Oι ψυχές του Πολυτεχνείου

Τι να προσφέρω;
Σαν φόρο τιμής σε μια ψυχή,
ίδιας με μένα,
ίδιας με σένα,
μα και τόσο αλλιώτικης.
Αυτή η ψυχή που στοιχειώνει
για πάντα τα ίδια τα μέρη,
θα μένει εκεί,
αιώνια στο ίδιο λημέρι.
Μέχρι να μάθει το λόγο.
Αυτό το «γιατί» αναπάντητο μένει:
Γιατί τόσο μίσος γιατί τόση οργή;
«Μα δεν έκανα τίποτα! Τίποτα!
Ζήτησα μόνο να είμαι λεύτερος!»
Στο πλήθος σπαράζει η φωνή.
Και μετά ομοβροντία…
Η φωνή χάθηκε, έσβησε αναίτια.
Η ψυχή όμως έμεινε εκεί,
για πάντα στα ίδια τα μέρη,
να στοιχειώνει αιώνια το ίδιο λημέρι.
Μνήμες έρχονται στο νου…
Κι αναρωτιέμαι γιατί,
Γιατί να πενθώ;
Οι ψυχές είναι ακόμα εκεί!
Ζωντανές! Τριγυρνούν…

Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons -Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή4.0.