγους περισσότερο πολιτειακούς σε σχέση με τους Οθωμανούς κατακτητές και όχι για θρησκευτικούς.

Ο Σεβασμιώτατος μας έδειξε τις μεταβολές που είχε το κτίριο του ναού στους αιώνες, ενώ στον περίβολο της Μονής μας εξήγησε, παρά τον σημερινό ερειπιώνα, το ρόλο και τη σημασία κάθε χώρου στη Μονή.

Τέλος, μας φιλοξένησε για λίγο στο πρόσφατα αναστηλωμένο «Αρχονταρίκι» της Μονής όπου μας κέρασε κρύο νερό και γλυκό. Κατόπιν μας μίλησε για το Κάστρο του Πυλίου για το οποίο αναχωρήσαμε μετά από λίγο παίρνοντας από τα χέρια του ο καθένας και η καθεμιά μας από ένα λευκό καπέλο «τζόκεϋ» ως ευλογία ή αναμνηστικό, γιατί ο ήλιος είχε αρχίσει να κάνει έντονη την παρουσία του…

Κυριολεκτικά, πρόκειται για την πιο θεαματική από τις συναντήσεις/επισκέψεις μας στο πλαίσιο του προγράμματός μας.

Η ομορφιά και η ιστορία μας σαγήνεψαν. Και χωρίς ενδοιασμούς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε όλοι/ες μας για τα αισθήματα θαυμασμού και υπερηφάνειας που μας κατέκλυσαν σχετικά με την πολιτιστική παράδοση του νησιού μας. Διότι όπως κατέληξε ο δεσπότης μας στη συνάντησή μας, “πολιτισμός είναι το νόημα της ζωής που έχουμε στην καθημερινότητά μας. Κι αυτό το νόημα ζωής, είναι πιο έντονο και πιο ζωντανό όταν υπάρχει θρησκευτική πίστη. Η πίστη είναι αυτή που έκανε τόσους ανθρώπους να φτιάξουν αυτά τα αριστουργήματα που θαυμάζουμε σήμερα”. Και απευθυνόμενος στους γονείς και τους εκπαιδευτικούς της παρέας μας κατέληξε: “διατηρώντας την πίστη και την παράδοση μέσα στις οικογένειές σας και μέσα στο σχολείο σας φυτεύετε πολύτιμο σπόρο για όλη την κοινωνία μας. Ο καρπός του σπόρου δεν θα είναι μόνο η αγάπη στο πολιτισμό των προγόνων μας, αλλά θα είναι η αγάπη και η ορμή των παιδιών για πραγματική ζωή και δημιουργία. Να ζουν με χαρά και δημιουργικότητα, συνεχίζοντας την παράδοση και φτιάχνοντας νέο πολιτισμό”.

Ανηφορίζαμε το δύσβατο μονοπάτι του Κάστρου και σκεφτόμασταν μια τελευταία αποστροφή από τα λόγια του δεσπότη: “Τα μοναστήρια αυτά, στο Παλαιό Πυλί, μπορεί να φτιάχτηκαν τον 11ο αιώνα, εντούτοις άνθισαν υπό συνθήκες πολύ δύσκολες οικονομικά, αιώνες αργότερα. Σε μια παρηκμασμένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, λίγο πριν το ιστορικό της τέλος, αλλά και κατόπιν, ήρθε μια άλλη σπουδαία εποχή του πολιτισμού μας, έκδηλη στις τοιχογραφίες, στη ναοδομία και στη χρήση απλών και πανέμορφων οικοδομικών υλικών. Σε χρόνια οικονομικής κατάρρευσης ή σε χρόνια Οθωμανικής κατάκτησης. Είναι αυτονόητο ότι σήμερα, υπό συνθήκες οικονομικής δυσκολίας, πρέπει να ενεργήσουμε και εμείς ανάλογα, για τις ζωές μας, για τις ζωές των παιδιών μας, για τον τόπο μας. Να μάθουμε να αξιοποιούμε τα πάντα και να δίνουμε αξία στο λιτό και το απέριττο”. Μάθημα πολιτικής οικονομίας από έναν ιερωμένο.

Υ. Γ. Ένα από τα στιγμιότυπα του προγράμματος που εντυπώθηκε στη μνήμη όλων: βρισκόμαστε μέσα στο λιοπύρι, στις αρχές Μαΐου στον δυτικό αρχαιολογικό χώρο της Κω. Κατάκοποι αλλά και πλήρεις από παραστάσεις, ετοιμαζόμαστε να αποχωρήσουμε, όταν ομάδα ανδρών τουριστών, χωρίς συνοδό ή ξεναγό εισέρχεται στον αρχαιολογικό χώρο. Οι άνδρες ήταν γυμνοί στο επάνω μέρος του σώματός τους. Η αρχαιοφύλακας, ενώπιον όλων τους ζήτησε στην αγγλική γλώσσα να φορέσουν μπλούζες. Στις ενστάσεις των τουριστών, τους απάντησε επιτακτικά ότι βρίσκονταν σε χώρο με ιδιαίτερο θρησκευτικό, ιστορικό και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον και έπρεπε να δείξουν τον ανάλογο σεβασμό. Μάθημα ενδυματολογικού κώδικα, προς όλους μας.

