31/12/2015
Μπροστά σε μια πολύχρωμη, ολοστόλιστη γιορτινή βιτρίνα παιχνιδιών που χαζεύεις παρελαύνει ο χρόνος. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σου… Κρατάς τον γιο σου τρυφερά απ’ το χεράκι του και καθώς κάνεις να φύγεις, εκείνος σε τραβά από την αντίθετη, διεκδικώντας την ελπίδα και την επιθυμία του για ένα δώρο. Κρατάς συνάμα ένα μηχανάκι του χρόνου που σε δονεί ξαφνικά για να σου υπενθυμίσει τα όσα έζησες, τα όσα βιώνεις και όσα πρόκειται να ζήσεις, αν το πεπρωμένο εξακολουθεί να ανάβει το πράσινο φως της ψυχής και της καρδιάς σου. Κρατάς τη ζωή, κρατάς τον πιτσιρίκο εαυτό σου, αυτόν που τώρα έχει μεγαλώσει πια και μάλλον θέλεις να του κάνεις και αυτουνού ένα δώρο, μια ύστατη χάρη που δεν είχες κάποτε. Κρατάς το μέλλον σας κι όλη την αόρατη ομορφιά που λαχταράς να αφήσεις πίσω, πράγματα που δεν αγοράζονται, ούτε πληρώνονται, ούτε πωλούνται.
Μοιάζει το παιχνίδι που θέλετε να αποκτήσετε με ένα περίτεχνο παζλ από εκατοντάδες κομψές ψηφίδες, αποσπάσματα και περιστατικά ζωής. Κάθε μέρα κι από ένα κομμάτι. Υπομονετικά. Σε ένα μπερδεμένο ταμπλό. Λαχτάρες, χαρές, λύπες, αγωνίες, πείσματα, αισιοδοξία, αγώνες, προσπάθειες, ματαιώσεις, επιτυχίες, αποτυχίες, μπλέκονται και ξεμπλέκονται διαρκώς, ώσπου μια μέρα αποφασίζουν να συνταιριάξουν. Και το κάδρο μοιάζει να έχει συμπληρωθεί. Έχεις ήδη αρχίσει να θαυμάζεις το αισθητικό αποτέλεσμα. Όμως πάντα κάτι θα λείπει. Και αυτό είναι το ένα, το τελευταίο, το μοναδικό, το σπάνιο κομμάτι που εναγωνίως αναζητάς. Λες κι εξαφανίστηκε σκόπιμα απ’ το κουτί του για να σε κρατά μονίμως σε εγρήγορση κι ένταση. Μόνο που δε μπορεί ούτε ο γιος σου, ούτε κανείς άλλος να στο βρει για να στο παραδώσει. Μόνος πρέπει να το αναζητήσεις και να το ανασύρεις από τις βαθιές κι απότομες χαράδρες του μέσα σου. Στον πυθμένα που γλίστρησε και κατέληξε απ’ την αρχή κιόλας του παιχνιδιού. Ίσως να είναι το δικό σου δάκρυ ειλικρινούς μεταμέλειας. Ίσως να είναι το χάδι που τους χρωστάς ή σου χρωστάνε. Ίσως η παραδοχή μιας σκληρής αλήθειας κοιτώντας αποφασιστικά το είδωλό σου στον καθρέπτη. Ίσως η κοπιώδης κάλυψη των υψηλών σου προσδοκιών και η υλοποίηση των υποσχέσεών σου. Μα όταν επιτέλους το εντοπίσεις και το επιστρέψεις στη θέση που του ταιριάζει, υποσχέσου να μην το χαλάσεις, ούτε γι’ αστείο. Στάσου τώρα χωρίς έγνοια να το χαρείς έστω για μια στιγμή στη ζωή σου.
Στη βιτρίνα του καταστήματος παιχνιδιών δε θα βρεις πια το ίδιο, ούτε άλλο παρόμοιο…
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.