1o Γενικό Λύκειο Ραφήνας

Σήμερα ήταν μια ξεχωριστή μέρα για το σχολείο μας.

Μια ομάδα τριάντα έξι μαθητών και τριών εκπαιδευτικών επισκέφτηκε το Α’ Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής του ΕΚΠΑ.

Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του Καθηγητή Ανδρέα Βασιλόπουλου ο οποίος συνεργάζεται μαζί μας στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα DAYLIGTHING RIVERS, το οποίο έχει αναλάβει το σχολείο μας από πέρισυ.

Στο Εργαστήριο και στο Μουσείο μας ξενάγησαν ο Διευθυντής του Εργαστηρίου καθηγητής Ανδρέας Λάζαρης, ο καθηγητής Νίκος Καβατζάς και η κ. Ε. Κωνσταντινίδου.

Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που σπάνια έχουμε τη δυνατότητα να τη ζήσουμε.

Για μαθητές που θα δώσουν το μάθημα της Βιολογίας Ομάδας Προσανατολισμού είτε φέτος είτε του χρόνου η σημερινή εμπειρία θα αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμη.

Το Α’ Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής εξυπηρετεί κλινικές/ διαγνωστικές (παθολογοανατομικές και κυτταρολογικές εξετάσεις), ερευνητικές και εκπαιδευτικές ανάγκες, σχετικές με όλο το φάσμα του γνωστικού αντικειμένου της Σύγχρονης Παθολογικής Ανατομικής και Κυτταρολογίας, με ενσωμάτωση όλων των νέων μεθόδων και τεχνικών της Μοριακής Βιολογίας, της Βιοτεχνολογίας και της Βιοπληροφορικής.

Προωθεί δε παράλληλα την ανάπτυξη της σύγχρονης βασικής και εφαρμοσμένης βιοϊατρικής έρευνας.

Ο κ. Ανδρέας Λάζαρης μύησε τα παιδιά στον μυστηριώδη κόσμο των καρκινικών κυττάρων.

Όροι όπως φλεγμονή, εξαλλαγή, διήθηση, μετάσταση, λέμφος, μονοπύρηνα, επιθηλιακά κύτταρα, λέμφωμα, σάρκωμα απόκτησαν περιεχόμενο.

Μας παρουσίασε παρασκευάσματα από βιοψίες ιστών ασθενών που υπέστησαν οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου ή καρκίνο του παχέος εντέρου.

Μας έδειξε φυσιολογικές τομές και τομές παθολογικών καταστάσεων.

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης ρώταγε τους μαθητές να του εντοπίσουν τα είδη των κυττάρων και των ιστών.

Η αλήθεια είναι πως οι μαθητές ανταποκρίθηκαν πολύ καλύτερα από ότι θα περίμενε κανείς.

Αυτό αποδεικνύει περίτρανα πως οι μαθητές μας είναι ικανοί για μεγάλα πράγματα αρκεί να τους δοθούν κίνητρα και παραστάσεις που να τους κινητοποιήσουν στην αναζήτηση της γνώσης.

Ακολούθησε ο Καθητητής κ. Νίκος Καβατζάς που παρουσίασε την ιστορία και τις δραστηριότητες του Α’ Εργαστηρίου Παθολογικής Ανατομικής του ΕΚΠΑ.

Το Β’ Εργαστήριο βρίσκεται στο ΑΤΤΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.

Η ιστορία του Εργαστηρίου ξεκινά από το 1850 με πρώτο Διευθυντή τον Καθηγητή Θεόδωρο Αφεντούλη από τον Πειραιά.

Η σχέση του Εργαστηρίου με τα Πανεπιστήμια της Βιέννης και του Βερολίνου ήταν ιδιαίτερα στενή και αρκετά από τα εκθέματα του Μουσείου προέρχονται από τις δύο αυτές χώρες.

Μάλιστα σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου θα προχωρήσουν μέσα στο 2019 σε κοινή έκδοση μεγάλου λευκώματος με τα εκθέματα των Μουσείων Παθολογοανατομίας των δύο Πανεπιστημίων.

Ο  Καθητητής κ. Νίκος Καβατζάς παρουσίασε ορισμένα από τα εκθέματα του Μουσείου.

Παρουσίασε την περίπτωση ασθενούς που παρουσιάστηκε με μια πολύ σοβαρή διαταραχή με μαύρια ούρα.

Το μαύρο χρώμα των ούρων οφειλόταν στην παρουσία μελανίνης.

Η παθογική αιτία για την διαταραχή αυτή ήταν καρκίνος του ήπατος (μετάσταση) που είχε ξεκινήσει σαν καρκίνος του δέρματος (μελάνωμα).