Υ. Γ. 2: Οι φωτογραφίες του άρθρου είναι όλες από τα κινητά των παιδιών, εκτός από αυτές που εικονίζουν το εσωτερικό του Καθολικού της Μονής των Καστριανών και τις τοιχογραφίες, τις οποίες μας παραχώρησε πολύ ευγενικά ο συνάδελφος Θανάσης Μουστάκης.

[1] «Καθολικό» ονομάζεται ο κεντρικός ναός ενός μοναστηριού.

[2] η τεχνική της νωπογραφίας ή φρεσκογραφίας (επειδή στην τοιχογραφία για να διατηρηθούν περισσότερο τα χρώματα, τα απλώνουν στον τοίχο όσο αυτός ακόμα είναι υγρός, νωπός, φρέσκος, δροσερός). Η τεχνική «φρέσκο» συναντάται ακόμη και στην αρχαία Κνωσσό.

Το Σάββατο 12 Μαΐου 2018, συναντηθήκαμε για τρίτη φορά, με σκοπό να συνεχίσουμε τον αρχαιολογικό μας περίπατο στο Μεσαιωνικό Κάστρο της Κω (Κάστρο της Νερατζιάς), στο Τζαμί της Λότζιας, στον Πλάτανο του Ιπποκράτη, καθώς και στα νεότερα κτίρια που μας κληρονόμησε η ιταλοκρατία στην Κω τον 20ό αιώνα.

Το Σάββατο 5 Μαΐου, στις 11.00 η ομάδα μας ξανασυναντήθηκε για τη δεύτερη περιήγησή της. Ξεκινήσαμε από το Ρωμαϊκό Ωδείο (θεατράκι) της Κω, συνεχίσαμε στον βαπτιστηριακό Ι. Ν. Αγίου Ιωάννη Προδρόμου (7 Βήματα), στον Ρωμαιοκαθολικό Ναό της Κω και κατόπιν περάσαμε στον δυτικό αρχαιολογικό χώρο όπου επισκεφθήκαμε τα απομεινάρια από τις δυο Βασιλικές με τα βαπτιστήριά τους καθώς και τη βεσπασιανή (ρωμαϊκό αποχωρητήριο) που ήταν γνωστή και ως Νυμφαίο. 

Το Σάββατο 28 Απριλίου 2018 πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντησή μας. Περιηγηθήκαμε στον κεντρικό αρχαιολογικό χώρο της πόλης μας. Επισκεφθήκαμε τα ερείπια της Βασιλικής του Λιμένος, τα ερείπια του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Νικολάου που καταστράφηκε το 1933, και τα τρία ναΐδρια πίσω από την κεντρική πύλη της Κω (Πύλη Αγίου Νικολάου) που βρίσκεται στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, μπροστά από την πολεμική προβλήτα. Προηγήθηκε μια μικρή ξενάγηση στο εναπομείναν μεσαιωνικό τείχος της Κω, στην «Χαντάκα» (Οδός Ιπποκράτους), στα κτίρια της Ιταλοκρατίας πέριξ της πλατείας Μητροπόλεως. Η περιήγησή μας κράτησε μιάμιση ώρα (11.00 – 12.30)

Αρωγός στην περιήγησή μας στάθηκε ο Επίσκοπός μας π. Ναθαναήλ.

Η επόμενη συνάντησή μας καθορίστηκε για το Σάββατο 5 Μαΐου 2018, στις 11.00. Σημείο εκκίνησής μας είναι το Ρωμαϊκό Ωδείο και από εκεί θα περάσουμε στον δυτικό αρχαιολογικό χώρο της πόλης της Κω, στον Βαπτιστηριακό Ναό “Αγίου Ιωάννη – 7 Βήματα” και αναλόγως των καιρικών συνθηκών, του χρόνου που θα μας απομείνει και της όρεξης της ομάδας, ενδέχεται να ολοκληρωθεί στο Μεσαιωνικό Κάστρο της Κω.

Σε υπερσύνδεσμο παραθέτουμε το βίντεο του 1929 από την επίσκεψη του βασιλικού ζεύγους της Ιταλίας στο τότε ιταλοκρατούμενο νησί μας, όπου εγκαινίασαν το συγκρότημα των κτιρίων του Μοναστηριού, του Ναού της Agnus Dei, των Σχολείων, του στρατοπέδου (Caserma) και του Νοσοκομείου της Κω. Το βίντεο είναι χωρίς ήχο, ενώ αξίζει να προσεχθεί το σημείο όπου υποδέχονται το βασιλικό ζεύγος μόνο οι μουσουλμάνοι της Κω. Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί είχαν αποκλειστεί, επειδή ο Σεβαστός Κογιόπουλος, πρόεδρος της Ελληνορθοδόξου Κοινότητος της Κω, είχε ζητήσει την ένωση με την μητέρα Ελλάδα.

 

 

 

 

Ο θέλων μουσικήν μαθείν

και θέλων επαινείσθαι

θέλει πολλάς υπομονάς

θέλει πολλάς ημέρας

τιμήν προς τον διδάσκαλον

δουκάτα εις τας χείρας

τότε να μάθει ο μαθητής

και τέλειος να γένει.

