Αύγουστος του 2008 και ο Σπύρος με πηγαίνει στο σπίτι του Σπαθάρη, κοντά στη γειτονιά του, στο Μαρούσι. Μας δέχθηκε με χαρά στην πόρτα του σπιτιού του. Ο χρόνος έχει βαρύνει τα βήματά του. Όμως η διαύγεια του πνεύματός του ακόμη σε υψηλό επίπεδο. Παρότι εκείνη την ημέρα είχε αρκετές υποχρεώσεις, μας μίλησε αρκετή ώρα. Μας έλυσε ένα σωρό απορίες, μας είπε ιστορίες διάφορες, μας κέρασε καφέ.
Επιτέλους, ένα παιδικό όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Οι φωνή από τις κασέτες βρισκόταν με σάρκα και οστά μπροστά μας. Ένας αγνός παιδικός ήρωας μας μιλούσε και μας αφηγούταν. Μετά από λίγο φύγαμε, αφού του φιλήσαμε το χέρι, όπως ταιριάζει σε έναν γλυκύτατο παππούλη!!! Μας συνόδευσε έως έξω, παρόλο που το βάρος των γηρατειών τον εμποδίζει σημαντικά. Γυρίζω να κοιτάξω μια τελευταία φορά. Στέκεται ακόμη και μας αποχαιρετά στη πόρτα της ολοπράσινης και κατάφυτης αυλής του.
9 Μαΐου του 2009, φεύγει από τη ζωή, αφού τρεις ημέρες νωρίτερα παραπατά σε σκάλες και τραυματίζεται βαριά στο κεφάλι, προσπαθώντας να αγκαλιάσει τις φιγούρες του, να μην του πέσουν κάτω.
Θα φάααααμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε. Αβάντι, μαέστρο!
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.