Άνοξη
Δεν είσαι σαν τα άνθη τα μωρά,
τα πλουμιστά, τα φωναχτά, τα μυρωδάτα.
Συ, στέκεις μόνο, χαμηλά,
απόμακρο, χωρίς καμιά αρμάτα.
~~~
Εκείνα συνωστίζονται, κοιτούν ψηλά,
τις μέλισσες καλούν κι όλα κομπάζουν.
Την ομορφιά τους μόνο διαλαλούν,
τους στήμονες, τα πέταλα τινάζουν.
~~~
Κι, αν κάποια μελισσούλα βιαστική
έρθει ζητώντας πάνω τους ν’ αράξει
νιώθουν σπουδαία, χαίρονται πολύ
κι ας ξέρουν πως σε λίγο θα πετάξει.
~~~
Λέει το καθένα, πως είναι απ’ τ’ άλλα πιο ψηλά!
Κι αν όχι, αυτό είναι το καθένα τους που βλέπει.
κι ας έχουν από πάνω τους κλαδιά,
θαρρούν πως μόνο η κορφή τούς πρέπει!
~~~
Κι εσύ
…
Εσύ εκεί στου δέντρου τα ριζά, χαμογελάς γιατί το ξέρεις.
Ξέρεις, πως όταν θα ΄ρθει παγωνιά
και πέσουν μπόρες κι οι αέρηδες φυσούνε
τα άλλα άνθη θα΄ ναι αδειανά,
δε θα αντέξουν, αμέσως θα φθαρούνε.
~~~
Και τότε θα ΄ρθουν μέλισσες σοφές,
όχι αυτές που βγαίνουν πάντα πρώτες.
Και θα διαλέξουν τους χυμούς σου να γευτούν,
όχι γιατί δεν έχουν, πλέον, να επιλέξουν. Όχι.
Ο λόγος είναι ένας κι είναι απλός:
Εσύ ήσουν πάντα η άνοιξη!