‘Οταν για πρώτη φορά είδα τους διαδραστικούς πίνακες, θυμήθηκα τον Tom Cruz στο Minority report. Φυσικά ως διεστραμμένος νους, ενώ έβλεπα την ταινία, σκεφτόμουν, τι ωραία που θα ήταν να είχα έναν τέτοιο πίνακα στην τάξη μου. Τελικά φαίνεται πιθανόν να το προλάβω – ας είναι καλά και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που μας ετοιμάζουν.
Στο βίντεο οι ερευνητές Michael Schmitz, Christopher Endres, Andreas Buzz μας αναλύουν πως ο κινηματογράφος επηρεάζει τους κατασκευαστές, οι οποίοι αφού δουν την ταινία σκέφτονται: “ε αυτό δεν είναι δύσκολο να το φτιάξουμε” και μετά από μερικά τέρμινα, το βλέπουμε στις προθήκες των καταστημάτων. Θα σας πρότεινα λοιπόν να αντικαταστήσετε το αντικείμενο του πόθου σας, τον βιντεοπροβολέα, με έναν διαδραστικό πίνακα. Ισως έτσι αφήσουμε λίγο και τους μαθητές να παίξουν – αφού ξελυσσάξουμε εμείς πρώτα. Καλή η επίδειξη, αλλά αυτά τα χασμουρητά πίσω στα θρανία τι μας λένε;
Η παρουσίαση είναι σήριαλ τεσσάρων επεισοδίων.
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.