Ακολούθησε ένα σπάνιο δείγμα ενός ατόμου που κατέληξε κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Ο άνθρωπος αυτός ήπιε γάλα.

Στη συνέχεια αποκοιμήθηκε στη σκιά ενός δέντρου.

Η μυρωδιά του γάλατος προσέλκυσε δύο φίδια που εισχώρησαν μέσα στο σώμα του άτυχου ανθρώπου, ο οποίος κατέληξε άδοξα

Μας μίλησε για τους σπίλους (“ελιές” του δέρματος), για το μελάνωμα και τις απαραίτητες προφυλάξεις που πρέπει να παίρνουμε, για τον καρκίνο του πενύμονα και την αναγκαιότητα άμεσης διακοπής του καπνίσματος για τους καπνιστές.

Κροσσωτό αναπνευστικό επιθήλιο, πλακώδες επιθήλιο, κυψελίδες, βρόγχοι, αεραγωγός.

Η τρίωρη παρουσίαση έκλεισε με την Καθηγήτρια Ε. Κωνσταντινίδου που μίλησε για τις χρωμοσωμικές ανωμαλίες και τις συγγενείς ανωμαλίες κατά τη διάρκεια της κύησης.

Μας παρουσίασε τα έμβρυα που προέρχονται από τον 19ο αιώνα με συγγενείς ανωμαλίες.

Ανάμεσά τους η ανεγκεφαλία, η υδροκεφαλία, τα σιαμαία.

Ένας άλλος κόσμος, πολύ σκληρός.

Λάθη της Φύσης, λάθη της Ζωής.

Σήμερα ελάχιστα τέτοια έμβρυα φτάνουν να μεγαλώσουν σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον στην Ευρώπη.

Η αμνιοπαρακέντηση, η λήψη χοριακών λαχνών, τα υπερηχογραφήματα και άλλες τεχνικές συμβάλλουν στη διακοπή τέτοιων κυήσεων.

Πολλές σκέψεις, πολλές απορίες.

Ήταν μια διαφορετική μέρα.

Ένα παράθυρο στη γνώση και στα μυστήρια της ζωής.

Ευχαριστούμε θερμά το Α’ Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). 

Ευχαριστούμε θερμά τους Καθηγητές Ανδρέα Λάζαρη,   Νίκο Καβατζά και Ε. Κωνσταντινίδου.

Ευχαριστούμε θερμά τον Καθηγητή Ανδρέα Βασιλόπουλο.

Ευχαριστούμε θερμά τους μαθητές του σχολείου μας για την άψογη παρουσία τους.

Ευχόμαστε ολόψυχα όσοι πραγματικά το επιθυμούν να καταφέρουν να περάσουν στην Ιατρική Σχολή. 

Ευχόμαστε σε όλους τους μαθητές να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Η ζωή είναι ένας μεγάλος δρόμος και η Ιθάκη είναι πολύ μακριά …. 

Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών, όπως έγραψε σήμερα ο γιατρός Αλέξανδρος Κοκκινίδης, ήταν η εθνική εορτή των Ελλήνων στην Μικρά Ασία που ζούσαν κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό.

Ο πατέρας του Αλέξανδρου Κοκκινίδη του διηγείτο την εορτή των Τρι’ων Ιεραρχών στην Τρίγλια και του τραγουδούσε το εμβατήριο ” Ω λυγερόν και κοπτερόν σπαθί μου”.

Σήμερα 30 Ιανουαρίου 2019, ανήμερα της γιορτής των Τριών Ιεραρχών, επιχειρήσαμε ένα νοσταλγικό ταξίδι επιστροφής στην Τρίγλια της Βιθυνίας.

Εν όψη της επικείμενη επίσκεψης στην Κωνσταντινούπολη και την Τρίγλια ήρθαν οι μαθητές της ομάδας να ακούσουν για αυτήν την περίφημη Τρίγλια.

Μαζί τους εκπαιδευτικοί και λίγοι γονείς συμμετείχαν σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι.

Στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου “Το βλέμμα του Οδυσσέα” συναντιούνται στο Βελγράδι έπειτα από χρόνια ο πρωταγωνιστής της ταινίας και ένας φίλος του.

Υπάρχει στην ταινία ο ακόλουθος διάλογος:

–Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι το ταξίδι.

–Και το δεύτερο είναι η νοσταλγία

Σήμερα ξεκινήσαμε με τη νοσταγία.

Και τον Μάρτη θα ακολουθήσει το ταξίδι.

Η νοσταλγία για την Τρίγλια της Προποντίδας.

Η νοσταλγία για μια ζωή που σταμάτησε βίαια και απότομα τον Αύγουστο του 1922.

