Στην Ινδονησία βρέθηκε η αρχαιότερη σπηλαιογραφία ζώου

Η απεικόνιση ενός άγριου χοίρου, που εντοπίστηκε στον τοίχο ενός δυσπρόσιτου σπηλαίου της νήσου Σουλαουέζι της Ινδονησίας και η οποία χρονολογείται πριν από τουλάχιστον 45.500 χρόνια, ίσως και χιλιάδες χρόνια νωρίτερα, είναι η αρχαιότερη σπηλαιογραφία ζώου στον κόσμο και γενικότερα η αρχαιότερη αναπαραστατική ζωγραφιά σπηλαίου που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα.

Το 2019, η ίδια επιστημονική ομάδα είχε εντοπίσει σε άλλη τοποθεσία στο ίδιο νησί την αρχαιότερη έως τότε σπηλαιογραφία, ηλικίας τουλάχιστον 43.900 ετών. Στο μέλλον, οι ερευνητές ευελπιστούν ότι θα ανακαλύψουν ακόμη αρχαιότερες σπηλαιογραφίες στο Σουλαουέζι.

Ζωγραφισμένη με σκουροκόκκινη ώχρα, η φυσικού μεγέθους ζωγραφιά στο σπήλαιο Λεάνγκ Τεντόνγκε σε μία απομακρυσμένη κοιλάδα του νησιού, μία ώρα περπάτημα από τον κοντινότερο δρόμο, φαίνεται να αποτελεί μέρος της διήγησης μίας ευρύτερης σκηνής, που περιλαμβάνει άλλους δύο χοίρους, εν μέρει μόνο διατηρημένους. Οι εν λόγω κοντοπόδαροι αγριόχοιροι, που επιβιώνουν ακόμη ως είδος, αποτελούν κατ’ εξοχήν στόχο των κυνηγών στο νησί της Ινδονησίας εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Όπως ανέφεραν μέλη της τοπικής απομονωμένης κοινότητας Μπούγκις, είναι η πρώτη φορά που μάτια Δυτικών είδαν την εικόνα με τα ζώα στο σπήλαιο. Αλλά και οι ντόπιοι δεν είχαν μάθει για την ύπαρξη του σπηλαίου έως το 2017, όταν ανακαλύφθηκε.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Μαξίμ Ομπέρ του αυστραλιανού Πανεπιστημίου Γκρίφιθ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science Advances», σύμφωνα με το BBC, το Γαλλικό Πρακτορείο και τους «New York Times».

Οι δημιουργοί της ζωγραφισμένης εικόνας είναι άγνωστοι. Είναι πιθανό –αλλά όχι βέβαιο– ότι η ζωγραφιά έγινε από τον Homo sapiens. Όπως είπε ο Ομπέρ, «οι άνθρωποι που τη ζωγράφισαν ήταν πλήρως σύγχρονοι, σαν κι εμάς, είχαν όλη την ικανότητα και τα εργαλεία για να ζωγραφίσουν ό,τι τους άρεσε».

Η εικόνα του αρσενικού χοίρου έχει μέγεθος 136 επί 54 εκατοστά, δηλαδή μήκος σχεδόν ενάμισι μέτρου, ενώ κοντά της υπάρχουν τα χρωματιστά αποτυπώματα δύο ανθρώπινων χεριών, από τα οποία οι επιστήμονες θα προσπαθήσουν να εξαγάγουν δείγματα αρχαίου DNA.

«Η ανακάλυψη ενισχύει τις ενδείξεις ότι η πρώτη σύγχρονη τέχνη των σπηλαίων από τους ανθρώπους δεν εμφανίστηκε κατά την εποχή των πάγων στην Ευρώπη, όπως εδώ και καιρό εκτιμάτο, αλλά αρκετά πιο νωρίς», σημείωσε ο αρχαιολόγος Άνταμ Μπρουμ του Πανεπιστημίου Γκρίφιθ.

Η ζωγραφιά είναι η αρχαιότερη με μορφή ζώου παγκοσμίως, αλλά όχι η αρχαιότερη που έχει γίνει από άνθρωπο. Αυτή είναι ένα σχέδιο που βρέθηκε στη Νότια Αφρική και έχει ηλικία περίπου 73.000 ετών.

Είναι ασαφές πότε οι πρόγονοι του ανθρώπου έφτασαν στην Ινδονησία και στα άλλα νησιά της νοτιοανατολικής Ασίας. Μετά τη μαζική «έξοδο» από την Αφρική, οι μετανάστες του παρελθόντος εκτιμάται ότι διέσχισαν αυτά τα νησιά με κάποιο τρόπο και έφτασαν στην Αυστραλία περίπου πριν από 65.000 χρόνια.

