ΠΕΙΡΑγΜΑΤΑ

ΣΟΦΙΑ: είδες την καινούρια στο Α5;
ΞΕΝΙΑ: Ποια..; αυτή τη γλυκούλα με τα σγουρά μαλλάκια;
ΣΟΦΙΑ: όχι αυτή ρε! Τη μουσουλμάνα!
Ξ: πώς μιλάς έτσι ρε Σοφάκι; Άκου εκεί, τη μουσουλμάνα. .Η κοπέλα έχει όνομα. Τη λένε Μελέκ.
Σ: Ε, αυτή τέλος πάντων.. Την είδες; Με τη μαντίλα ήρθε στο σχολείο μας. Έλεος;
Ξ: Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι έχεις τέτοιου είδους ρατσιστικές αντιλήψεις.
Σ: Γιατί ρε Ξένια; Όλοι έτσι δεν αντιμετωπίζουν τους αλλόθρησκους;
Ξ: Ό,τι πιστεύει η πλειοψηφία δεν είναι απαραίτητα σωστό. Η ιδεολογία της μάζας έχει καταντήσει να καθορίζει το σωστό και να βάζει στην άκρη το αλλιώτικο. Εσύ δεν έχεις δικά σου πιστεύω;
Σ: έχω αλλά δεν θα μπορούσα να με φανταστώ ποτέ να κάνω παρέα με μια Εβραία ή μια μουσουλμάνα..
Ξ: συγγνώμη ξεχωρίζεις τους ανθρώπους με βάση τα θρησκευτικά τους πιστεύω;
Σ: καλά ρε Ξένια γιατί φανατίστηκες τόσο; Αν δε σε ήξερα, θα πίστευα ότι δεν είσαι χριστιανή. Ότι είστε φιλεναδούλες και πάτε μαζί και προσεύχεστε. Δε δικαιολογείται τέτοια υπεράσπιση…
Ξ:Δεν σε καταλαβαίνω Σοφία…Θες τώρα να το παίξεις καλή χριστιανή; Μας είπε ο Χριστός «γίνετε ρατσιστές» ή «βάλτε στην άκρη τους αλλόθρησκους»;
Μάθε λοιπόν ότι ο Χρίστός ήταν αυτός που κατήργησε κάθε διάκριση και ανισότητα. Πέρα όμως από τις θεωρίες. Προσπάθησε για λίγο να μπεις στη θέση αυτής της κοπέλας. Όλοι όπως λες και εσύ την κοροϊδεύουν, την αντιμετωπίζουν ως το ξένο, το αλλιώτικο και συνεπώς την έχουν στο περιθώριο. Στη πραγματικότητα όμως είναι όμως είναι ένα κορίτσι 16 χρονών σαν και εμάς… που το μόνο που θέλει και ζητάει είναι φίλους και αγάπη….
Σ: Κατά κάποιο τρόπο έχω έρθει στη θέση της…
Ξ: Τι εννοείς;
Σ: Πριν τέσσερα χρόνια όταν είχα πρώτο έρθει στην Αθήνα από το χωριό μου για να ξεκινήσω το γυμνάσιο….
Ξ: Ναι..τι..
Σ: Όλοι μου είχαν κλείσει την πόρτα! Δεν είχα φίλους… δεν είχα παρέες… στην τάξη καθόμουν μόνη μου… γιατί με θεωρούσαν χωριάτισσα και παρακατιανή… Είχα ακούσει πολλές φορές από κάποιες κακομαθημένες, πλούσιες και όμορφες συμμαθήτριες μου, σχόλια που όταν τα σκεφτόμουν, αλλά ακόμα και τώρα όταν τα σκέφτομαι, με πιάνουν τα κλάματα …
Ξ: γιατί; Τι σχόλια έκαναν..;
Σ:»Δες πως είναι αυτή η καημένη..»
«Την είδες πως είναι ντυμένη»
« Να κάνουμε κανένα έρανο να της πάρουμε κανένα ρουχαλάκι»
Και μετά ακολουθούσαν γέλια…
Ξ : Γιατί δεν μου τα είχες πει αυτά ποτέ;
Σ: Προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι…
Ξ : Και πόσο καιρό κράτησε αυτό;
Σ: Περίπου ένα χρόνο.. ευτυχώς προσαρμόστηκα γρήγορα. Αλλά αυτός ο χρόνος θα μου μείνει αξέχαστος …
Ξ : Είδες λοιπόν… Η Μελέκ βρίσκεται σε ακόμα χειρότερη θέση….Το κοινωνικό σύνολο φοβάται το αλλιώτικο και διαμορφώνει ένα πρότυπο έτσι ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντά του.. Εγώ, εσύ, όλοι πρέπει να διαλύσουμε αυτό το ισχυρά καθορισμένο πρότυπο, αυτός τους ηθικούς κανόνες ου μας έχουν προβάλλει ως το «σωστό».
Σ: Έχεις δίκιο Ξένια μου. Εξάλλου όλοι γνωρίζουμε ότι στη χώρα μας υπάρχει γραπτώς, νομίμως το διάταγμα ανεξιθρησκίας το οποίο προσφέρει ελευθερία θρησκευτικών αντιλήψεων. Σωστά;
Ξ: Σωστά!
Σ: Άρα η Μελέκ μπορεί να έχει ότι θρησκευτικά πιστεύω θέλει..
Ξ: Πάντα θα υπάρχουν διαφορές, αλλά γιατί να χωριζόμαστε με βάση αυτές; Η Μελέκ το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι φίλους και αγάπη..
Σ: Οπότε τι λες;
Πάμε να την βρούμε και να της προτείνουμε να βρούμε μαζί το Σάββατο;
Ξ: Το συζητάς;

Ο πατέρας του δεκάχρονου Danièl τον οδηγεί σ’ ένα μέρος γνωστό σε λίγους: το Νεκροταφείο των Λησμονημένων Βιβλίων. Το αγόρι μαγεύεται από το μέρος και ανάμεσα στις στοίβες των πολυκαιρισμένων, σκονισμένων βιβλίων βρίσκει ένα που τον τραβά περισσότερο, με τίτλο: ‘Η Σκιά του Ανέμου’. Η νουβέλα, έργο κάποιου Julian Carax, τον συνεπαίρνει. Ο Danièl ψάχνει για τα υπόλοιπα έργα του, όμως όλα έχουν εξαφανιστεί μαζί με τα ίχνη του ίδιου του συγγραφέα.