Η νοσταλγία για τους ανθρώπους που έζησαν τον ξεριζωμό.

Ο αγώνας τους να ριζώσουν σε μια νέα πατρίδα, σε έναν άλλο τόπο.

Στο ταξίδι της επιστροφής στην Τρίγλια μας ταξίδεψαν ο Στάθης ο Δημητρακός, ο Βασίλης ο Πιστικίδης και ο Γεράσιμος (Μάκης) Αποστολάτος .

Τρεις άνθρωποι με τριγλιανή καταγωγή.

Τρεις άνθρωποι με βιώματα γεμάτα από την Τρίγλια.

Ένας γιατρός, ένας μαθηματικός που διετέλεσε Δήμαρχος Ραφήνας και ένας τοπογράφος-μηχανικός.

Ο Στάθης ο Δημητρακός και ο Γεράσιμος Αποστολάτος συναταξίδεψαν στην Τρίγλια τον Σεπτέμβριο του 2018 για να καταγράψουν όσα περισσότερα μπορούν από το παρελθόν της γεννέθλιας πόλης πριν ο χρόνος σβήσει τα ίχνη και τις μαρτυρίες από τις παλιές εκκλησίες και τα μοναστήρια,  πριν τα σπίτια

Η φωτογραφία αυτή δείχνει την Τρίγλια της Βιθυνίας και μερικούς κατοίκους της κάπου στα 1919-1921, λίγο πριν το τέλος μιας μεγάλης ιστορίας.

Ο Βασίλης ο Πιστικίδης έδειξε αυτή τη φωτογραφία στην παρουσίασή του.

Μας μίλησε για τον ντερέ (το ρέμα) που σταδιακά καλύφθηκε και την πλημμύρα που σηματοδοτούσε τη ζωή στην Τρίγλια (πριν και μετά).

Λίγους μήνες, λίγα χρόνια πριν το φευγιό.

Η εικόνα της Τρίγλιας στο μεταίχμιο μιας εποχής.

Ο πρώτος ξεριζωμός των Τριγλιανών.

Ο δεύτερος ξεριζωμός των Τριγλιανών.

Ο τρίτος ήταν ο μοιραίος.

Ο Βασίλης ο Πιστικίδης στάθηκε σε δύο πρόσωπα και σε δύο εικόνες που αποτελούν ανεκτίμητα κειμήλια.

Ο Μητροπολίτης Σμύρνης, ο Τριγλιανός Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης…

Ο Φίλιππος Καβουνίδης που με τα καράβιά του μετέφερε Τριγλιανούς και άλλους Χριστιανούς της Προποντίδας στην Καλόλιμνο, τη Ρεδαιστό και αργότερα στην Τένεδο.

Η εικόνα της Αγίας Επίσκεψης μεταφέρθηκε από την Τρίγλια και σήμερα κοσμεί το Βυζαντινόκαι Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών.

Η εικόνα της Παντοβασίλισσας που σήμερα βρίσκεται στη Ραφήνα.

Ο Γεράσιμος Αποστολάτος πήρε τη σκυτάλη και μας παρουσίασε μέρος της σπουδαίας δουλειάς που ξεκίνησε με το ταξίδι του Σεπτεμβρίου στην Τρίγλια και συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό μέχρι σήμερα.

Ένας αγώνας δρόμου κόντρα στον παναδαμάτορα χρόνο.

Η Τρίγλια στην πορεία του χρόνου.

Μεταμορφώσει στον χώρο και το χρόνο.

Οι εκκλησίες  του πάνω και του κάτω μαχαλά.

Στον επάνω μαχαλά ο Άγιος Στέφανος, σημερινό Φατιχ Τζαμί, ο Άγιος Γεώργιος ο Άνω, η Παντοβασίλισσα.

Στον κάτω μαχαλά η Μητρόπολη (Άγιος Βασίλειος), ο Άγιος Ιωάννης, ο Άγιος Γεώργιος ο Κάτω.

Το μεγαλόπρεπο σχολείο της Τρίγλιας που έπειτα από τόσα χρόνια που αφέθηκε στη Λήθη εδώ και έναν χρόνο αναστηλώνεται.

Η ανέγερσή του ολοκληρώθηκε το 1913.

Ούτε δέκα χρόνια δεν το χάρηκαν οι μαθητές του.

Τα μοναστήρια που σβήνουν σιγά-σιγά.

Η Παντοβασίλισσα που περιμένει την αναστήλωσή του.

Το νεκροταφείο που παραμένει τόσο έρημο και σιωπηλό.

Μετά ανέλαβε τη σκυτάλη ο Στάθης ο Δημητρακός με το γνωστό του απαράμιλλο πάθος.

