Τρίτη Βράδυ ώρα 9:00 και κάτι…

Της Σούλας Σηφάκη, αποφοίτου του Π.Γ.Λ.Η.,φοιτήτριας στη Σχολή Υπολογιστών του Παν/μίου Κρήτης

Κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση και παρακολουθώ τον Λαζόπουλο. Έχω ήδη περάσει μια γεμάτη μέρα στη σχολή, με διάβασμα, καφεδάκι γυμναστήριο, όνειρα για το καλοκαίρι και πολλές αισιόδοξες σκέψεις.
Η ώρα 9:30 αρχίζω και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου συμφωνώντας με τα περισσότερα που λέει ο Λάκης. Το ασφαλιστικό, οι μισθοί που όλο πέφτουν, τα έξοδα που όλο ανεβαίνουν, ο Ζαχόπουλος που πέφτει από τον 3ο, ο Τσίπρας που ανεβαίνει, όλα ανεβοκατεβαίνουν, ή μήπως να πω μόνο κατεβαίνουν;
Και εμείς τι; Τι κάνουμε γι αυτό; Κουνάμε απλά καταφατικά το κεφάλι μας, συμφωνώντας απλά με αυτά που λέει ο Λαζόπουλος, μένουμε απαθείς και ανέκφραστοι μπροστά στο «εξυπνοκούτι» και αφήνουμε τους άλλους να φωνάζουν για μας. Όχι! Είμαι μόνο 19 και κάνω αυτά που κάνει και η μαμά μου. Παρακολουθώ και κοιτώ τη δουλεία μου.
Με θλίβει πραγματικά κλαίω και αγχώνομαι. Τι πρέπει να κάνω; Τι να κάνω; Πώς να βοηθήσω τα παιδιά που πεινάνε, τους ηλικιωμένους που εύχονται να πεθάνουν νωρίτερα, τη φύση που πεθαίνει; Πώς να βοηθήσω εμένα την ίδια, να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου;
Νομίζω όμως τελικά την απάντηση την ξέρουμε όλοι. Είναι απλό, λέξεις μικρές και καθημερινές. Ανακύκλωση, Προσφορά, Ανθρωπιά, Αγάπη και Όρεξη για Ζωή. Το Μέλλον είναι στα χέρια των νέων αρκεί να συνειδητοποιήσουμε και να μην δεχόμαστε ό,τι μας λένε οι μεγαλύτεροι σαν πραγματεία. Ό,τι δεν μας αρέσει το αλλάζουμε και προχωράμε μπροστά.
Ώρα 11:30 ο Λαζόπουλος τελειώνει και εγώ ξεχνώ όλα όσα έγραψα μόλις και αυτό με λυπεί ακόμη περισσότερο.
Ξεχνώ και Αδιαφορώ…

Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons -Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή4.0.