 

Πηγή:Αρχαιολογία online

Κατηγορίες: Αρχαιολογία | Ετικέτες: , | Γράψτε σχόλιο

Μνημείο το σπίτι που γεννήθηκε ο Νίκος Γκάτσος

Δρομολογούνται οι διαδικασίες για την κήρυξη της οικίας του Νίκου Γκάτσου ως μνημείο, στην Ασέα Αρκαδίας.

Ηδη η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη απέστειλε σχετική επιστολή προς τον Γενικό Γραμματέα Πολιτισμού Γιώργο Διδασκάλου.

Για την πρότασή της να κηρυχθεί μνημείο η οικία Γκάτσου η Λίνα Μενδώνη δήλωσε:

«Ο ποιητής της “Αμοργού”, ο συνδημιουργός στα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη και πολλών ακόμη Ελλήνων συνθετών, δημιούργησε ποίηση μουσική  με τον λόγο του και τον εσωτερικό ρυθμό των λέξεων του. Η επιλογή των λέξεων και η θέση τους στον στίχο έφερναν στους συνθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε μουσικές φωνές και ήχους.
Ο Νίκος Γκάτσος δεν άφησε πλήθος ποιητικών συλλογών. Η μία, η “Αμοργός“ είναι το απαύγασμα στο νεοελληνικό ποιητικό λόγο.

Χειρίστηκε τη γλώσσα ως ποίηση, σε κάθε μορφή του έργου του, στο τραγούδι και στη μετάφραση. Είναι ένα πολύτιμο έργο που μας πλημμυρίζει με την ποιότητα, την τρυφερότητα, την ομορφιά του. Είναι χρέος της Πολιτείας να προστατέψει και να αναδείξει το σπίτι που γεννήθηκε ο Ποιητής».

Η επιστολή της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού προς τον Γενικό Γραμματέα Πολιτισμού Γιώργο Διδασκάλου έχει ως εξής:

“Σας επισυνάπτω φάκελο φωτογραφιών, ο οποίος μου επεδόθη από την πρόεδρο του Συνδέσμου των εν Αθήναις Ασεατών και Ασεατών Αττικής κ. Μαρία Οικονομοπούλου- Φράγκου, καθώς και την επιστολή του Συνδέσμου, στην οποία διατυπώνεται η επιθυμία των μελών του να κηρυχθεί και να προστατευθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού η οικία του μεγάλου ποιητή Νίκου Γκάτσου στην Ασέα Αρκαδίας.  Για τον ποιητή Νίκο Γκάτσο μίλησε ο Μανος Χατζιδάκις. «Μνημειώδες έργο του νεοελληνικού ποιητικού λόγου», χαρακτήρισε την “Αμοργό” ο Μάνος Χατζιδάκις, “επειδή περιέχει βαθύτατα την ελληνική παράδοση, δεν την εκμεταλλεύεται, ενώ συγχρόνως περιέχει όλη την ευρωπαϊκή θητεία του Μεσοπολέμου”.

Το έργο του Γκάτσου, τεράστιο σε ποσότητα και ποιότητα, μελοποιήθηκε από τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες. Οι στίχοι του δημιούργησαν έργα – σταθμούς στο ελληνικό τραγούδι. Το μεταφραστικό του έργο είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Εξαιρετικές παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης, του Λαϊκού Θεάτρου “ανέβηκαν” πατώντας στις δικές του μεταφράσεις.

Κατόπιν των ανωτέρω και βάσει του συνημμένου φακέλου, παρακαλώ να δρομολογήσετε την διαδικασία κήρυξης της οικίας Γκάτσου, στην Ασέα, βάσει των διατάξεων του Ν. 3028/02 “Περί προστασίας των Αρχαιοτήτων και εν γένει της Πολιτιστικής Κληρονομιάς”.
Όπως αναφέρει ο Σύνδεσμος στην επιστολή του, οι κληρονόμοι του ποιητή προτίθενται να παραχωρήσουν στο Δημόσιο το κτήριο, ενώ Δήμος και Περιφέρεια συμφωνούν με την αξιοποίηση της οικίας ως Μουσείο».

Μετά τον Κωστή Παλαμά, τον Οδυσσέα Ελύτη, ο Νίκος Γκάτσος  θα αποκτήσει σύντομα τη δική του στέγη».

