Σε ένα σεμινάριο για την καινοτομία μας είχαν βάλει αυτήν την άσκηση: να προσπαθήσουμε να συμπυκνώσουμε τρεις προτάσεις μας προς τον υπουργό για την άμεση βελτίωση της παιδείας μας (το λεγόμενο elevator pitch). Και προετοιμάστηκα πολλές φορές για αυτό το ενδεχόμενο. Και μία μέρα μου έτυχε… γιατί κάθε μέρα έπαιρνα το ίδιο ασανσέρ που πήγαινε στο συγκεκριμένο όροφο στη Μητροπόλεως. Βλέπω μία αναστάτωση με τους άνδρες της ασφάλειας να τρέχουν δεξιά-αριστερά, και οι οποίοι ευγενικά μεν αλλά με τρόπο που δεν σήκωνε αντίρρηση με έβγαλαν από το ασανσέρ για να ανέβει μόνη της η (τότε) υπουργός.
Οπότε η άσκηση πήγε στράφι… γιατί εμείς εδώ στην Ελλάδα, απλά δεν μπαίνουμε στο ίδιο ασανσέρ με τους υπαλλήλους…
Τι θα της έλεγα όμως; στο 1 λεπτό που διαρκεί η διαδρομή;
1) Πρέπει να επιστρέψει η χαρά στα σχολεία. Τα έχουμε τσακίσει τα παιδάκια μας με το αδυσώπητο κυνήγι της ύλης. Τα βλέπω να τρέχουν από σχολείο σε φροντιστήρια, να στριμώχνουν δραστηριότητες στο πρόγραμμά τους. Τόση εντατικοποίηση; για να φύγεις μετανάστης στη Γερμανία; Πρέπει να κρατήσουμε τα παιδιά μας στην Ελλάδα. Θέλει όμως ελεύθερο χρόνο για να μπορείς να είσαι δημιουργικός… Χρειάζονται ανανέωση και κυρίως ελάφρυνση τα προγράμματα σπουδών.
2) Αν θέλουμε ανάπτυξη χρειάζεται να επενδύσουμε στη νέα γενιά. Όχι με προγράμματα πυροτεχνήματα που εκπνέουν πριν στεγνώσει το μελάνι της εφημερίδας που τα προβάλει μαζί με το όνομα του υπουργού. Πρέπει να πέσει χρήμα στην εκπαίδευση με σοβαρό και μακρόπνοο σχεδιασμό όμως. Να συμφωνήσουμε σε ένα δεκαετές πρόγραμμα αναμόρφωσης του εκπαιδευτικού συστήματος.
3) Το σύστημα διοίκησης του υπουργείου Παιδείας είναι υπερβολικά συγκεντρωτικό. Δεν γίνεται να αποφασίζει για την εκλογή η μη ενός καθηγητή Πανεπιστημίου. Πρέπει να ελέγχει τα δικαιολογητικά του για τη νομιμότητα της πράξης αλλά δεν χρειάζεται να επεμβαίνει με κομματικά κριτήρια. Εξυπακούεται ότι (όλα- όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα) τα κόμματα θα κρατηθούν εκτός της διαδικασίας εκλογής καθηγητή.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.