Νηπιαγωγείο Κρούστα

Συζητάμε για κάποιο θέμα που συνέβηκε στο παρελθόν στο σχολείο μας.

π.χ. Πώς νιώσατε όταν σας είπα ότι θα πηγαίναμε εκδρομή;

       Πώς το δείξατε με το σώμα σας;

Μπορείτε να ζωγραφίσετε κάποια στιγμή από εκείνη τη μέρα που νιώσατε χαρούμενοι;

Υπήρξε κάποια στιγμή εκείνη τη μέρα που νιώσατε στενοχωρημένοι;

Έχετε νιώσει λυπημένοι κάποια άλλη φορά;

Παρατηρούμε καρτέλες, διαχωρίζουμε όσες δείχνουν το παιδάκι να είναι χαρούμενο και όσες το δείχνουν λυπημένο.

http://atividadespedagogicasprokeila.blogspot.gr/2011/09/trabalhando-as-emocoes.html

Πώς είναι το σώμα μας όταν λυπόμαστε;

Πώς είναι το πρόσωπό μας;

Κάθε παιδί σκεπάζει το κεφάλι του με ένα ύφασμα και δείχνει τι νιώθει με το σώμα του. Τα άλλα παιδιά προσπαθούν να μαντέψουν. Μόλις γίνουν τα αποκαλυπτήρια, από την έκφραση του παιδιού καταλαβαίνουν αν μάντεψαν σωστά.

Ποιο σκίτσο θυμίζει το γράμμα χ;

Ποιο θυμίζει το γράμμα λ;

Ας ανακαλύψουμε τα γράμματα αυτά:

Παρατηρούμε πίνακες ζωγραφικής.

http://www.wikipaintings.org/en/frida-kahlo/portrait-of-do%C3%B1a-rosita-morillo-1944

http://www.wikipaintings.org/en/frida-kahlo/self-portrait-1948

http://www.wikipaintings.org/en/pablo-picasso/crying-woman-1937-1

http://en.wikipedia.org/wiki/At_Eternity’s_Gate

Τι αισθάνονται τα πρόσωπα αυτά;

Γιατί; Τι τους συμβαίνει;

Ποιος αισθάνεται λίγο λυπημένος, πιο πολύ, ακόμα πιο πολύ και ποιος είναι ο πιο λυπημένος απ΄ όλους;

Για να δούμε κι αυτόν τον κλόουν.

Τι παρατηρείτε;  Τι του συμβαίνει;

Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ξαναβρεί το χαμόγελό του;

Καταγράφουμε τις απαντήσεις.

Ένας τρόπος για να γελάσουμε είναι να βλέπουμε αστείες εικόνες.

(ψάχνοντας στο διαδίκτυο “funny babies” και “funny animals” μπορούμε να βρούμε άφθονες)

Χρησιμοποιούμε το κουτί του κλόουν ως αποθηκευτικό χώρο για τις αστείες καρτέλες. 

Όποτε νιώθουμε λυπημένοι, μπορούμε να τις κοιτάξουμε και ίσως μας βοηθήσουν κι εμάς να ξαναβρούμε το χαμόγελό μας….

Μπορούμε ακόμα να σφυρίξουμε ένα εύθυμο σκοπό,

όπως το ρεφρέν:

– Σφύριξε χαρούμενα μπορείς

  Δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Για να θυμηθούμε ακόμα κάτι:

Όταν πήγαμε εκείνο το διδακτικό περίπατο 

και καταλήξαμε στο γήπεδο, 

διαπιστώσαμε ότι όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες.

Τι νιώσαμε;

Τι κάναμε;

1) Κλαίγαμε;

2) Φωνάζαμε;

3) Κλωτσούσαμε ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας;

Αν τα κάναμε αυτά, η πόρτα θα άνοιγε;

4) Παραιτηθήκαμε και επιστρέψαμε σχολείο;

Τι κάναμε λοιπόν;

1) Πήραμε τηλέφωνο για να δούμε αν μπορεί κάποιος να μας ανοίξει.

2) Αφού δεν γινόταν αυτό, αποφασίσαμε να πάμε κάπου αλλού.

3) Περάσαμε φανταστικά στο νέο προορισμό μας!!!

Όταν θέλουμε πάρα πολύ κάτι, αλλά αυτό δε γίνεται, τότε νιώθουμε απογοήτευση.

Η απογοήτευση μπορεί να περιέχει και λύπη και θυμό.

