Ab Imo Pectore

Θυμάμαι τον καστανά, που ερχόταν έξω από την αυλή του Δημοτικού Σχολείου κρατώντας στον ώμο του ένα σακί μισογεμάτο βρασμένα κάστανα.
Τα πουλούσε 2 δραχμές τη μερίδα. Η μερίδα καθοριζόταν από το πόσο μπορούσε να χωρέσει το παλιό, σχεδόν σκουριασμένο τσίγκινο κονσερβοκούτι, που έμπαινε στο σακί άδειο και αναδυόταν γεμάτο μεγάλα, ζεστά και πεντανόστιμα κάστανα.
Ουρά κάναμε, για να τα αγοράσουμε.
Ακόμα έχω στα αυτιά μου τη χαρακτηριστική φωνή του (καλή του ώρα εκεί που είναι!), που αντηχούσε σχεδόν τραγουδιστά αμέσως μόλις χτυπούσε το κουδούνι για το διάλειμμα:
“Ζεστούτσικα, μαλακούτσικα…Ελάτε στον πάππο”.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Η φωνή κι η εικόνα του καστανά, η μυρωδιά, η θέρμη κι η γεύση απ’ τα κάστανα (κι οι πέντε αισθήσεις παρούσες συγχρόνως!) είναι ακόμα ζωντανά.
Κάθε φορά που βλέπω κάστανα, εκεί γυρίζω.
Στα παιδικά μου χρόνια στη Σιάτιστα…

Ο Ιάκωβος Πολυλάς γράφει για τους Ελεύθερους Πολιορκημένους στις 2-10-1859 στην Κέρκυρα:
«Ο Σχίλλερ λέγει: “Η ψυχή τόσο περισσότερο εκτείνεται μέσα της όσο περισσότερους περιορισμούς βρίσκει έξω της […] Η κοινή ψυχή μένεις απλώς εις το πάθος και μέσα εις το ύψος του πάθους ποτέ δεν αισθάνεται άλλο τι παρά τον τρόμο. Μία αυτόνομη ψυχή εξ ενάντιας μάλιστα από αυτό το πάθος σπρώχνεται να μεταβή εις τη συναίσθησι της άκρας ενέργειας, και από κάθε φοβερό αντικείμενο ηξεύρει να γεννήση ένα υψηλό”. Τέτοια ήταν η θέσι, εις την οποίαν έσταινε ο Σολωμός τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, ποίημα, εις το οποίον έπρεπε να φανή ακέραιος ο άνθρωπος, το ύψος της ψυχής, και ενταυτώ τα φυσικά αισθήματα σε όλη τους τη σφοδρότητα.
Αυτό το σέβας προς όλα τα ιδιώματα του θείου πλάσματος ανάγκαζε τον ποιητή να μη θυσιάζη κανένα από αυτά, αλλά να τα θέση όλα εις μιαν αρμονικήν ισοζυγία: να παραστήση πλαστικώς τα παντοειδή ανθρώπινα ορμήματα, αισθήματα, φρονήματα, και πάθη: τον έρωτα, την μητρικήν αγάπη τον ενθουσιασμό της δόξας, τη φιλοζωΐα, τον έρωτα προς τα κάλλη της φύσης, την ώρα οπού θανάτου σκιά τα σκεπάζει των αγωνισμένων και σύγχρονα να δείξη την υπεροχή του πνεύματος ομπροστά εις όλα τα εξωτερικά ενάντια. Αυτή η αυτονομία έπρεπε να φανή όμοια, αλλά με διαφορετική μορφή, εις τον ανδρικόν και εις τον γθναικείον χαραχτήρα. Και ως κρυφή του ηθικού αυτού μεγαλείου εφαίνετο εις το ποίημα μία των γυναικών, της οποίας ο ποιητής έδινε ένα πνεύμα φιλέρευνο, διψασμένο να εννοήση τι από τα μυστήρια του παντός». (Διονυσίου Σολωμού, Τα ευρισκόμενα, Προλεγόμενα, σσ. μ΄- μα΄)
Η σκέψη μου κεράκι. Μνημόσυνο σε όλους αυτούς που έζησαν στην τυραννία με φρόνημα ελεύθερο. Σε όλους αυτούς που υπέφεραν την ταπείνωση, για να μείνει η ψυχή τους δοξασμένη μεταφέροντας το μήνυμα της ελευθερίας, της λεβεντιάς και της αυταπάρνσης εις τους αιώνας των αιώνων…

Είναι κάποιες στιγμές που καλούμαστε να υπερασπιστούμε τις ιδέες μας, τις αρχές μας, τα πιστεύω μας, μα αυτά προσκρούουν στο ατομικό συμφέρον.

Τότε, η εύκολη λύση είναι η προάσπιση του ατομικού συμφέροντος και το σκύψιμο της κεφαλής.

Σημεία των καιρών, θα μου πείτε!

Κι όμως. Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς τρεις διευθύντριες, συνεπείς στα πιστεύω και τις ιδέες τους, αντιτάσσονται στην κοινή λογική της υποταγής και ορθώνουν το κεφάλι τους αρνούμενες να αξιολογηθούν με τον τρόπο που το Υπουργείο επιτάσσει.

Έχουν το θάρρος να πούνε ΟΧΙ!

Όχι στην πρόχειρη αξιολόγηση.

Όχι στην  ισοπέδωση των πάντων.

Όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας εκπαίδευσης.

Δεν έχω λόγια!

Υποκλίνομαι στις τρεις Κυρίες με σεβασμό!

Δίνετε σε όλους μας τη δυνατότητα να συνεχίσουμε να οραματιζόμαστε και να ελπίζουμε!

(Ακολουθεί η κοινή δήλωσή τους)

Συνεχίστε να διαβάζετε »