Γιατί η «Σκόνη του χρόνου» δεν αποτινάσσεται καθόλου εύκολα, με ένα απλό τίναγμα του κεφαλιού. Επικάθηται, διαποτίζει με τη μελαγχολία που τη διακατέχει και το διαρκές αίσθημα αποχαιρετισμού που αποπνέει. Ενα νεύμα, ένα χέρι υψωμένο που γνέφει, για να καλωσορίσει ή να αποχαιρετίσει, θα μπορούσε να είναι το σήμα κατατεθέν της ταινίας. Πώς λέει ο αφηγητής στην αρχή; «Οσο ζούμε τίποτα ποτέ δεν τελειώνει?».
O Θόδωρος Αγγελόπουλος με αφορμή την προβολή της ταινίας του “Η Σκόνη του χρόνου” στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, μίλησε στη συνέντευξη τύπου για την Ιστορία. Πώς όλα συσσωρεύονται και «γίνονται μια ανάγνωση του σήμερα», πώς «την εποχή της πολιτικοποίησης που θεωρούσαμε τους εαυτούς μας πολιορκητές του ουρανού δεν βλέπαμε πόσο η ατομική ιστορία, η σχέση του καθένα μας μαζί της, επηρεάζει εμάς και τον κόσμο». «Είμαστε υποκείμενα ή αντικείμενα της Ιστορίας;» αναρωτήθηκε, για να απαντήσει σχεδόν αμέσως: «Υστερα από τόσα χρόνια και απογοητεύσεις, δεν ξέρω αν είμαστε υποκείμενα ή αντικείμενα».
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.