Η πικρή αλήθεια της ιστορίας.

Είναι πια γνωστά σε όλους του Έλληνες τα κατορθώματα των αγωνιστών του 1821. Φυσικά, και οι ηρωικοί αγώνες στους Βαλκανικούς Πολέμους την περίοδο 1910-1918. Και για πολλούς, οι μνήμες είναι ακόμα ζωντανές για την αντίσταση των Ελλήνων έναντι στον Άξονα, το 1940. Δεν είναι, όμως, αξιοπρόσεκτο ότι ποτέ στα σχολικά μας χρόνια δεν γνωρίσαμε ούτε ένα ψεγάδι στη πορεία του ελληνικού ένθους; Ήμασταν ,πραγματικά, τόσο τέλειοι;
Σαφώς και όχι. Κανένας άνθρωπος ,και συνεπώς κανένας λαός, δεν είναι αλάθητος. Σε όλα τα κρατεί υπάρχει η «μαύρη σελίδα» στην ιστορία τους. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πώς τα αντιμετωπίζει κάθε κράτος. Εμείς τι κάνουμε;
Ακολουθούμε ακριβώς την μέθοδο του « στρουθοκαμηλισμού». Καταχωνιάζουμε σε κάποια σκονισμένη γωνιά τις εθνικές μας αποτυχίες και καμωνόμαστε ότι τίποτα δεν συνέβη. Όπως γίνεται με τον «ατυχή» Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Μπορεί πολλοί από εμάς να αγνοούμε ακόμα και την ύπαρξη του, αλλά το γεγονός ότι υποστήκαμε μια ταπεινωτική ήττα και μια ακόμα πιο ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης, παραμένει. Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε τη Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου τα δικά μας λάθη οδήγησαν στην εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου από την περιοχή της Ιωνίας (η οποία είχε αποικιστεί από Έλληνες ήδη από το 4Ο αιώνα π.Χ.)
Πραγματικά, τα γεγονότα αυτά είναι θλιβερά για κάθε γενιά. Αυτός, όμως, δεν είναι λόγος να αποφεύγουμε το παρελθόν μας. Το πιο εκνευριστικό είναι οι τεράστιες προσπάθειες των Ελλήνων να ξεχάσουν. Ως έθνος, κρατάμε μόνο τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος και πετάμε τα «ενδιάμεσα», πιστεύοντας ότι μας προσφέρουν μόνο πόνο και δάκρυα. Είναι πραγματικά έτσι;
Όχι. Κάθε εθνική συμφορά έχει ένα βαθύ, κρυφό, αλλά τόσο σημαντικό δίδαγμα. Ο «ατυχής» Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1897 μας φωνάζει ότι η αλαζονεία και η απερισκεψία κοστίζουν κεκτημένα που αποκτήθηκαν με πολύ κόπο και αίμα. Η Μικρασιατική Καταστροφή μας λέει ότι τίποτα δεν μπορεί να στεριώσει, όταν είναι χτισμένο σε ξένα συμφέροντα, ότι οι αθώες ζωές 1.500.000 ανθρώπων δεν μπορούν να κοστολογηθούν.
Και τέλος, το πικρό συμπέρασμα του άμετρου «μεγαλοϊδεατισμού» κάθε χωράς: ο πόλεμος είναι ο μόνος υπεύθυνος για την δυστυχία των ανθρώπων, είναι αυτός που εξαγριώνει και εξαχρειώνει ήρεμους και συνετούς πολίτες, είναι αυτός που υποβιβάζει τον άνθρωπο πιο κάτω και από τα ζώα, είναι εκείνος, που για τα συμφέροντα άλλων χωρών, προκαλεί το αιματοκύλισμα, τον πόνο, τη προσφυγιά σε κάθε εποχή και σε κάθε κοινωνία…. Ο φόβος ενός τέτοιου πολέμου είναι αυτός που θα πρέπει να ενώσει όλους τους λαούς, ανεξάρτητα από χρώμα ή φυλή, να αγωνιστούν για ένα καλύτερο μέλλον χωρίς αθώα θύματα.

Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons -Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή4.0.