ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ…IN CONCERT!!!!

Ο Παρασκευάς, ο βοηθός του Ροβινσώνα Κρούσου, είδε σε όραμα τους έξι Τιτάνες να προσπαθούν να μειώσουν τη δύναμη του Δία βάζοντας στα χέρια του κακούς αγωγούς του ηλεκτρικού ρεύματος αντί για τον κεραυνό, και τον Δία για εκδίκηση να ζητά από το λυρικό ποιητή Αλκαίο να τους συκοφαντήσει, και τον Αλκαίο να μην μπορεί να το κάνει γιατί έχουμε φτάσει στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και η γλώσσα του έχει πια επίσημα δώσει τη θέση της στη δημοτική, εξάλλου ο Αλκαίος έχει αρχίσει να ξεχνά τους στίχους του και γι’αυτό του τους υπενθυμίζει ένας υποβολέας, ο οποίος όμως είναι χριστιανός και γι’αυτό διώκεται από τον Νέρωνα, που ως γνωστόν κυβέρνησε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πριν τον Οκταβιανό, βρίσκει ΄’όμως ο υποβολέας καταφύγιο στον Πυθαγόρα, δηλαδή στη Σάμο και μαθαίνει έτσι για πλάκα και το Πυθαγόρειο θεώρημα, που αφορά ορθογώνια τρίγωνα!
Όχι, δε βρίσκομαι στα όρια της παράνοιας. Ή μάλλον βρίσκομαι, όμως οι παραπάνω γραμμές δεν το αποδεικνύουν (εκτός κι αν τις διαβάσει κανένας υποσυνειδητο-αναλυτής και τότε την κάτσαμε!). Οι παραπάνω γραμμές αποτελούν ένα σουρεαλιστικό δέσιμο θεμάτων που ρωτήθηκαν τη σεζόν που μας πέρασε στο τηλεπαιχνίδι Τα σχολεία παίζει! στην Κρήτη tv. Το παιχνίδι, όπως καταλαβαίνετε, αποτέλεσε το highlight για εμάς τους μαθητές της Γ’ Λυκείου. Μας έκανε διάσημους, χαρίζοντάς μας αναγνωρισιμότητα (αν αποταμίευα ένα ευρώ κάθε φορά που γνωστός ή άγνωστος με ρωτούσε αν έπαιζα σε τηλεπαιχνίδι θα μπορούσα να λαδώσω ικανοποιητικά για να πάρω 20 στις Πανελλήνιες!), και μάλιστα περισσότερη από το τεταρτάκι στον καθένα που έταζε ο Άντι Γουόρχολ!. Με πιο πολλές λεπτομέρειες όμως:
Το παιχνίδι με κανόνες:
Παίζουν τρεις παίκτες σε κάθε ομάδα. Στον πρώτο γύρο την απάντηση συναποφασίζουν και οι τρεις, ενώ αν οι ομάδες έρθουν σε ισοπαλία ο γύρος κρίνεται με μια γρήγορη απάντηση στο buzzer. Δηλαδή όποιος σκεφτεί πρώτος την απάντηση χτυπάει το buzzer και τη λέει, κερδίζοντας έτσι το γύρο για την ομάδα του. Αν όμως την πει λάθος, το άλλο σχολείο σκέφτεται την απάντηση χωρίς τόσο μικρό χρονικό περιθώριο. Όποιο σχολείο νικήσει τον πρώτο γύρο διώχνει έναν παίκτη από την ομάδα του αντίπαλου σχολείου. Στο δεύτερο γύρο κάθε παίκτης απαντά μόνος του σε τέσσερις ερωτήσεις (πολλαπλής επιλογής μόνο στα πρώτα παιχνίδια). και όποια ομάδα νικήσει διώχνει πάλι έναν αντίπαλο παίκτη. Τελικά στον τελικό μένει ένας παίκτης από κάθε ομάδα. Αν λόγου χάρη μια ομάδα κερδίσει και τους δυο πρώτους γύρους, η αντίπαλή της θα αφήσει στον τελικό αναγκαστικά τον παίκτη που έχει απομείνει μετά το διώξιμο, ενώ η μέχρι τότε νικήτρια ομάδα θα αποφασίσει ποιον παίκτη της θα αφήσει στον τελικό. Στην αρχή του τελικού καθένας απαντά σε τρεις δύσκολες ερωτήσεις, που τις επέλεξε ο αντίπαλός του από πέντε προτεινόμενες, και έπειτα, βαράμε τα buzzer! Όποιος απαντήσει γρηγορότερα σε πιο πολλές ερωτήσεις κερδίζει το παιχνίδι!
