Χτες ντεμπουτάρισα τη θεατρική περίδο του 2011 με Εθνικό και Αιμιλία Γκαλότι. Πρόκειται για έργο του Λέσσινγκ του 1772. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Χουβαρδά δεν ενθουσίασε το κοινό… Μέχρι και τη λέξη “τραγικό” πήραν τα αυτιά μου.

Η «Αιμιλία Γκαλότι» προέρχεται από έναν απλό μύθο, όπου ο Λέσινγκ τον δανείστηκε από το χρονικό του LIVIUS. Ο μύθος αυτός αναφέρεται στην εποχή της ανατροπής της Δεκαρχίας (449 π.Χ.), όπου ο πληβείος λοχαγός Βιργίνιος, φτάνει στο σημείο να σκοτώσει τη μονάκριβή του κόρη, τη Βιργινία, μόνο και μόνο για να ξεφύγει από τα νύχια του αφέντη Δεκάρχου Άππιου Κλαύδιου. Η κίνηση αυτή, ξεσηκώνει το λαό να επαναστατήσει και φέρνει την ανατροπή της τυραννίας και με την ανασύσταση της συγκλήτου την εξασφάλιση των δικαιωμάτων του λαού.

Το χαιλάιτ της παράστασης είναι το φινάλε του (ίσως έπαιξε ρόλο και η ανακούφιση της απελευθέρωσης) ενώ το τραγούδι που επιλέχθηκε από το σκηνοθέτη (Sway του Pablo Beltran) κι επανέρχεται στημονικά στο έργο, ταίριαξε τελικά μόνο στο τέλος.

Εξαιρετική, με ερμηνεία που ξεχώριζε η Στεφανία Γουλιώτη. Ο Μηνάς Χατζησάββας, η Θέμις Μπαζάκα και ο Ακύλλας Καραζήσης δείχνουν για άλλη μία φορά την κλάση τους  παρά την σκηνοθετική θηλειά που ένιωθες κρεμασμένη στο λαιμό τους.

Ο γενικότερα αξιόλογος Νίκος Κουρής παίζει έναν ήρωα- καρικατούρα.  Μας συνεπήρε με τη  γνωστή του δυναμική και εξαιρετική κίνηση.

Η πρωταγωνίστρια Άλκηστις Πουλοπούλου και ο Γιάννος Περλέγκας ως Κόμης Αππιάνι απλά δεν τα έλεγαν…

Αφήστε μια απάντηση

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων