Στον ιστότοπο http://www.trolleei.gr, δημοσιεύτηκε το πρωί, αλλά τώρα έχει αποσυρθεί από τη δημόσια θέα, μια ανάρτηση με τίτλο Η ομερτά της επαρχίας, η σαπίλα της οικογένειας, με αφορμή την ανεύρεση του πτώματος του Β. Γιακουμάκη. Την ανάρτηση, που δεν εντοπίζεται εύκολα, παραθέτω ολόκληρη, μετά το δικό μου σχόλιο που ακολουθεί.

Αδυνατώ να καταλάβω αν ο αρθρογράφος επικρίνει την κοινωνία της Κρήτης, την κοινωνία της ελληνικής επαρχίας, ή την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.

Γιατί αν περιορίσουμε την ανάλυσή μας στο εξόφθαλμο, στη φοβική κοινωνία του Ρεθύμνου, της Ξάνθης, ή των Ιωαννίνων, έχουμε κάνει τη λανθασμένη παραδοχή ότι η κοινωνία της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, τ** **** [συμπληρώστε τη μεγαλούπολη της αρεσκείας σας] είναι ανεκτικότερες ή ανεκτικές, κι ότι το πρόβλημα βρίσκεται στον τόπο κι όχι στα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων.

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα για κανέναν. Ο κάφρος έχει τόπο κατοικίας και την Αθήνα και το Ηράκλειο και τη Θεσσαλονίκη και το Ρέθυμνο. Απλώς η μεγαλούπολη, αν ξεφεύγεις από τη νόρμα, σου δίνει χώρο και πλήθος να κρύψεις τη μοναξιά σου. Ναι, αν είσαι τυχερός, σου δίνει καμιά φορά και τη συντροφιά να αντιμετωπίσεις το φόβο των άλλων. Όμως, η ελληνική κοινωνία είναι στο σύνολό της ίδια: φοβισμένη, κομπλεξική, ανιστόρητη, μισαλλόδοξη, θρησκόληπτη, αντιορθολογιστική, με άγνοια και περιφρόνηση στην επιστήμη, και αγάπη για το μύθο και την αυτοκολακεία.

Εκατοντάδες σχολεία, και το δικό μας, περνούν και φέτος από την στήλη του κ̶.̶ ̶Τ̶ί̶π̶, ε…, του επιτρόπου κ. Αβραμόπουλου, στην Πλάκα, που τιμά έναν ανύπαρκτο ήρωα Κουκίδη, πρόσφατο εφεύρημα της (ακρο)δεξιάς ως αντίβαρο στο Σάντα και το Γλέζο, άλλα τόσα, και παρολίγον και το δικό μας, προσκυνούν στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης το πτώμα ενός γέροντα που μοναδική προσφορά του στους συνανθρώπους του, υπήρξε η απομόνωσή του -δεν κάνω τίποτε, αλλά προσεύχομαι για σας- και η λογοδιάρροια από αρλούμπες, προφανείς ενδείξεις κατανάλωσης ουσιών ή/και έλλειψης απαραίτητων για τον οργανισμό και τον εγκέφαλο στοιχείων. Ο Δαρβίνος εξακολουθεί, και μετά τις προχθεσινές εξαγγελίες του κ. Κουράκη, να αποτελεί ύλη-μη ύλη στα βιβλία των παιδιών, ενώ η τελευταία, πριν τις εκλογές -απέλπιδα για την επανεκλογή του, υπογραφή του κ. Λοβέρδου, που παλαιότερα είχε διασύρει αβοήθητες οροθετικές γυναίκες, είχε μπει για την επαναφορά του δικαιώματος απαλλαγής από τα Θρησκευτικά αποκλειστικά στους αλλόθρησκους και ετερόδοξους. Στο διπλανό, για τους Ηρακλειώτες, Σχολείο Ευρωπαϊκής Παιδείας, τα Θρησκευτικά διδάσκονται, εναλλακτικά με την Ηθική, στα Λύκεια της Κύπρου διδάσκονται εναλλακτικά με την Ιστορία…

Η ενδεχόμενη ερώτηση, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Βαγγέλη, ας κάνει αυτούς που θα τη θέσουν να αναρωτηθούν αν κι οι ίδιοι αποτελούν μέρος του προβλήματος. Όπως είμαστε όλοι μέρος του προβλήματος, αν δεν μπορούμε να αρθρώσουμε ξεκάθαρες κουβέντες, αντί για υπονοούμενα. Τι σημαίνει ιδιαίτερος, διαφορετικός, δεν ξέρω τι άλλο; Φοβόμαστε τη λέξη ομοφυλόφιλος, τη θηλυπρέπεια, ή τη φράση με ομοφυλοφιλικές τάσεις; ή φοβόμαστε την οικογένεια; ή δεν είμαστε βέβαιοι αν ισχύει κάτι τέτοιο; Στην τελευταία περίπτωση, είμαστε διπλά αποκρουστικοί, στην πρώτη παραμένουμε υποκριτές όταν υποτίθεται ότι αρθρώνουμε κρίσεις για την στάση των άλλων.

Είναι πολύ εύκολο να ρίξουμε το φταίξιμο στην επαρχία, και να ξεχάσουμε ότι δίπλα μας, καθημερινά, συναναστρεφόμαστε, και σπάνια διαμαρτυρόμαστε, με ανθρώπους που μοιάζουν να μην έχουν περάσει το Διαφωτισμό, ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να διακρίνουν τη δική τους υποκρισία, ενηλίκους που δεν βλέπουν τον ευνουχισμό του μυαλού τους.

Τα δάκρυα δεν είναι μόνο κροκοδείλια, είναι ενίοτε και μωρουδιακά, εγκεφάλου μηνών. Κι η ομερτά δεν είναι αλλού, παρά στο μυαλό και την ψυχή.

Για μας τους εκπαιδευτικούς, για κάθε Βαγγέλη, η ευθύνη είναι διπλά δική μας.

Ακολουθεί η δημοσίευση του trolleei.gr:

Η ομερτά της επαρχίας, η σαπίλα της οικογένειας
Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 15 Μάρτιος 2015 09:23

Νεκρός ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Όπως νεκρός πιο πριν ήταν και ο Άλεξ Μεσχισβίλι στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Όπως βιάστηκε πριν 15 μέρες μια φοιτήτρια στην Ξάνθη από 2 τοπικούς επιχειρηματίες.

Έτσι σε ονομάζουν οι τοπικές κοινωνίες άμα έχεις ένα κωλόμπαρο που πουλάς πετρέλαιο και διακινείς ναρκωτικά. Είσαι επιχειρηματίας. Και παιδί του τόπου, άξιος νέος.Βγάζεις λεφτά, δίνεις δουλειές, θα διαιωνίσεις το είδος. Ούτε ξένος, ούτε πουτάνα φοιτήτρια,ούτε πούστης που ντροπιάζει την περήφανη Κρήτη και την αντρίλα της. Αυτή είναι η κρητική λεβεντιά, να βασανίζεις τον αδύναμο και να μην έχεις ούτε τα παντελόνια να το παραδεχτείς. Να μπαίνουν βουλευτές μπροστά για να συγκαλύψουν εγκλήματα.

Τα δικά μας παιδιά, τα ντόπια, είναι λεβέντες, καλύτεροι από τους άλλους. Δε πα να κατεβάζουν τα μούτρα των γυναικών τους, δε πα να βιάζουν τα παιδιά τους ξέρω γω (όλα αυτά τα παραδείγματα έχουν έρθει κάποια στιγμή στο φως της ημέρας γύρω γύρω). Είναι καλά παιδιά. Δεν πα να φυλακίζουν μετανάστες σε παραπήγματα στη Μανωλάδα και στην Χαλανδρίτσα; Δε πα να κάνουν πλάτες σε φυλακές-κολαστήρια για ξένους αλλά και ντόπιους φτωχοδιάβολους πάνω στους οποίους οι φαρμακοβιομηχανίες δοκιμάζουν τα φάρμακά τους; Ρε λεφτά, φέρνουν; Στην εκκλησία πάνε την Κυριακή; Τότε τι μας ζαλίζεις τα αρχίδια.