Ο Στάθης ο Δημητρακός μίλησε στα παιδιά για όσα θα δουν στην επίσκεψή τους στην Τρίγλια στις 8 του Μάρτη του 2019.

Τους μίλησε για το σπίτι που έχτισε ο παππούς του στην Τρίγλια το 1919.

Σε αυτό το σπίτι έμειναν τρία χρόνια.

Σε αυτό το σπίτι ο Στάθης μπήκε για πρώτη φορά  τον Σεπτέμβριο του 2018.

Στην οδό Σαρι Σοκακ 3, στον επάνω μαχαλά.

Στον Κίτρινο Δρόμο, αριθμός 3.

Ο Αρχιμήδης ο Δημητρακός, ο παπούς του γιατρού Στάθη Δημητρακού, όταν έφυγαν από τηξν Τρίγλια εκείνον τον καταραμένο Αύγουστο του 1922 κλείδωσε τρεις φορές το σπίτι που χάρηκαν μόνο για τρία χρόνια

Και μετά πέταξε το κλειδί στο Αιγαίο στο ταξίδι προς την Ελλάδα.

Ήταν σίγουρος πως ποτέ δεν θα ξαναγύριζαν.

Ο γιος του, ο Χρήστος Δημητρακός, ο πατέρας του Στάθη, επέστρεψε το καλοκαίρι του 1978 και ο Στάθης το 2018.

Η ζωή που κυλάει …..

Οι μνήμες που δεν σβήνουν ….

Τα όνειρα που δεν χάνονται ….

Ευχαριστούμε πολύ όλους όσους παρευρέθηκαν σήμερα στο σχολείο και συμμετείχαν σε τούτο το νοσταλγικό ταξίδι.

Ένας σπόρος έπεσε και περιμένουμε με το καλό να φυτρώσει …

Ο σπόρος της νοσταλγίας …

Γιατί στη ζωή τίποτα δεν χάνεται ….

Τον Μάρτιο του 2019 μια ομάδα μαθητών και εκπαιδευτικών του σχολείου μας θα επισκεφτεί

την Κωνσταντινούπολη και την Τρίγλια της Βιθυνίας.

Ο Αναστάσιος Καραγιάννης, εκπαιδευτικός του σχολείου μας, σχεδίασε και οργάνωσε

τούτο το ταξίδι επιστροφής στην Πόλη, την πόλη των πόλεων,

την πόλη του απόλυτου Μύθου και της μακραίωνης Ιστορίας.

Στα πλαίσια αυτής της επίσκεψης θα επισκεφτούμε το Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης,

τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, 

την Αγιά Σοφιά, τον Ιππόδρομο, το Μπλε Τζαμί,

τη Μονή της Χώρας, τα Τείχη της Κωνσταντινούπολης 

και τη Μονή της Ζωοδόχου Πηγής Μπαλκουκλή.

Εκτός από την Κωνσταντινούπολη σημαντικός προορισμός μας θα είναι

η Τρίγλια της Βιθυνίας.

Οι κάτοικοι της Τρίγλιας ξεριζώθηκαν τον Αύγουστο του 1922 από τα πάτρια εδάφη

για να καταλήξουν στη Ραφήνα, τη Νέα Τρίγλια της Χαλκιδικής (Σουφλάρι) και όπου αλλού τους έφερε η μοίρα

που τους καθόρισαν οι ισχυροί εκείνης της εποχής.

Για την Τρίγλια θα έρθουν να μας μιλήσουν στο σχολείο μας

ο Στάθης ο Δημητρακός και ο Γεράσιμος ο Αποστολάτος.

Ο γιατρός Στάθης Δημητρακός είναι η ζωντανή φωνή της Τρίγλιας

που παλεύει να μην σβήσει η μνήμη της γεννέθλιας πόλης.

Ο Στάθης, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του,  επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Τρίγλια

τον Σεπτέμβριο του 2018.

Συνοδοιπόρος του στο ταξίδι στην Τρίγλια ήταν  ο τοπογράφος-μηχανικός Γεράσιμος Αποστολάτος.

Το ταξίδι του περασμένου Σεπτέμβρη στην Τρίγλια δεν ήταν ένα απλό ταξίδι

επιστροφής στην πόλη της Προποντίδας.

Στο ταξίδι αυτό συμμετείχαν έντεκα επιστήμονες έχοντας ως σκοπό να καταγράψουν και να εντοπίσουν

τις Μονές, τις εκκλησίες, τα σπίτια, τους τόπους, τα μέρη της Τρίγλιας.

Τοπογράφοι, ιστορικοί, αρχιτέκτονες, φυσικοί, γιατροί, μοναχοί με βαθιά γνώση του τόπου

ένωσαν τις δυνάμεις τους για έναν μεγάλο σκοπό.