Έξι χρόνια αργότερα τον πλησιάζει μια σκοτεινή φιγούρα, προσπαθώντας να του αποσπάσει, με κάθε τρόπο, το πολύτιμο, για τον νέο, βιβλίο. Έτσι ο ήρωάς μας κρύβει το παλιό του απόκτημα στο μέρος από το οποίο το είχε πάρει. Μέσω του επιστάτη, αρχίζει ν’ ανακαλύπτει πτυχές της ζωής του Carax, και απ’ εκεί ξεκινά μια αναζήτηση που θα κρατήσει άλλα τέσσερα χρόνια. Στη διάρκειά της ο νέος βρίσκει πολλές ομοιότητες ανάμεσα στη ζωή του και αυτή του συγγραφέα. Παράλληλα μ’ αυτόν μαθαίνουμε όσα κρύβονται πίσω απ’ την εξαφάνιση του Carax αλλά και το μυστικό του μυστηριώδους άντρα που καταστρέφει όλα τα έργα του πρώτου.

Στο τέλος, το μυστήριο που ήταν θαμμένο επί είκοσι έξι χρόνια βγαίνει στην επιφάνεια και το παρελθόν του συγγραφέα παύει να τον στοιχειώνει. Το βιβλίο κλείνει με τον Danièl να οδηγεί το γιο του στο μέρος από το οποίο ξεκίνησε η ιστορία, το Νεκροταφείο των Λησμονημένων Βιβλίων.

Αξιοσημείωτος είναι ο τρόπος που η μια ιστορία διαδραματίζεται μέσα στην άλλη χωρίς να προκαλείται σύγχυση. Παράλληλες εικόνες, ταυτόχρονες παραστάσεις, συντονισμένες χρονικά εμπειρίες συμπλέκονται ευχάριστα, πρωτότυπα κι αβίαστα, χωρίς να κουράζουν τη σκέψη και τη φαντασία των προσώπων, του αφηγητή και τέλος εμάς των αναγνωστών. Χρόνος και τόπος αποκτούν συχνά διαστάσεις μη ρεαλιστικές, για να γεννήσει ο τόπος ένα νέο χρόνο κι ο χρόνος να οδηγήσει προσεκτικά σε άλλο τόπο. Η περιγραφή, όμως, είναι ρεαλιστική και, αν και μεγάλη σε έκταση, δε γίνεται κουραστική. Επίσης τα συναισθήματα και οι πράξεις των ηρώων δίνονται έτσι, ώστε να γίνονται απόλυτα κατανοητά τα κίνητρά τους, προκειμένου να γνωρίσει ο αναγνώστης το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι του χαρακτήρα τους. Ακόμη και να ταυτιστεί κάποιες στιγμές μαζί τους. Ταξίδι περιπέτειας, εσωτερικής αναζήτησης κι αναγνώρισης, που αποκαλύπτει τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, τα όρια του φόβου, της άγνοιας και της αδυναμίας: όλα επιτρεπτά, κατανοητά, συγγνωστά, γι’ αυτό και επαναλαμβανόμενα στη χοάνη του χρόνου.

Ένα βιβλίο γεμάτο μυστήριο, με περίτεχνη πλοκή που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη σαν αστυνομικό μυθιστόρημα…Διαβάστε το!

Άλμα εις μήκος

Από πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον αθλητισμό και ειδικότερα με τον στίβο?

Ξεκίνησα από την Τετάρτη δημοτικού σε ηλικία 10 χρόνων.Το στάδιο Ελευθερίας είναι κοντά στο σπίτι μου και έτσι, πηγαίνοντας συχνά και βλέποντας τους αθλητές να κάνουν προπόνηση αποφάσισα να γραφτώ έτσι ώστε να χρησιμοποιώ δημιουργικά τον ελεύθερό μου χρόνο.

Είχες κάποιο πρότυπο, κάποιον που θαύμαζες?

Όχι, απλώς ήθελα να ξεκινήσω και μελλοντικά –γιατί όχι- να διακρηθώ…

Μέχρι τώρα τί πιστεύεις? Έχεις πετύχει τον στόχο σου για διάκριση και επιτυχίες?

Ναι, με την νίκη που πέτυχα στο πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα στο γυμνάσιο. Επίσης, έχω κατακτήσει την δεύτερη θέση σε παμπαίδες, τερμάτισα  δεύτερος στους παίδες

και  κατέκτησα την πέμπτη θέση στους εφήβους οι οποίοι μάλιστα βρίσκονταν κατά μια κατηγορία υψηλότερα από εμένα. Τότε ήμουν μόλις την πρώτη χρονιά στους παίδες. Το ατομικό μου ρεκόρ είναι 7.03  μέτρα, το οποίο είναι συγχρόνως και παγκρήτιο στην κατηγορία μου (παίδες).

Ούκ ολίγες επιτυχίες… Όσον αφορά τις φετινές διοργανώσεις, πώς τα πάς και πού στοχεύεις?

