Μαρ 09
16
Βουτιά από ψηλά, σε τσιμεντένια θάλασσα
ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ | 16 Μαρτίου, 2009 | Γράψτε σχόλιο
Τι ωθεί κάποιον να ρισκάρει τη ζωή του, τη σωματική του ακεραιότητα και την ελευθερία του προκειμένου να πηδήξει πρώτος από το πιο ψηλό κτίριο του κόσμου, μόνο με ένα μικρό αλεξίπτωτο; Οι λίγοι τολμηροί που κάνουν τέτοιου είδους άλματα βάσης μιλούν για μια εμπειρία που «μοιάζει περισσότερο με αυτοκτονία παρά με άθλημα».
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 9ης Απριλίου 2008, ένας 44χρονος Άγγλος και ένας 48χρονος Γάλλος κάθονταν σιωπηλοί στην κορυφή του 155ου ορόφου του πύργου Μπουρζ – το ψηλότερο κτίριο του κόσμου χτιζόταν ακόμα, γι΄ αυτό και στον όροφο δεν είχαν τοποθετηθεί ακόμα τζάμια. Οι δύο άντρες βρίσκονταν σχεδόν 800 μέτρα πάνω από την πόλη του Ντουμπάι. Στις 05.30 στάθηκαν στην άκρη του ορόφου, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και πήδηξαν στο κενό με διαφορά ενός λεπτού.
Ο Άγγλος βρέθηκε για λίγο στο κενό να πετάει και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα άνοιξε το μικρό του αλεξίπτωτο. Ο Γάλλος φορούσε μια «στολή με φτερά» όπως λέγεται, μια φόρμα με μανίκια όπως τα φτερά της νυχτερίδας που επιτρέπει σε κάποιον να κανονίζει την πορεία του ακόμα και παράλληλα με το έδαφος. Έτσι, προχώρησε λίγο πιο πέρα και όταν έφθασε πολύ κοντά σε έναν γειτονικό ουρανοξύστη, άνοιξε το αλεξίπτωτο και προσγειώθηκε με ασφάλεια. Οι δύο άντρες πέτυχαν τον σκοπό τους: ένα ρεκόρ σε άλμα από βάση, όπως λέγεται αυτή η νέα συνήθεια που γνωρίζει τελευταία μεγάλη εξάπλωση.
Ο Γάλλος Ερβέ Λε Γκαλού είναι ένας μικρόσωμος Παριζιάνος οδηγός τρένων που ονειρευόταν από παιδί να πετάξει «σαν πουλί». Δεν είναι παντρεμένος και έχει πραγματοποιήσει περισσότερα από 1.000 άλματα βάσης, μεταξύ των οποίων και 40 από τον πύργο του Άιφελ. Χρησιμοποιεί την ειδική στολή με τα μανίκια σαν φτερά και ελπίζει ότι σύντομα θα πραγματοποιήσει άλμα μόνο με αυτήν, χωρίς αλεξίπτωτο. Ο άλλος, o Ντέιβ Ντόναλντσον, ασχολείται με υπολογιστές, είναι παντρεμένος, έχει παιδιά και το άλμα από το Μπουρζ ήταν μόλις το τρίτο του. Όπως διηγείται μάλιστα στους «Sunday Τimes» ήταν «σαν ένας 14χρονος να βάζει το νικητήριο γκολ στον τελικό του Champions League». Στο Ντουμπάι. Οι δύο άντρες σχεδίαζαν το άλμα από το πιο ψηλό κτίριο του κόσμου από το 2004, όταν ανακοινώθηκε η κατασκευή του. Τελικά έφθασαν στο Ντουμπάι τον περασμένο Απρίλιο, εξέτασαν το εργοτάξιο και επέλεξαν τη νύχτα μιας Τρίτης, που είχε άπνοια, και θερμοκρασία 37 βαθμών Κελσίου για να μπουν από μια τρύπα του φράχτη. Χρειάστηκαν 75 λεπτά για να ανέβουν στον 155ο όροφο, είχαν όμως 3 ώρες μπροστά τους μέχρι να ξημερώσει. Πήδηξαν στο κενό την αυγή. Ο Λε Γκαλού έπεσε ακριβώς στο σημείο όπου είχαν προγραμματίσει, όμως ο Ντόναλντσον προσγειώθηκε στο εσωτερικό της περίφραξης και αμέσως είδε φρουρούς να τρέχουν προς το μέρος του. Τον έπιασαν, τους ξέφυγε και ο Λε Γκαλού έφθασε δίπλα του με το αυτοκίνητο, του άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Όμως ο Λε Γκαλού συνελήφθη μερικούς μήνες αργότερα, όταν θέλησε να επιχειρήσει ξανά το άλμα και μάλιστα πριν τα καταφέρει. Οι φύλακες ήταν σε εγρήγορση και τον έπιασαν στον 25ο όροφο. Ο δικαστής είδε με συμπάθεια αυτόν τον «τρελό» και τον άφησε ελεύθερο έπειτα από μερικές εβδομάδες, μόνο με ένα πρόστιμο. Τώρα προσπαθεί να πείσει την ιδιοκτήτρια εταιρεία του Μπουρζ να του επιτρέψει επισήμως να πέσει από την κορυφή μέσα στους επόμενους μήνες.