(Παναγιώτης Χαλάτζογλου, Κωνσταντινούπολη, μέσα 17^ου αιώνα).

Τι ωραία που τα έγραψε τούτος ο μουσικός του 1650; Σε λίγες γραμμές περιέγραψε όλη τη διαδικασία που χρειάζεται το παίδεμα με την τέχνη των μουσών…

Η μουσική είναι ιεροτελεστία και προσευχή, είναι παιδαγωγία και συνάμα πειθαρχία και σπουδή στην ομορφιά. Όσα από τα παιδιά περπατούν στους δρόμους της μουσικής, δεν αργεί η ώρα που τα βλέπουμε στο υψηλό επίπεδο της ομορφιάς και της άσκησης γοητείας που μας έκαναν οι 27 μαθητές και μαθήτριες του Μουσικού Σχολείου της Ρόδου.

Λέω «Ρόδος» και «Μουσικό Σχολείο» και η ανάμνηση με κάνει να γλυκαίνομαι. Χειμώνας του 2000 και εργαζόμουν ως καθηγητής Ελληνικής Παραδοσιακής Μουσικής στο Μουσικό Γυμνάσιο Σερρών. Το σχολείο μας τότε, έφευγε από κάτι υπόγεια και κάτι παράγκες, δίπλα σ’ ένα γενικό γυμνάσιο και έμπαινε σ’ ένα ολοκαίνουργιο παλάτι της μουσικής, το σημερινό του κτίριο. Ο Κώστας Τσαλαπάτης, ο διευθυντής, θέλησε να κάνουμε τα εγκαίνια του νέου κτιρίου με αδελφοποίηση μουσικών σχολείων των Σερρών, του Ιλίου και της Ρόδου. Έφτασαν 50 άτομα από τη Ρόδο. Όταν ξεκίνησαν οι Αθηναίοι, ήταν απλά καλοί. Εμείς ως Σερραίοι, ομοίως… Όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Ροδίτες, έσβησε ο ήλιος από ομορφιά και δύναμη.

Σκέφτομαι τα παιδιά μου, φυσικά και πνευματικά… Πώς θα γινόταν άραγε να έχουν για το σχολείο τους τούτη την αίσθηση υπεροχής και υπερηφάνειας που έχουν τα παιδιά της Ρόδου; Να έχουν την αίσθηση ότι το σχολείο τους είναι προίκα πολύτιμη για τη ζωή;

Είχα μια φοβία πριν τούτη την εκδήλωση… Ρώτησα τα δικά μου παιδιά που κάποια έδειχναν απρόθυμα μετά την συναυλία των Τριών Ιεραρχών.

[Βλέπεις… Στα γενικά σχολεία, τα ίδια παιδιά κάνουν μουσική, θέατρο, περιβαλλοντικά και πολιτιστικά προγράμματα… Αισθάνομαι συχνά ότι τούτα τα παιδιά, λιώνουν στη δουλειά!]

25 από τα 65 παιδιά μου, έδωσαν ενθουσιαστικά, και σχεδόν απαιτητικά το παρόν.

[Και να σκεφθεί κανείς ότι πέρυσι τούτα τα παιδιά είχαν φτάσει το μαγικό αριθμό των 93].

 

 

 

 

Μου ήταν δύσκολο να τους αρνηθώ την εκδήλωση, παρά το γεγονός ότι ήταν σχεδόν στο ένα τρίτο του δυναμικού μας. Δέχθηκα.

 

Η αδερφική μου φίλη και συνάδελφος στο 1ο Γυμνάσιο, η κυρία Βάσω Καλύβα, προθυμοποιήθηκε να φτιάξει κάποιο δρώμενο με δικούς της μαθητές, για ετούτη την συναυλία. Το είχαμε ξανακάνει στη συναυλία του χειμώνα.

 

Τότε αίφνης ήρθε η πρωτότυπη πρόταση…  Στα τέλη Μαΐου ή αρχάς Ιουνίου η Βάσω μου λέει:

-«Ξέρεις; Πήγα στη Ρόδο και γνώρισα ένα παλληκάρι που είναι μαέστρος στο Μουσικό Σχολείο. Νομίζω ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα… Ενδιαφέρονται ως μουσικό σχολείο να κάνουν μια σχολική  εκδρομή στην Κω. Τι θα ‘λεγες να του λέγαμε να έρθουν και να παίξετε μαζί στην τελική σας εκδήλωση;».

-«Ε, και δεν του λες;….».

Όπερ και εγένετο… Μετά λίγες μέρες, δέχομαι τηλεφώνημα:

-«Ο κ. Τοπαλίδης;»

-«Μάλιστα!».

–«Ονομάζομαι Βαγγέλης Μάνδηλας, είμαι δάσκαλος μουσικής στο Μουσικό Σχολείο της Ρόδου». Φωνή γεμάτη αρχοντιά, ευγένεια, αυτοπεποίθηση και μηδενική διάθεση υπεροψίας. Η πρόταση είχε το χαρακτήρα εκδρομικής συναυλίας… Θα παίξουν τα παιδιά του, μαζί μας, είτε παράλληλα, είτε ταυτόχρονα, στο χώρο που θα μας παραχωρήσει ο Δήμος Κω, στο πλαίσιο του 2^ου Μαθητικού Φεστιβάλ. Η μουσική συνάντηση κλείστηκε για τις 29 Ιουνίου ενώ η έλευση των εκδρομέων για τις 28.