Η ελληνική κοινωνία ενσαρκώνει την παροιμία με τις 3 μαϊμούδες, Δεν είδε, δεν άκουσε δεν ξέρει να πει. Εκτός αν δίνει το κράτος καμιά αμοιβή για να καρφώσεις το γείτονα. Εκεί, το ρουφιανιλίκι πάει σύννεφο.Εκεί οι αισθήσεις λειτουργούν άψογα. Ή εκτός αν είναι για κανέναν αναρχικό που αναζητείται, οπότε εκεί το κάνουν τσάμπα, για τη σωτηρία της ψυχής τους και της χώρας.

Κλειστές, οπισθοδρομικές, φοβικές προς το νέο κοινωνίες, που αναπαράχθηκαν μεταξύ τους και δημιούργησαν ανοσιουργήματα. Αυτή είναι η εικόνα και η ηθική της ελληνικής επαρχίας και κάποια στιγμή, κάποιος, πρέπει επιτέλους να μιλήσει για όλα αυτά.

Χωρίς να παραβλέψει κανείς την μεγάλη εικόνα, και τις ριζικές αλλαγές που ευελπιστούμε να γίνουν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, καταθέτω τα δυο μου καπίκια, τέσσερις και μία επείγουσες διορθώσεις που μπορούν και πρέπει να γίνουν άμεσα και αφορούν το χώρο πού γνωρίζω καλύτερα, αυτόν του Γενικού Λυκείου, και επιπλέον του Πρότυπου Πειραματικού Σχολείου:

1. Κατάργηση των δεκαδικών ψηφίων σε όλες τις βαθμολογίες ως την αποφοίτηση από το λύκειο, και επαναφορά των στρογγυλοποιήσεων στην πλησιέστερη μονάδα. Τα δεκαδικά ήλθαν με τη μεταρρύθμιση Αρσένη το 1998, για να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά λογιστικές ανάγκες, όταν η ετήσια κατά μάθημα επίδοση στη Β΄ και Γ΄ Λυκείου συνδέθηκε με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και μοιραία έπρεπε να ξεχωρίσει το ένα εικοσάκις χιλιοστό από το προηγούμενο και το επόμενο. Παρεμπιπτόντως, φάνηκε έτσι, κατευθείαν, από το σχεδιασμό και από την αρχή, η ανεπάρκεια του συστήματος πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ζητήματα για συζήτηση.

Για την αξιολόγηση των μαθητών κατά τη φοίτησή τους στο σχολείο, εσωτερικά και στιγμιαία, ο δάσκαλος μπορεί να επιλέγει οποιαδήποτε κλίμακα και ακρίβεια θεωρεί καλύτερη. Εξωτερικά, ωστόσο, είτε πρόκειται για την συνολική προφορική επίδοση κάποιας περιόδου, είτε για τη στιγμιαία επίδοση σε μια γραπτή δοκιμασία, ο βαθμός που φτάνει στο μαθητή και το γονιό του, πρέπει να είναι σε μια ολιγοσκελή βαθμωτή κλίμακα: ακέραια 0-10, ακέραια 0-20, A-F με + και -, δεν έχει σημασία, σημασία έχει να είναι βαθμωτή -όπως λέμε στην πληροφορική- δηλαδή με διακριτές και λίγες, κατά τη διεθνή τάση, τιμές. Η εκάστοτε στρογγυλοποίηση στον πλησιέστερο βαθμό μιας τέτοιας κλίμακας μειώνει την αυθαιρεσία του ορισμού της αξίας ενός ερωτήματος κλειστού τύπου στα 3/100, αντί για τα 2/100 ή τα 4/100, ή την αξιολόγηση ενός δοκιμίου με 31/100 αντί με 32/100, και ορθά, κατά κανόνα «υπέρ του μαθητή». Κανένας δάσκαλος δεν έχει θεϊκές ιδιότητες, για να είναι θέση να αξιολογήσει έναν μαθητή, ούτε καν ένα δοκίμιο ή ένα γραπτό του, ως καλύτερο ή χειρότερο, κατά 1/200 (τόσο είναι το πρώτο δεκαδικό ψηφίο σε μια εικοσάβαθμη κλίμακα) από ένα συμμαθητή του, κι αυτήν την παραδοχή υλοποιεί η χρήση βαθμωτής κλίμακας με λίγες (10 ή 20) τιμές. Η περίπτωση του Γενικού Μέσου Όρου είναι διαφορετική· πρόκειται για ένα στατιστικό μέτρο -με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του- που απλώς δείχνει τη μέση επίδοση του μαθητή σε διαφορετικά αντικείμενα με διαφορετικούς δασκάλους. Τέλος, διαφορετική είναι η περίπτωση κάθε είδους εξέτασης για πιστοποιητικά, πτυχία, ή εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Εκεί ξεκάθαρα δεν πρόκειται για αξιολόγηση μαθητών, αλλά για ανταγωνιστικές δοκιμασίες υποψηφίων. Αυτά τα δύο οφείλουν να είναι απόλυτα διαχωρισμένα στη Γενική Εκπαίδευση.

