Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο και φωνάζουν δυνατά: “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”
«Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κάτω η χούντα, κάτω ο Παπαδόπουλος, έξω οι Αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό… Λαέ, κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις…»
Το Πολυτεχνείο ζει και κάθε χρόνο αυτές τις μέρες προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα μικρά μας τον παλμό εκείνων των ανθρώπων.
Οι φοιτητές δεν χάνουν το θάρρος τους απέναντι στην αστυνομία, αντιθέτως γεμίζουν πείσμα.. τα τανκς του Παπαδόπουλου σκορπιζουν φόβο και θάνατο..
Τα παιδιά καταγράψανε τις λέξεις που σκεφτήκανε βλέποντας τις εικόνες εκείνης της μέρας καθώς και μέσα απο το φωτογραφικό υλικό, ασχοληθήκαμε με την έννοια της δημοκρατίας και της ειρήνης που πρέπει να δεσπόζει στις ψυχές και στις ζωές μας. ΄Έτσι, φτιάξαμε το περιστέρι που συμβολίζει την ειρήνη που όλοι θέλουμε με τις λέξεις που θέλουμε να φωνάξουμε και εμείς δυνατά!
δημιουργήσαμε το κανόνι της είρηνης, γράψαμε την λέξη ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, φτιάξαμε απο εφημερίδα το γαρύφαλλο που χαρακτηρίζει τη θυσία των φοιτητών και ανεβήκαμε στα “κάγκελα” και δραματοποιήσαμε όπως τότε φωνάζοντας συνθήματα όπως ” κάτω η Χούντα” , “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”
Η Ντενεκεδούπολη είναι μια πολιτεία αλλιώτικη απ’ τις άλλες. Δεν είναι φτιαγμένη από τούβλα, πέτρες, τσιμέντο ή γυαλί. Είναι ολόκληρη φτιαγμένη από ντενεκέδες. Και μένουν σ΄αυτή, τι… άλλο; Ντενεκεδάκια. Άδεια, σκουριασμένα, παλιά ντενεκεδάκια που βρέθηκαν όλα πεταμένα σ’ ένα σκουπιδότοπο κι αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους πολιτεία. Η προβολή της τενεκεδούπολης μας θύμισε κάτι.. κάτι γνώριμο! Κάποιος ακόμη και σε αυτη την πολιτεία ήθελε να αποφασίσει για όλα χωρίς να ρωτάει κανέναν.
Μα φυσικά μας θυμίζει τη Δικτακτορία και το βιβλίο που διαβάσαμε, με τίτλο “η κύρά Δημοκρατία”
