Terra Computerata

Χτες σε μία συνάντηση καθηγητών επανήλθε το αγαπημένο ζήτημα της διδασκαλίας των αρχαίων. Πώς τοποθετείται όμως ένας πανεπιστημιακός καθηγητής Φιλολογίας;

Ο αρχαίος κόσμος είναι τόσο ζωντανός όσο αντέχουμε και ξέρουμε να τον παρουσιάζουμε· και γίνεται μέρος της «παροντικότητάς» μας αν, με διακριτική τόλμη, μιλήσουμε γι’ αυτόν όχι με μουσειακές και μαυσωλειακές φόρμουλες αλλά με τη συμμετοχική διάθεση και την ιδιωματική σύγχρονη γλώσσα στην οποία «συγκατοικούμε» με τα παιδιά.

Ανάμεσα στην «υψηλόφρονα» αγγαρεία του θουκυδίδειου «Επιτάφιου» και τη μυθοπλαστική ασυδοσία του Χόλιγουντ, ανάμεσα στο «Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο» και το «Antiquity can be fun», υπάρχουν έξοχες ευκαιρίες για υπεύθυνη και παραγωγική «διαχείριση» η οποία, ανάμεσα σε άλλα (και εδώ ήθελα να καταλήξω), θα προκαλέσει οργανικό και αυθεντικό ενδιαφέρον, από την πλευρά των μαθητών, για τη γλώσσα του αρχαίου κόσμου. H έλξη που ασκεί ένας πολιτισμικός χώρος ακονίζει το ενδιαφέρον για τη γλώσσα όπου έχει εναποτεθεί η πολιτισμική του περιπέτεια. Αυτός είναι ο κανόνας, που μπορεί εύκολα να επαληθευτεί από την κοινή εμπειρία του καθενός μας· το αντίστροφο (που δεν αποκλείεται αλλά παραπέμπει σε γλωσσολογικώς προγραμματισμένα γονίδια) είναι η εξαίρεση.

Τα Αρχαία κλαίει, τα παιδία παίζει του Θ. Παπαγγελή

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008 στις 06:05 στην κατηγορία εκπαίδευση, παιδεία, σχολείο. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.