Παρεμπιπτόντως, κι αφού η αναφορά είναι σε δεκαδικά ψηφία, είναι ευκαιρία να διορθωθεί και η στρέβλωση των χαρακτηρισμών της επίδοσης: άριστα, λίαν καλώς, καλώς, κλπ. Με τα τρέχοντα, ένας μαθητής Α’ Λυκείου που έχει σε όλα του τα μαθήματα τελικό βαθμό 18 θα χαρακτηριστεί με γενική επίδοση «Λίαν Καλώς»· ορθώς μπορεί να πει κάποιος. Όμως, ο ίδιος μαθητής αν έχει 19 σέ ένα μόνο από τα 10 του -κατά Διαμαντοπούλου- μαθήματα, χαρακτηρίζεται με γενική επίδοση «Άριστα»! Δηλαδή αρκεί ένα μάθημα να είναι στην τρέχουσα κλίμακα «Άριστα» (18,1-20), για να «αριστεύσει» ο μαθητής συνολικά. Άλλη μια ανακολουθία των εισηγητών του πρώτου δεκαδικού ψηφίου. Στο τετράμηνο είσαι αριστούχος σε ένα μάθημα αν πάρεις 19 ή 20, σε ένα διαγώνισμα είσαι άριστος αν έγραψες ακόμη και 18,1, στο τέλος, σε ένα μάθημα είσαι άριστος αν έχεις τελικό βαθμό 18,1, ενώ με 18 είσαι στο λίαν καλώς, και συνολικά ομοίως. Είναι προφανές ότι η αλλαγή χαρακτηρισμού στις κλίμακες πρέπει να είναι στη μισή μονάδα, όπως είναι προφανές ότι το πρώτο δεκαδικό στα μαθήματα, μόνο παρενέργειες εισάγει.

2. Κατάργηση κάθε μονόωρου (ανά εβδομάδα) μαθήματος. Όλοι οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν ότι μονόωρο μάθημα ισοδυναμεί με μη μάθημα. Γιατί όταν κάνεις το μάθημα σήμερα, και την άλλη εβδομάδα το χάνεις, ας πούμε λόγω σχολικού περίπατου, και την παραπάνω εβδομάδα ξαναχάνεται εξαιτίας κάποιου άλλου λόγου ανώτερης βίας -αν αρρωστήσει ο καθηγητής ή ένας μαθητής, αδερφέ- τότε έχει χαθεί κάθε νοηματική συνέχεια για διδασκόμενους και διδάσκοντες· αθροιστικά, δε ένα μονόωρο μάθημα σπάνια θα φτάσει τις 30 ώρες τη χρονιά. Κι ας αναλογιστούμε με τι δεδομένα αξιολογεί 150 μαθητές ένας καθηγητής που έχει 6 μονόωρα τμήματα· πρόκειται για εκφυλισμό της σχέσης δασκάλου – μαθητή.