Το παιχνίδι με αριθμούς:
0 σχολεία επέλεξαν να σνομπάρουν το παιχνίδι και να μη στείλουν τα παιδιά- ξεφτέρια- φυτά τους ή ό,τι άλλο, από όλο το νομό Ηρακλείου!
1 και μοναδική ήταν η εμπειρία της κάμερας να τραβάει και εσύ να πρέπει επειγόντως να βρεις την απάντηση, γιατί οι συμμαθητές σου από την κερκίδα έχουν μείνει με ένα στόμα ιδανικό για την εισβολή κάθε οδοντιάτρου, και γιατί, αν δεν απαντήσεις, ίσως επιβεβαιωθούν οι ανασφάλειες του Χιουμ και ήλιος δεν ανατείλει αύριο για το σχολείο σου (πλάκα κάνω, δεν το πήραμε και τόσο ακραία.)
2 φορές ήμουν σίγουρη ότι θα χάναμε, τη μία γιατί οι συμμαθητές μας από το 8ο ήταν πολύ καλοί και μας τρόμαξαν πραγματικά νικώντας μας και στους δύο πρώτους γύρους, και την άλλη όταν στον τελικό η φοβερή Ειρήνη από το 3ο μας περνούσε 50-20, οπότε έπρεπε και να ξεπεράσω το καρδιακό και να απαντήσω σωστά σε τουλάχιστον τέσσερις ερωτήσεις, για να κερδίσουμε. Τελικά κερδίσαμε και στις δύο περιπτώσεις!
Και τα 3 τμήματά μας συμμετείχαν στο τηλεπαιχνίδι. Το Γ3 με την Αργυρώ, τον Κώστα και τον Μιχάλη αποκλείστηκε από το πρώτο παιχνίδι λόγω τεχνικών δυσκολιών (αυτό το buzzer, το βλακώδες κουμπάκι (που παρεμπιπτόντως πήρε το όνομά του από το δαιμονισμένο μπζζζζ! που κάνει όταν το βαράς) δεν ήταν πάντα στις καλές του!). Το Γ1 με τη Μελίνα, την Άννα και το Γιώργο αποκλείστηκε στους προημιτελικούς (έχοντας νικήσει σε πέντε παιχνίδια), εξαιτίας της επίσης χαζής διαφωνίας για το μικρότερο από τους πρώτους αριθμούς(είμαι της θεωρητικής, μη με δείρετε, δεν ξέρω!). Το Γ2, με το Στέλιο, το Βαγγέλη και την υποφαινομένη Μαρία, φτάσαμε στον τελικό, όπου αυτή τη φορά δε μας την έφερε ένας αριθμός, αλλά ένας θεσμός, αυτός του σύντεκνου, εξαιτίας του οποίου ντρέπομαι να μιλήσω στη νονά μου (τελικά τι έγινε με τις ιδιομορφίες του κρητικού ιδιώματος, βρήκαμε ποιο είναι το σωστό;- μιλάω λες και είμαι άρτι αφιχθείσα εκ δυτικής Λιβύης, όχι Κρητικιά, έστω και κατά το ήμισυ). Φτάσαμε στον τελικό, κερδίζοντας           
5 χιλιάδες ευρώ για την πενθήμερη εκδρομή μας στη Θεσσαλονίκη (τώρα βαριέμαι να υπενθυμίζω την ετυμολογία της εκδρομής!)
