Η νοσταλγία της επιστροφής
Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών, όπως έγραψε σήμερα ο γιατρός Αλέξανδρος Κοκκινίδης, ήταν η εθνική εορτή των Ελλήνων στην Μικρά Ασία που ζούσαν κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό.
Ο πατέρας του Αλέξανδρου Κοκκινίδη του διηγείτο την εορτή των Τρι’ων Ιεραρχών στην Τρίγλια και του τραγουδούσε το εμβατήριο ” Ω λυγερόν και κοπτερόν σπαθί μου”.
Σήμερα 30 Ιανουαρίου 2019, ανήμερα της γιορτής των Τριών Ιεραρχών, επιχειρήσαμε ένα νοσταλγικό ταξίδι επιστροφής στην Τρίγλια της Βιθυνίας.
Εν όψη της επικείμενη επίσκεψης στην Κωνσταντινούπολη και την Τρίγλια ήρθαν οι μαθητές της ομάδας να ακούσουν για αυτήν την περίφημη Τρίγλια.
Μαζί τους εκπαιδευτικοί και λίγοι γονείς συμμετείχαν σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι.
Στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου “Το βλέμμα του Οδυσσέα” συναντιούνται στο Βελγράδι έπειτα από χρόνια ο πρωταγωνιστής της ταινίας και ένας φίλος του.
Υπάρχει στην ταινία ο ακόλουθος διάλογος:
–Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι το ταξίδι.
–Και το δεύτερο είναι η νοσταλγία
Σήμερα ξεκινήσαμε με τη νοσταγία.
Και τον Μάρτη θα ακολουθήσει το ταξίδι.
Η νοσταλγία για την Τρίγλια της Προποντίδας.
Η νοσταλγία για μια ζωή που σταμάτησε βίαια και απότομα τον Αύγουστο του 1922.
Η νοσταλγία για τους ανθρώπους που έζησαν τον ξεριζωμό.
Ο αγώνας τους να ριζώσουν σε μια νέα πατρίδα, σε έναν άλλο τόπο.
Στο ταξίδι της επιστροφής στην Τρίγλια μας ταξίδεψαν ο Στάθης ο Δημητρακός, ο Βασίλης ο Πιστικίδης και ο Γεράσιμος (Μάκης) Αποστολάτος .
Τρεις άνθρωποι με τριγλιανή καταγωγή.
Τρεις άνθρωποι με βιώματα γεμάτα από την Τρίγλια.
Ένας γιατρός, ένας μαθηματικός που διετέλεσε Δήμαρχος Ραφήνας και ένας τοπογράφος-μηχανικός.
Ο Στάθης ο Δημητρακός και ο Γεράσιμος Αποστολάτος συναταξίδεψαν στην Τρίγλια τον Σεπτέμβριο του 2018 για να καταγράψουν όσα περισσότερα μπορούν από το παρελθόν της γεννέθλιας πόλης πριν ο χρόνος σβήσει τα ίχνη και τις μαρτυρίες από τις παλιές εκκλησίες και τα μοναστήρια, πριν τα σπίτια
Η φωτογραφία αυτή δείχνει την Τρίγλια της Βιθυνίας και μερικούς κατοίκους της κάπου στα 1919-1921, λίγο πριν το τέλος μιας μεγάλης ιστορίας.
Ο Βασίλης ο Πιστικίδης έδειξε αυτή τη φωτογραφία στην παρουσίασή του.
Μας μίλησε για τον ντερέ (το ρέμα) που σταδιακά καλύφθηκε και την πλημμύρα που σηματοδοτούσε τη ζωή στην Τρίγλια (πριν και μετά).
Λίγους μήνες, λίγα χρόνια πριν το φευγιό.
Η εικόνα της Τρίγλιας στο μεταίχμιο μιας εποχής.
Ο πρώτος ξεριζωμός των Τριγλιανών.
Ο δεύτερος ξεριζωμός των Τριγλιανών.
Ο τρίτος ήταν ο μοιραίος.
Ο Βασίλης ο Πιστικίδης στάθηκε σε δύο πρόσωπα και σε δύο εικόνες που αποτελούν ανεκτίμητα κειμήλια.