Πηγή: Η Καθημερινή

Κατηγορίες: Λογοτεχνία, Χωρίς κατηγορία | Ετικέτες: , | Γράψτε σχόλιο

Έκθεση: Ο Johan Muyle και οι τρελές του μηχανές

Scénographe, graphiste, assembleur, sculpteur, vidéaste, bricoleur, voyageur : il fallait bien un vaste musée comme celui du MACS (Musée des arts contemporains de la Fédération Wallonie-Bruxelles), sur le site de l’ancien charbonnage du Grand-Hornu, dans le Hainaut belge, pour la « rétro-prospective » de l’œuvre de Johan Muyle. A 64 ans, ce Wallon né de parents flamands à Charleroi, responsable de l’atelier de sculpture de la célèbre école d’art de La Cambre, à Bruxelles, a derrière lui quarante ans de carrière et la réputation d’être l’une des figures les plus singulières de l’art belge contemporain.

Son rôle ? « Interroger le monde, sans être le fou du roi », expliquait-il récemment. Réinterroger, plutôt car une bonne partie des œuvres rassemblées dans le musée du Grand-Hornu, disséminées dans le monde, sont datées des années 1980, 1990 et 2000. Seule celle qui clôt le parcours, Singin’in the Rain, a été conçue en 2020 : mêlant les images de Gene Kelly et son numéro de claquettes à celles de la guerre d’Irak, la comédie et la propagande guerrière, elle ne fait toutefois que prolonger la réflexion de l’artiste sur la société de l’image et sur le réel transformé en spectacle.

Johan Muyle a baptisé l’exposition « No Room for Regrets » – « pas de place pour les regrets » –, comme pour faire savoir que le sens qu’il donnait à ses créations reste totalement d’actualité. Lucy I have a Dream, réflexion sur l’esclavage et la colonisation, avec un moulage de l’australopithèque dont le crâne est coiffé d’une caravelle de négriers qui tangue ; Rien ne s’y oppose, installation qui ouvre le parcours avec une réflexion ironique sur l’adolescence et ses révoltes récupérées ; Ne rien dire, ne rien voir, ne rien entendre, qui pose la question de la responsabilité de chacun face au mal : tout cela demeure, il est vrai, actuel.

