ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΟΠΛΑ

Η Κρήτη έχει πολύπαθη ιστορία. Από τα αρχαία χρόνια διάφοροι λαοί προσπάθησαν να την κατακτήσουν, λόγω της στρατηγικής γεωγραφικής της θέσης. Έτσι ο Κρητικός λαός ήταν πάντα αναγκασμένος να αγωνίζεται για την ελευθερία του , η οποία για τον ίδιο είναι το ύψιστο ιδανικό. Από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας ο Κρητικός είχε το τουφέκι πιστό του σύντροφο, με το οποίο προστάτευε την οικογένειά του, την περιουσία του και τον εαυτό του, αφού η ζωή του απειλούνταν συνεχώς από τους Τούρκους. Επιπλέον, στις ορεινές περιοχές της Κρήτης, οι οποίες λόγω της γεωμορφολογίας τους δεν πατήθηκαν ποτέ από τους Τούρκους, οι κάτοικοι ήταν υποχρεωμένοι συνεχώς να πολεμούν για να διατηρήσουν ένα ελάχιστο ελευθερίας.

Έτσι το όπλο έγινε το σύμβολο της αντρείας, της λεβεντιάς και της φιλοπατρίας του Κρητικού, ο οποίος ποτέ δεν το αποχωριζόταν. Καθώς η οπλοφορία το διάστημα που η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους Τούρκους κρινόταν απαραίτητη και επειδή αυτό το χρονικό διάστημα ήταν πολύ μεγάλο, η οπλοφορία ενσωματώθηκε σιγά σιγά στην παράδοση της Κρήτης. Φτάσαμε έτσι στα χρόνια μετά την απελευθέρωση, που τα όπλα χρησιμοποιούνταν μόνο ως έθιμο. Για παράδειγμα, όταν γινόταν ένας γάμος οι συγγενείς του αντρόγυνου «έπαιζαν μπαλωθιές» για να ακουστεί το χαρμόσυνο γεγονός σ’ όλο το χωριό.

Σήμερα η κατοχή και η χρήση των όπλων είναι παράνομη. Παρ’ όλα αυτά, δύσκολα βρίσκεται σπίτι στην Κρήτη, και ιδιαίτερα στα ορεινά χωρά, που να μην υπάρχει έστω και ένα όπλο. Ο σημαντικότερος λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η οπλοφορία είναι παράδοση. Με το να είναι η Κρήτη μια κλειστή κοινωνία δεν αποβάλλει εύκολα στοιχεία του παρελθόντος και της παράδοσης και έτσι αυτά περνούν από γενιά σε γενιά, πράγμα που συμβαίνει και στην περίπτωση των όπλων.

Αυτήν την παράδοση και τη σχέση του Κρητικού με τα όπλα εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι θέλησαν να μετατρέψουν την Κρήτη σε κέντρο παράνομης διακίνησης όπλων και ναρκωτικών. Τα όπλα χρησιμοποιούνται πλέον από αυτούς όχι ως στοιχεία παράδοσης, αλλά για να καλύψουν τις παρανομίες τους. Έχουμε φτάσει στο σημείο, αντί η Κρήτη να προβάλλεται για τον πολιτισμό, την ιστορία και την παράδοσή της, να κατηγορείται συνεχώς για διάφορα εγκλήματα. Από αυτήν την κατάσταση έχει τόσο δυσφημιστεί, που ακούγοντας κάποιοι για την Κρήτη φαντάζονται ότι είναι ολόκληρη ένα κρησφύγετο κακοποιών. Πολύ σοφά, λοιπόν, έχει πει ο αείμνηστος Κωστής Φραγκούλης ότι: «Λαθροκυνήγι , μπαλωθιές, ζωοκλοπή, χασίσι το νάμι και τη λεβεντιά τση Κρήτης έχουν σβήσει».

Αυτά τα φαινόμενα θα πρέπει να εκλείψουν. Οι νέοι της Κρήτης θα πρέπει να μάθουν τη γνήσια παράδοση, να αντλήσουν μέσα από αυτήν αξίες και ιδανικά και έχοντας αυτά ως θεμέλιο, να οικοδομήσουν το μέλλον γιατί: «Λαός που την παράδοση ξεχνά και δε θυμάται στο λήθαργο του μαρασμού παντοτινά κοιμάται».

Αντωνοδημητράκη Σοφία

Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons -Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή4.0.