Στην αντίστοιχη ανακοίνωσή μου στα παιδιά μου, αυτά δεν έδειξαν αρχικά να καταλαβαίνουν το εγχείρημα. Η συχνότητα των προβών όμως που τους ζήτησα να γίνονται έκανε προφανή τη δική μου ένταση και μικρή αγωνία. Οι βασικές μου φωνές δεν κατάφεραν να έρθουν και να συμμετάσχουν σε πρόβες. Ευτυχώς το βασικό μέρος της ορχήστρας ξεπέρασε τα προβλήματα… Τι χρονιά κι αυτή!!! Σχεδόν όλα τα παιδιά μου έπιασαν δουλειά σε κάποια τουριστική επιχείρηση.

Την Τετάρτη 28 Ιουνίου, πήγα με τη Βάσω στο λιμάνι να υποδεχθώ τους «μουσαφιραίους» μας.

Εικόνα βαθιά ριζωμένη μέσα μου, αλλά και λιγάκι ξεχασμένη. Έρχεται από εκείνα τα καταπληκτικά χρόνια 2000 – 2005… Το πλοίο δένει και ξεπηδά μια πανέμορφη παρέα που στο ένα χέρι κρατά μια βαλίτσα ρούχων και στο άλλο ή την πλάτη μια θήκη ή μια βαλίτσα με το πολυτιμότερο μέλος/συνέχεια του σώματός τους… Το μουσικό τους όργανο. Βιολιά, βιολοντσέλα, πνευστά,  διακρίνω μια δυο θήκες νυκτών εγχόρδων… Είπα, «πανέμορφη παρέα» και εξηγούμαι: μόνο μια παρέα μαθητών μουσικής μπορεί συνάμα να συζητά για όλα με αυτοπεποίθηση, να είναι πανέμορφη, να τραγουδά κλασσικά τραγούδια εν χορώ σε λιμάνια και σταθμούς, να έχει τέτοια αίσθηση καλλιέπειας που μόνο στις σχολές μόντελινγκ βρίσκεις, να είναι συνάμα απλή και φυσιολογική απέναντι σε όλους και όλα… Μια γλυκιά πανηγυρική φασαρία… Ένα καλωσήρθατε προσπάθησα να πω, αλλά πνίγηκε… Το λεωφορείο τους, τους πήγε στο «Μαριτίνα» κι εγώ τους ακολούθησα…

Ο Βαγγέλης, ο μαέστρος… Ένας παίδαρος. Πανέμορφος, ευγενής και αρχοντικός, με τεράστια αποθέματα αυτοπεποίθησης έναντι όλων. Μιλά στα παιδιά με μια γλώσσα που κάποτε χρησιμοποιούσα κι εγώ. Όμως πλέον, 12 χρόνια τώρα στη γενική εκπαίδευση, αυτή η γλώσσα, η οικεία, είναι απαγορευμένη. Απόφοιτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών Αθήνας, διπλωματούχος πιάνου και … διπλωματούχος σύνθεσης… Πόσοι τέτοιοι εκπαιδευτικοί υπάρχουν στα δημόσια σχολεία μας; Κάθε κουβέντα του και τρίποντο ευστοχίας… Για τον λατρεμένο μου Μάνο Χατζιδάκι, για το δήθεν έντεχνο τραγούδι και τις απάτες του, για τη δήθεν και την πραγματική παραδοσιακή μουσική, τη δήθεν και την πραγματική λαϊκή… Μουσικά παραδείγματα με μετατροπίες συνέχεια στην κουβέντα μας… Ξεκινήσαμε από την ευφυΐα και την ευαισθησία του Χατζιδάκι στο «Γλάρο» (Η Αλίκη στο ναυτικό)… Πώς από ένα τραγουδάκι, με μια εκπληκτική μετατροπία, ο άνθρωπος μας απέδειξε το μεγαλείο του συνθέτη ακόμη και στο φτιάξιμο σουξέ τραγουδιού και κατόπιν πήγαμε σε όλες τις μορφές πολιτικής και πολιτισμού. Ο Βαγγέλης είναι άνθρωπος όπου η μουσική του γνώση τον κάνει πιο σοφό, πιο εύστοχο, πιο καίριο, πιο ωραίον άνθρωπο… Και συνάμα το πρωτόγνωρο… Στους ανθρώπους της μουσικής, η έννοια του ψώνιου περισσεύει, φανερώνοντας τη δίψα για διάκριση και συνάμα την αρχοντοχωριατίλα του επαιρόμενου μουσικού. Τούτος εδώ, ο Βαγγέλης, απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχει να αποδείξει τίποτε. Μιλά για τη μουσική με την εμπειρία και την ευστοχία που θα μιλούσε ένας μεγάλος κλασσικός μουσικός της Γερμανίας. Τύχη αγαθή για το σχολείο και τα μαθητούδια του.