Ας μείνουμε λίγο παραπάνω στον Στάθη τον Δημητρακό.

Ο γιατρός μεγάλωσε με την Τρίγλια ολοζώντανη γύρω του.

Οι αφηγήσεις των δικών του είχαν επίκεντρο την πόλη της Βιθυνίας.

Από μικρός άκουγε τις αφηγήσεις των μεγάλων στα καφενεία και τις βεγγέρες στη Ραφήνα

και τις κατέγραφε βαθιά μέσα στην ψυχή του.

Το 1978 ο πατέρας του, ο Χρήστος ο Δημητρακός, και η αδελφή του, η Μαρία η Δημητρακού, επισκέφτηκαν την Τρίγλια.

Για τον Χρήστο ήταν η πρώτη επιστροφή μετά το 1922.

Ήταν η αξέχαστη εκδρομή με τον “Κένταυρο” του Καβουνίδη στην Κωνσταστινούπολη, την Τρίγλια και την Ιωνία.

Για τον Στάθη η επίσκεψη στην Τρίγλια αποτέλεσε χρέος ζωής που έπρεπε κάποια στιγμή να εκπληρώσει.

Έπειτα από μια ζωή που έζησε με την Τρίγλια μέσα του κατάφερε να την επισκεφτεί τον Σεπτέμβριο του 2018.

Στο ταξίδι αυτό ήταν δίπλα του ο Γεράσιμος ο Αποστολάτος, η Ευγενία η Μυτιληναίου, ο Βασίλης ο Σακελλαρίδης

και άλλοι επτά εξαιρετικοί συνταξιδευτές.

Σχεδόν όλοι τους είχαν μια τριγλιανή καταγωγή είτε από τον πατέρα είτε από τη μητέρα τους.

Ο Στάθης βρήκε το σπίτι των δικών του στο παλιό σοκάκι.

Μπήκε μέσα με κομένη την ανάσα.

Είδε την σκάλα την παλιά.

Ενενήντα έξι χρόνια μετά …

Ώρες-ώρες σε αυτό το ταξίδι προτιμούσε να μένει μόνος του και να περιδιαβαίνει τα σοκάκια.

Καθόταν εκεί ψηλά στην κορυφή του μαχαλά και αγνάντευε τη θάλασσα,

όπως έκανε κάποτε και ο πατέρας του, ο παπούς τους, οι θείοι του και τόσοι άλλοι …

Είχε και τον Αλή δίπλα του, Τουρκοκρητικός αυτός από τα μέρη του Ηρακλείου.

Πρόσφυγας και ο Αλή σε εκείνη τη μοναδική ανταλλαγή πληθυσμών, ψυχών και αναμνήσεων.

Και στο Καφενείο με δέκα-δεκαπέντε λέξεις τούρκικες μπορούσε κουτσά στραβά να συννενοείται

με τους σημερινούς κατοίκους της Τρίγλιας.

Η Παντοβασίλισσσα της Τρίγλιας …

Το παλιό σχολείο που την ανέγερσή του χρηματοδότησε ο Χρυσόστομος, ο Τριγλιανός Μητροπολίτης Σμύρνης

και ο Ιωάννης Σάπαρης….

Η Μονή Πατέρων Μηδικίου …

Η Μονή Πελεκητής …

Η Μονή του Σωτήρα Βεθέος Ρύακος ….

Η βαρκάδα μέχρι τη γειτονική Συγή ….

Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται ….

Την Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019 στις έντεκα το πρωΐ θα μας αφηγηθεί όλα αυτά

μαζί με τον Γεράσιμο Αποστολάτο.

Οι φωτογραφίες της Τρίγλιας είναι της Ευγενίας Μυτιληναίου,

εκτός από την πρώτη φωτογραφία που την τράβηξε ο Βασίλης ο Σακκελαρίδης.

Οι φωτογραφίες του Χρήστου Δημητρακού και των σπιτιών της Τρίγλιας όπως ήταν το 1978

προέρχονται από το πολύτιμο Αρχείο του Στάθη του Δημητρακού.

Τους ευχαριστούμε πολύ όλους!!!!!

Σήμερα, ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου στο σχολείο έγινε με έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο· κι αυτό γιατί, για πρώτη ίσως φορά, οι μαθητές ήταν αυτοί που είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο της γιορτής. Παρά την έλλειψη χρόνου και δυνατοτήτων, παρά τα όποια προβλήματα που αναδύθηκαν στην πορεία, το αποτέλεσμα πέτυχε και κέρδισε επάξια το χειροκρότημα του κοινού.

Επί σκηνής έσμιξαν κείμενα και τραγούδια γραμμένα από συγγραφείς όχι μόνο Έλληνες, αφού η αντίσταση απέναντι στην καταπίεση και τον ολοκληρωτισμό δεν γνωρίζει χρονικά και τοπικά όρια στην σύγχρονη ιστορία του τραυματισμένου πλανήτη μας.

Έτσι, ξεκινώντας από τη «Μεγάλη Παντομίμα» του Ντάριο Φο, όπου μια ομάδα τεχνικών κατασκευάζει παραπλανητικές τηλεοπτικές ειδήσεις για τη χειραγώγηση του κόσμου, η ιστορία μας οδηγεί στην «Καντάτα για ένα δισεκατομμύριο φωνές» του Τάσου Λειβαδίτη, τη συμβολική ιστορία της θυσίας ενός αγωνιστή, αναπαριστώμενη σε φωτισμό Μαύρου Θεάτρου.

Κι από εκεί στο «Εκείνος και Εκείνος», με την κωμικοτραγική οπτική μιας κοινωνίας που 45 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο, αμφιβάλλει αν θα μπορούσε να επαναλάβει μια τέτοια νίκη.

Ενδιαμέσως, σαν τηλεγραφικά περιστέρια, το καθένα με διαφορετικό μήνυμα, πέρασαν τα ποιήματα «Ο καιόμενος» και η «Θεά του κόσμου» θυμίζοντας την αυτοπυρπόληση του φοιτητή Κώστα Γεωργάκη στη Γένοβα το 1970, αλλά και «Το Κατεστημένο» και το «Φοβάμαι» μεταφέροντας την ειρωνεία απέναντι σε ανθρώπους που χρόνια τώρα εκμεταλλεύονται αυτή την επέτειο, διεκδικώντας δάφνες που αρμόζουν σε άλλους.

Οι φωνές των μαθητών χρωμάτισαν με συγκίνηση τα τραγούδια που αποτελούν την επιτομή της διαχρονικής αντίστασης ενάντια στη στέρηση της ελευθερίας. «Για το καλό μου», «Μικρόκοσμος», «Την Πέμπτη ήμουν λεύτερος», «Το γελαστό παιδί», «Το ακορντεόν», «Μη με ρωτάς», «Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον», «Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν»… Στίχοι γνωστοί, που αποκτούν όμως μια νέα ορμή στα εφηβικά στόματα.

Ο κύκλος έκλεισε με το «Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος» που ειπώθηκε σπασμένο συμβολικά σε στίχους μοιρασμένους σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν. Ένας-ένας γέμιζαν τη σκηνή, συμπληρώνοντας το μήνυμα.

Για το τέλος, το Imagine τραγουδήθηκε από όλους, ενώ το κοινό συνόδευε παρασυρμένο.

Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει σε όσους μαθητές πάλεψαν για να πετύχουν αυτή τη νίκη· γιατί υπερέβησαν τις δυσκολίες και, κόντρα στην πεσιμιστική λογική, κέρδισαν ένα στοίχημα που είχαν βάλει πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό τους. Συγχαρητήρια αρμόζουν βέβαια και στους καθηγητές που συμπαραστάθηκαν και στήριξαν με τη δική τους προσφορά αυτή τη μεγάλη προσπάθεια.

«Κι ύστερα στρέψαν πάλι τα μάτια τους μπροστά, κοιτάζοντας πάνω απ’ τα κράνη του αποσπάσματος, μακριά, το μέλλον».

Ας ελπίσουμε οι νεανικές πλάτες, το μέλλον αυτής της φλεγόμενης υφηλίου, να μπορούν πάντα να σηκώνουν το βάρος του αγώνα για την ειρήνη και το δίκιο.

Σήμερα πραγματοποιήθηκε στο σχολείο μας ο εορτασμός της 28^ης Οκτωβρίου 1940.

Είναι η πρώτη γιορτή μετά τα όσα συνέβησαν στην περιοχή μας το περασμένο καλοκαίρι.

Οι άνθρωποι της Ραφήνας, του Νέου Βουτζά και του Ματιού προσπαθούν να  ξαναπιάσουν από την αρχή το νήμα της ζωής που τόσο δοκιμάστηκε το τραυματικό καλοκαίρι του 2018.

Η ζωή συνεχίζεται, οι μαθητές προχωρούν ….

Οι σχολικές γιορτές είναι απαραίτητες ειδικά σε δύσκολους καιρούς.

Η δημιουργία, η φαντασία, η διαφορετικότητα βρίσκουν πεδίο να δράσουν.

Με την καθοδήγηση της κ. Σοφίας Πιτσογιάννη οι μαθητές έπλασαν μια όμορφη γιορτή με το δικό τους μοναδικό τρόπο.