Φέτος η χρονιά ξεκίνησε λίγο στραβά, με δύο απανωτούς τραυματισμούς και οι δύο στο δεξί μου πόδι.. Σε συνδυασμό με τις πολλές ώρες των εξωσχολικών μαθημάτων που είχα και με τις πολλές ώρες προπόνησης που απαιτεί το άθλημα, δυσκολέυτηκα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της φετινής σχολικής χρονιάς. Παρόλα αυτά, και με λίγη τύχη (τραυματισμοί αντιπάλων) κατάφερα να είμαι σχεδόν στην κορυφή, δηλαδή στις πρώτες θέσεις των πανελληνίων πρωταθλημάτων. Φιλοδοξώ να τερματίσω σε μια από τις προνομιούχους θέσεις στα φετινά πρωταθλήματα έτσι ώστε να κερδίσω τα προνόμια που αυτές προσφέρουν. Επιπρόσθετα, θέλω να πιάσω φέτος το όριο για το παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Και ποια είναι αυτά τα προνόμια που προσφέρουν οι πρώτες θέσεις?

Εάν πετύχω σε μία από τις πρώτες θέσεις στους αγώνες της βόρειας και της νότιας Ελλάδας (είναι ξεχωριστοί) θα έχω μπόνους  10% για πρόσβαση σε οποιαδήποτε πανεπιστημιακή σχολή και 30% για πρόσβαση στην γυμναστική ακαδημία.

Δηλαδή να φανταστώ ότι στοχεύεις έπειτα από τους αγώνες στην είσοδο στο πανεπιστημιο, έτσι? Σε ποια σχολή?

Βασικά, πρωταρχικά θέλω να μπω στην γυμναστική ακαδημία. Πιστεύω πως σε συνδυασμό με το μπόνους που θα προσπαθήσω να κερδίσω και με λίγο διάβασμα θα τα καταφέρω.

Μελλοντικά ,ποιές είναι οι βλέψεις σου, σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να ασχοληθείς επαγγελματικά με τον στίβο?

Όχι, δεν έχω σκεφτεί ακόμη το ενδεχόμενο να γίνω επαγγελματίας αθλητής στο μέλλον. Θα το κάνω μόνο σαν χόμπυ.

Πώς βλέπεις τον στίβο τώρα στην Κρήτη και νομίζεις υπάρχει μέλλον?

Ο στίβος έχει αρχίσει να αναπτύσσεται στην Κρήτη. Αυτό φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι τα στάδια έχουν γεμίσει με μικρά παιδιά ηλικίας 10 έως 14 ετών. Επίσης, τα αθλητικά σωματεία της Κρήτης είναι σχεδόν στην κορυφή της κατάταξης πανελλαδικά.

Κατά την γνώμη σου, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 ήταν ένα μεγάλο άλμα για τον στίβο και για τον αθλητισμό γενικότερα?

Σαφώς και οι Ολυμπιακοί έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη του αθλητικού ιδεώδους. Παράλληλα και τα Μ.Μ.Ε συνέβαλαν σε αυτό καθοριστικά.

Λοιπόν, σου εύχομαστε καλή επιτυχία στους αγώνες και πάντα επιτυχίες!!

Ψαραντώνης

Σε τι ηλικία ξεκινήσατε να ασχολείστε με την παραδοσιακή μουσική;

Από το δημοτικό. Έπαιζε ο Νίκος τον άκουγα, πιο μεγάλος, πιο παλιός, παίζοντας ο Νίκος άρεσε και εμένα, του πείραζα την λύρα του, του έκανα ζημιές και όταν είδε ότι έπαιζα με δίδαξε ο ίδιος. Όταν έμαθα πια να παίζω, γυρίζαμε όλο το χωριό και κάναμε καντάδες, μας βάζανε οι άνθρωποι μέσα στα σπίτια, μας κερνούσαν και κάναμε χαβαλέ. Έτσι στα δέκα μου έφτασα να κάνω παρέα με μεγαλύτερους που έπαιζαν κάποιο όργανο. Στα δεκατρία μου άρχισα να πηγαίνω σε γάμους και αρραβώνες και σιγά-σιγά έγινα κάπως γνωστός και έτσι πήρα αυτό το δύσκολο δρόμο.

Πώς επηρέασε την επιλογή σας το ότι η οικογένειά σας έχει παράδοση στη μουσική;

Ναι βεβαία.

Πώς αισθάνεστε που κάνατε γνωστή στο εξωτερικό την κρητική μουσική;

Η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι αυτή, όχι για τον εαυτό μου. Εγώ όταν πάω κάπου να παίξω τον πολιτισμό μας, την μουσική μας, δε σκέφτομαι να παρουσιάσω τον εαυτό μου. Θέλω να δείξω τι έχουμε εμείς οι Έλληνες. Πάω στα καλυτέρα φεστιβάλ του κόσμου και με καλούν αυτοί. Πρώτη φορά πήγα το 1982 στην Κολωνία, στη Γερμάνια. Το έκανε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα εκεί αν και με παρουσιάσανε τελευταίο. Μετά είπαν ότι αυτή είναι η τέχνη της αρχαίας Ελλάδας, αυτή είναι η κραυγή που έρχεται από την Κρήτη, το νησί των θεών. Μου έχουν πει συνάδελφοι από όλο τον κόσμο ότι μαθαίνουν πρώτα για την αρχαία Κρήτη και μετά για την αρχαία Ελλάδα, γιατί από την Κρήτη ξεκίνησαν όλα. Οι Γαβριάδες ήταν οι πρώτοι που έπαιξαν μουσική στη Κρήτη και μας έδωσαν τη μουσική και τα φωτά του πολιτισμού τους. Όσοι λαοί επισκεφτήκαν αυτό τον τόπο, δεν είχαν να δώσουν τίποτα περισσότερο. Η γλωσσά μας τα λέει όλα, η μουσική μας……….. Κάποια στιγμή με είχαν προσκαλέσει στη συνάντηση των πέντε ηπείρων που έγινε στο Άμστερνταμ για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα. Στην πόλη αυτή υπάρχει και λεωφόρος και πλατεία με το όνομα μου. Εκεί έπαιξα με έναν Τούρκο. Έχουν ανακατέψει το δικά μας στοιχειά με Βυζαντινά τροπάρια και έχουν κάνει κάτι δικό τους. Εμένα όμως δεν μου αρέσει. Αν και παίζουν καλά όπως ο Αριφ που σας έλεγα, εμένα μου φαίνεται ψεύτικο.