Πηγή:Le Monde

Κατηγορίες: Γλυπτική | Ετικέτες: , , | Γράψτε σχόλιο

Αποχαιρετώντας τον Βασίλη Αλεξάκη

ΣΥΧΝΑ, ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ κάποιον και μετά τον γνωρίζεις, διαπιστώνεις πως το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου δεν θυμίζει σε τίποτα τα κείμενά του. Ο Βασίλης Αλεξάκης αποτελούσε εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Είχε όλες τις αρετές των βιβλίων του. Ήταν αστείος, πνευματώδης και η φαντασία του κάλπαζε. Διάβασα το Παρίσι-Αθήνα, την ανεπίσημη αυτοβιογραφία του, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν πρωτοέφυγα από την Ελλάδα. Ξαναδιάβασα το βιβλίο δεκάδες φορές μέσα στα επόμενα χρόνια. Δεν νομίζω πως έχει γράψει κανείς κάτι που να περιγράφει πιο γλαφυρά τι σημαίνει να ζεις για χρόνια ανάμεσα σε δύο χώρες, δύο κουλτούρες και δύο γλώσσες. Αναζήτησα και διάβασα όλα του τα κείμενα, ακόμα και τα Κορίτσια του Σίτυ Μπουμ Μπουμ, που ξεκινούν με τη φράση: «Να σας πω το πρόβλημά μου. Δεν γαμάω αρκετά». Δεν ξέρω πώς γίναμε φίλοι. Τον γνώρισα από κοντά το 2008 για μια συνέντευξη για το μ.Χ., ίσως το μόνο σύγχρονο ελληνικό βιβλίο που μιλάει με τόση τόλμη για το Άγιο Όρος. Μέσα στα χρόνια η μία συνέντευξη έγινε δύο και μετά τρεις και τέσσερις.   Ως δάσκαλος ήταν εξαιρετικός. Του άρεσε η περιπέτεια. Μια φορά μάς είχε καλέσει σπίτι του και μας είχε στείλει να ψάξουμε στα σκουπίδια της γειτονιάς του να βρούμε τρία αντικείμενα, και να γράψουμε μια ιστορία.   Τον χειμώνα του 2015 έκανε κάποια μαθήματα δημιουργικής γραφής στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων. Δεν μπορούσα να γράψω λέξη και ήλπιζα πως τα μαθήματα θα με βοηθούσαν να ξεκολλήσω. Δεν ξεκόλλησα, αλλά γνώρισα τον Βασίλη, κανονικά αυτήν τη φορά. Το σπίτι του Βασίλη ήταν τρία ενοποιημένα διαμερίσματα στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας στο τέλος της οδού Αναγνωστοπούλου. Ένα στενό ασανσέρ που έμοιαζε να σε κατεβάζει στα έγκατα της γης οδηγούσε σε ένα ορθογώνιο διαμέρισμα που έβλεπε σε έναν μεγάλο ακάλυπτο με νεραντζιές και μια λεμονιά – η λεμονιά ήταν που του είχε αρέσει εξαρχής και είχε αγοράσει το σπίτι. Είχε μέσα ένα τραπέζι του πινγκ-πονγκ κι ένα δώμα με ένα κρεβάτι – στα ράφια είχε πλαστικά στρατιωτάκια, κέρινες μορφές, παλιά βιβλία.   Έγραφε συνήθως στον πάγκο της κουζίνας, που ήταν βαμμένη κατακόκκινη, πάντα στο χέρι και πάντα καπνίζοντας πίπα. Στον τοίχο, δίπλα σε ανάκατες σημειώσεις, ήταν κολλημένο ένα μαύρο τηλέφωνο. Ο Βασίλης δεν είχε κινητό, ούτε email, είχε όμως τηλεφωνητή που έλεγε κάτι σοβαρό, όπως: «Αφήστε το μήνυμά σας μετά τον ήχο».   12.1.2021 Όταν ο Βασίλης Αλεξάκης είχε αφηγηθεί τη ζωή του στη LIFO Ως δάσκαλος ήταν εξαιρετικός. Του άρεσε η περιπέτεια. Μια φορά μάς είχε καλέσει σπίτι του και μας είχε στείλει να ψάξουμε στα σκουπίδια της γειτονιάς του να βρούμε τρία αντικείμενα, και να γράψουμε μια ιστορία. (Είχα γυρίσει με ένα κουτί από χυμό και μια σόλα παπουτσιού.) Στα μαθήματα μας έβαζε να ψάχνουμε τυχαίες λέξεις από παλιούς κίτρινους οδηγούς ή να χρησιμοποιούμε ανάκατες λέξεις από παλιά βιβλία για να φτιάξουμε ιστορίες και μετά να τις διαβάζουμε δυνατά. Οι λέξεις, το νόημά τους, η ακροβασία της συνεχούς μετάφρασης από τα ελληνικά στα γαλλικά και τούμπαλιν, τον συνάρπαζαν.   Στο Παρίσι-Αθήνα περιγράφει εξαιρετικά μια σκηνή όπου ο γιος του χρησιμοποιεί μια λέξη που δεν έχει ακούσει ποτέ, μετά από είκοσι χρόνια στη Γαλλία. («O Δημήτρης γέλασε μέχρι δακρύων όταν του ομολόγησα ότι δεν ήξερα τι θα πει “pipistrelle” (μικρή νυχτερίδα). “Πώς γίνεται να μην ξέρεις την πιπιστρέλ;” Επέμενε σαν να δυσκολευόταν να πιστέψει την άγνοιά μου».)   Για να γράψει τις Ξένες Λέξεις ταξίδεψε στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία για να μάθει σάνγκο, τη γλώσσα των ιθαγενών που εξαφανίζεται σταδιακά ως αποτέλεσμα της γαλλικής αποικιοκρατίας. «Ήθελα να χρησιμοποιήσω μια γλώσσα σαν ηρωίδα, σαν ερωμένη που έρχεται σπίτι σου κι αρχίζεις να τη γνωρίζεις» μου είχε πει. Το νέο τεύχος LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ. Έγραφε αρκετά για τις γυναίκες και ο ίδιος, κι ας μην το παραδεχόταν. Στο περίφημο Τάλγκο, που έγινε αργότερα ταινία με τίτλο Ξαφνικός έρωτας, μιλούσε για μια απαγορευμένη σχέση, ενώ στην Καρδιά της Μαργαρίτας εξιστορούσε έναν έρωτα δικό του με μια παντρεμένη γυναίκα.   Με ηθικοπλαστική διάθεση τον ρώτησα αν θύμωναν οι γυναίκες για τις οποίες έγραφε. «Κάποιες γυναίκες εκνευρίζονται επειδή έχω την τάση να χρησιμοποιώ κάποια στοιχεία της ζωής, αυτός όμως είναι ένας κίνδυνος για τις γυναίκες που έχουν σχέση με μυθιστοριογράφους. Στο πρώτο μου βιβλίο, το Σάντουιτς, η γυναίκα μου είχε συγχυστεί». «Μα, στο τέλος του βιβλίου την αποκεφαλίζετε!» Ο Βασίλης είχε υποδόριο χιούμορ. Με αποκαλούσε, σαρδόνια, «κυρία Τριβόλη» και «χρυσό μου». Μάλλον τον διασκέδαζα. Μιλάγαμε στο τηλέφωνο, λέγαμε ιστορίες και νέα, μου έδινε συμβουλές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γενναιοδωρία του. Ως πρώην σκιτσογράφος, στα βιβλία του, αντί για αφιερώσεις, έφτιαχνε σκιτσάκια. Στον Μικρό Έλληνα είχε ζωγραφίσει δυο ανθρωπάκια στην κορυφή δυο κτιρίων. Ανάμεσά τους βρισκόταν το κενό. «Δέσποινα, σας αγαπώ» έλεγε το ένα ανθρωπάκι. «Τι λέει πάλι;» αναρωτιόταν το άλλο. Πηγή: www.lifo.gr

