Φιλολογικές διαδρομές

Πάνω στην άυλη σκυτάλη που παραλαμβάνουμε από τους παλαιότερους όταν αρχίζουμε να καταπιανόμαστε επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία είναι γραμμένος, εκτός πολλών άλλων δεοντολογικών, ο εξής αφορισμός: «Οταν ο Τύπος γίνεται ο ίδιος είδηση, αντί να καταγράφει και να μεταδίδει ειδήσεις, τότε στις 99 από τις εκατό περιπτώσεις δεν είναι για καλό».

   Στις 21 Δεκεμβρίου 2019, συμπληρώθηκαν ακριβώς δέκα χρόνια από την αποδημία τού εμβληματικού εκδότη και δημιουργού του Μεγάρου Μουσικής. Μια αναδρομή στα –ελάχιστα– ενυπόγραφα κείμενά του αποδεικνύει, στην περίπτωσή του, το αριστοτελικό («Ηθικά») «αρχή άνδρα δείκνυσι»

Ο αγώνας υπέρ των αρχών (αρετή που ανάγεται στο δημοσιογραφικό λειτούργημα) και η εκπαίδευση -μουσική αλλά και ευρύτερη- ήταν δύο από τους άξονες στους οποίους, διόλου συμπτωματικά, κινήθηκε πάντα στα κείμενά του ο Χρήστος Δ. Λαμπράκης.

Από τον Ιανουάριο του 1957 ακόμη, όταν δημοσιογραφούσε στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» για την τότε πολιτική κρίση στην Ελλάδα με αφορμή τον θάνατο του λογοτέχνη και νομικού Γιώργου Θεοτοκά, έγραφε: «Τα άρθρα του Θεοτοκά και η επιχειρηματολογία που ανέπτυξε, όσο πολύτιμα κι αν ήσαν, έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Εκείνο που προείχε ήταν η ίδια η διάθεση ενός ανθρώπου που δεν είχε τίποτε να κερδίσει από τον αγώνα αυτόν αλλά εμάχετο για τις αρχές του. Και το έκανε, πολεμώντας με πάθος αλλά χωρίς εμπάθεια. Δείχνοντας ανεξικακία κι έλλειψη φανατισμού δίχως καμιάν υποχωρητικότητα. Κι αντέταξε μέχρι τέλους μιαν αναπάντεχη, σε τέτοια σύγκρουση, νηφαλιότητα, τόσο στις κραυγαλέες υπερβολές των ερεθισμένων παρατάξεων, όσο και στην μαραμένη ψυχή των ανεχομένων τα πάντα. Κατάφερε δηλαδή να δώσει σε όλους μας, πέραν πολιτικών πεποιθήσεων και ιδεολογικής τοποθέτησης, ένα άρτιο μάθημα πολιτικής και πνευματικής συμπεριφοράς. Ενα μάθημα ευεργετικό αφού, όπως έγραφεν ο ίδιος “ο αγώνας συνεχίζεται κι η φουρτούνα επίσης”.