Η νεράιδα Ευγενία και τα ευγενικά λογάκια
Ήταν ένα όμορφο φθινοπωρινό πρωινό , όταν η νεράιδα Ευγενία σκέφτηκε να κάνει μια βόλτα στους δρόμους της πόλης.
Κοντοστάθηκε σε ένα καφενείο . Προσπάθησε να ακούσει τι λένε , αλλά μάταια … Μιλούσαν όλοι μαζί ! «Αδιόρθωτοι αυτοί οι μεγάλοι!», σκέφτηκε . «Ποτέ δε θα μάθουν να μιλούν με μια σειρά και να ακούν το συνομιλητή τους χωρίς να τον διακόπτουν ! Τι αγένεια !»
Προχώρησε με πιο γοργά βήματα , μα για κακή της τύχη , συνάντησε δύο οδηγούς που λίγο έλειψε να τρακάρουν . Φωνές , φασαρία , βρισιές ακούστηκαν κι από τις δύο πλευρές ! Ένα δάκρυ κύλησε από τα καταπράσινα μάτια της νεραϊδούλας ! Ήταν τόσο απογοητευμένη από την αγένεια των μεγάλων ! Και το λεξιλόγιό τους ! Αυτό , πια δεν ήθελε ούτε να το σκεφτεί ! Δεν ήθελε ν’ ακούσει τίποτε ! Έκλεισε τα αυτάκια της όσο πιο καλά μπορούσε κι απομακρύνθηκε αργά – αργά , σαν κάτι να είχε ραγίσει την ευγενική καρδούλα της .
Ξαφνικά , άκουσε στο βάθος του δρόμου φωνές , πολλές φωνές , χαρούμενες , παιδικές ! Τα μάτια της έλαμψαν με μιας κι άρχισε ξανά να ελπίζει και να σκέφτεται : «Ίσως οι παιδικές ψυχούλες να είναι πιο ευγενικές !»
Τα βήματά της την οδήγησαν γρήγορα μπροστά στην πόρτα ενός νηπιαγωγείου . Από εδώ ήταν οι φωνούλες που είχε ακούσει πριν . Μα τι ήταν αυτό που άκουγε ξεκάθαρα πια τώρα ;
– Δώσε μου το παιχνίδι τώρα αμέσως !
– Μα , μόλις τώρα το πήρα !
– Δε με νοιάζει ! Το θέλω τώρα ! , είπε το πρώτο παιδί , τραβώντας με δύναμη το παιχνίδι .
Η νεράιδα δεν άντεξε ! « Αυτό πάει πολύ σκέφτηκε ! Δε θέλω να πιστέψω πως και τα μικρά παιδιά δεν έχουν ευγενική ψυχή ! Δε μπορεί κι αυτά να μην ξέρουν να μιλούν ευγενικά και να ζητούν με όμορφο τρόπο κάτι !» Η σκέψη της την οδήγησε μέσα στο νηπιαγωγείο .
– Να με συγχωρείτε , είπε με γλυκιά φωνή . Ξέρω ότι δε με προσκαλέσατε στο σχολείο σας , αλλά ήθελα πολύ να σας γνωρίσω !
– Κι αφού δε σε καλέσαμε , τι θέλεις εδώ τώρα ; της είπε το ίδιο παιδί που άρπαξε το παιχνίδι πριν από λίγο .
Ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει από τα μάτια της , αλλά ήθελε να φανεί δυνατή κι έτσι είπε με θάρρος σε όλα τα παιδιά πως θα ήρθε στο σχολείο για να τους διαβάσει ένα παραμυθάκι. Όλα τα παιδιά έτρεξαν γρήγορα κοντά της με θαυμασμό , ανυπομονώντας να ακούσουν το παραμύθι , εκτός από ένα !
Κούνησε τρεις φορές το ραβδάκι της κι αμέσως εμφανίστηκε μέσα στο χέρι της ένα βιβλίο με γλυκά λογάκια ! Πριν ξεκινήσει να διαβάζει , κούνησε πάλι το ραβδάκι της κι ένα καραμελένιο κουτάκι με πολύχρωμα κουφετάκια εμφανίστηκε με μιας , λέγοντας :
Παραμύθι , μύθι μύθι ,
πάρτε ένα κουφετάκι ,
να σας πω παραμυθάκι
με πολύ γλυκά λογάκια
για όλα τα καλά παιδάκια !
Τα παιδιά πήραν από ένα πολύχρωμο κουφετάκι κι άρχισε η καρδούλα τους να γλυκαίνει και σαν τέλειωσε το παραμύθι , μόνο γλυκές , όμορφες , ευγενικές λεξούλες έβγαιναν από τα στοματάκια τους .
Η νεράιδα ρώτησε στα παιδάκια :
– Τι λογάκια γλυκά , θε να πω , στη μαμά , το μπαμπά , το σχολειό ;
Χίλιες δυο γλυκές λεξούλες πλημμύρισαν την τάξη : « ευχαριστώ» , «παρακαλώ» «μπράβο!» , «τι όμορφη ζωγραφιά!» , «θα μπορούσα να παίξω στο κουκλόσπιτο ;» …
Η νεράιδα έλαμπε πια από τη χαρά της ! Οι ψυχούλες όλων των παιδιών είχαν γλυκάνει !Από εκείνη τη μέρα υποσχέθηκε ότι θα είναι πάντα κοντά τους και για να μην ξεχνούν ποτέ τις όμορφες ευγενικές λεξούλες τους , τους πρότεινε να τις γράψουν , να τις ζωγραφίσουν και να τις βλέπουν πάντα όλα τα παιδιά .
Όσο για τη νεράιδα Ευγενία θα είναι χαρούμενη όταν ακούει από τα παιδικά στοματάκια γλυκές ευγενικές λεξούλες κι ελπίζει να μην την ξεχάσουν ποτέ ! (Ανθή Ζήση)