Κατηγορίες: Λογοτεχνία | Ετικέτες: , , | Γράψτε σχόλιο

Migration

Κατηγορίες: Εκπαίδευση | Ετικέτες: , , | Γράψτε σχόλιο

Οι Περσικοί Πόλεμοι

Κατηγορίες: Εκπαίδευση, Ιστορία | Γράψτε σχόλιο

Aρχαιολογικοί χώροι

Πηγή: https://www.lexpress.fr/diaporama/diapo-photo/tendances/voyage/les-plus-beaux-sites-archeologiques-du-monde-a-visiter_1554176.html#photo-1

 

Κατηγορίες: Εικόνες από τον κόσμο, Εκπαίδευση, Ιστορία | Γράψτε σχόλιο

Συλλογισμοί- Επιχειρήματα

 

Συλλογισμοί -Επιχειρήματα

Κατηγορίες: Χωρίς κατηγορία | Γράψτε σχόλιο

Εικαστικά έργα σε «διάλογο» με τη Μύρτιδα. Στο Πολεμικό Μουσείο

Ο «Μήνας Τέχνης στο Πολεμικό Μουσείο», που αν η πανδημία το επιτρέψει θα διεξαχθεί από τις 25 Ιανουαρίου έως τις 21 Φεβρουαρίου 2021, θα είναι άλλος ένας «σταθμός» της Μύρτιδας, της μικρής Αθηναίας που έχασε τη ζωή της από τυφοειδή πυρετό στον λοιμό του 5ου αι. π.Χ. Συγκεκριμένα, το διάστημα αυτό στο μουσείο έργα 40 περίπου Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών θα «συνομιλήσουν» με το 11χρονο κορίτσι που «αναγεννήθηκε» 2,5 χιλιετίες περίπου μετά τον θάνατό της με τη βοήθεια της επιστήμης. Η έκθεση θα πλαισιωθεί με πρωτότυπες εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν στις 18 και 19 Φεβρουαρίου.

«Στην έκθεση συμμετέχουν γλύπτες και ζωγράφοι που είχαν προσφέρει έργα τους το 2010, καθώς και πολλοί ακόμα καλλιτέχνες, νέοι “φίλοι” της Μύρτιδας, οι οποίοι μόλις πληροφορήθηκαν για τον “Μήνα της Τέχνης στο Πολεμικό Μουσείο” με συγκινητική ανταπόκριση προσέφεραν πίνακες και γλυπτά στην Πινακοθήκη της», πληροφορεί το ΑΠΕ-ΜΠΕ ο επίκουρος καθηγητής Ορθοδοντικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μανώλης Παπαγρηγοράκης, ο οποίος μαζί με τους συνεργάτες του ανάπλασε το πρόσωπο του άτυχου κοριτσιού.

