Οι μαθητές/τριες όλων των τάξεων του γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Άρτας έμαθαν φέτος τι είναι οι παραλογές μέσα από το τραγούδι «Το Γυάλινο πηγάδι» από την Ύδρα.
Πιο κάτω μαθητές/τριες της Β΄ Γυμνασίου ερμηνεύουν το τραγούδι αυτό με πολλή αγάπη και όρεξη!
Τι είναι οι παραλογές: Είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία παραδοσιακών τραγουδιών με αφηγηματικό χαρακτήρα, πολύστιχα, με έντονο υπερφυσικό στοιχείο και δραματικά στοιχεία στην όλη ροή και εξέλιξη του μύθου.
Το γυάλινο πηγάδι κατά πάσα πιθανότητα είναι παραφθορά ή κακή ακρόαση του όρου «Τ’ Άι Γιάννη το πηγάδι». Ο Άι Γιάννης συνδέεται με το νερό αλλά και με τους θυσιασμένους άνδρες. Επιπλέον, κατά τη λαϊκή παράδοση συνδέεται τόσο με νεράιδες αλλά και με τα στοιχειά.
Υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί: Δέσποινα Ψαθά, Παναγιώτης Γιαννούτσος
Ευχαριστούμε τον συνάδελφο Μιχάλη Ντέμσια για τη λήψη και την επεξεργασία του video και την μαθήτρια Κατερίνα Ζήση για την ηχογράφηση του τραγουδιού.
Το Γυάλινο Πηγάδι Προέλευση: Ύδρα, Ρυθμός: 7/8, Χορός: Καλαματιανός, Ταξινόμηση: Παραλογή
Στίχοι Τραγουδιού:
« -Άιντες κι αμάν αμάν, Το μάθατε τι έγινε; Το μάθατε τι έγινε στο γυάλινο πηγάδι;
Άιντες κι αμάν αμάν, Θεριό εφανερώθηκε, θεριό εφανερώθηκε τον κόσμο για να φάει.
Άιντες κι αμάν αμάν, Γυναίκας ρούχα φόρεσε, γυναίκας ρούχα φόρεσε, γυναίκας πασουμάκι
Άιντες κι αμάν αμάν, γυναίκα πάει και κάθεται, γυναίκα πάει και κάθεται, στο γυάλινο πηγάδι.
Άιντες κι αμάν αμάν, Ξεμπλέκει τα σγουρά μαλλιά, ξεμπλέκει τα σγουρά μαλλιά και κάθεται και κλαίει.
Άιντες κι αμάν αμάν, Κι ο γιος του Ρήγα επέρασε, κι ο γιος του Ρήγα επέρασε και την εχαιρετάει.
Άιντες κι αμάν αμάν, -«Τι έχεις, κόρη μου, και κλαις, τι έχεις κόρη μου και κλαις και βαριαναστενάζεις»;
Άιντες κι αμάν αμάν, -«Η αρρεβώνα μου ‘πεσε, η αρρεβώνα μου ‘πεσε στο γυάλινο πηγάδι.
Άιντες κι αμάν αμάν, Κι όποιος θα πέσει να την βρει, [κι όποιος θα πέσει να την βρει γυναίκα θα με πάρει. ] Χ2
Επιπλέον στίχοι – Εξέλιξη της ιστορίας:
[-Σώπαινε, κόρη, και μην κλαις και βαριαναστενάζεις
Κι εγώ θα πάω να την βρω κι εγώ θα στην εφέρω.
Του Ρήγα ο γιος κατέβηκε μέσα εις το πηγάδι,
Βρίσκει τα φίδια πλεχταριές και τις οχιές πλεγμένες.
-Τράβα, κόρη μ’, τον άλυσο και βγάλε μ’ απ’ τον Άδη.
-Εγώ δεν είμαι λυγερή, εγώ δεν είμαι κόρη,
Εγώ είμ΄ εκείνο το στοιχειό που τρώει τον κόσμο ούλο,
Που τρώει τους μοναχογιούς και τους αντρειωμένους
Κι εκεί που μπήκες νιούτσικε, όξω δεν ξαναβγαίνεις.]
[Άιντες κι αμάν αμάν, το μάθατε τι έγινε το μάθατε τι έγινε στο γυάλινο πηγάδι…»