Πώς επιλέγετε τους συνεργάτες σας;

Δύσκολη ερώτηση……… αυτό που θα ήθελα από τους συνεργάτες μου είναι να συμμετέχουν. Γιατί αυτό είναι μουσική. Η συμμετοχή. Δεν είναι μόνο να μαζευτούμε πέντε άτομα να φτιάξουμε κάποιες νότες. Η μουσική δεν είναι μόνο νότες. Δεν γράφεται στο χαρτί για να το διαβάσει κάποιος και να το μάθει. Θέλει τέχνη και συναίσθημα, αν μπορεί να ‘γεννήσει’ την μουσική. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που το μαθαίνεις. Το να μορφωθείς είναι ωραίο. Ο άνθρωπος όμως που επιλεγεί να γίνει μουσικός δεν πρέπει να μπει σε καλούπι. Χρειάζεται μεράκι. Πρέπει να το έχει ο άνθρωπος μέσα του.

Επηρεάσατε τα τρία από τα πέντε παιδιά σας να ακολουθήσουν τη μουσική;

Ναι ο Γιώργος ο Λάμπης και η Νίκη παίζουνε και τραγουδάνε. Ο καθένας έχει τον δικό του χαρακτήρα. Εγώ δεν τους επηρέασα καθόλου. Εξάλλου τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη και ο καθένας έχει το δικό του δακτυλικό αποτύπωμα.

Σε τι θα συμβουλεύατε τους νέους μουσικούς που ξεκινούν να ασχολούνται με την παραδοσιακή μουσική;

Εγώ χαίρομαι γιατί δεν υπήρχαν ποτέ τόσα εκατοντάδες παιδιά να παίζουν λύρα γιατί η παράδοση αντιστέκεται πάντα. Από αυτά τα παιδιά κάποια ταλέντα θα ξεχωρίσουν. Άμα είναι κάποιος ταλέντο θα φανεί από μόνος του. Όταν κανείς έργο μένεις. Η «μαγκιά» είναι να ξεχωρίσεις. Να κανείς κάτι που δεν μπορούν να κάνουν οι άλλοι. Εμένα οι άλλοι δεν μπορούν να με αντιγράψουν. Εγώ όμως τα παλιά τα κάνω κτήμα μου και έτσι δεν ξεχνιούνται στο πέρασμα των χρονών. Τα καινούρια που γραφώ είναι δικά μου αλλά τραγουδάμε και παλιά για να τα προστατεύσουμε.

Άλλαξε η παραδοσιακή μουσική τα χρόνια της δικής καριέρας;
Μακάρι να μπορούσαμε να παίζουμε όπως έπαιζαν οι μεγάλοι οργανοπαίχτες. Εγώ έπαιξα Σκορδαλό, Κλάδο που είναι ωραίοι και διαφόρους άλλους πολύ καλούς. Πριν όμως από αυτούς υπήρχαν πολλοί, μεγάλοι μουσικοί όπως ο Ροδινός, ο Χαρίλαος ο Καρβέλας, ο Καραβίτης. Άρα μπορούμε να πούμε ότι ο καθένας μας έχει συμβάλει στη διαμόρφωση της παραδοσιακής μουσικής.

Πιστεύετε ότι θα υπάρξουν άξιοι συνεχιστές του έργου σας;

Άμα παρουσιαστεί κάποιο ταλέντο θα φανεί. Ακούς κάποια παιδιά να ξεχωρίζουν αλλά δεν προχωράνε. Ο χρόνος θα κρίνει το έργο τους. Πρέπει όμως κάθε φορά να γίνεται κάτι διαφορετικό που να βγαίνει από μέσα τους.

Ποια είναι η έμπνευσή σας;

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι να μελοποιώ παλιούς καλούς στίχους. Δεν έχω το χρόνο να γραφώ δικούς μου. Όμως όταν κάποιος μου δίνει εκατό στίχους μπορεί να με εμπνεύσει μόνο ο ένας. Όταν δεν με εκφράζει κάτι δεν μπορώ να το δουλέψω. Όταν όμως με εκφράζει με βοηθά να παίρνω την εικόνα για το ντύσω.

Πείτε μας μια μαντινάδα για το τέλος.

Θα σας πω δυο που θα τις βάλω στο καινούργιο μου cd και μου αρέσουν πολύ. Είναι της Φερενίκης Κεφαλογιάννη που είναι συγχωριανή μου και χρόνια τώρα άρρωστη. Πριν από λίγο καιρό ζήτησε να με δει και μου είπε αυτές τις μαντινάδες:

ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ
ΣΗΚΩΝΩ ΝΥΧΤΑ ΜΕΡΑ
ΚΙ ΕΣΥ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΦΟΡΑ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΠΗΓΕΣ ΠΕΡΑ

ΜΑΖΙ ΤΟΝ ΑΝΕΒΗΚΑΜΕ
ΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ
ΜΑ ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΠΟΤΕ ΜΟΥ

