Χρήστος Παπανδρέου

Έτσι γίνεται πάντοτε με τον χρόνο.

Η ομορφιά του βρίσκεται στον τρόπο της διαδοχής των εποχών του.

Και δεν είναι δα και κάποια φοβερή διαπίστωση. Άλλη μια κοινότυπη και απλοϊκή σκέψη θα έλεγε κάποιος.

Παρατήρησε, όμως, τον εαυτό σου σε μια παρατεταμένη περίοδο ζέστης. Έχεις μπουχτίσει, έχεις σιχαθεί να ιδρώνεις. Ο Αύγουστος σε έχει εξαντλήσει και θα ήθελες να αισθανθείς ξανά το άρωμα από το βρεγμένο χώμα των τελών του Σεπτέμβρη που και αυτός το παρατράβηξε, λιγάκι!

Και λίγο αργότερα να νιώσεις τη ζεστή αγκαλιά της ζακέτας σου ή τη θαλπωρή της σόμπας, χαζεύοντας τη βροχή ή το χιόνι πίσω από το τζάμι. Οκτώβρης, Νοέμβρης, Δεκέμβρης.

Μα δεν περνά μήνας και αναζητάς ξανά λίγες παραπάνω αχτίδες από το φως της ημέρας που μεγαλώνει. Και οι μυρωδιές της πρώτης άνοιξης να σε συνεπαίρνουν, δημιουργώντας σου την προσδοκία της ελευθερίας σε έναν ανέμελο περίπατο. Τινάζεις από πάνω σου τη σκουριά, τη ραθυμία και την αρρωστημένη υγρασία του χειμώνα.

Ο Απρίλης και ο Μάης σού έχουν πάρει πλέον το μυαλό. Στιγμή δε στέκεσαι μέσα. Είσαι κι εσύ ένα από τα ενθουσιώδη χελιδόνια που ξεσηκώνουν την παλιά γειτονιά μέχρι το πορτοκαλί σούρουπο. Γίνεσαι πασχαλιά και ευωδιά ανθισμένης πορτοκαλιάς.

Και από  τον Ιούνιο δε απομένει τίποτε άλλο παρά να ενωθείς  με το μπλε του πελάγου και το άσπρο βότσαλο. Με την αλμύρα και το πεύκο. Να ταξιδεύεις σαν το απόηχο μιας νυχτερινής ροκ συναυλίας πέρα απ’ το λιμάνι και να καταλήξεις σε μια φλογισμένη, ερωτική αγκαλιά, εκεί που σκάει ήρεμα η νυχτερινή θαλάσσια αύρα της μυστικής σου παραλίας.

Ξυπνάς απ’ τ’ όνειρο της θερινής νυκτός για να βρεθείς μέσα στον τρύγο του παλαβιάρη Διόνυσου και με την ψυχή στο στόμα δραπετεύεις απ’ το αμπέλι για να πας γεμάτος έγνοιες στο σχολειό. Με μολύβι και βιβλίο και κλωνί βασιλικό.

Τέτοιος, λοιπόν, είναι ο χρόνος και σχετικός ο τρόπος με τον οποίο τον βιώνει ο καθένας. Πλαισιώνεται από τις 4 εποχές και το transision game τους, ώστε να μην πλήττεις! Μάλλον, φαίνεται να αρκούν. Τουλάχιστον δε μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά μπρος στην αδιάκοπη ροή του, παρά να κολυμπήσουμε μέσα στον χωροχρόνο, τον γεμάτο μικρές χαρές ή μικρές ευτυχίες, όπως λένε. Κάτι δεν είναι κι αυτό;

Κοινοτυπίες, όμως. Κοινοτυπίες!!!