Δίπλα στο Βαγγέλη, ο λυράρης ο Ηλίας, ο τσελίστας Αμαρίλντο, η βιολονίστα η Καμέλια και ο Γιώργος ο φιλόλογος, όλοι τους καθηγητές αυτού του σχολείου, όλοι τους με παραστάσεις και ιδέες απ΄ αυτές που εμείς στερούμαστε στη γενική εκπαίδευση.

Το βραδάκι, στην είσοδο του ξενοδοχείου, ο Ηλίας, ο καθηγητής λύρας, μαζί με τον Σπύρο το λαουτιέρη ξεκίνησαν κρητικό γλεντάκι… Η ώρα ήταν περασμένα μεσάνυχτα και ουδείς ενοχλήθηκε. Οι διαβάτες, τουρίστες ή Κώοι, στέκονταν κι έβλεπαν το, εκ των ων ουκ άνευ, πανηγύρι μιας σχολικής ομάδας, φτιαγμένης για κάθε είδους πανηγύρι… Είτε του σαλονιού, είτε του λιμανιού.

Η μέρα της συναυλίας έφτασε. Τα παιδιά μου πρόθυμα και προβληματισμένα συνάμα, έφτασαν στον «Ορφέα» από νωρίς το μεσημέρι. Κάναμε μια φανταστική γενική πρόβα… Η 9^η κατά σειρά πρόβα μας, ήταν επιτέλους καταπληκτική και –à mon avis- επαρκής για να σταθούμε απέναντι στην πληρότητα ενός συνόλου μουσικού σχολείου.

[Αλήθεια φίλε; Έτσι νομίζεις;…]

Οι Ρόδιοι φίλοι μας, μας ζήτησαν το χώρο στις 17.00. Η ακρίβειά τους μας κέντρισε την προσοχή…

-«Γιάννη θα σταθούμε εδώ ως τις 18.10», είπε ο Βαγγέλης. Και εδώ με ακρίβεια δευτερολέπτου.

Τα παιδιά μου, στρώθηκαν να δουν τη γενική τους… Ο Βαγγέλης σταματά κάθε τόσο την πρόβα και κάνει σε πολύ αυστηρό τόνο τις παρατηρήσεις του. Οι οργανοπαίκτες είτε δεν μιλούν, είτε ψελλίζουν «συγγνώμη».

Η πρόβα τους έχει σημεία αποθέωσης… Τελειώνουν λίγο μετά τις 18.00 και τα παιδιά μου τρομοκρατημένα με αναζητούν… -«Καλά κύριε, είναι δυνατόν να παίξουμε δίπλα σ’ αυτούς; Εμείς τι είμαστε δίπλα τους; Αυτοί είναι σαν επαγγελματίες», λέει ο Θωμάς, ο κιθαρίστας μου, ο πλέον ορεξάτος της δικής μου παρέας… Η αλήθεια είναι ότι την ανησυχία των παιδιών δεν την περίμενα σ’ αυτό το βαθμό και μεταδόθηκε και σ’ εμένα… «Λες να μη παίξουν καλά από φόβο;» σκέφθηκα. Τα ενθάρρυνα όσο μπορούσα…

Ο Ανδρέας Μήταλας, ο αδερφός και μονίμως στήριγμά μου, ήρθε. Μου έκλεισε το μάτι. Κάτι καλό ετοίμασε. Ο Αλέξανδρος και ο Μανώλης οι ηχολήπτες κάνουν κάποιες τελευταίες παρεμβάσεις. Η ώρα είναι 19.40. Η πλατεία γέμισε… Πρωτόγνωρη επιτυχία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης… Για τούτη την εκδήλωση, δεν υπήρξε ούτε μία αφίσα. Ούτε ένα έντυπο. Ένα ηλεκτρονικό έντυπο έφτιαξε μονάχα ο δήμος. Ο Ανδρέας κι εγώ φτιάξαμε την ηλεκτρονική πρόσκληση και την αποστείλαμε σε 1000 και πλέον παραλήπτες προσωπικά μέσω facebook. Συνάμα μέσω facebook κάναμε αλλεπάλληλες δημοσιεύσεις καθημερινά. Και ο Ορφέας των 240 θέσεων γέμισε.

19.45… Είμαι μέσα στο άγχος. Οι Ρόδιοι ανεβαίνουν με χαρακτηριστική πειθαρχία. Η Γεωργία μου, το παντοτεινό αστέρι μου που πάντα με ακολουθεί, ξεκινά την παρουσίαση. Τα ‘χω χαμένα. Χύνομαι σε μια πολυθρόνα της πρώτης σειράς… Ο Ανδρέας γεμίζει την οθόνη με εικόνες… “Gabriel’s Oboe” – Ennio Morricone… Μια ταινία που πρωτό’δα στα 19 μου και την ερωτεύτηκα, ως θεατής, ως μουσικός και ως χριστιανός… Παίζουν εκπληκτικά. Η συγκίνησή μου τεράστια. Τι κι αν λείπει το όμποε από την ομάδα τους… Η φλαουτίστα τους δεν μας στερεί ούτε γραμμάριο συγκίνησης… Θαρρώ Ευφροσύνη τη λένε… Μπράβο σου κουκλάρα μου… Ευφροσύνη, όνομα και πράγμα.

