Χρήστος Παπανδρέου

Στο σημερινό ΒΗΜΑ της Κυριακής (21/4/2013), αρ. φύλλου: 16.293 και σελίδα: 2/2,  αναγνώρισα αμέσως τη συνοδευτική φωτογραφία! Άραγε, πού να την αλίευσε  η συντάκτρια κα Θέρμου;

Όντως, τα μάτια μου δε με γελούσαν… Ήταν το πολύπαθο μνημείο των ηρώων στην κεντρική πλατεία του Πύργου. Το Ηρώον με το σιντριβάνι. Ένα από τα πολλά πολύπαθα σημεία της πόλης μας, η οποία δεν αναγνωρίζεται πλέον από την ασχήμια που της προκαλούν οι πολίτες της και μη. Πού είναι ο παλιός νεοκλασικός Πύργος, έστω αυτός της δεκαετίας του ’80-’90;

Επανέρχομαι… Εκεί που σε κάθε εθνική εορτή, με μεγαλοπρέπεια αποδίδουμε φόρο τιμής σε αυτούς που με αυταπάρνηση θυσίασαν το πολυτιμότερο που είχαν, τη ζωή τους. Για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι… Το ξέρω, ακούγεται χιλιοειπωμένο και τετριμμένο. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν έχει νόημα να συνεχίσουμε να το χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα ή πειστικό επιχείρημα.

Το ερώτημα που θέτει το άρθρο είναι: Ο πολιτισμός διδάσκεται στο σπίτι ή στο σχολείο;. Αφορμή υπήρξε και η Παγκόσμια Ημέρα Μνημείων. Τέλος πάντων, θα το διαβάσετε με την ησυχία σας.

Η μικρή δικαίωση που μπορεί να νιώσουμε, ως άνθρωποι της εκπαίδευσης, για τον σκληρό αγώνα που δίνουμε καθημερινά, πολλές φορές δίχως αναγνώριση, από διάφορες ομάδες της κοινωνίας μας,  δεν είναι το ζήτημα.

Το θέμα είναι το γιατί αυτά τα μνημεία δέχονται διαρκώς αυτή τη λυσσαλέα επίθεση από τόσο νέους ανθρώπους; Τι τους οδηγεί να πάρουν το σπρέι και τη μπογιά και να την πετάξουν τόσο βίαια; Γιατί διαλέγουν τα συγκεκριμένα σύμβολα, των οποίων η αγνότητα είναι προφανής; Ούτε καν οι συμβολισμοί τους δεν έχουν αποτρεπτική ισχύ; Τι έχει ξεριζώσει ή κλονίσει την πίστη αυτών των ανθρώπων; Μήπως δεν είναι μόνο η ανάγκη για ένα ηχηρό μήνυμα ή μια εκκωφαντική κραυγή διαμαρτυρίας εκ μέρους τους; Μήπως δεν είναι μόνο η προσπάθειά τους για προσέλκυση της προσοχής μας ή η επίδειξη αδιαφορίας τους για τα πάντα;

Ποιο είναι άραγε το πρότυπο αισθητικής; Τι σημαίνει για αυτούς ο όρος ομορφιά;  Ποιος αλήθεια ευθύνεται για την καλλιέργεια τέτοιων προτύπων; Πώς το αθώο παιδί που μέχρι χθες ζωγράφιζε με ξυλομπογιές και όμορφα χρώματα, σήμερα μουτζουρώνει τα πάντα;

Αν είχαν λαλιά τα αγάλματα, τα αγάλματα της πλατείας, τα απροστάτευτα και εκτεθειμένα αγάλματα- τυχερά και προνομιούχα όσα βρίσκονται στις προθήκες των Μουσείων-, πόσες μα πόσες ιστορίες θα είχαν να μας πουν… Για τις ώρες εκείνες που όταν η πόλη κοιμάται, κάτω από τα σβησμένα φώτα των σπασμένων φανοστατών, οι άγριες φυλές των αστικών γειτονιών δίνουν αγώνα κλέφτικο για μια επανάσταση εναντίον ποιων, άραγε;

Μήπως των ίδιων τους των εαυτών;

Μήπως τελικά είμαστε μια κοινωνία που διαρκώς αυτοτραυματίζεται;