Μιά ιστορία εκφοβισμού
Ένας σοφός έλεγε κάποτε ότι η ζωή είναι μια ατέλειωτη πλάκα. Εγώ προσωπικά διαφωνώ κάθετα με αυτό το ρητό καθώς πιστεύω ότι η ζωή είναι μια απέραντη θάλασσα με πολλές φουρτούνες …και η δική μου σχολική πορεία είχε και αυτή αρκετές φουρτούνες. Αλλά τα πράγματα ας τα πάρουμε από την αρχή.
Όλα άρχισαν από την πρώτη ημέρα που ήρθα στην Α΄ Γυμνασίου, όπου τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά απ’ότι τα φανταζόμουν όταν ήμουν στο Δημοτικό. Εκεί πρωτοείδα νέα παιδιά από τα γύρω χωριά που φαίνονταν πολύ «μάγκες» , εγώ ήθελα να φέρομαι όπως τα παιδιά της ηλικίας μου αλλά ορισμένα ( παιδιά ) έκαναν σαν εκείνους του Λυκείου, πράγμα που δε θεωρούσα σωστό. Εκεί πιστεύω ήταν η πρώτη φορά που τσακώθηκα και με έναν « μάγκα » και καθώς εγώ πιάστηκα απροετοίμαστος , αυτός με κατάφερε. Αυτός , που ήταν ο Α. , θυμάμαι τσακώθηκε και με άλλα παιδιά . Καθώς προχωρούσαν οι μήνες πολλοί από εμάς πιαστήκαμε θύματα ακόμη και από μεγαλύτερους , αλλά εγώ καθώς ήμουν ανώριμος ακόμη, πάντα έπεφτα θύμα εκφοβισμού. Παρά το γεγονός ότι υπηρχαν και κάποιοι που με προστάτευαν , πράγμα που με έκανε να παίρνω θάρρος και να αποφασίζω να εμπιστευτώ κάποιους εν τούτοις …αν έχεις τέτοιους φίλους τί να τους κάνεις τους εχθρούς.
Καθώς περνούσαν τα σχολικά χρόνια δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα . Με εμένα όμως το μόνο που άλλαξε ήταν λίγο χαρακτήρας μου , καθώς ήμουν καλός μόνο στα λόγια αλλά όχι και στις πράξεις. Πράγμα που με έκανε όταν δεχόμουν πειράγματα να απαντώ με φράσεις που ήταν τελείως αντίθετες από το χαρακτήρα μου . Από αυτά τα καμώματα όμως ,που είχα κυρίως στην Γ’ Γυμνασίου , τους ενοχλούσαν τους άλλους… που μάγκεψα δηλ. και εγώ και καθώς θυμάμαι ο Γ. μου έριξε μιά μπουνιά κάποια φορά , ο Η. μου έριξε ξύλο στα σκαλιά του σχολείου μια άλλη φορά ενώ ο Α. στη Γυμναστική με έπιασε από το κεφάλι και με έσπρωξε στο φράχτη όπως-όπως. Με αυτή την κίνηση , θυμάμαι, γρατζουνίστηκα στο κεφάλι και άρχισε να βγάζει αίμα, για να μην αναφέρω και όλα τα άλλα τα καψόνια που μου έκαναν στο φροντιστήριο.
Κάθε φορά που με πείραζαν τους πήγαινα βέβαια στο γραφείο και η Διευθύντρια τους έδινε αμέσως αποβολή αλλά αντί να σωφρονιστούν γίνονταν πιο σκληροί και με απειλούσαν από πάνω πράγμα που με έκανε να διστάζω πιά να τους ξαναπάω στο γραφείο. Τα ίδια γίνονταν περίπου και εκτός σχολείου καθώς πηγαίναμε για μπάλα στο κλειστό γυμναστήριο και για κάτι αστειάκια που λέγαμε για να περάσει η ώρα μας , ούτε και αυτό επιτρεπόταν από τους «μάγκες», οπότε και εκεί πάλι έπεφτε ξύλο, ενώ την πλήρωναν και μικρότερα παιδιά εκτός από εμένα . Όταν ήθελαν , οι «μάγκες» , να σπάσουν πλάκα , την ώρα που παίζαμε μπάλα έριχναν σουτ πάνω στον άλλο για να πονάει και να γελάνε. Βέβαια ούτε εγώ ήμουν έξω από αυτά τα πειράγματά τους .
Μπαίνοντας στο Λύκειο άρχισα να βλέπω τα πράγματα με μεγαλύτερη αισιοδοξία , έκανα νέες φιλίες με παιδιά που ταιριάξαμε και στους χαρακτήρες μας αλλά και στις συνήθειές μας. Οι γνωστοί όμως «φίλοι »μου, ούτε αυτό μου το επέτρεπαν . Συνέχισαν να μη με αφήνουν σε ησυχία γιατί απ’ότι φαίνεται δεν καλόβλεπαν την εξέλιξή μου…οπότε άντε πάλι από την αρχή ! Έτσι εγώ αποφάσισα να λύνω πια τις διαφορές μου μόνος μου. Με αυτόν τον τρόπο κέρδισα βέβαια τον σεβασμό κάποιων παιδιών αλλά κάποιων άλλων, ποτέ !
Ποτέ δεν κατάλαβα τί πρόβλημα είχαν μαζί μου, τί τους ενοχλεί…η φάτσα μου, ο χαρακτήρας μου, ο τρόπος που μιλάω, το όνομά μου, οι φιλοδοξίες και τα όνειρά μου ; Αλλά , όχι…εγώ θα συνεχίσω να είμαι Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, είτε τους αρέσει είτε όχι. Εγώ , από τις δύσκολες εμπειρίες που είχα θέλω να στείλω το μήνυμά μου. Να μη σταματάνε οι πιό αδύναμοι, να συνεχίζουν τον αγώνα τους γιατί έτσι μπορεί να έρθει η δικαίωση . Όπως έλεγε και ο Μπρεχτ …όταν αγωνίζεσαι μπορεί να χάσεις ενώ αν έχεις σταματήσει να αγωνίζεσαι τότε έχεις ήδη χάσει…
Παναγιώτης
Αφήστε μια απάντηση