Την Τετάρτη 18 Μαΐου 2016 στο πλαίσιο της «Εβδομάδας Θεολογικού Λόγου και Τέχνης» (16-20 Μαΐου 2016)
που διοργανώνει το Τμήμα Θεολογίας, θα πραγματοποιηθεί Ημερίδα με θέμα: «Μεταπτυχιακή Έρευνα στον Τομέα Εκκλησιαστικής Ιστορίας, Χριστιανικής Γραμματείας, Αρχαιολογίας κ Τέχνης».
Οι εργασίες της ημερίδας θα λάβουν χώρα στο Α ́ Αμφιθέατρο της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. από ώρα 16:30 και μετά.
Για να δείτε το πρόγραμμα πατήστε εδώ.
Την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου καθιέρωσε η ΙΒΒΥ, Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα, το 1966, την ημέρα των γενεθλίων του μεγάλου δανού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν (2 Απριλίου 1805), με σκοπό να εμπνεύσει στα παιδιά την αγάπη για το διάβασμα και να προκαλέσει την προσοχή των μεγαλυτέρων στο παιδικό βιβλίο.
Από τότε, κάθε χρόνο, ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της IBBY ετοιμάζει ένα μήνυμα και μία αφίσα, που διανέμονται σε όλο τον κόσμο.
Το 2016 υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα της Βραζιλίας. Το μήνυμα έγραψε η Luciana Sandroni, συγγραφέας επιτυχημένων παιδικών και νεανικών βιβλίων, που έχουν αποσπάσει πολλά βραβεία, έχουν διακριθεί στο εξωτερικό και έχουν διασκευαστεί για το θέατρο. Την αφίσα φιλοτέχνησε ο εικονογράφος, σκιτσογράφος και συγγραφέας Ziraldo. Πολλά βιβλία του για παιδιά έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, έχουν μεταφερθεί στο θέατρο και στην τηλεόραση κι έχουν αποσπάσει πολλά βραβεία.
Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου στηρίζει από το 1996 την πρωτοβουλία αυτή και σε συνεργασία με τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου, το ελληνικό τμήμα της IBBY, τυπώνει στα ελληνικά την αφίσα και το φυλλάδιο με το μήνυμα και τα αποστέλλει σε ένα ευρύ δίκτυο σχολείων και σχολικών βιβλιοθηκών σε όλη την Ελλάδα, προτρέποντας έτσι και άλλους φορείς να οργανώσουν εκδηλώσεις για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου.
Άνοξη
Δεν είσαι σαν τα άνθη τα μωρά,
τα πλουμιστά, τα φωναχτά, τα μυρωδάτα.
Συ, στέκεις μόνο, χαμηλά,
απόμακρο, χωρίς καμιά αρμάτα.
~~~
Εκείνα συνωστίζονται, κοιτούν ψηλά,
τις μέλισσες καλούν κι όλα κομπάζουν.
Την ομορφιά τους μόνο διαλαλούν,
τους στήμονες, τα πέταλα τινάζουν.
~~~
Κι, αν κάποια μελισσούλα βιαστική
έρθει ζητώντας πάνω τους ν’ αράξει
νιώθουν σπουδαία, χαίρονται πολύ
κι ας ξέρουν πως σε λίγο θα πετάξει.
~~~
Λέει το καθένα, πως είναι απ’ τ’ άλλα πιο ψηλά!
Κι αν όχι, αυτό είναι το καθένα τους που βλέπει.
κι ας έχουν από πάνω τους κλαδιά,
θαρρούν πως μόνο η κορφή τούς πρέπει!
~~~
Κι εσύ
…
Εσύ εκεί στου δέντρου τα ριζά, χαμογελάς γιατί το ξέρεις.
Ξέρεις, πως όταν θα ΄ρθει παγωνιά
και πέσουν μπόρες κι οι αέρηδες φυσούνε
τα άλλα άνθη θα΄ ναι αδειανά,
δε θα αντέξουν, αμέσως θα φθαρούνε.
~~~
Και τότε θα ΄ρθουν μέλισσες σοφές,
όχι αυτές που βγαίνουν πάντα πρώτες.
Και θα διαλέξουν τους χυμούς σου να γευτούν,
όχι γιατί δεν έχουν, πλέον, να επιλέξουν. Όχι.
Ο λόγος είναι ένας κι είναι απλός:
Εσύ ήσουν πάντα η άνοιξη!
Πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι, αν και σε γνωρίζουν λίγο, να σε ξέρουν καλά;
Η έκπληξη είναι μεγάλη, όταν το ανακαλύπτεις…
Ο Ιάκωβος Πολυλάς γράφει για τους Ελεύθερους Πολιορκημένους στις 2-10-1859 στην Κέρκυρα:
«Ο Σχίλλερ λέγει: “Η ψυχή τόσο περισσότερο εκτείνεται μέσα της όσο περισσότερους περιορισμούς βρίσκει έξω της […] Η κοινή ψυχή μένεις απλώς εις το πάθος και μέσα εις το ύψος του πάθους ποτέ δεν αισθάνεται άλλο τι παρά τον τρόμο. Μία αυτόνομη ψυχή εξ ενάντιας μάλιστα από αυτό το πάθος σπρώχνεται να μεταβή εις τη συναίσθησι της άκρας ενέργειας, και από κάθε φοβερό αντικείμενο ηξεύρει να γεννήση ένα υψηλό”. Τέτοια ήταν η θέσι, εις την οποίαν έσταινε ο Σολωμός τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, ποίημα, εις το οποίον έπρεπε να φανή ακέραιος ο άνθρωπος, το ύψος της ψυχής, και ενταυτώ τα φυσικά αισθήματα σε όλη τους τη σφοδρότητα.
Αυτό το σέβας προς όλα τα ιδιώματα του θείου πλάσματος ανάγκαζε τον ποιητή να μη θυσιάζη κανένα από αυτά, αλλά να τα θέση όλα εις μιαν αρμονικήν ισοζυγία: να παραστήση πλαστικώς τα παντοειδή ανθρώπινα ορμήματα, αισθήματα, φρονήματα, και πάθη: τον έρωτα, την μητρικήν αγάπη τον ενθουσιασμό της δόξας, τη φιλοζωΐα, τον έρωτα προς τα κάλλη της φύσης, την ώρα οπού θανάτου σκιά τα σκεπάζει των αγωνισμένων και σύγχρονα να δείξη την υπεροχή του πνεύματος ομπροστά εις όλα τα εξωτερικά ενάντια. Αυτή η αυτονομία έπρεπε να φανή όμοια, αλλά με διαφορετική μορφή, εις τον ανδρικόν και εις τον γθναικείον χαραχτήρα. Και ως κρυφή του ηθικού αυτού μεγαλείου εφαίνετο εις το ποίημα μία των γυναικών, της οποίας ο ποιητής έδινε ένα πνεύμα φιλέρευνο, διψασμένο να εννοήση τι από τα μυστήρια του παντός». (Διονυσίου Σολωμού, Τα ευρισκόμενα, Προλεγόμενα, σσ. μ΄- μα΄)
Η σκέψη μου κεράκι. Μνημόσυνο σε όλους αυτούς που έζησαν στην τυραννία με φρόνημα ελεύθερο. Σε όλους αυτούς που υπέφεραν την ταπείνωση, για να μείνει η ψυχή τους δοξασμένη μεταφέροντας το μήνυμα της ελευθερίας, της λεβεντιάς και της αυταπάρνσης εις τους αιώνας των αιώνων…