Και πάμε στο 4 , που το προσπέρασα, τέσσερις ερωτήσεις, πολλαπλής επιλογής αρχικά και μετά με απαντήσεις ό,τι να’ναι, περίμεναν τον κάθε παίκτη στο δεύτερο γύρο, κατά τον οποίο ο εξαιρετικός κατά τα άλλα και εδώ αξιοκρατικός Δημήτρης Παππάς, ο παρουσιαστής, ζητούσε να απομακρυνθούμε ο ένας από τον άλλο, για να έχουμε, λέει, καλύτερα πλάνα, και στο τέλος απομόνωνε τους παίκτες που δεν ήταν η σειρά τους να απαντήσουν σε κάτι εξόριστα καρεκλάκια. Αυτό θα πει αστυνόμευση της τηλεόρασης!. Ακούς εκεί, σε λίγο θα φέρουν και τα ΜΑΤ να μας δείρουν(πλάκα πλάκα, έτσι τρελά που μας είδα όλα, ένα χέρι ξύλο θα μας έκανε καλό!)
6 μαθητές έπαιζαν σε κάθε παιχνίδι, έξι ξεχωριστές προσωπικότητες, με άγχος ή σιγουριά, με έπαρση ή μετριοφροσύνη, με αξιόλογο πνεύμα ή με ασχετοσύνη! (Για να λέμε την αλήθεια, έξι φορές ήθελα να αρχίσω τον Παππά στις μπουνιές γιατί μας πείραζε όλους, αλλά μάλλον έτσι θέλησε να διαχωρίσει την εφηβική από μια μεγαλίστικη εκπομπή! Ειδικά όταν με φώναζε Mary, λες και στον επόμενο τόνο θα έπινα tea with lemon με την queen Elizabeth, ήθελα να τον αφήσω χωρίς μάτι!).
Σε 7 παιχνίδια νικήσαμε, εξασφαλίζοντας το εισιτήριο για τον τελικό και το δεύτερο έπαθλο! Στον ημιτελικό μάλιστα νικήσαμε κυριολεκτικά στο παρά πέντε, αφού καταφέραμε να εξορίσουμε από προσώπου…πλατό τον καλύτερο παίκτη του 3ου με την ερώτηση στο buzzer του πρώτου γύρου. –Πού δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας;- Στο Ναύπλιο!- Είσαι ΠΑΙΧΤΟΥΡΑ!!!!!!!.
8 παιχνίδια παίξαμε συνολικά, με υποστήριξη θερμή, ιδιαίτερα στα τελευταία και φυσικά στον τελικό, από τους συμμαθητές μας! Στον τελικό μας παρακολούθησαν και ο διευθυντής μας κ. Φραγκιαδουλάκης και ο καθηγητής μας κ. Ποντικάκης, οι οποίοι και μας συγχάρηκαν θερμά! Υπήρχαν βέβαια και καθηγητές που θύμωσαν γιατί χάσαμε (ε βέβαια, είναι γκαντεμιά να φτάσεις στον τελικό και να μη νικήσεις, και ως γνωστόν εμείς στο Πειραματικό έχουμε φάει και ένα κόλλημα με τις πρωτιές!)
Τέλος, στις 9 και κάτι (δηλαδή στις 10 παρά κάτι, που στην ελληνική τηλεόραση σημαίνει στις δεκάμισι, αλλά εγώ το έβαλα για να συμπληρώσω τα ψηφία!) προβαλλόταν το παιχνίδι, για να μας δουν όσοι μας έχασαν στο live. Κι εδώ παρεμπιπτόντως πρέπει να πω ότι έμαθα και πόσο διαφορετικό σε δείχνει η τηλεόραση, πόσο σε ομορφαίνει (βρε λες και οι Σταρ Ελλάς να είναι ασχημομούρες;)
Τέλος, το παιχνίδι σε ανθρώπους:
Πρώτος και καλύτερος, ο αξεπέραστος, αστείος, προνοητικός, ευέλικτος, εφευρετικός και εκφραστικός…Δημήτρης Παππάς, ο παρουσιαστής, που με την παρουσία και την παρουσίασή του έδιωξε το άγχος μας και μας έδειξε πως ένα παιχνίδι είναι, και τελικά πως όλα είναι μια ιδέα, και μαζί του οι off stage της τηλεόρασης, σκηνοθέτες, κάμεραμεν (και –women!) και η φιλική μέχρι βλακείας υπεύθυνη παραγωγής Μαίρη Καριωτάκη.
Δεύτερον, εμείς, τα παιδιά του σχολείου που παίξαμε!