Η έκθεση θα πλαισιωθεί με δράσεις, που θα κορυφωθούν το διήμερο 18-19 Φεβρουαρίου. Την πρώτη ημέρα, ένας γλύπτης και ένας ζωγράφος θα δημιουργήσουν ένα έργο για τη Μύρτιδα, ενώ ο καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών Κωνσταντίνος Χριστοδούλου και η νομικός Έλλη Ρούσσου θα συνομιλήσουν με καλλιτέχνες και κοινό για τα πνευματικά δικαιώματα που απορρέουν από ένα έργο το οποίο δημιουργείται μέσα στο Μουσείο. «Μετά και τα γεγονότα με την covid-19 έχουν δημιουργηθεί νέα μουσειολογικά δεδομένα παγκοσμίως», επεξηγεί ο καθηγητής.

Την επόμενη ημέρα, στις 19 Φεβρουαρίου, περίπου τριάντα άτομα θα μιλήσουν για τη… Μορφή. «Η ιδέα προήλθε από την εξαιρετική εκπομπή της κας Ματρώνης Δικαιάκου, στις “Διαβουλεύσεις”, στο κανάλι της Βουλής, όπου επ’ ευκαιρία του ταξιδιού της Μύρτιδας στο Προεδρικό Μέγαρο των Τιράνων συνομιλήσαμε με την κα Όλγα Κεφαλογιάννη και τον κ. Δημήτρη Σεβαστάκη για την “πολιτιστική διπλωματία”. Θα είναι ένα συνέδριο για τη “Μορφή” με εξαιρετικές ομιλίες φίλων, συναδέλφων και συνεργατών ως προς τον τρόπο που ο καθένας προσεγγίζει, “ακουμπά” και αναπτύσσει την έννοια της “Μορφής” από την οπτική γωνία των ενδιαφερόντων του. Και, όπως λέει ο καθηγητής Δημήτρης Σεβαστάκης, “…Να μη φοβόμαστε να δούμε κάτω από τη μορφή. Η μορφή είναι ένας τρόπος για να μας αποκαλυφθεί αυτό που υπάρχει από κάτω”…», επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Παπαγρηγοράκης. Και διευκρινίζει: «Πιστεύω ότι με τις δύσκολες συνθήκες που μας έχει επιβάλει η πανδημία με τη στέρηση της “εικόνας”, της “μορφής” και της άμεσης επικοινωνίας, η σκυτάλη έχει πάει σε νέες μορφές τέχνης. Εκμεταλλευόμενοι την υψηλή τεχνολογία επιβάλλεται να συμμετέχουμε στον ψηφιακό μετασχηματισμό».

Και η επιλογή του Πολεμικού Μουσείου; «Πολλοί λόγοι μας οδήγησαν στη νέα αυτή συνεργασία με το Πολεμικό Μουσείο. Είναι αρκετά φιλόξενο –θα είναι η δεύτερη φορά που η Μύρτις θα το “επισκεφθεί”–, το φουαγιέ του εξυπηρετεί τις ανάγκες της έκθεσής μας, διαθέτει ένα μεγάλο αμφιθέατρο στο οποίο θα γίνουν οι δύο ειδικές εκδηλώσεις που ανέφερα, η δε πρόσβαση στο Μουσείο είναι δίπλα στη στάση του Μετρό και αυτό εξυπηρετεί τον κόσμο. Και μην ξεχνάμε ότι η Μύρτις είναι παράπλευρη απώλεια πολέμου. Εξάλλου, από αυτό το Μουσείο θα ξεκινήσουμε για την επόμενη έκπληξη του 2021: τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821», μας απαντά.

Η Μύρτις πέθανε από τυφοειδή πυρετό τον 5ο αι. π.Χ. και το ηχηρό μήνυμά της για την παγκόσμια φτώχεια είχε κάνει τον γύρο του κόσμου ως «Φίλη της Χιλιετίας» του ΟΗΕ το 2010. Δεδομένης της πανδημίας, θα έστελνε κάποιο νέο μήνυμα και τώρα; «Η Μύρτις έχει στείλει το μήνυμα της από τον περασμένο Φεβρουάριο, στην πρώτη φάση της πανδημίας, με το amimation της, όπου μας προέτρεπε να ακολουθούμε τις συμβουλές των ειδικών και να προσέχουμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους. Γιατί η ζωή είναι το πολυτιμότερο αγαθό!», υπογραμμίζει ο κ. Παπαγρηγοράκης. Το βίντεο animation έγινε με τη συνεργασία του Δημήτρη Φατούρου, Υπεύθυνου Επικοινωνίας για την Ελλάδα και την Κύπρο στο Περιφερειακό Κέντρο Πληροφόρησης του ΟΗΕ στις Βρυξέλλες, και έχει μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες, αγγλικά, νορβηγικά, φινλανδικά, αραβικά και κινέζικα.