Βασισμένο στη συγκλονιστική αληθινή ιστορία της Έλεν Κέλερ και της Άννυ Σάλιβαν, «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν» (1959) μπορεί να θεωρηθεί μια «θεατρική βιογραφία». Η Έλεν Κέλερ σε ηλικία 19 μηνών χάνει τις δυο πολυτιμότερες αισθήσεις της: την ακοή και την όρασή της και από τότε βυθίζεται σ΄ έναν κόσμο σκοτεινό, ξένο και μοναχικό. Η υπερβολική αγάπη των γονιών της γρήγορα παίρνει διαστάσεις οίκτου και θλίψης, επιδεινώνοντας έτσι την κατάστασή της. Όταν έρχεται η Άννυ Σάλιβαν ως δασκάλα βρίσκει ένα μικρό, ατίθασο αγρίμι. Όντας η ίδια πρώην τυφλή αμέσως καταλαβαίνει την ανάγκη της μικρής Έλεν να συνειδητοποιήσει τη σύνδεση αντικειμένων – λέξεων.
Η Άννυ Σάλιβαν, λοιπόν, αποτελεί το σύμβολο της θέλησης, της επιμονής και της υπομονής, που σε συνδυασμό με την τεράστια εσωτερική της δύναμη προσφέρει στην Έλεν νόημα στη ζωή της. Κι αν το θεατρικό έργο περιορίζεται στα γεγονότα έως τη στιγμή που η μικρή Έλεν πρόφερε την πρώτη της λέξη, η ιστορία της δεν σταματά εκεί. Η ίδια κατάφερε να αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο του Cambridge, υπήρξε εξαιρετικά παραγωγική συγγραφέας και υπέρμαχος του δικαιώματος της γυναικείας ψήφου, των εργατικών δικαιωμάτων και του σοσιαλισμού, ένα μοναδικό σύμβολο αυταπάρνησης, αφού, όπως η ίδια είχε πει: «όταν μια πόρτα στη ζωή κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Ευτυχισμένος θα είναι ο άνθρωπος που δε θα σταθεί να κλαίει μπροστά στην κλειστή πόρτα, αλλά θα ψάξει να βρει την ανοιχτή και να ευτυχήσει».
Το ρόλο της δασκάλας, της Άννυ Σάλιβαν, υποδύεται η Πέγκυ Τρικαλιώτη, η οποία με λιτότητα και βαθιά συγκίνηση αποτύπωσε την επίπονη και επίμονη προσπάθειά της να ανοίξει σ΄ ένα παιδί που βρίσκεται στο σκοτάδι την πόρτα προς το φως. Η μικρή Δήμητρα Δουμένη με εκπληκτική και ανέλπιστη φυσικότητα μετατρέπεται στο αγρίμι Έλεν Κέλερ, που σταδιακά αφήνεται στην αγάπη της Άννυ Σάλιβαν. Ο Θωμάς Κινδύνης και η Γεωργία Μαυρογιώργη υποδύονται ικανοποιητικά το απελπισμένο ζευγάρι Κέλερ. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Διαμαντόπουλου είναι η κατάλληλη για να μας εισαγάγει στο δράμα του μικρού κοριτσιού και στο στοίχημα της δασκάλας του. Πραγματικά, σε σκηνή κορυφαίας, κατά τη γνώμη μας, δραματικότητας αναδεικνύεται η τελευταία, όπου η μικρή Έλεν προφέρει την ΠΡΩΤΗ λέξη (ΝΕ-ΡΟ) που θα σηματοδοτήσει μια νέα αρχή.

Άλλη μια μέρα χαμμένη στην πλάνη
Τίποτα δε δίνει νόημα πια
Νοσταλγώ και πάλι τα όνειρα μου
Ακόμα περιμένω μιαν άλλη ζωή
Όνειρα που έκανα για μένα
Θυσίες που ποτέ μου δεν κατάλαβα
‘’Πώς να καταλάβεις’’με ρωτάς
΄΄Αφού φως στο παρελθόν ποτέ δεν ‘αναψες’’
και τώρα λοιπόν τα μάτια ανοίγω
καινούρια αρχή να κάνω
απ’το πείσμα παραλύω
τα πάντα υπομένω για άλλη μια φορά
την πόρτα ανοίγω να μπουν στην καρδιά
μα πάλι γυρνώ στα περασμένα
ξυπνώ εγωισμούς,καημούς και παραμύθια
ξεχνώ τις παλιές,καλές αναμνήσεις
και βάζω φωτιά σαυτά που θέλω να ζήσω
μα παλι εδώ μονη,πολιορκημενη
τα μάτια στους τοίχους γυρνάω
ένα κενό μέσα μου
μια φωνή,δυνατή ακούω και τρέχω….

Στις μέρες μας ακούμε από παντού για παγκοσμιοποίηση, πολυπολιτισμικότητα και ανοιχτά σύνορα. Τα χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης εμφανίζονται σε ποικίλους τομείς. Ένας από αυτούς έχει να κάνει και με τη διαφοροποίηση που παρατηρείται στο γλωσσικό μας κώδικα. Έτσι όχι σπάνια παρατηρείται το φαινόμενο του γλωσσικού ρατσισμού. Όλοι είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε τους άλλους, όποιοι κι αν είναι, όπως κι αν είναι, ό,τι κι αν πιστεύουν ή μιλάνε. Στην πορεία όμως φαίνεται ότι μάλλον δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι. Συχνά μάλιστα δεν είμαστε έτοιμοι ούτε της διπλανής πόλης τους ανθρώπους να δεχτούμε. Εξετάζουμε προσεκτικά πώς μιλά και γρήγορα βγάζουμε τα συμπεράσματά μας:

αυτός έχει κρητική προφορά
Άρα είναι κρητικός.
Οι κρητικοί είναι ψεύτες
Άρα: αυτός είναι ψεύτης

Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο κάποιος μιλάει, παρέχει απλώς κάποια δείγματα κοινωνικής φύσης και σε καμιά περίπτωση ασφαλή δεδομένα για το χαρακτήρα του. Ως επί το πλείστον, ο τρόπος ομιλίας κάποιου δε θα πρέπει να χρωματίζεται ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Αντίθετα, πολλές φορές στη διάρκεια μιας συζήτησης, οι διάφοροι συνδαιτυμόνες ίσως αντιμετωπίσουν δυσκολίες στον τρόπο επικοινωνίας που αναπτύσσεται. Σαν αποτέλεσμα δημιουργείται δυσφορία και ο διάλογος δεν μπορεί να αναπτυχθεί ομαλά. Η αλήθεια μένει απροσπέλαστη και δεν επιτυγχάνονται οι αρχικοί στόχοι.

