Ο Άνθρωπος της θλίψης

Elisabeth Angier

Βλέπω τους ανθρώπους
παραδομένους στην ευτυχία της θλίψης τους,
στην πίκρα της χαράς.

Χιλιάδες από αυτούς να βυθίζονται
στην τρικυμία της γαλήνης,
χωρίς να πολεμούν.
Απλά βυθίζονται.

Το φως που τους φωτίζει μουντό
δε γεννήθηκε λαμπερό. Το μόνο
που κάνει είναι να τους πλημμυρίζει
με ελπίδα της απελπισίας.

Δεν άντεξα! Χάθηκα και εγώ…
Στην σκιά του φωτός. Η πολύβουη
έρημος τους, πνίγει την κραυγή μου.

Ο ουρανός μου είναι ανέλπιστος και
η ελευθερία της τυραννίας μου, μου
λέει: «Εμπρός! Εμπρός! Στον καημό της χαράς».
Δεν άντεξα. Χάθηκα και εγώ.

Η λαχτάρα της απελπισίας με αγκάλιασε σφιχτά και μου είπε:
«Δε γεννήθηκες για μεγαλεία, παρά
μόνο για την περηφάνια της ταπείνωσης».

Η βοή της ερήμου τραγουδώντας
μου ψιθύρισε για άλλους κόσμους
χωρίς την στεναχώρια της χαράς
και την ευφροσύνη της θλίψης.

Πέταξα για εκεί, αλλά δεν πρόφτασα.
Γέρασα και το μισοσβησμένο φως της ελπίδας έσβησε πια.

Βυθίστηκα στο τέλος
του ουρανού, αλλά η φουρτούνα
της γαλήνης με παρέσυρε πίσω.
Δεν άντεξα. Χάθηκα και εγώ.

Σχετικά με Πρότυπο Λύκειο Ηρακλείου