Εξτρίμ σπορ στα χνάρια των μεγάλων εξερευνητών
Γιατί; Γιατί κάποιος να είναι τόσο χαζός ώστε να πηδήξει από ένα τόσο υψηλό κτίριο έχοντας μόνο ένα μικρό αλεξίπτωτο; Μια πιθανή απάντηση είναι ότι οι άνθρωποι έκαναν τέτοια παρακινδυνευμένα πράγματα αν όχι ανέκαθεν, σίγουρα τα τελευταία 150 χρόνια. Από το 1859 όταν ο Σαρλ Μπλοντέν διέσχισε τους καταρράκτες του Νιαγάρα πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, από τότε που ο Χουντίνι βγήκε για πρώτη φορά από τα δεσμά του, από το 1974, όταν ο Φιλίπ Πετίτ πέρασε πάνω από ένα σχοινί που είχε δεθεί στους δίδυμους πύργους οι άνθρωποι- κυρίως οι άνδρες- φαίνεται ότι έχουν την ανάγκη να αγγίξουν το κενό.
Οι Βικτωριανοί.
Δεν είναι τυχαίο ότι η τάση αυτού που ονομάζουμε σήμερα «εξτρίμ σπορ» εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα, τη χρυσή εποχή των σύγχρονων εξερευνητών.
Όπως κάποιοι Βικτωριανοί κινήθηκαν από την ανάγκη να χαρτογραφήσουν τις σκοτεινές γωνιές του πλανήτη, έτσι κάποιοι άλλοι «εντόπισαν» την ανάγκη να χαρτογραφηθούν τα όρια των ανθρώπινων ικανοτήτων! Αυτή η παράδοση «μεταφέρθηκε» και στον 21ο αιώνα από όσους επιλέγουν να κάνουν ελεύθερη πτώση (sky diving), ορειβασία, να κάνουν μόνοι τον γύρο του κόσμου με σκάφος και να πραγματοποιούν άλματα από κτίρια ή βουνοκορφές. Με τους τελευταίους όμως συμβαίνει κάτι διαφορετικό: δεν νιώθουν την ανάγκη να έχουν ακροατήριο.
Οι ρίζες του άλματος βάσης
Στην Καλιφόρνια τον Αύγουστο του 1978 ένας φωτογράφος, ο Καρλ Μπένις, βιντεοσκόπησε τέσσερις φίλους του να πηδούν από την κορυφή ενός πανύψηλου βράχου στο Εθνικό Πάρκο Γιοσεμάιτ. Γρήγορα τα νέα κυκλοφόρησαν. Τρία χρόνια και… πολλά άλματα αργότερα, ο Μπένις ήταν φιλοξενούμενος στο σπίτι ενός φίλου του στο Τέξας και προσπαθούσαν να βρουν ένα όνομα για τη νέα ασχολία τους. Κατέληξαν στο ακρωνύμιο base: building, antenna, span, earth- δηλαδή κτίριο, κεραία, γέφυρα και γη, από όπου μπορεί να πηδήξει κάποιος. Σήμερα υπάρχουν μόνο 1.250 άνθρωποι που τολμούν να κάνουν άλματα βάσης. Σε αυτά τα 28 χρόνια κατεγράφησαν 125 θάνατοι από τα περίπου 30.000 τέτοιου είδους άλματα που έχουν πραγματοποιηθεί.
Ανακτήθηκε από: http://www.tanea.gr
Θα πρέπει να είστε συνδεδεμένος για να υποβάλλετε σχόλιο.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.