Με δυο βαλίτσες στα χέρια και σφιγμένο στομάχι από χαρά και αβεβαιότητα για το τι θα συναντούσαμε, αναχωρήσαμε τη Δευτέρα, 12 Νοεμβρίου το πρωί από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης για Βρυξέλλες.
Έχοντας κατά νου συγκεκριμένα στερεότυπα για μια Ευρώπη όπου όλα δουλεύουν ρολόι, ήρθε το πρώτο σοκ έξω από το αεροδρόμιο, όταν λεωφορείο με πινακίδα «Εκτός υπηρεσίας» και φυσικά όχι στην προγραμματισμένη ώρα, εκτελούσε κανονικά το δρομολόγιο για το κέντρο της πόλης. Και ναι μεν ο τουριστικός οδηγός που είχαμε προμηθευτεί ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «οι Βέλγοι οδηγοί αποτελούν, εδώ και δεκαετίες, τον περίγελο της Ευρώπης», δεν περιμέναμε όμως ότι θα επιβεβαιωθεί τόσο γρήγορα: σε απότομο φρενάρισμα βρεθήκαμε από το μέσον του λεωφορείου να σκουπίζουμε το παρμπρίζ…
Δεύτερο σοκ: είπαμε το νερό, νεράκι! Αν το ξέραμε εκ των προτέρων ότι το νερό στο Βέλγιο αποτελεί τόσο πολύτιμο και δυσεύρετο αγαθό, θα είχαμε προνοήσει να γεμίσουμε τις βαλίτσες, αντί για ρούχα, με εξάδες νερά! Το φαινόμενο έχει τέτοια έκταση, ώστε ακόμα και στα εστιατόρια και στις καφετέριες της πόλης, δε σερβίρεται μαζί με το γεύμα ή το ρόφημα, νερό. Αν δε τολμήσεις να ζητήσεις ένα ποτήρι νερό, αυτό χρεώνεται το λιγότερο 2,50€!
Τρίτο σοκ: η αψεγιάδιαστη ευρωπαϊκή διοργάνωση της τελετής βράβευσης, δεν ήταν και τόσο αψεγάδιαστη τελικά… Κατ’ αρχάς, υπήρχε μια γενική ασυνεννοησία ως προς το ποιος είναι υπεύθυνος για ποιο πράγμα. Πρακτικά, αυτό σήμαινε ότι:
1ον: την Κυριακή το βράδυ ενημερωθήκαμε πως η ζωντανή μετάδοση της τελετής θα γινόταν στις περισσότερες επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός της Ελληνικής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, το εξής ευτράπελο: την ώρα που η κα Ζιώρη απαντούσε στα ελληνικά στην ερώτηση που της έγινε σχετικά με το πρόγραμμα του σχολείου, δημιουργήθηκε αναστάτωση στην αίθουσα, καθώς όλοι έψαχναν να βρουν στα ακουστικά τους μετάφραση από τα ελληνικά στα αγγλικά, εις μάτην. Ήταν έκδηλη η ανακούφιση στα πρόσωπα όλων, όταν η κα Γλάβα μετέφρασε την απάντηση της κας Ζιώρη. Κρίμα που δεν είχαμε κάμερα να απαθανατίσουμε το γεγονός!
2ον: Μας έγινε επίπληξη για το «θέμα» που δημιουργήσαμε με τη γλώσσα. Όταν απαντήσαμε ότι οι ηλικιωμένοι που συμμετείχαν στο πρόγραμμα του σχολείου μας και που θα παρακολουθούσαν τη ζωντανή μετάδοση μέσω ίντερνετ δε γνώριζαν αγγλικά για να καταλάβουν τι γίνεται στην τελετή και ότι υπήρξε πρόβλεψη για συμμετέχοντες του διαγωνισμού από χώρες της Γερμανίας, Γαλλίας και Φινλανδίας να μιλήσουν στη γλώσσα τους και να υπάρχει ταυτόχρονη μετάφραση, μας απάντησαν ότι δε βρέθηκε μεταφραστής για τα ελληνικά!!!
3ον: Γενικά, η γεύση που μας άφησε η τελετή ήταν γλυκόξινη. Από τη μια, η τιμή που έγινε στο σχολείο μας ήταν αναμφισβήτητα μεγάλη, από την άλλη όμως δε μας άρεσε το μήνυμα που περνούσε από τις συμμετοχές άλλων χωρών, ότι δηλαδή οι ηλικιωμένοι πρέπει να έχουν το «δικαίωμα» να εργάζονται μέχρι να πεθάνουν και ότι ως κοινωνίες πρέπει να τους βρούμε τρόπους να ζουν μόνοι τους χωρίς να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Μάλιστα, σε κανένα βίντεο από αυτά που προβλήθηκαν, δεν είδαμε κάποιον ηλικιωμένο να φαίνεται χαρούμενος και ικανοποιημένος. Κάπου εκεί, νιώσαμε βαθιά ευτυχία και ανακούφιση που είμαστε Ελληνίδες και θεωρούμε τον παππού και τη γιαγιά μέλος της οικογένειας, με προσωπικότητα σεβαστή και αξία μοναδική. Πώς θα το διδάξουμε και στους Ευρωπαίους αυτό; Θελήσαμε να τους προτείνουμε να έρθουν στην Ελλάδα το Μάιο του 2013 να δουν από κοντά τι σημαίνει διαγενεακή αλληλεγγύη, αλλά δε μας άφησαν ούτε να το ξεστομίσουμε! Τρόμαξαν ακόμα και στην ιδέα ότι θα πούμε κάτι που δεν προβλέπεται από το πρωτόκολλο της τελετής…
4ον: Μας είχε ζητηθεί να φέρουμε μαζί μας κάτι που να αντιπροσωπεύει τις δραστηριότητες διαγενεακής αλληλεγγύης του σχολείου μας για να εκτεθεί στην τελετή. Με πολλή προθυμία ετοιμάσαμε μια αφίσα με φωτογραφίες από την περσινή εκδήλωση του σχολείου, και μάλιστα για να είναι πιο ευπαρουσίαστη, δανειστήκαμε δύο ακριβά πηχάκια αλουμινίου τα οποία οι διοργανωτές έκριναν πως έπρεπε να αφαιρέσουν και έκτοτε η τύχη τους αγνοείται…
Γενικό συμπέρασμα: το ταξίδι στις Βρυξέλλες ήταν μια μοναδική εμπειρία, γιατί εκτός των άλλων, συνειδητοποιήσαμε
α) ότι δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από τους Ευρωπαίους εταίρους μας και
β) ότι μπορεί να επιδιώκουμε την πειθαρχία στο σχολείο, όμως η απειθαρχία είναι αυτή που τελικά γεννά τη δημιουργικότητα!
κείμενο: Ζιώρη Ανθούλα, Μαρία Γλάβα