Δείχνουμε εικόνες στα παιδιά (από τα “Βήματα”)

και προσπαθούμε να δούμε τι ιστορία κρύβουν.

– Κάποιος χάλασε την κατασκευή των παιδιών:

Μπορείτε να σκεφτείτε μια καλή ιδέα ώστε να αλλάξει 

η κατάσταση προς το καλύτερο;

Τα παιδιά πρότειναν τα εξής:

– να τον ρωτήσουν γιατί τους χάλασε το παιχνίδι.

– να του πουν “Πρέπει να προσέχεις. Μην το ξανακάνεις”.

– το παιδάκι να τους ζητήσει συγγνώμη.

– να τους βοηθήσει να ξαναφτιάξουν την κατασκευή.

(Κάθε φορά που τα παιδιά σκέφτονται μια καλή ιδέα, τους παρουσιάζουμε μια κάρτα με λάμπα = καλή ιδέα)

Με τον ίδιο τρόπο επεξεργαζόμαστε και τις επόμενες εικόνες:

Υπόσχεση που δεν κρατήθηκε:

(Ο μπαμπάς δεν μπόρεσε να πάει το παιδί στο τσίρκο, όπως του είχε υποσχεθεί, γιατί του έτυχε κάποια δουλειά).

(Στην ερώτηση “τι έκανε τότε το παιδί;” απάντησαν, ανάμεσα στ’ άλλα, ότι έριξε κάτω κι έσπασε ό,τι βρισκόταν πάνω στο τραπέζι)

Ένα παιχνίδι που έχει κάποιος άλλος και το θέλουμε κι εμείς.

Δεν τα καταφέρνουμε σε κάτι.

(Το παιδί προσπαθεί να κολυμπήσει αλλά δεν τα καταφέρνει)

(Πρέπει να παρατήσει την προσπάθεια; Τι άλλο μπορεί να κάνει;)

Θέλουμε να κοιμηθούμε κι άλλο το πρωί αλλά το ξυπνητήρι χτυπάει.

(Κάποιο παιδί είπε: “να πει ότι είναι άρρωστο” 😉 )

Ένα παιχνίδι που θέλουμε να μας αγοράσουν,

αλλά οι γονείς μας μάς λένε ότι δεν έχουν χρήματα.

(Σ’ αυτό το σημείο κάναμε μία επιπλέον δραστηριότητα, καθώς τα παιδιά πιστεύανε ότι οι γονείς τους μπορούσαν να πάνε στην τράπεζα και να βγάλουν λεφτά:

Προσποιήθηκαν ότι είναι οι γονείς τους που μετά από 1 μήνα δουλειάς πληρώνονται. 

Πήραν 4 καπάκια – χρήματα.

– Τι έχετε ανάγκη για να ζήσετε; Τι είναι απαραίτητο;

Φαγητό ( Δώστε 1 καπάκι για να το πληρώσετε)

Ρούχα       ”       ”      ”            ”   ”   ”  “

Νερό, Ρεύμα, Τηλέφωνο   ” ” ” ” “

Αν αρρωστήσουμε χρειαζόμαστε και φάρμακα.

Περισσεύουν χρήματα για κάτι άλλο;

Έχουμε λοιπόν πάντα χρήματα για παιχνίδια;)

Αφού συζητήσουμε για τις εικόνες και για δικές μας εμπειρίες, καταλαβαίνουμε ότι οι φωνές, το κλάμα, τα νεύρα δεν οδηγούν πουθενά. 

Όλα τα παιδιά το παραδέχονται αυτό.

Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε μια καλύτερη ιδέα.

Για να γίνει αυτό όμως, πρώτα πρέπει να ηρεμήσουμε.

Εδώ εξηγούμε την περίφημη τεχνική της χελώνας:

1. Απογοήτευση

2. Σταματώ, δεν κάνω κάτι δυσάρεστο (δηλ. δεν φωνάζω, δεν τα σπάω όλα…)

3. Αναπνέω βαθιά και μετρώ ως το 5. Ηρεμώ.

4. Βρίσκω μια καλή ιδέα.

Καρτέλες: http://taniamanesi-kourou.blogspot.gr/2014/02/13.html

Ολοκληρώνουμε την ενασχόλησή μας με την απογοήτευση 

με εικονογράφηση περιστάσεων 

που μας έφεραν σε απογοήτευση 

και δρώμενα.