Με αυτόν τον στίχο η Αντιγόνη αναφέρεται στην διαχρονική αξία των άγραφων νομών τους οποίους είναι αποφασισμένη να σεβαστεί και όχι ν’ απαξιώσει αρνούμενη να εκτελέσει το καθήκον της.

Η ηρωίδα πιστεύει βαθέως και  συναισθάνεται τη βαρύτητα αυτής της πίστης της, γιατί αγωνίζεται για τις αιώνιες ηθικές αρχές που δίνουν αξία στη ζωή. Η ύπαρξη των θεϊκών νόμων είναι για την Αντιγόνη πίστη βαθιά και είναι έτοιμη για την πίστη της να θυσιάσει και την ζωή της. Επομένως η ύπαρξη των θεών και άγραφων νόμων μέσα στο άπειρο της αιωνιότητας στηρίζεται μόνο στην πιστή και όχι στην γνώση. Κι όσο κι αν μια τέτοια τοποθέτηση φαίνεται υποκειμενική έχει εν τούτοις αντικειμενική ισχύ επειδή παρά τις περιορισμένες αμφισβητήσεις της παίρνει τελικά τον χαρακτήρα πανανθρώπινης παράδοσης. Επομένως η Αντιγόνη καλεί από την σκηνή τον θεατή σε μεταφυσικούς προβληματισμούς και σε παραδοχή των δικών της λόγων. Η ηρωιδα είναι έτοιμη να μαρτυρήσει και αυτό την εξυψώνει από θρησκευτική άποψη, της δίνει δύναμη και ελπίδα και συγχρόνως τη γεμίζει με προσδοκία για μεταθανάτια αιώνια ζωή.

Η πίστη της Αντιγόνης στην αιωνιότητα επηρεάζει σαφώς τις ενέργειες της και τη φέρνουν σε σύγκρουση με την εγκόσμια εξουσία του Κρέοντα. Δεν είναι δυνατόν ένας θνητός ,ο Κρεών , να έχει τόση δύναμη ώστε να μπορεί να υπερισχύσει και να επιβάλει το δικό του νόμο, περιφρονώντας και αγνοώντας τους άγραφους νόμους.

Εφ’ όσων λοιπόν η Αντιγόνη πιστεύει βαθιά στην ύπαρξη και στη δύναμη του θεου, δεν είναι δυνατόν να προδώσει τώρα την πίστη της, από φόβο μπροστά στον ανθρώπινο νόμο και στην έπαρση αυτού που τον θέσπισε. Οι ανθρώπινοι νόμοι είναι πρόσκαιροι και η ισχύς τους περιορισμένη. Και η Αντιγόνη προτιμά να κερδίσει την υστεροφημία για την παραδοχή της αιωνιότητας των θειων νόμων κι όχι να καταδικαστεί για την παράβαση τους μπροστά στα δικαστήρια των θεών στον άλλο κόσμο. Δεν εκπροσωπεί την άρνηση του νόμου αλλά την διάκριση του ανθρώπινου και του θειου νόμου. Μόνο οι νόμοι σύμφωνα με τις αιώνιες και ηθικές αρχές μπορούν να συμβάλλουν στην πρόοδο του κοινωνικού συνόλου και τέτοιους νόμους βέβαια ούτε η Αντιγόνη θα παραβεί.

Η αγάπη για τον άνθρωπο και τις αιώνιες ηθικές αξίες είναι ωραία και συγκινει. Γι’ αυτό όποιος πιστεύει σ’ αυτή και την κάνει έργο και ουσία ζωής κερδίζει τον ανθρώπινο προορισμό του.

Το Κρεοντειο μίσος δεν μπόρεσε να εξουδετερώσει αμιγή της αγάπης της ηρωιδας που κέρδισε την υστεροφημία της με τον πλούτο της καρδιάς της και το ηγετικό μεγαλείο.

Κατερίνα Σαμούρη,Β4