Σε ποιο βαθμό όμως επηρεάζονται τα θύματα του γλωσσικού ρατσισμού από τέτοιου είδους συμπεριφορές; Λόγω αυτών των αρνητικών προκαταλήψεων μπορεί κάποιος να οδηγηθεί σε γλωσσική «ανασφάλεια», να θεωρεί ότι δε μιλάει καλά αφού δεν είναι αποδεκτός και έτσι να εγκαταλείψει τη μητρική του γλώσσα και να προσαρμοστεί τελείως στη γλώσσα που γίνεται αποδεκτή από το κοινωνικό σύνολο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν εγκαταλείπει μόνο τη γλώσσα του αλλά και την οικογένειά του, τους φίλους του, την ιδιαίτερη πατρίδα του, τις παραδόσεις του. Εγκαταλείποντας τον ιδιαίτερο χρωματισμό της διαλέκτου του, φράσεις ολόκληρες ιδιωματικές, τελικά εγκαταλείπει στοιχεία του χαρακτήρα του.

Είναι όμως τόσο καταλυτικός ο φορέας αυτής της μορφής ρατσισμού;
Ο γλωσσικός ρατσισμός δεν έχει όρια. Υπάρχουν διάφορες μορφές εκδήλωσης που οδηγούν σε μία γενικότερη αποστροφή. Κάθε παιδί-θύμα αυτής της μορφής περιθωριοποίησης προσλαμβάνει τις διάφορες νύξεις και σχόλια με τον δικό του τρόπο. Όταν μάλιστα πρόκειται για μικρά παιδιά, αν το σχολείο και η οικογένεια δεν τα στηρίξει, τότε οι συμμαθητές τους εύκολα θα τους κολλήσουν μια ετικέτα που θα τα συνοδεύει για πολλά χρόνια: «ήρθε από το χωριό, γι αυτό μιλάει έτσι»: είναι τα πιο συνήθη σχόλια που ακούγονται.

Παιδιά …φαναριών, παιδιά …του πεζοδρομίου, παιδιά χωρίς γονείς…

Όμως υπάρχουν και περιπτώσεις παιδιών που έχουν στιγματιστεί από τις πράξεις των μεγάλων. Παιδιά που έχουν βιαστεί, που έχουν εξαναγκαστεί να δουλεύουν αντί να μορφώνονται, που έχουν αδικηθεί, που έχουν τρομοκρατηθεί και φοβισμένα καλούνται να συμμετάσχουν σε μια κοινωνία που υποκριτικά τα αγκαλιάζει, αφού προηγουμένως τα έχει στιγματίσει. Τα παιδιά αυτά νιώθουν έναν άλλο ρατσισμό όχι εξαιτίας της γλώσσας τους, αλλά εξαιτίας του στιγματισμού τους. Γι’ αυτά δεν υπάρχουν δικαιώματα ούτε αγάπη ούτε αγκαλιά. Κρατούν το στόμα τους κλειστό και υπομένουν πάνω τους βάρβαρες πράξεις. Εγκαταλείπουν το σχολείο, δε γελούν όπως εμείς, δε μεγαλώνουν όπως εμείς. Στερούνται αυτά που καθένας μας θεωρεί αυτονόητα. Ο αριθμός τους φαίνεται να αυξάνει καθημερινά, καθώς είναι πολλοί αυτοί που θέλουν πάνω τους ή μέσα τους να αποτυπώσουν όλη την αρρωστημένη φύση τους. Πού μπορούν να απευθυνθούν;

Ρωτήσαμε και μας είπαν για διάφορους φορείς, ανάμεσα στους οποίους καταθέτουμε λίγα για το σύλλογο ‘το χαμόγελο του παιδιού’, ιδρυμένο μόνο για ένα σκοπό: την παροχή αγάπης και φροντίδας των παιδιών που έχουν την ανάγκη μας. Αυτά τα αφανή θύματα που είναι η πιο θλιβερή εικόνα της σημερινής κοινωνίας. Ζητήσαμε από έναν Ψυχολόγο του Συλλόγου, τον κ. Στέφανο Αλεβίζο, να μας δώσει κάποιες πληροφορίες για τις δραστηριότητές του. Μας συγκίνησε ο λόγος για τον οποίο κλήθηκαν ειδικοί επιστήμονες να ιδρύσουν και να στελεχώσουν αυτό το φορέα. Είναι γραμμένος στο κείμενο του μικρού Ανδρέα. Ο κ. Αλεβίζος μας μίλησε με πολύ πόνο αλλά και αποφασιστικότητα για το έργο που καθημερινά επιτελείται στους χώρους του Συλλόγου. Δεν είναι και μικρό πράγμα παιδιά Ελληνάκια, Αλβανάκια, Κινεζάκια να παίζουν μαζί, να παλεύουν να διώξουν από μέσα τους τον κακό λόγο που άκουσαν, την κακή πράξη που δέχτηκαν, το κρύο, τη δίψα και την πείνα που έζησαν. «Χωρίς κοινή γλώσσα να τα ενώνει, τα βλέπουμε να αγκαλιάζονται, να γελούν, να παίζουν, να τραγουδούν και να χορεύουν όλα μαζί, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο» μας είπε ο κ. Αλεβίζος κι αυτό είναι σίγουρα η καλύτερη αμοιβή τους.

