Με

αφορμή την Παγκόσμια μέρα Ατόμων με αναπηρία,

ασχοληθήκαμε στο Νηπιαγωγείο μας

με δραστηριότητες ενημέρωσης των νηπίων ως προς την αναπηρία,

την διαπραγμάτευση της έννοιας “διαφορετικότητα”

και την ενίσχυση της ευαισθητοποίησης και ενσυναίσθησής μας ως προς

τα άτομα αυτά.

Αρχικά, αναφερθήκαμε στα είδη αναπηρίας (ορατές και αόρατες):

και συζητήσαμε το τι σημαίνει η λέξη “αναπηρία”. Εστιάσαμε πως μπορεί να φαίνεται, αλλά και όχι, να είναι στο σώμα ή στο μυαλό.

Ειδικότερα, μέσα από προβολή εικόνων, συζητήσαμε με τα παιδιά για:

– Αναπηρία στο Λόγο και την ακοή  Μιλήσαμε για χρήση ακουστικών, τη νοηματική γλώσσα, μαντέψαμε την καθημερινότητα, τις δυσκολίες και τις “αλλαγές” που χρειάζεται να κάνει κάποιος με αυτά τα χαρακτηριστικά στη ζωή του.

– Αναπηρία στην όραση:

     Μιλώντας για ανθρώπους με ολική ή μερική τύφλωση εστιάσαμε στη ζωή των τυφλών παιδιών. Θέσαμε ερωτήματα και συζητήσαμε το πώς τρώνε, περπατάνε, πως γράφουν και διαβάζουν στο σχολείο, πως περπατάνε στο δρόμο και τι θα μπορούσε να λειτουργήσει βοηθητικά:

Μάθαμε για τη γραφή braille, τους σκύλους οδηγούς και το “λευκό μπαστούνι”.

Κινητική Αναπηρία:

και σε αυτή την περίπτωση, οι εικόνες μίλησαν από μόνες…

Η ταύτιση των παιδιών ήταν μεγάλη και διαπραγματευτήκαμε κυρίως το πως ανταπεξέρχεται ένα μη αρτιμελές άτομο ή ένα άτομο σε αμαξίδιο όσα καλείται να κάνει κάθε μέρα.

Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις, δώσαμε την απάντηση: “αλλάζοντας τον τρόπο που κάνει τα πράγματα”.  Μιλήσαμε για ράμπες, ειδικά αυτοκίνητα, ειδικές κούνιες κτ.

Τονίσαμε ιδιαίτερα το πόσο σημαντικό είναι να μην παρκάρουμε σε θέσεις με αυτό το σήμα     :

Η κυρία Έμυ διηγήθηκε τη δική της ιστορία, καθώς μετά από ένα ατύχημα έχει κινητικές δυσκολίες. Περιέγραψε τις αλλαγές στη ζωή της, ενώ τόνισε πόσο τη στενοχωρεί όταν οι άνθρωποι δεν κατανοούν τη δυσκολία της να περπατήσει πχ. στο ταμείο ενός σούπερ μάρκετ, όταν αργεί.

-Αόρατη Αναπηρία: αυτή που δε φαίνεται

Επιπρόσθετα, αναφερθήκαμε στην αναπηρία που δε φαίνεται εύκολα και έχει να κάνει κυρίως με τη σκέψη και συμπεριφορά μας. Κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται με τους ήχους, τη βλεμματική επαφή, την επικοινωνία ή και την αφή.

Συμφωνήσαμε πως πρέπει να αγκαλιάσουμε τις ανάγκες τους και να τους δώσουμε χρόνο και χώρο.

Στη συνέχεια, παίξαμε:

– γίναμε ένα παιδάκι που δε βλέπει και πρέπει να καθίσει στο τραπεζάκι για φαγητό

–  ένα παιδάκι που έχει πατερίτσες/ νάρθηκα και πρέπει να φέρει μαρκαδόρους

–  ένα παιδάκι που δε μιλάει και θέλει να επικοινωνήσει πως θέλει να πιει νερό.

Τέλος, συζητήσαμε και μάθαμε πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε ανθρώπους με αναπηρία, ώστε παρά την καλή μας πρόθεση κάποιες φορές, να μη γίνουμε αγενείς ή πιεστικοί:

Ακόμη, διαβάσαμε βιβλία για τη διαφορετικότητα:

Κλείνοντας, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως όλοι είμαστε ξεχωριστοί και το μόνο που χρειαζόμαστε όλοι είναι αποδοχή και σεβασμό.

ΜΗ ΒΛΕΠΕΙΣΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΜΟΥ,
ΔΕΣ ΕΜΕΝΑ!