Χρήστος Παπανδρέου

Όπως λέμε Λίρα Αγγλίας παλαιάς κοπής.
Η φωτογραφία που ακολουθεί αποτελεί μια ιστορική στιγμή. Πόσα χρόνια άραγε χωράνε στο δευτερόλεπτο ενός κλικ; Πόσες μνήμες ανακαλούνται;

Στο καφενείο όπου προσφέραμε έναν ακόμη καφέ παρηγοριάς για το ετήσιο μνημόσυνο του πατέρα μου (6/3/2011), συναντώ τυχαία δύο από τους αγαπημένους μου δασκάλους.
Ο κ. Ανδρέας (αριστερά) και ο κ. Βασίλης (δεξιά). Δάσκαλοι μιας άλλης εποχής, βγαλμένοι από ένα άλλο σχολείο. Η ατμόσφαιρα όμως της τάξης μας μοναδική. Τον κύριο Ανδρέα τον είχα στα δύο τελευταία χρόνια της καριέρας του, στην Δ’ και Ε’ τάξη, ενώ τον κ. Βασίλη στην Στ’. Ο κύριος Ανδρέας ντρεπόταν να ποζάρει, ήταν αμήχανος.

Κάθε φορά που τους συναντώ στην πλατεία, τρέχω κοντά τους και κρέμομαι από τα χείλη τους. Μήπως και μάθω κάτι ακόμη από αυτούς, μήπως αποσπάσω μια καλοσυνάτη ματιά, ένα καλό σχόλιο, μια συμβουλή, την ευχή τους.

Ακόμη θυμούνται και ρωτούν για τους συμμαθητές μου, για τους μαθητές τους.

(κοιτώντας αυτή την εικόνα, μη μου πείτε ότι το μυαλό σας δεν προσπαθεί να συσχετίσει το 1960, το 1984 με το 2011 και λοιπούς συνειρμούς;)

Άλλοι έγιναν δάσκαλοι, δασκάλες. Άλλοι πάλι γιατροί, κτηνίατροι, δικηγόροι, επαγγελματιές, μαγαζάτορες, μαρμαράδες, κομμώτριες, πωλήτριες, σύζυγοι, μητέρες. Απ’ όλα έβγαλε ο μπαξές.  Ο Βασιλάκης μάς άφησε νωρίς σε τροχαίο πριν πολλά χρόνια. Άλλους τους βλέπω Πύργο. Άλλοι έχουν εξαφανιστεί στο εξωτερικό ή στην Αθήνα…  Άραγε εκπληρώθηκαν τα όνειρά τους; Τα όνειρα που έκαναν παιδιά;

Εύχομαι να με θυμούνται και εμένα οι μαθητές μου, μετά από χρόνια. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι πριν από λίγο καιρό συνάντησα στο δρόμο έναν από τους πρώτους μου μαθητές όταν διορίστηκα. Σπουδάζει και αυτός δάσκαλος!

Οι γενιές συναντιούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα και μέσα από την ανάμνηση στήνουν γέφυρες επικοινωνίας. Πώς τα φέρνει η ζωή…

Μια παλιά φωτογραφία…