Εμείς που ζούμε μέσα στη σιγουριά της καθημερινότητας, στη ζεστή αγκαλιά του σπιτιού μας νομίζουμε ότι αυτά τα απλά πράγματα που λέγονται στέγη, γονείς, φαί και σχολείο είναι για όλους. Μια ματιά στους γύρω μας αρκεί για να εκτιμήσουμε ό,τι απλόχερα μας δίδεται και να γίνουμε λιγότερο αντικοινωνικοί, ρατσιστές και μισάνθρωποι.

Στο πλαίσιο λοιπόν της εκπαιδευτικής μας εκδρομής στο ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλλες είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να επισκεφτούμε μια άλλη πόλη της Ευρώπης και να παρατηρήσουμε διαφορές σε σχέση με τη χώρα μας. Κάνοντας βόλτες λοιπόν στην πόλη επικεντρωθήκαμε σε ένα μεγάλο μέρος της, τα πάρκα. Σε σύγκριση με την Ελλάδα, τα πάρκα τόσο στις Βρυξέλλες όσο και στο Παρίσι είναι μέρη στα οποία καθένας ανεξαρτήτως ηλικίας μπορεί να αξιοποιήσει ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο του.

Κατ’ αρχάς, όσα πάρκα επισκεφθήκαμε ήταν καθαρά και περιποιημένα μέρη στα οποία δεν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις, και αυτό γιατί η πολιτεία έχει  μεριμνήσει  για την καλύτερη δυνατή τους κατάσταση, φροντίζοντας για την απουσία αδέσποτων ζώων, τα οποία είναι φορείς ασθενειών και μερικές φορές επιθετικά και επικίνδυνα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια και την απουσία των σκουπιδιών από τους χώρους πρασίνου κάτι που σημαίνει πως και για αυτό έχει μεριμνήσει η πολιτεία τόσο για λόγους αισθητικής όσο και για την αποφυγή εστιών μόλυνσης, ένα καθήκον που δυστυχώς παραμελείται στα ελληνικά πάρκα, πως ακριβώς συμβαίνει με τα αδέσποτα ζώα.

Το τσιμέντο ήταν περιορισμένο και κυριαρχούσε το γρασίδι, η πυκνή βλάστηση και η μεγάλη ποικιλία σε είδη δέντρων και λουλουδιών. Επίσης, διέθεταν κατασκευές τόσο για την μεγαλύτερη ευχαρίστηση των πολιτών όσο και για τη λειτουργικότητα του πάρκου, όπως για παράδειγμα ειδικά κιόσκια για ανάπαυση και πολλά παγκάκια, καθώς  και ειδικούς  χώρους όπου όταν το επέτρεπε ο καιρός γινόντουσαν διάφορα θεατρικά δρώμενα προς αναψυχή των θαμώνων των πάρκων.

Επιπλέον, το κεφάλαιο «αισθητική» ήταν  πολύ προσεγμένο από την πολιτεία. Μεγάλα σιντριβάνια, αγάλματα και κατασκευές συνέθεταν ένα πολύ ενδιαφέρον τοπίο. Τέλος,  το μεγάλο μέγεθος  των πάρκων έδινε τη δυνατότητα στους πολίτες για άσκηση και περίπατο. Οι φωτογραφίες που τραβήξαμε κατά την διάρκεια των περιπάτων μας θα μπορέσουν πιστεύουμε να σας δώσουν και σας την ευκαιρία να εντοπίσετε τις διαφορές και να κάνετε την σύγκριση.

Η αύξηση της χοληστερόλης στο αίμα αποτελεί την σημαντικότερη αιτία της στεφανιαίας νόσου, δηλαδή της στηθάγχης και του εμφράγματος. Η υπερχοληστερο-λαιμία μαζί με το κάπνισμα, την υπέρταση και το ζαχαροδιαβήτη αποτελούν τους 4 μεγαλύτερους παράγοντες κινδύνου για τη στεφανιαία νόσο.(Είναι οι 4 δήμοι της καρδιάς). Η χοληστερόλη εναποτίθεται στα τοιχώματα των αγγείων, ιδίως των στεφανιαίων αγγείων της καρδιάς, σχηματίζοντας την αθηρωματική πλάκα, με συνέπεια :

• την ελάττωση του εύρους των αρτηριών
• τη μείωση της παροχής αίματος στο μυϊκό ιστό της καρδιάς και
• το σχηματισμό θρόμβων και αποφράξεων των στεφανιαίων αγγείων, με αποτέλεσμα την εκδήλωση εμφράγματος του μυοκαρδίου

Η χοληστερίνη είναι ένα απολύτως απαραίτητο λιπίδιο για τον οργανισμό και αποτελεί στοιχείο της κάθε κυτταρικής μεμβράνης. Ένα μεγάλο μέρος της παράγεται από τον ίδιο τον οργανισμό, στο συκώτι. Αλλά επιπλέον, προσλαμβάνουμε χοληστερόλη και από ορισμένα τρόφιμα, όπως τα αυγά, το κρέας, τα γαλακτοκομικά προϊόντα (παρακάτω φαίνονται πιο αναλυτικά). Επίσης, η χοληστερίνη προσλαμβάνεται μέσω των τροφών αλλά και συνθέτεται στον οργανισμό. Στον οργανισμό ενώνεται με λιποπρωτεΐνες και σχηματίζει διάφορες ενώσεις. Με βάση αυτό διακρίνεται σε ‘καλή’(HDL= υψηλής πυκνότητας σε λιποπρωτεΐνες) και σε ‘κακή’(LDL= χαμηλής πυκνότητας σε λιποπρωτεΐνες). Οι λιποπρωτεΐνες, με τις οποίες είναι ενωμένη η χοληστερίνη, καθορίζουν την επίδραση της στα αγγεία. Όσο υψηλότερα είναι τα επίπεδα της ‘κακής’ ( LDL) χοληστερίνης, τόσο μεγαλύτεροι είναι και οι καρδιαγγειακοί κίνδυνοι. Αν η τιμή της LDL είναι πάνω από 140-150 και η τιμή της HDL μικρότερη από 45 τότε, άσχετα από το ολικό επίπεδο χοληστερίνης, απαιτείται ειδική διατροφική αγωγή με χαμηλά ποσοστά ζωικών τροφών, χοληστερίνης και γενικά λιπών και παράλληλα αύξηση της λήψης φυτικών ινών. Φυσιολογικό επίπεδο συνολικής χοληστερίνης : κάτω από 200.