“Chi Mai”… Η μουσική που άκουγα καθημερινά από τα κασσετάδικα της Νομικής του ΑΠΘ, όταν κάθε Τρίτη στις 9.00 π.μ. παρακολουθούσα «Εισαγωγή στη Γαλλική Λογοτεχνία», στα 18 μου, στη νέα Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης. Η Καμέλια, με τις μαθήτριες και τον μαθητή της διαπρέπουν… Κατερίνα, Σίλβυα, Τσαμπίκα, Φρόσω, Ίλια, Ανδρέας. Το τσέλο του Αμαρίλντο και του Ορφέα γεμίζουν με ηχοχρώματα άγνωστα, την αίθουσα.

Ξαφνικά… “Jesus Christ Superstar”… Andrew Lloyd Weber… Περιμένεις κάπου, τη φωνή «κάποιου» Ian Gillan… 8 ολόδροσες δυνατές φωνές τα σπάνε κυριολεκτικά… Χορωδία οκτώ φωνών; Και χωρίς ενίσχυση; Ω, ναι… Αν ξέρεις να κάνεις τοποθέτηση φωνής… Αν ξέρεις να είσαι δυνατός χωρίς να ουρλιάζεις… Τέχνη και τεχνική… Κατερίνα, Ζωή, Θεοδώρα, Κλειώ, Μαρία, Μαρία Νεφέλη, Νίκη, Τσαμπίκα… Μας άνοιξαν την καρδιά…

Το ακκορντεόν της Νεφέλης, όοοολα τα λεφτά στο εκπληκτικό “Libertango” του Astor Piazzola.

“What a wonderful world”… Πιανίστας και πνευστοί, οι δυο κρουστοί συνάμα, παίζουν με αίσθηση και ακρίβεια… Αποστόλης (χρόνια σου πολλά ρε λεβέντη, ξημερώνει η γιορτή σου), Θεμιστοκλής, Νικόλας, Νεφέλη, Άρης, Γιάννης, Σταύρος.

Περνάμε στα ελληνικά κομμάτια… Όλοι μαζί, πετούνε… Μπαίνει ο Ηλίας ο λυράρης, ο Σπύρος ο λαουτιέρης, ο Σταύρος ο «κανονιέρης», ο βυζαντινός, με το κανονάκι του… «Η Καισαριανή»… Αποθέωση… Χασάπικο και ζεϊμπέκικο συνάμα από τον μέγα Σταύρο Ξαρχάκο, σε συμφωνική έκδοση… Μπράβο, ρε παιδιά… Μπράβο ρε παιδιάααααα…. Σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι στην υπόκλισή τους…

Ήρθε η ώρα μας… Οι Ροδίτες στάθηκαν πάλι πειθαρχημένοι στον εξώστη για να μας ακούσουν… Θεέ μου τι παιδιά; Πού υπάρχει πλέον τέτοια πειθαρχία; Ποιων γονιών παιδιά είναι τούτα να τους πω συγχαρητήρια;

Ξεκινούμε… Ο Μανώλης, ο κρουστός μας, ακριβέστατος και διόλου υπερβολικός. Ομοίως ο πληκτράς μας, ο Χριστόφορος… Να χαρώ εγώ… Κιθάρες, Μελίνα, Μαρία, Θωμάς, Παντελής, Μαρία, Ραφαήλ, Δάφνη όλες/οι ένα χέρι. Τα 3 βιολιά μου, αποθέωση… Ο Μανώλης και η Σταματία… Και βέβαια η γλυκιά μου Ειρηάνα, που όπου κι αν βρίσκομαι στην Κω, 5 χρόνια τώρα θα έρθει πάντοτε να παίξει. Να λοιπόν, που και μια ορχήστρα σχολικών εορτών, μπορεί να κάνει πολλά. Η χορωδία μας, αδύναμη. Είπαμε… Δεν ήρθαν οι φωνές μας. Όμως τα φιλότιμα παιδιά μας, μπορούν κι αυτά. Έστω με ενίσχυση μικροφώνων… Απέχουμε σταδίους στη σύγκριση… Αλλά το ζητούμενο δεν είναι η σύγκριση όσο η συνύπαρξη. Και το μάθημα μουσικής από τη Ρόδο… Η μεταμορφωμένη Μιρέλα βαστά το σύνολο και την ακολουθούν με όλη τους την ψυχή η Μαρία, η Ιωάννα, η Τζοάνα, η Στεργία, η Ειρήνη, η Σέβη, η Ευαγγελία, η Σταματία, η Κατερινιώ, η Γεωργία, ο Μάνος, ο Μιχάλης, ο Άγγελος κι ο Κυριάκος… Το «Τι καλά το λέει τ’ αηδόνι» το είπαμε καταπληκτικά. Ομοίως το «Εγώ δεν είμαι ποιητής», το «Αγάπη σ’ αγαπάω», τον «Προσκυνητή»… Η Βάσω Καλύβα μου επιφύλαξε κι άλλη μια έκπληξη… Έφερε την Κατερίνα με το Γιώργο από το 1^ο Γυμνάσιο να χορέψουν στο «Libertango» του Astor Piazzola και το «Αγάπη σ’ αγαπάω» του Χρυσόστομου Σταμούλη… Χόρεψαν σε μια σταλιά χώρο, μπροστά στις ορχήστρες… Για να μας δείξουν ότι χορός και μουσική είναι δυο γλώσσες, ενίοτε αλληλένδετες.