Ο Γιώργος, με τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα ( ακόμα και στο δρόμο τον αναγνωρίζουν!), η Μελίνα και η Άννα, η δυναμική και η διακριτική αντίστοιχα, κατάφεραν όχι μόνο να παίξουν τέλεια, αλλά και να κάνουν κυριολεκτικά σόου!. Ήταν χαλαροί, συνεννοούνταν άψογα μεταξύ τους και μετέδωσαν σε όλους τη χαρά του παιχνιδιού και την ευγενή άμιλλα!
Εμείς οι άλλοι, η Αργυρώ, ο Μιχάλης, ο Κώστας, ο Στέλιος, ο Βαγγέλης και εγώ, ήμαστε πιο σφιγμένοι είναι η αλήθεια. Special thanks στο Στέλιο, που μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, αφού βαρούσε το buzzer και μάντευε με κάποιο τηλεπαθητικό τρόπο που ακόμα δε μας έχει αποκαλύψει τη συνέχεια της ερώτησης, άρα και την απάντηση! Έτσι νίκησε σε τέσσερις τελικούς! Special thanks και στο Βαγγέλη, που είχε στο κινητό του όσα παιχνίδια γνώσεων βάζει ο νους και μας εξασκούσε σε κάθε είδους ερωτήσεις (ο Στέλιος συνέχεια του ζητούσε να επαναλάβει τους Τρεις Ιεράρχες και τους πολιτικούς που εικονίζονται στην πίσω όψη των κερμάτων του ευρώ!) στο δρόμο για τις εγκαταστάσεις του Κρήτη tv! Όσο για μένα, το 50-2 το αντιμετώπισα σε δύο τελικούς, χαρίζοντας καρδιακά στους συμμαθητές μου. Δεν είμαι εγώ γκουρού, βλέπεις!
Τέλος, οι αντίπαλοί μας από το Τυμπάκι, το 3ο, το 1ο, το 8ο, το 7ο, το 4ο και το Γάζι. Οι δύο Μάριοι, ο Μάνος, οι τρεις Μαρίες, η Σεβίνα, η Αριάδνη, η Ειρήνη, ο Παναγιώτης, η Εύη, η Ηλιάνα, η Ηλέκτρα και άλλα παιδιά που δυστυχώς δεν τα θυμάμαι όλα, ας με συγχωρέσουν! Και φυσικά οι μαθητές του Γαζίου, που μας έφαγαν στον τελικό, ο Γιώργος, η Χριστίνα και ο Μύρωνας! Θυμάμαι τη σιγουριά της Χριστίνας (γι’αυτό μας έφαγε!), την απλότητα του Μύρωνα, τα αστεία της Σεβίνας για να χαλαρώσει η ατμόσφαιρα, την αγκαλιά της Αριάδνης μετά το τέλος του παιχνιδιού, τις απίστευτες γνώσεις του genius Μάνου, τον τρόμο που μας ενέπνεαν οι επιδόσεις του Μάριου (μέχρι το …Ναύπλιο!), την προσπάθεια της; Ηλέκτρας (εντάξει, αυτό δεν έγινε στο παιχνίδι μας εναντίον τους, το είδα σε άλλο παιχνίδι του 3ου στην τηλεόραση!) να εξηγήσει στον Παππά τη διαφορά της πασμίνας από το κασκόλ!
Αυτά που θυμάμαι είναι πολλά. Όμως διάλεξα δύο για να κλείσω με αυτά.
Στον ημιτελικό, σε μια ερώτηση για τα μέρη του φυτού, τα παιδιά του 3ου απάντησαν με μέρη ειδικότερα του άνθους, απάντηση φυσικά σωστή. Όμως ο Παππάς φαίνεται πως δεν είχε αυτή την απάντηση μπροστά του, και τότε…ω του θαύματος! ακούστηκε σαν από μηχανής θεός (δηλαδή από το κοντρόλ)μια γυναικεία φωνή: Σωστό, σωστό! και ο Παππάς έδωσε τους βαθμούς. Όσο για το ξέσπασμά του στους γείτονες με τη μουσική στη διαπασών:Κλείστε τη μουσική, γ**ώ το κέρατό μου!, αυτή ήταν απίστευτη, ήταν στη γλώσσα μας ό,τι να’ναι!
Τελικά, μήπως είμαστε αληθινές ΠΑΙΧΤΟΥΡΕΣ, που λέει και ο Παππάς;

Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons -Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή4.0.