Επίπεδο HDL: πάνω από 35.

Επίπεδο LDL: κάτω από 130.

• Η μαγειρική παρασκευή να είναι απλή, χωρίς τσιγάρισμα και τηγάνισμα.

• Προτιμήστε ελαιόλαδο, αλλά όχι σε υπερβολική ποσότητα.

Επίσης, η αύξηση του βάρους κυρίως στα άτομα με πολύ λίπος στην περιοχή της κοιλιάς, προκαλεί την αύξηση της LDL και τη μείωση της HDL. Και τέλος πρόσφατες έρευνες από το University College του Λονδίνου, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι που υποφέρουν από άγχος έχουν αυξημένες πιθανότητες να υποφέρουν και από χοληστερίνη και συνεπώς από καρδιαγγειακά νοσήματα. Διότι το άγχος αυξάνει τη χοληστερίνη επειδή το στρες κάνει το σώμα να παράγει περισσότερη ενέργεια στη μορφή γλυκόζης και λιπαρών οξέων. Για να μεταφερθούν στο σώμα οι ουσίες αυτές, μέσω των ιστών, χρειάζονται την LDL, κάτι που σημαίνει αύξηση της ‘κακής’ χοληστερίνης (LDL).

• Αν είστε υπέρβαροι ,πρέπει να χάσετε βάρος.
• Αν καπνίζετε, σταματήστε.
• Ξεκινήστε γυμναστική.
• Ελαττώστε την κατανάλωση κορεσμένων λιπών και αντικαταστήστε τα με μη κορεσμένα. Για βοήθεια, απευθυνθείτε σε κάποιον διαιτολόγο
• Μειώστε την κατανάλωση αλκοόλ.
• Αυξήστε την ποσότητα φυτικών ινών στη διατροφή σας όπως  η βρώμη, τα φασόλια και τα φρούτα.
• Ελέγχετε συχνά τα επίπεδα χοληστερινής και ζητείστε τη βοήθεια του γιατρού σας για τη συχνότητα των εξετάσεων.

Η χοληστερόλη στο αίμα μπορεί να μειωθεί με σωματική άσκηση και με περιορισμό της κατανάλωσης λιπαρών ουσιών ζωικής προέλευσης. Εκείνο που είναι σημαντικό να γνωρίζουμε είναι ότι υπάρχουν τρόφιμα που είναι σε θέση να μειώνουν ουσιαστικά τη χοληστερόλη στο αίμα.  Η προσεκτική επιλογή τροφίμων μπορεί να συμβάλλει μαζί με άλλα μέτρα. Ο στόχος μας είναι εντός των φυσιολογικών ορίων χοληστερόλης αίματος, να έχουμε χαμηλά επίπεδα κακής χοληστερόλης LDL και υψηλά επίπεδα καλής χοληστερόλης HDL.

Τα υψηλά επίπεδα κακής χοληστερόλης αυξάνουν τον κίνδυνο καρδιακών προσβολών και εγκεφαλικών επεισοδίων. Το αλεύρι βρώμης μειώνει την κακή χοληστερόλη. Ο λόγος είναι ότι είναι πλούσιο σε διαλυτές φυσικές ίνες. Οι ίνες αυτές στο έντερο δεσμεύουν τη χοληστερόλη που υπάρχει στη χολή που εκκρίνεται στο πεπτικό σύστημα. Η δέσμευση της χοληστερόλης από τις φυσικές ίνες δεν επιτρέπει την απορρόφηση της από το έντερο.

Συνοπτικά, λοιπόν, βλέπουμε ότι οι ακόλουθες κατηγορίες τροφίμων μπορούν να μας βοηθούν στην αποτελεσματική μείωση της χοληστερόλης αίματος:

1. αλεύρι και πίτουρο βρώμης

2.φασόλια, λαχανάκια των Βρυξελλών, μήλα, αχλάδια, δαμάσκηνα

3. κριθάρι, ψύλλιο

4. πρωτεϊνη της σόγιας

5. καρύδια, αμύγδαλα

6. τρόφιμα εμπλουτισμένα σε φυτικές στερόλες (μαργαρίνη, χυμός πορτοκαλιού και  αλλά)

Τελειώνοντας θέλουμε να επαναλάβουμε ότι η προσπάθεια για τη μείωση της χοληστερόλης στο αίμα έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

• Είναι μακροχρόνια.
• Περιλαμβάνει περιορισμό της κατανάλωσης λιπαρών ζωικής προέλευσης.
• Περιλαμβάνει τακτική σωματική άσκηση.
• Στηρίζεται σε επιλογή τροφίμων και φαγητών που μειώνουν την κακή χοληστερόλη αίματος.
• Βασίζεται στην παρακολούθηση από το γιατρό που θα αποφασίσει πότε είναι αναγκαίο να χορηγηθούν φάρμακα όπως οι στατίνες.

Αξίζει τον κόπο να δώσουμε προσοχή και να εφαρμόζουμε τις βασικές αυτές αρχές. Μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής μας

παρατείνοντας παράλληλα τη διάρκειά της.