«Η απήχησή του ήταν πολύ μεγάλη. Μάλιστα, όταν πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για τα παιδιά της Φινλανδικής Πρεσβείας στην Ελλάδα στο Μουσείο της Τράπεζας της Ελλάδος, στο πλαίσιο της έκδοσης του συλλεκτικού νομίσματός της, η Φιλανδική Τηλεόραση είχε κάνει ειδικό αφιέρωμα. Το animation στην κινέζικη γλώσσα είχε εντυπωσιακή απήχηση στην Κίνα, ειδικά στην πόλη Chengdu (Tσενγκτού) από τον δάσκαλο Miao Bin, όπου τα παιδιά του δημοτικού σχολείου της πόλης έδωσαν θεατρικές παραστάσεις με θέμα την αρχαία Αθήνα και πρωταγωνίστρια τη Μύρτιδα. Το εντυπωσιακό είναι ότι τα κουστούμια της εκδήλωσης τα είχαν δημιουργήσει οι μικροί μαθητές! Επομένως, το μήνυμά της ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο…», συμπληρώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Ένα «ταξίδι» που συνεχίζεται ακάθεκτα, καθώς έπονται πολλές ακόμα «στάσεις» για την 11χρονη με το άριστο σε διατήρηση παιδικό κρανίο που ήταν και το ερέθισμα για την ανάπλασή της. «Πρέπει τα νέα παιδιά να βρουν χώρο για δημιουργία. Η Μύρτις είναι μαζί τους», σημειώνει ο καθηγητής, αναφέροντας μια σειρά δράσεών της. Όπως το νέο project με το σχολείο της Ελληνογερμανικής Αγωγής που, όπως μας αναφέρει, «θα φέρει ένα καινοτόμο εκπαιδευτικό πρόγραμμα έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας, όπου οι μαθητές θα αλληλεπιδρούν με τη μικρή Αθηναία και τα μηνύματά της μέσω εφαρμογών εικονικής και επαυξημένης πραγματικότητας (Virtual and Augmented Reality) στο πλαίσιο του μεγάλου ευρωπαϊκού έργου 5G-TOURS».

Και κλείνοντας με μια ευχή, ο κ. Παπαγρηγοράκης καταλήγει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Εύχομαι να ξεπεράσουμε αυτό το μεγάλο πρόβλημα που ακούει στο όνομα covid-19, με τις λιγότερες ανθρώπινες απώλειες… και μετά ο άνθρωπος ξέρει τον τρόπο να καλπάσει ξανά, χωρίς φόβο!».

Animation Μύρτιδας στα ελληνικά

10 χρόνια με την Μύρτιδα

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ (Ελένη Μάρκου).
Κατηγορίες: Εκπαίδευση, Ιστορία | Γράψτε σχόλιο

ΜΥΘΟΣ Ή ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΤΟ 490 π.Χ 

ΜΥΘΟΣ Ή ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΤΟ 490 π.Χ

Ένα από τα σπουδαιότερα αγωνίσματα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων είναι ο Μαραθώνιος δρόμος (42.195μ.) που εισάγεται στο ολυμπιακό πρόγραμα το 1896 ύστερα από την είσηγηση και αθλοθέτηση του καθηγητή Michel Breal της Σορβόνης, φίλου του Πιέρ ντε Κουμπερτέν σε ανάμνηση του ηρωικού κατορθώματος του άγγελου-αγγελιοφόρου που έφερε το μήνυμα της νίκης (490 π.Χ) στους Αθηναίους. Υπενθυμίζουμε ότι το ταχυδρομικό σύστημα στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν οργανωμένο και το οδικό δίκτυο προβληματικό, ορισμένοι δε δρόμοι περνούσαν μέσα από εχθρικά εδάφη. Για το λόγο αυτό, ειδικά εκπαιδευμένοι άγγελοι ή ημεροδρόμοι ή δρομοκήρυκες είχαν ορισθεί από την πολιτεία να μεταφέρουν γραπτώς ή προφορικώς μηνύματα που αφορούσαν τον πόλεμο ή την ειρήνη. Έτσι διέτρεχαν αποστάσεις σε δύσβατους δρόμους και σε σχεδόν απίστευτο χρόνο.