Είναι γνωστά τα αντεπιχειρήματα συναδέλφων, συνδικαλιστών και μη, σε τέτοιες καταργήσεις, καθώς θεωρούν ότι τα μονόωρα μαθήματα εξυπηρετούν τη συμπλήρωση του ωραρίου σε αρκετές ειδικότητες, ώστε να μην είναι αναγκασμένοι να μετακινούνται σε άλλα σχολεία αρκετοί συνάδελφοι. Πέρα από την υποκρισία και την έλλειψη ηθικής, επαγγελματικής, τουλάχιστον -διάολε «Λειτουργών» γράφει η ονομασία στο σωματείο μας- κατάργηση, σημαίνει ότι μπορείς να ενώσεις δυο μονόωρα μαθήματα δύο διαδοχικών τάξεων σε ένα σε μία τάξη, και κοιτώντας το ωρολόγιο πρόγραμμα συνολικά, να βρεις τις κατάλληλες ισορροπίες για όλα τα αντικείμενα και τις ειδικότητες.

3. Τρίτη επιτακτικά άμεσα αναγκαία αλλαγή: δεν είναι δυνατόν 9 ώρες σε 3 γλωσσικά μαθήματα, ή 6 ώρες σε Φυσική, Χημεία και Βιολογία, ή 5 ώρες σε Άλγεβρα και Γεωμετρία, να μετρούν το ίδιο με τις 2 ώρες της Γυμναστικής, ή των Αγγλικών, ή των Θρησκευτικών. Ακριβώς επειδή δεν πρέπει κάποια μαθήματα να αποδεικνύονται στην πράξη, με το νόμο, πιο πρωτεύοντα από άλλα, κι επειδή δεν μπορεί ο νόμος να ισοπεδώνει 9 ώρες εργασίας του μαθητή και του καθηγητή σε Αρχαία, Νέα και Έκθεση, στις 2 ώρες της Ερευνητικής Εργασίας ή της Ιστορίας ή τις 3 της Πολιτικής Παιδείας, είναι άμεση ανάγκη να διαλυθεί η «μαγική εικόνα» που επέβαλε η κ. Διαμαντοπούλου με τη δήθεν μείωση του πλήθους των μαθημάτων, και όλα τα μαθήματα να μετρούν το ίδιο, αν όχι να μετρούν αναλογικά με τη μερίδα τους στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Περισσότερα για το θέμα, και πόσο απλά διορθώνεται άμεσα, εδώ.

4. Τέταρτο θέμα που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί, χτες όπως λένε οι Αγγλοσάξονες, είναι η χρηματοδότηση του εκσυγχρονισμού της υποδομής του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου, με την έναρξη, παράλληλα, της αξιολόγησης και της αναθεώρησης τόσο των στόχων ΠΣΔ, όσο και των μέσων που χρησιμοποιεί για αυτούς τους στόχους.

Προσωπικά, είμαι από τους θιασώτες του ΠΣΔ, και θεωρώ ότι πρέπει να αποτελεί το βασικό διαδικτυακό μέσο για όλη την εκπαιδευτική κοινότητα. Αλλιώς, θα εξαρτόμαστε πάντα από υπηρεσίες τρίτων, με περίεργους όρους χρήσης και αποποιήσεις ευθύνης, και ακόμη πιο περίεργα τρίτα μάτια στα δεδομένα μας. Ωστόσο, κάπου οφείλουμε να αναρωτηθούμε και να τραβήξουμε και τα όρια του εφικτού. Είναι πρώτη προτεραιότητα, παράδειγμα, να διατηρούμε την υποδομή και τους πόρους για ένα σχολικό Youtube, αντίγραφο του αυθεντικού; Αυτό λείπει περισσότερο στον εκπαιδευτικό και το μαθητή, ή, η απρόσκοπτη λειτουργία των υπηρεσιών φιλοξενίας δικτυακών τόπων και της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, με όλες τις πρακτικές για robustness, redundancy, resourcefulness, response και recovery, για να αναφέρω τα παροιμιακά 5 R, ή η υποστήριξη για τη δημιουργία ηλεκτρονικών ερωτηματολογίων έρευνας, που απαιτεί ελάχιστο κόπο με τη χρήση ελεύθερου λογισμικού; Γενικότερα, εξυπηρετούν τα έργα του ΠΣΔ την εκπαιδευτική κοινότητα μάλλον, ή τις ερευνητικές ανάγκες, τις διπλωματικές εργασίες, μάστερ, διδακτορικά κι επιστημονικές ανακοινώσεις μελών από τα εμπλεκόμενα Ερευνητικά Κέντρα, ΑΕΙ και ΤΕΙ -μάλιστα, «στου κασίδη το κεφάλι»;