Η συναυλία τέλειωσε… Προετοιμάστηκα να πω δυο λόγια… Τα έγραψα για να μην χαθώ… Ο Βαγγέλης πάλι μας ξεπέρασε… Τον κάλεσα επί σκηνής… Με ασπάστηκε, παραμέρισε το μικρόφωνο και μίλησε από καρδιάς, σ’ ένα μαγεμένο πλήθος όπου και καρφίτσα να ’πεφτε, θα ακουγόταν… Άρχοντας σε όλα του ο μπαγάσας. Άνθρωπος ερωτεύσιμος, φίλος, αδερφός, συνάδερφος. Είπε τα καλύτερα λόγια για τα βλαστάρια μου… Ναι! Μεγαλείο γνώσης, ψυχής και υπεροχής από μέρους του. Να μου αναγνωρίζει αυτό που κινηματογράφησε ο Λαρς Φον Τρίερ ως ένα διαφορετικό… «δαμάζοντας τα κύματα» και να το αναδεικνύει…

Ένα ευχαριστήριο δείπνο… Οι εκ Ρόδου συνάδελφοι, γλυκύτατοι και ευγενείς. Ο Βαγγέλης δεν σταματά να φωτογραφίζει την νυκτερινή παραλιακή ζώνη της Κω.

Παρασκευή 30 Ιουνίου, μεσημέρι… Λιμάνι… Περιμένουμε το ταχύπλοο να έρθει για αναχώρηση προς Ρόδο. Έφτασα για να πω ένα τελευταίο «γεια»… Ήρθαν και δυο δικά μου παιδιά. Η Μαρία και ο Χριστόφορος… Τα καλά των σχολικών γνωριμιών. Τα παιδιά της Ρόδου, όπως ακριβώς ήρθαν… Εν μέσω παραξενεμένων ταξιδιωτών, τραγουδούν εν χορώ, “Jesus Christ Superstar” ή «Μεσοπέλαγα αρμενίζω»… Θεέ μου… Πόσο βαθιά την είχα παραχώσει τούτη την εικόνα… Τελευταία φορά που την έζησα ήταν σ’ εκείνες τις εκπληκτικές μας συναυλίες στο Μουσικό Γυμνάσιο Δράμας, την άνοιξη του 2005… Κατόπιν, μόνιμος διορισμός στη γενική εκπαίδευση… Κι όλα αυτά, πέρασαν στα τρίσβαθα της μνήμης. Κι ήρθαν αυτά τα δροσερά πανέμορφα παιδιά να μου τα ξαναβγάλουν στη φόρα… «Κύριε Τοπαλίδη, ποια σχολή ασπάζεστε στην Ελληνική Παραδοσιακή Μουσική;»… Η ερώτηση του Σταύρου με το κανονάκι… Τι να του πω του παιδιού; Που όλη η βυζαντινή, η παραδοσιακή κι η λαϊκή μας μουσική είναι γιομάτη καλαμπόρτζηδες, ανίδεους και βλάκες, που σε κάνουν να ντρέπεσαι να δηλώνεις γνώστης; «Εγώ θεωρώ τη σχολή του Σίμωνα Καρρά, την αξιολογότερη, κύριε Τοπαλίδη»… Μπράβο ρε Σταύρε… Εμ… τέτοια εκπληκτική γνωριμία, θα τελείωνε μ’ ένα θρίαμβο της γνώσης και της έρευνας… «Μπράβο Σταύρε μου…».

-«Παιδιά σας ευχαριστούμε πολύ όλοι μας εδώ στην Κω, για όσα όμορφα κάνατε για εμάς»… πρόλαβα και τους φώναξα λίγο πριν την επιβίβαση… Ανταποκρίθηκαν όλα τους μ’ έναν καλό λόγο κι ένα δικό τους ευχαριστώ.

-«Φίλε σε περιμένω στη Ρόδο. Αυτό που κάναμε εδώ, θα ξαναγίνει»… Λόγια του Βαγγέλη, λίγο πριν ανεβεί στο καράβι. Τελευταίοι ασπασμοί… Τα παιδιά τρέχουν να ανεβούν στο άνω μέρος τη πρύμνης να μας χαιρετήσουν από εκεί…

Θα το ξανακάνουμε τούτο το πανηγύρι παιδιά… Καλή αντάμωση!

 

Υ.Γ. Φτάνοντας σπίτι, πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω το πόσο άδειασε η καθημερινότητά μου με το τέλος αυτής της εκδήλωσης, ανοίγω τον υπολογιστή και η αδερφική μου φίλη, η Βάσω, έκανε μιαν ανάρτηση με «ταγκαρισμένο» το όνομά μου… Περιείχε δυο βίντεο με τα μουσικά κομμάτια που χόρεψαν η Κατερίνα και ο Γιώργος και ένα τρυφερό σχόλιο! Με συγκίνησε άλλη μια φορά… Παραθέτω μόνο το σχόλιο, για να θυμόμαστε τούτο το εγχείρημα… για επιτυχημένη πορεία στη διδασκαλία και τη μάθηση μέσα στα σχολεία μας, μουσικής ή γενικής παιδείας:

«Όταν η δύναμη της μουσικής ενώνει σχολεία, φίλους, παιδιά….