Συνέχεια

Κατηγορίες: Χωρίς κατηγορία | Γράψτε σχόλιο

Ομήρου Οδύσσεια, α 109 -173

Κατηγορίες: Χωρίς κατηγορία | Γράψτε σχόλιο

Magna Graecia

 

MAGNA GRAECIA ( μεγάλη Ἑλλάς), was the name given in ancient times by the Greeks themselves to the assemblage of Greek colonies which encircled the shores of Southern Italy. The name is not found in any extant author earlier than Polybius: but the latter, in speaking of the cities of Magna Graecia in the time of Pythagoras, uses the expression, “the country that was then called Magna Graecia” (Pol. 2.39); and it appears certain that the name must have arisen at an early period, while the Greek colonies in Italy were at the height of their power and prosperity, and before the states of Greece proper had attained to their fullest greatness. But the omission of the name in Herodotus and Thucydides, even in passages where it would have been convenient as a geographical designation, seems to show that it was not in their time generally recognised as a distinctive appellation, and was probably first adopted as such by the historians and geographers of later times, though its origin must have been derived from a much earlier age. It is perhaps still more significant, that the name is not found in Scylax, though that author attaches particular importance to the enumeration of the Greek cities in Italy as distinguished from those of the barbarians.

Συνέχεια

Κατηγορίες: Χωρίς κατηγορία | Γράψτε σχόλιο

ΟΙ ελληνικές πόλεις της Μεσογείου κατά την αρχαιότητα

Κατηγορίες: Χωρίς κατηγορία | Γράψτε σχόλιο

Προσφυγή για τη βεβήλωση του μνημείου της Βαστίλης

Βάσει του γαbastilleλλικού ποινικού κώδικα, η ένωση “Αντίσταση κατά της Διαφημιστικής Επιθετικότητας” (RAP), η οποία αγωνίζεται εναντίον της εμπορευματοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς,  καταγγέλλει την αφισοκόλληση στη βάση του μνημείου,  που βρίσκεται στην πλατεία της Βαστίλης,  και στο οποίο αναπαύονται όσοι έπεσαν κατά τις επαναστάσεις 1830 και 1848 στη Γαλλία.

Πηγή:Le Figaro

Κατηγορίες: Χωρίς κατηγορία | Γράψτε σχόλιο

Ανέκδοτη σελίδα του Ελ.Βενιζέλου για τον Παλαμά

17 Ιανουαρίου 1931

Φίλτατε ποιητά,

Λυποῦμαι μεγάλως διότι ἀπό λάθος τοῦ γραφείου μου εἶχα εἰδοποιηθῆ ὅτι ἐκαλούμην ὑπό τῆς Ἀκαδημίας εἰς γεῦμα διδόμενον πρός τιμήν σας ἀπόψε, ἐνῶ ἤδη μανθάνω ὅτι ἐπρόκειτο περί προγεύματος.

Λυποῦμαι διότι τό λάθος αὐτό μ’ἐστέρησε τῆς μεγάλης εὐχαριστήσεως πού θά ἠσθανόμην νά μετάσχω τοῦ  προγεύματος καί σᾶς φέρω τόν φόρον τῆς εὐγνωμοσύνης πού ὅλοι αἰσθανόμεθα διά τόν μεγάλον ποιητήν μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐπιτρέπει εἰς μίαν τοὐλάχιστον ἀπό  τάς ὡραιοτέρας ἐκδηλώσεις τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, τοῦ ποιητικοῦ, νά προσβλέπωμεν τούς ἄλλους λαούς μέ το αἴσθημα ὅτι δέν καθυστεροῦμεν, αἴσθημα πού εἶνε χρήσιμον ὄχι διά νά γινόμεθα ἀλαζόνες, ἀλλά διά νά ἀντλοῦμεν  μεγαλειτέραν αὐτοπεποίθησιν εἰς τήν ἐθνικήν μας σταδιοδρομίαν μέ  τήν πεποίθησιν ὅτι ἡ εἰσφορά μας διά τήν πρόοδον τῆς ἀνθρωπότητος δέν θά ὑπολείπεται πολύ τάς τῶν ἄλλων.

Μέ φιλικώτατα αισθήματα

ἰδικός σας

ΕΛΕΥΘ.Κ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

 

ΠΗΓΗ: Νέα Εστία, ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, τ. 397, Χριστούγεννα 1943, σελ,277
Δείτε από το αρχείο της ΕΡΤ :   ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ, ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Κατηγορίες: Λογοτεχνία | Ετικέτες: , | Γράψτε σχόλιο
Άνοιγμα μενού
Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων