Με αφορμή τη μέρα κατά της βίας στο Νηπιαγωγείο μας πραγματοποιήθηκαν δράσεις ευαισθητοποίησης για τη πρόληψη και αντιμετώπιση της σχολικής βίας και εκφοβισμού που εκδηλώνεται μεταξύ των παιδιών…

Μέσα από τις δράσεις αυτές ενισχύεται και ενδυναμώνεται το βασικό Σχέδιο Δράσης του νηπιαγωγείου μας για το σχολικό έτος 2022-2023, με τίτλο <<Όλοι μαζί μια αγκαλιά! Όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα!>> Οι δράσεις αυτές συμβάλουν αποτελεσματικά στους στόχους βελτίωσης της βασικής Δράσης ,όπως: τη βελτίωση διαπροσωπικών σχέσεων των νηπίων και η μη βίαιη επίλυση των συγκρούσεων τους, τη δημιουργία κλίματος επικοινωνίας, συνεργασίας, αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης, τη καλλιέργεια της ομαδικότητας ,την ενίσχυση της αυτοπεποίθησης και τέλος το σεβασμό τω άλλων παιδιών της ομάδας.

Αυτή την εβδομάδα λοιπόν ασχοληθήκαμε με την Ενσοσχολική Βία το γνωστό bullying που ξεκινά από τη τάξη του νηπιαγωγείου.

Ο εκφοβισμός και η βία στο σχολείο είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Είναι κάτι που μπορεί να το βιώνουν πολλά παιδιά και να τα τρομάζει τόσο πολύ, ώστε να φοβούνται να πάνε σχολείο. Ο εκφοβισμός μπορεί να συμβεί με πολλούς τρόπους: με κλωτσιές ,γροθιές, χτυπήματα με αντικείμενα, τρικλοποδιές, τσιμπήματα,σπρωξίματα ή καταστροφή αντικειμένων. Ακόμη με βρισιές, προσβολές, απειλές που έχουν σκοπό να γελοιοποιήσουν ένα παιδί. Πολλές φορές γίνεται με έμμεσους τρόπους, <<πίσω από τη πλάτη> του παιδιού και γι αυτό είναι δύσκολο να τους καταλάβει κανείς.

Με αφορμή την μέρα ενδοσχολικής βίας διαβάσαμε αρχικά το παραμύθι: <<Ο μεγάλος σάκος με τις μικρές ανησυχίες>., της Βιρτζίνια Άιρονσαιντ, εκδόσεις Πατάκης.

Όπου και να πηγαίνει η Τζένη, οι ανησυχίες της την ακολουθούν κρυμμένες μέσα σε ένα μεγάλο μπλε σάκο. Την ακολουθούν όταν πάει για προπόνηση στην πισίνα, όταν βλέπει τηλεόραση, ακόμη και όταν κλείνεται στη τουαλέτα. Η Τζένη αποφασίζει να κάνει κάτι για να τις διώξει. Χρειάζεται όμως βοήθεια… Η Τζένη έχει μία κανονική οικογενειακή ζωή , χωρίς δηλαδή να είναι ένα παιδί με τραύματα. Οι ανησυχίες και τα άγχη της είναι αυτά που έχουν τα περισσότερα παιδιά (το σχολείο, το σώμα,φόβος διαζυγίου, φόβος πολέμου κλπ). Νιώθει διαφορετική, ότι μόνο εκείνη βιώνει τέτοια άγχη. Κανείς δεν τη καταλαβαίνει. Αλλά ο σάκος μεγαλώνει. Τότε χρειάζεται τη βοήθεια κάποιου μεγάλου για να βγάλει τις ανησυχίες στο φως.
Αποφασίσαμε και μεις να μιλήσουμε για τους φόβους μας και τις ανησυχίες μας. Πήρα χρωματιστές χάντρες που έχω στη τάξη και ένα πλαστικό δοχείο. Οι χάντρες θα συμβόλιζαν τις ανησυχίες μας και θα έμπαιναν στο δοχείο. Με μια χάντρα στο χέρι κάθε παιδί έλεγε τη δική του ανησυχία …και την έβαζε στο δοχείο. Οι ανησυχίες των παιδιών πολλές: να μην με χτυπάει η μαμά και ο μπαμπάς, να μην μου λένε άσχημα λόγια οι φίλοι μου, να μη με σπρώχνουν να μη μου τραβούν τα μαλλιά να μη μου φωνάζουν δυνατά….Μπήκανε όλες στο δοχείο. Πόσο βαρύ ήταν! Μεγάλο βάρος πρέπει να κουβαλήσουμε! Πρέπει να ξαλαφρώσουμε και να τις μοιραστούμε με τους φίλους μας, με άτομα που αγαπάμε και εμπιστευόμαστε!
Στη συνέχεια αδειάσαμε το δοχείο και αρχίσαμε να συζητάμε για αυτές, ούφ ξελαφρώσαμε….

Διαβάσαμε το παραμύθι <<Δωσ΄ μου το χέρι σου>> της Γιολάντα Τσορώνη-Γεωργιάδη,’οπ0υ μια μέρα μια αλεπού και μια αρκούδα τσακώθηκαν για το ποια θα πάρει το μέλι που βρήκαν στο δάσος για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Θύμωσαν και οι δυο πολύ και αποφάσισαν να κάνουν αγώνες τρεξίματος και η νικήτρια θα έπαιρνε το μέλι. Την ώρα των αγώνων η αλεπού ενώ κέρδιζε την αρκούδα , έπεσε κάτω εξαιτίας ενός βελανιδιού που έπεσε στο κεφάλι της. Η αρκούδα τότε προσπέρασε και ενώ ήταν κοντά στο τέρμα, έκανε κάτι το αναπάντεχο. Γύρισε πίσω, έδωσε της στην αλεπού και την βοήθησε να σηκωθεί. Σκέφτηκε πως ήταν καλύτερο να μοιραστούν το μέλι και να φάνε όλοι από λίγο  παρά κάποιοι να μείνουν νηστικοί. Συζητήσαμε με τα παιδιά αυτή την κίνηση της αρκούδας. Συμφωνήσαμε πως είναι καλύτερο να βρίσκουμε λύσεις στους τσακωμούς μας και να δίνουμε το χέρι στους φίλους μας όταν το χρειάζονται παρά να τσακωνόμαστε.

Ακούσαμε το παραμύθι ,Η Μόνα η Χελώνα στο καινούργιο της σχολείο>>.

Έφτιαξα μια χάρτινη ανθρώπινη φιγούρα .Όσο ακούγαμε την ιστορία της Μόνα της χελώνας , ένα νήπιο κρατούσε στα χέρια του τη χάρτινη ανθρώπινη φιγούρα που της δώσαμε το όνομα του παιδιού που κρατούσε τη φιγούρα. Η φιγούρα πήγαινε από το ένα παιδί στο άλλο. Πότε ήταν η Μαρία, πότε ο Παναγιώτης….Κάθε φορά που η Μόνα εκφοβιζόταν  από τους συμμαθητές της τα παιδιά θα έπρεπε να τσαλακώνουν λίγο το πόδι, το χέρι, το κεφάλι…Στο τέλος όλο το σώμα είχε γίνει ένα τσαλακωμένο κουβάρι. Κατά κάποιο τρόπο έτσι τσαλακώνεται η καρδιά ενός παιδιού που εκφοβίζεται και απομονώνεται από την ομάδα. Κάποια στιγμή οι συμμαθητές της που της φέρθηκαν άσχημα κατάλαβαν το λάθος τους της ζήτησαν συγνώμη και άλλαξαν συμπεριφορά. Ζήτησα από τα παιδιά να προσπαθήσουν να φτιάξουν την τσαλακωμένη φιγούρα όπως ήταν στην αρχή. Όσο και να έβαλαν τα δυνατά τους η φιγούρα έδειχνε ακόμη τσαλακωμένη. Οι πληγές στη καρδιά ενός παιδιού δύσκολα εξαφανίζονται, πάντα θα είναι βαθιά μέσα του και θα του δημιουργούν φοβίες.