Ο Μητροπολίτης Σμύρνης, ο Τριγλιανός Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης…
Ο Φίλιππος Καβουνίδης που με τα καράβιά του μετέφερε Τριγλιανούς και άλλους Χριστιανούς της Προποντίδας στην Καλόλιμνο, τη Ρεδαιστό και αργότερα στην Τένεδο.
Η εικόνα της Αγίας Επίσκεψης μεταφέρθηκε από την Τρίγλια και σήμερα κοσμεί το Βυζαντινόκαι Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών.
Η εικόνα της Παντοβασίλισσας που σήμερα βρίσκεται στη Ραφήνα.
Ο Γεράσιμος Αποστολάτος πήρε τη σκυτάλη και μας παρουσίασε μέρος της σπουδαίας δουλειάς που ξεκίνησε με το ταξίδι του Σεπτεμβρίου στην Τρίγλια και συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό μέχρι σήμερα.
Ένας αγώνας δρόμου κόντρα στον παναδαμάτορα χρόνο.
Η Τρίγλια στην πορεία του χρόνου.
Μεταμορφώσει στον χώρο και το χρόνο.
Οι εκκλησίες του πάνω και του κάτω μαχαλά.
Στον επάνω μαχαλά ο Άγιος Στέφανος, σημερινό Φατιχ Τζαμί, ο Άγιος Γεώργιος ο Άνω, η Παντοβασίλισσα.
Στον κάτω μαχαλά η Μητρόπολη (Άγιος Βασίλειος), ο Άγιος Ιωάννης, ο Άγιος Γεώργιος ο Κάτω.
Το μεγαλόπρεπο σχολείο της Τρίγλιας που έπειτα από τόσα χρόνια που αφέθηκε στη Λήθη εδώ και έναν χρόνο αναστηλώνεται.
Η ανέγερσή του ολοκληρώθηκε το 1913.
Ούτε δέκα χρόνια δεν το χάρηκαν οι μαθητές του.
Τα μοναστήρια που σβήνουν σιγά-σιγά.
Η Παντοβασίλισσα που περιμένει την αναστήλωσή του.
Το νεκροταφείο που παραμένει τόσο έρημο και σιωπηλό.
Μετά ανέλαβε τη σκυτάλη ο Στάθης ο Δημητρακός με το γνωστό του απαράμιλλο πάθος.
Ο Στάθης ο Δημητρακός μίλησε στα παιδιά για όσα θα δουν στην επίσκεψή τους στην Τρίγλια στις 8 του Μάρτη του 2019.
Τους μίλησε για το σπίτι που έχτισε ο παππούς του στην Τρίγλια το 1919.
Σε αυτό το σπίτι έμειναν τρία χρόνια.
Σε αυτό το σπίτι ο Στάθης μπήκε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2018.
Στην οδό Σαρι Σοκακ 3, στον επάνω μαχαλά.
Στον Κίτρινο Δρόμο, αριθμός 3.
Ο Αρχιμήδης ο Δημητρακός, ο παπούς του γιατρού Στάθη Δημητρακού, όταν έφυγαν από τηξν Τρίγλια εκείνον τον καταραμένο Αύγουστο του 1922 κλείδωσε τρεις φορές το σπίτι που χάρηκαν μόνο για τρία χρόνια
Και μετά πέταξε το κλειδί στο Αιγαίο στο ταξίδι προς την Ελλάδα.
Ήταν σίγουρος πως ποτέ δεν θα ξαναγύριζαν.
Ο γιος του, ο Χρήστος Δημητρακός, ο πατέρας του Στάθη, επέστρεψε το καλοκαίρι του 1978 και ο Στάθης το 2018.
Η ζωή που κυλάει …..
Οι μνήμες που δεν σβήνουν ….
Τα όνειρα που δεν χάνονται ….
Ευχαριστούμε πολύ όλους όσους παρευρέθηκαν σήμερα στο σχολείο και συμμετείχαν σε τούτο το νοσταλγικό ταξίδι.
Ένας σπόρος έπεσε και περιμένουμε με το καλό να φυτρώσει …
Ο σπόρος της νοσταλγίας …
Γιατί στη ζωή τίποτα δεν χάνεται ….
