Terra Computerata

Στην μέση η εκκλησία, στην πίσω μεριά ο μιναρές. Ο χότζας βγαίνει κάθε μέρα. Η καμπάνα χτυπάει κάθε Κυριακή. Δεν έχω πάει, μου τα περιέγραψαν. Η Καρπασία, η άκρη της κατεχόμενης Κύπρου, λένε είναι παράδεισος. Θάλασσα αριστερά και δεξιά, περβόλια, δάση και όλες οι ομορφιές που έκαναν την Κύπρο νησί της Αφροδίτης. Σε μερικά χρόνια, λένε, αυτή η απάτητη από τουρίστες χερσόνησος θα είναι ένα κοσμοπολίτικο θέρετρο. Μαρίνα, καζίνο, 16 ξενοδοχεία! Αυτό είναι το σχέδιο της τουρκοκυπριακής διοίκησης. Ηδη οι μπουλντόζες ανοίγουν δρόμους. Ο στενός χωματόδρομος που διασχίζει τη χερσόνησο και καταλήγει στο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα θα γίνει λεωφόρος. Τα παιδιά που έχω απέναντί μου δεν ξέρουν να μου πουν αν αυτό είναι καλό ή κακό. Θα ήθελαν, βέβαια, να έχουν και αυτά μια καφετέρια να πάνε με τους φίλους τους και να μην κλείνονται στο σπίτι μόλις νυχτώσει, αλλά παραπάνω δεν ξέρουν.

Σήμερα στα χωριά τους υπάρχουν μόνο καφενεία για τους γέρους.

Ξεχωριστά για Ελληνες και Τούρκους.

Και στις θάλασσες- οι καλύτερες της Κύπρου, υπερηφανεύονται- δεν υπάρχει τίποτα πέρα από άμμο και βράχια. Στο Ριζοκάρπασο και στα γύρω χωριά, μου λένε τα παιδιά, δεν υπάρχει πλέον φόβος. Οι Τούρκοι έποικοι ύστερα από 35 χρόνια στο νησί έχουν πάψει να κοιτάζουν εχθρικά τους Ελληνες. Και οι δικοί μας έχουν μαλακώσει. Κουράστηκαν να ακούνε τους πολιτικούς «μας» να τους μιλάνε για λύση. Ερχονται από τις ελεύθερες περιοχές, βγάζουν δεκάρικους, φωτογραφίζονται, μπαίνουν στις λιμουζίνες, γκαζώνουν και εξαφανίζονται. Οι 560 «εγκλωβισμένοι» της Καρπασίας μένουν εδώ. Τα παιδιά τους όμως- τα παιδιά που έχω απέναντί μου, τέσσερα κορίτσια και έξι αγόρια- όλο και περισσότερο λοξοκοιτάζουν προς τις ελεύθερες περιοχές.