Τα παιδιά συνειδητοποίησαν ότι οι άσχημες λέξεις και η απομόνωση κάνουν πολύ κακό στην ψυχή μας και προκαλούν μακροχρόνιες αρνητικές επιπτώσεις.

Στη συνέχεια τύπωσα το περίγραμμα του σώματος ενός νηπίου. Επρόκειτο για ένα  πληγωμένο παιδί που δέχθηκε εκφοβισμό και απομόνωση από την ομάδα του. Οπότε ήταν λυπημένο με ραγισμένη καρδιά.

Αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να το βοηθήσουμε να γίνει καλά. Τα παιδιά πρότειναν να θεραπεύσουν τη πληγωμένη του καρδιά λέγοντας του φράσεις όπως: σ’αγαπώ, είσαι ο καλύτερος φίλος,θα σε παίζω, συγνώμη…. Κάθε παιδί έγραψε τη σκέψη του σε ένα κομμάτι χαρτί που το βαφτίσαμε το τσιρότο της αγάπης και το κόλλησε στη χάρτινη φιγούρα. Προσπάθησαν με αυτό το τρόπο να επουλώσουν τις πληγές του.

Όλοι μαζί αποφασίσαμε πως θα έπρεπε να μάθουμε να λύνουμε τις διαφορές μας μέσα από συζήτηση και να μην καταφεύγουμε σε λύσεις βίας και εκφοβισμού.

Παρακολουθήσαμε μια μικρή ταινία animation με τον τίτλο << Η γέφυρα>>, όπου παρακολουθήσαμε πώς επέλυσαν τις διαφορές τους τα ζωάκια που βρέθηκαν στη γέφυρα και ήθελαν να περάσουν απέναντι. Ο αρκούδος και ο τάρανδος θύμωσαν, τσακώθηκαν έντονα και δεν προσπάθησαν να σκεφτούν λύσεις για να μπορέσουν να περάσουν απέναντι και τελικά έπεσαν στη χαράδρα. Αντίθετα, το κουνελάκι και το ρακούν συνεργάστηκαν και έτσι μπόρεσαν να βρουν λύση και να πάνε στον προορισμό τους. Με αφορμή αυτό το βίντεο συζητήσαμε με τα παιδιά πως ο θυμός και οι τσακωμοί δεν έχουν καλά αποτελέσματα, αντίθετα η συζήτηση και η συνεργασία μπορούν να έχουν πολύ καλά αποτελέσματα, όπως και με τα ζωάκια που παρακολουθήσαμε.

Πρότεινα στα παιδιά και το δέχθηκαν με χαρά να φτιάξουμε τη γωνιά της επίλυσης συγκρουσιακών καταστάσεων.

Χρησιμοποιήσαμε δύο καρεκλάκια όπου στο πρώτο κολλήσαμε ένα στόμα και στο δεύτερο ένα αυτί. Τις ονομάσαμε καρέκλες επίλυσης των συγκρούσεων. Κάθε παιδί που είχε διαφορές με κάποιο συμμαθητή του, γινόταν εναλλάξ πότε ομιλητής και πότε ακροατής. Για να σηκωθούν από τις παραπάνω καρέκλες θα έπρεπε να έχουν βρει λύση στη διαφωνία που τους οδήγησε σε αυτές.

Τέλος φτιάξαμε μάσκες συναισθημάτων , για να δείξουμε πως κάθε συναίσθημα είναι μέρος της ζωής και της καθημερινότητας μας. Τα συναισθήματα εναλλάσονται διαρκώς, όμως όταν έχεις ανθρώπους που σε αποδέχονται και σε θεωρούν ξεχωριστό και σημαντικό κομμάτι της ομάδας τους, όλα ξεπερνιούνται.