Η Τάξη που Πετάει είναι γεμάτη εκπλήξεις! Αυτή τη φορά η έκπληξη ήταν από τους μαθητές της προς εμένα! Ας μην προτρέχω όμως και ας πάρω τα πράγματα από την αρχή…
Μιλούσαμε στην τάξη για γενέθλια, για ηλικίες… Θυμόμουν τα γενέθλια όλων των παιδιών, ακόμη και αν δεν θυμόμουν ακριβώς την ημερομηνία, θυμόμουν τον μήνα. Με ρώτησαν και τα παιδιά πότε έχω εγώ γενέθλια… Τους απάντησα πως έχω σε λίγες μέρες, στις 26 Δεκεμβρίου, και κλείνω τα 44… τους είπα με ειλικρίνεια και το παράπονό μου… πως ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να κεράσω τους συμμαθητές μου (για τούρτα ούτε που μας περνούσε εκείνα τα χρόνια από το μυαλό) γιατί τα σχολεία τέτοια μέρα ήταν πάντα κλειστά!
Μάλλον τότε ήταν που φύτρωσε μια ιδέα στα μυαλουδάκια τους, να μου κάνουν πάρτι γενεθλίων-έκπληξη και… τα κατάφεραν! Οργανώθηκαν και συμπεριέλαβαν και μαμάδες και μπαμπάδες και δασκάλες και νοσηλεύτριες και διευθυντές στη… συνωμοσία της τούρτας… κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μου! Μόνο εγώ δεν είχα πάρει είδηση, παρότι άκουγα κάτι σιγοψιθυρίσματα, σκόρπιες κουβέντες… έβλεπα άγχος, αγωνία, τρεχαλητά τις τελευταίες μέρες, μα πού να πάει το μυαλό μου πως σκάρωναν κάτι για εμένα!
Στόλισαν την τάξη στο πι και φι, έστησαν την τούρτα -την τούρτα που είχε τα χρώματα που από παιδί αγαπούσα- στην πρώτη ομάδα θρανίων με το που μπαίνεις στην αίθουσα, στόλισαν τον πίνακα, κατέβασαν όλα τα στόρια ώστε να είναι σκοτεινά και περίμεναν να μπω…
Ποιο συναίσθημα από όλα να περιγράψω… το ξάφνιασμα, τη χαρά, τη συγκίνηση που προσπαθούσα να κρύψω, ως γνήσια ενήλικας, μην μας πάρουν τα ζουμιά, και ας είμαι έτοιμη τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές…
Μπαίνω στην αίθουσα και ταυτόχρονα τα παιδιά ανέβαζαν τα στόρια να λουστεί η αίθουσα φως… να φανούν τα λαμπερά προσωπάκια τους… που κυριολεκτικά έλαμπαν από χαρά και ανυπομονησία! Τα είχαν όλα σκηνοθετήσει! Και ήταν όλα τόσο απλά και τόσο τέλεια συνάμα…
Δεν μου είχαν κάνει ποτέ ξανά πάρτι γενεθλίων σε σχολείο, ούτε σαν παιδί ούτε σαν μεγάλη… Πόσο μάλλον πάρτι-έκπληξη! Ήταν κάτι… μαγικό!
Τα παιδιά μού τραγούδησαν το τραγουδάκι των γενεθλίων… “μεγάλη να γίνεις… με άσπρα μαλλιά” χι,χι, σκέφτηκα πως ήδη έχω μερικές άσπρες τούφες που όλο λέω να τις βάψω και όλο τις αφήνω και ένα γελάκι παραπάνω ξέφυγε να προστεθεί στα γέλια και τις χαρούμενες φωνές των παιδιών!
Σας ευχαριστώ όλους, τα μικρά μου φωτεινά αστεράκια που τα οργάνωσαν όλα αυτά με άκρα μυστικότητα, τους μεγάλους, εσάς τους γονείς, που μεγαλώνετε τόσο γλυκά, τρυφερά και ευαίσθητα πλάσματα, και στέκεστε πάντα διακριτικά δίπλα τους και δίπλα μου… Σας ευχαριστώ από καρδιάς για αυτή τη μοναδική στιγμή και για όλες τις καθημερινές στιγμές που μου χαρίζουν τα παιδιά σας, τα αστεράκια μας, και ας λένε τα ίδια τα παιδιά ότι μου βγάζουν την ψυχή και εγώ πάντα τους απαντάω με αγάπη “αφού το ξέρετε ότι μ’ αρέσει…”
Κάνατε τα 44 μου χρόνια πιο φωτεινά, πιο λαμπερά… Ευχαριστώ…
ΥΓ: Όπως μπορείτε να φανταστείτε, δεν έμεινε ούτε ψίχουλο από την τούρτα! Πιατάκια μπορεί να μην είχαμε, αλλά είχαμε… κουτάλια και στην τούρτα πέσαμε με τα μούτρα! Με τη σαντιγί παίξαμε τόσο που θα μας ζήλευε και ο Ρούντολφ το ελαφάκι! Ό,τι απέμεινε…