5. Κλείνω με ένα πέμπτο θέμα που το ζει μόνιμα στο πετσί της η ιδιαίτερη σχολική μας κοινότητα, αυτή των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων. Είναι αναγκαίο και εύκολα υλοποιήσιμο και φτηνό για το κράτος, τα ΠΠΣ να προστεθούν στον κατάλογο των σχολείων με μαθητές που δικαιούνται δωρεάν μετακίνηση, καθώς τα σχολεία αυτά είναι ειδικού χαρακτήρα με μαθητές που προέρχονται από περιοχές ευρύτερες από τις συγκεκριμένες στενές αστικές περιοχές που εξυπηρετεί καθένα από τα υπόλοιπα σχολεία της χώρας. Διαφορετικά, το δικαίωμα για ένα παιδί από τη Χερσόνησο ή το Βενεράτο να φοιτήσει σε ένα ΠΠΣ ακυρώνεται στην πράξη για λίγα ευρώ τη μέρα, ποσό που δεν είναι αυτονόητο ότι υπάρχει σε όλες τις οικογένειες. Στην υπάρχουσα πρόνοια του νομοθέτη για άλλα σχολεία ειδικού τύπου -ΕΠΑΛ, καλλιτεχνικά και μουσικά, αυτονόητο είναι να συμπεριληφθούν ενταχθούν και τα Πρότυπα Πειραματικά, που ιδρύθηκαν μεταγενέστερα από τη νομοθεσία όπου βασίζονται οι ρυθμίσεις αυτές.

Φυσικά, θεωρώ αυτονόητο ότι είναι δεδομένα τα δύο πρώτα μέτρα: η αναστολή λειτουργίας της Τράπεζας Θεμάτων και η ακύρωση της συμμετοχής του Βαθμού Προαγωγής την Α΄ και Β΄ Τάξης Λυκείου στα κριτήρια πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Το παρόν άρθρο σε ενυπόγραφη μορφή pdf εδώ.

Η κατάπτυστη τροποποίηση-προσθήκη στο άρθρο 37 του Ν. 3966/2011, που ακυρώνει στην πράξη, με ένα απλό «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», ευαγγελισμούς, αγαθές και πονηρές προθέσεις μιας πενταετίας, για αξιολόγηση των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων, τον ρόλο τους, την αποστολή τους. μπλα, μπλα, μπλα…

Κι αφού τα λεφτά δε φτάνουν για γραμματείς, επιστάτες, ψυχολόγους κι ειδικά επιδόματα, για την τρίδιπλη δουλειά σε αυτά, φ̶ά̶τ̶ε̶ ̶π̶α̶ν̶τ̶ε̶σ̶π̶ά̶ν̶ι̶, εε, ιδρύστε κι άλλα ΠΠΣ, και στο τέλος θα εφαρμόσουμε και την κουτοπονηριά του Νεστραδίν Χότζα: «είδατε τι καλά που ήταν πριν;».

7. Κατ’ εξαίρεση και για λόγους που υπαγορεύονται από την ανάγκη προαγωγής της δημόσιας εκπαίδευσης, με απόφαση του Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων, η οποία εκδίδεται μετά από σύμφωνη γνώμη της Δ.Ε.Π.Π.Σ., δύνανται να χαρακτηρίζονται υφιστάμενες σχολικές μονάδες ως Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία ή να ιδρύονται νέα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία με ανάλογη εφαρμογή των διατάξεων για την ίδρυση σχολικής μονάδας της δημόσιας εκπαίδευσης για την υλοποίηση του σκοπού των Π.Π.Σ., σύμφωνα με το άρθρο 36 του παρόντος και χωρίς την ύπαρξη των προϋποθέσεων των προηγουμένων παραγράφων του παρόντος άρθρου. Στην ίδια απόφαση ορίζονται οι προϋποθέσεις, τα κριτήρια και οι διαδικασίες της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών για την πλήρωση των θέσεων στο Π.Π.Σ. μετά το χαρακτηρισμό ή την ίδρυση του Π.Π.Σ.

Ολοταχώς στον κοτζαμπασισμό.