Όταν η μουσική και το τραγούδι ενώνονται και γίνονται χορός….Τότε νιώθεις ευτυχισμένος!

Αυτή την ευτυχία νιώσαμε χθες το βράδυ ακούγοντας μαθητές της Εστουδιαντίνας της Κω μαζί με μαθητές του Μουσικού Σχολείου της Ρόδου, σε μια απόλυτα ποιοτική μουσική συνάντηση!!!!

Μπράβο στα παιδιά, μπράβο στους μαέστρους!!!!

Μα περισσότερα μπράβο αξίζουν στην ψυχή της εκδήλωσης, τον φίλο μου τον Γιάννη Τοπαλίδη που κάνει αυτά που φαντάζουν αδύνατα, δυνατά!!!!

Που βάζει την σφραγίδα της ποιότητας σε κάθε του δουλειά, η οποία αγγίζει την τελειότητα!!!

Που με την αγάπη του για αυτό που κάνει κατορθώνει να μας κάνει κι εμάς κοινωνούς!!!».

Με αθρόα προσέλευση εκπαιδευτικών – μαθητών και ανθρώπων των γραμμάτων, πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι η καθιερωμένη εκδήλωση της Ιεράς Μητροπόλεως Κώου και Νισύρου για τους Τρεις Ιεράρχες στην κατάμεστη πνευματική εστία Κω.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, ο βουλευτής Η. Καματερός, ο Έπαρχος Γ. Χαλκιδιός, ο Δήμαρχος Γ. Κυρίτσης, ο Διοικητής της 80 ΑΔΤΕ, Ταξίαρχος Σ. Σεργεντάνης, ο Σοφολογιώτατος Ιμάμης Κω κ. Δαμάδογλου, ο Πρόεδρος της Σχ. Επιτροπής Μ. Ζερβός, η επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων: Ι. Ρούφα, Α. Παυλίδης, Γ. Ζερβός  και πλήθος εκπαιδευτικών και ανθρώπων της εκπαιδευτικής κοινότητας του νησιού μας.

Στόχος της εκδήλωσης ήταν η ανάδειξη της παρουσίας των  Τριών  Ιεραρχών στα Ελληνικὰ γράμματα και να τιμήσει όλους τοὺς εκπαιδευτικούς, που με τον συνεχή αγώνα και το ακούραστο ενδιαφέρον που επιδεικνύουν μορφώνουν τους νέους μας.

Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση ήταν ο ομότιμος καθηγητὴς τοῦ Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής τοῦ Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών  κ. Φώτιος Δημητρακόπουλος με θέμα «Οι Τρεις Μέγιστοι Φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος», ο οποίος γλαφυρά και παραστατικά ανέτρεξε στη ζωή και το έργο τους, όπως και στα βασικά τους διδάγματα (βίντεο).

Την εκδήλωση διάνθισαν με λόγο και μουσική ομάδα μαθητών του 1ου Γυμνασίου Κω υπό την καθοδήγηση της εκπαιδευτικού Βασιλικής Καλύβα και ομάδες μαθητών από τα Γυμνάσια Ζηπαρίου και Αντιμάχειας υπό την καθοδήγηση του εκπαιδευτικού Ιωάννη Τοπαλίδη.

Τέλος, ο κ. Τοπαλίδης παρουσίασε τους συντελεστές της εκδήλωσης και ο Σεβασμιώτατος έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο αναφερόμενος στο πολύ σημαντικό έργο των εκπαιδευτικών μας το οποίο μπορεί να το διακρίνει κανείς όπως τόνισε χαρακτηριστικά στα χαμόγελα και την σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.

Καταπληκτική η νεοεμφανιζόμενη Εστουδιαντίνα της Κωακής Ενδοχώρας.

Η τελευταία της συναυλία στο Πολύκεντρο Πυλίου

ήταν απλά καταπληκτική.ΑΦΙΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

• Είμαστε μια ομάδα που μας αρέσει να ανταμώνουμε εντός και εκτός σχολείου για να παίξουμε και να φτιάξουμε μουσική.
• Συναντηθήκαμε ως μέλη των Γυμνασίων Αντιμάχειας, Ζηπαρίου και Κεφάλου της Κω, όμως επειδή η ομάδα μεγαλώνει, ο δάσκαλος Τοπαλίδης ονόμασε την ομάδα “Εστουδιαντίνα” της Κωακής Ενδοχώρας για να φανερώσει τη σπουδή και την πρόβα.
• Μουσική πάνω απ’ όλα…

• 

  93 καρδιές με ένα χτύπο. Πυλί, 4 Μαρτίου 2016. Εστουδιαντίνα της Κωακής Ενδοχώρας

• Kατηγορίες

  Kατηγορίες Επιλογή κατηγορίας Μουσική Ομάδα  (5)    Σχολικά  (4) Χωρίς κατηγορία  (5)

• Σελίδες

  • Σχετικά

• http://daneisemetaxia.blogspot.gr/

  • Σύνδεση
  • Entries RSS
  • Comments RSS
  • Εκπαιδευτικές Κοινότητες & Ιστολόγια ΠΣΔ