Κάθε φορά η γιορτή είναι μοναδική.

Καμία γιορτή δεν μοιάζει με την προηγούμενη.

Καμία γιορτή δεν θα είναι ίδια με την επόμενη.

Η δραματοποίηση του ποιήματος «Άσμα Ηρωϊκό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Οδυσσέα Ελύτη κυριάρχησε στο Πρώτο Μέρος της γιορτής.

Με το χορό, το τραγούδι, την κίνηση, την απαγγελία οι μαθητές απέδωσαν το συγκλονιστικό κείμενο του ποιητή που είχε και ο ίδιος λάβει μέρος στην πρώτη γραμμή του πολέμου του ’40 και είχε τραυματιστεί.

Οι μαθητές είναι προικισμένοι με ταλέντα πολλά και ξεχωριστά.

Σε τέτοιες γιορτές δίνεται η σπάνια για το ελληνικό σχολείο ευκαιρία να δείξουν ένα μικρό μέρος αυτού του κρυμμένου και αθέατου συνήθως ταλέντου.

Το Δεύτερο Μέρος της γιορτής αφιερώθηκε στον μεγάλο γερμανό δραματουργό Μπέρτολντ Μπρεχτ που φέτος συμπληρώνονται 120 χρόνια από την γέννησή του.

Ο καλός άνθρωπος του Άουγκσμπουργκ φώτισε για τα καλά σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το ερώτημα πώς ο κόσμος έφτασε ένα βήμα πριν από την καταστροφή, πώς ένας λαός παρασύρθηκε σε μια θάλασσα μίσους και μισαλλοδοξίας απασχόλησαν τον Μπρεχτ στο έργο του.

Στην γιορτή παρουσιάστηκαν δύο θεατρικά μονόπρακτα από το έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ «Τρόμος και Αθλιότητα του Τρίτου Ράϊχ¨.

Επί  σκηνής ζωντάνεψαν «Το Σύνθημα» και  ο «Ο Σπιούνος».

Μάλιστα  «Ο Σπιούνος» ήταν ένα από τα αγαπημένα θεατρικά έργα της Σπυριδούλας Καλουδιώτη, της εξαιρετικής συναδέλφου που «έφυγε» πρόσφατα από τον κόσμο τούτο.

Το είχε και η ίδια αποδώσει με μαθητές στο μεγάλο της ταξίδι στην Εκπαίδευση.

Η Σπυριδούλα και ο Γιάννης ο Παπαζής «έφυγαν» φέτος το καλοκαίρι με διαφορά σαράντα μέρες ο ένας από τον άλλο.

Σαν ελάχιστη τιμή για το Γιάννη και τη Σπυριδούλα οι αίθουσες «1» και «12» πήραν το όνομά τους…

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΝΑΒΟΛΗΣ ΛΟΓΩ ΚΑΙΡΟΥ

ΤΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

Την ΔΕΥΤΕΡΑ 1η Οκτωβρίου 2018 στο σχολείο μας θα πραγματοποιηθούν Αθλητικές Δραστηριότητες στα πλαίσια της Ημέρας Σχολικού Αθλητισμού.

Σε περίπτωση άσχημων καιρικών συνθηκών θα αναβληθούν οι αθλητικές δραστηριότητες για άλλη μέρα και θα γίνει μάθημα σύμφωνα με το Πρόγραμμα που θα δείτε στον στο ακόλουθο επισυναπτόμενο αρχείο Εxcel: 

DEYTERA 1-10-2018

Προβολή ταινίας Κινουμένων Σχεδίων

“ΜΠΑΓΑΣΑΣ ΜΕ ΦΙΛΟΤΙΜΟ”

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

στις 19:00

στο Αμφιθέατρο του Γυμνασίου-Λυκείου Ραφήνας

Είσοδος δωρεάν

Σας περιμένουμε!!!

“Υπάρχει ένα σημείο που τα πράγματα απο εργαλεία γίνονται αλυσίδες και αφήνουν το κακό μέσα σου να κερδίσει.

Αν φτάσεις σε αυτό το σημείο εύχομαι να έχεις ενα φίλο όπως είχα εγώ,

ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΒΡΩΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΚΑΘΑΡΑ!”

Στην Σπυριδούλα ….. 11/9/2018

Μαζί τους οι νεκροί δεν σε παίρνουν.
Σε ξαφνιάζουν μονάχα, όταν σ’ αφήνουν.
Κι εκείνη -εκείνη!- τώρα δα
τον νου μας αγγίζει:
Η φωνή της αντίλαλος
Στης ψυχής μας το μέσα,
Το γέλιο το δικό της σταλιά στην οδύνη
Κι απ τα μάτια της το φως παραδίδει.

