Το ποδήλατο

Μίρκα Λέου

Η πλατεία της φτωχικής γειτονιάς πλημμυρισμένη από αθώες φωνές.
Τρέχουν οι ρόδες στα ποδήλατα.
Δίνουν ορμή στον χρόνο.

Κυλά η ζωή.
Τα φοβισμένα “πουλάκια” από το κέλυφος παραδίνονται στην αγκαλιά της μέρας.
Θέλει χρόνο για να στηριχτούν. Μα τα καταφέρνουν.
Ανοίγουν τα φτερά τους, πετούν.
Ανοίγουν την ψυχή, αγκαλιάζουν τον κόσμο.

Κυλά η ζωή.
Ποτίζει την έρημο της ανυπαρξίας και δεν στερεύει.

Κυλά η ζωή.
Γίνονται κορμιά θεόρατα.
Κοιτάζουν γύρω, ψάχνουν να βρουν τι κρύβεται στο άγνωστο.
Σηκώνουν τα μάτια, αντικρίζουν τον ήλιο.
Τρέχουν να προλάβουν το τρένο του καιρού. Να γίνουν επιβάτες της ελπίδας.
Δοκιμάζουν το “μήλο”. Γεύονται τον καρπό μα κρατούν το κουκούτσι.
Δέχονται την πρόκληση.

Κυλά η ζωή
και’ γώ στο πλάι της.
Πιάνω το χέρι σου και συνεχίζω.

Κυλά η ζωή
και δίνει σπίθα στο κερί, νόημα στην ύπαρξη, μήκος στον ορίζοντα.

Τρέχουν οι ρόδες στα ποδήλατα.
Δίνουν ορμή στο χρόνο.
Δίνουν ορμή στο φως.

Αυτή η εργασία έχει άδεια χρήσης Creative Commons -Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή4.0.