Μια ανάμνηση έγινε
να μας λέει :
Αγαπώ και προσφέρω,
Συμβουλεύω, διδάσκω
Και στη μάχη παλεύω.

Στα λουλούδια μου όμως
Που τόσο λατρεύω
Ανάλαφρη τώρα
Σας χαιρετώ
Και για πάντα πηγαίνω.

Η είδηση μοιάζει απίστευτη ….

Η Σπυριδούλα έφυγε ….

Η ψυχή του σχολείου εδώ και χρόνια πληγώθηκε ….

Αύριο το απόγευμα θα την αποχαιρετήσουμε στο Κοιμητήριο του Χαλανδρίου.

Αύριο Τρίτη  11 Σεπτεμβρίου 2018, στις έξι και μισή το απόγευμα.

Την ημέρα του αγιασμού των σχολείων.

Λίγο πριν ξεκινήσει μια ακόμα σχολική χρονιά.

Η Σπυριδούλα και το μεγάλο της ταξίδι.

Κανείς δεν πρόκειται να τη ξεχάσει.

Βοήθησε  ….

Αγάπησε ….

Στάθηκε πάντα δίπλα σαν άνθρωπος …..

Καλό ταξίδι, Σπυριδούλα 

Η σημερινή μέρα ήταν λίγο διαφορετική από τις συνηθισμένες.

Οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου μας είχαν τη χαρά να περπατήσουν στην Πλάκα, στην Αδριανού, στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου.

Οι μαθητές της Α’ Λυκείου ξεκίνησαν την περιήγησή του από την Πλατεία Συντάγματος για να φτάσουν στο Θησείο με ενδιάμεσους σταθμούς στη Μητρόπολη και την Καπνικαρέα.

Οι μαθητές της Β’Λυκείου περπάτησαν στον φησμισμένο πεζόδρομο του Δημήτρη Πικιώνη και βρέθηκαν στην Πνύκα.

Και οι μαθητές της Γ’ Λυκείου πέρασαν από την Αρχαία Αγορά για να καταλήξουν όλοι μαζί στο Θησείο.

Στην Πνύκα σταθήκαμε για λίγο.

Στον χώρο όπου συνεδρίαζε η Εκκλησία του Δήμου και έπαιρνε τις κρίσιμες αποφάσεις για τις μεγάλες υποθέσεις στις οποίες διακυβευόταν το δημόσιο συμφέρον.

Από το βήμα της Πνύκας μίλησαν ο Περικλής, ο Αριστείδης, ο Δημοσθένης.

Εδώ μίλησε στα νεότερα χρόνια και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για να προτρέψει τους νέους για μάθηση.

Η στάση στην Πνύκα ήταν σύντομη, αλλά ουσιαστική.

Στη συνέχεια οι μαθητές είχαν αρκετό χρόνο για να χαρούν το ανοιξιάτικο Θησείο.

Τη Δευτέρα το πρωΐ μαθεύτηκε στο σχολείο το άσχημο μαντάτο.

Ο Αλέξανδρος ο Περιλιγκίν “έφυγε” ….

Φριχτό νέο, απαίσιο……

Ένας Άγγελος “έφυγε” ….

Ενός λεπτού σιγή για έναν νέο άνθρωπο ….

Εφιάλτης …..

Κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει …

Στα τέλη Ιουνίου του 2014 ήταν η μέρα αποφοίτησης για τα παιδιά του Γ’4 του Γενικού Λυκείου Ραφήνας …

Η Ελισάβετ, ο Γιώργος, η Ντορίτα, η Παναγιώτα, η Ίριδα, ο Αλέξανδρος, η Αναστασία, η Εύα, η Χριστίνα, ο Αλέξανδρος, ο Νίκος, η Καλλίστη, η Ελπίδα, η Μάρθα, η Χριστίνα, η Ναταλία, η Φλοβίνα, η Εφραιμία, ο Γιώργος, ο Απόστολος, ο Αλέξανδρος ….

Οι τρεις Αλέξανδροι …

Μια αχώριστη παρέα …..

Τα λόγια είναι  πραγματικά ασήμαντα…

Οι σκέψεις όλων μας στη μαμά του, τη γιαγιά του, τους θείους, τους συγγενείς, τους φίλους…..

Καλό ταξίδι στη Χώρα των Αγγέλων….

Κρίμα, κρίμα, κρίμα …..

Κανείς από όσους σε γνώρισαν δεν θα σε ξεχάσει ποτέ ….

Την Τετάρτη το μεσημέρι, στις τρεις η ώρα, θα αποχαιρετήσουμε όλοι τον Αλέξανδρο στον Ιερό Ναό της Παντοβασίλισσας Ραφήνας.