O Γιώργος Γώτης γεννήθηκε στην Ανδραβίδα της Ηλείας το 1956. Σπούδασε στην Οδοντιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής των περιοδικών «Διάλογος» (1978-1983) και «Εκ Παραδρομής» (1985-1992). Επίσης μαζί με τους Δ. Κράγκαρη και Α. Φουσκαρίνη την Ανθολογία Ηλείων Λογοτεχνών 1981, έκδοση της Μορφωτικής Ένωσης Λεχαινών “Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας”.
Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Ζει και εργάζεται ως οδοντίατρος στην Αθήνα. Το 2008 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω» για τη συλλογή του “Χρονογραφία”.
Κριτική του Γιώργου Βέη στη “Χρονογραφία” υπάρχει εδώ.
Συμμετείχε μαζί με τους Γ. Κοροπούλη, Π. Μπουκάλα, Ν. Ξυδάκη κ.λπ. στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού «Σύμπτωμα» της Ομάδας Φοιτητών Οδοντιατρικής. Είναι ο μόνος δε εκ των τεσσάρων συγγραφέων/ οδοντογιατρών που τελικά άσκησε το επάγγελμα.
Έργα του: Όρθρου Βαθέος (1988, εκτός εμπορίου), Φυσική Ιστορία (1991), Κρυμμένη Εικόνα (1999) και Χρονογραφία (2007)- όλα από τις Εκδ. «Στιγμή». Έχει γράψει τα επίμετρα για το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, Μοσκώβ Σελήμ (2002) και του Αλέξανδρου Μωραϊτίδου, Άγιον Όρος, (2006) Εκδ. «Φοίνικας».
Αν και ολιγογράφος (τέσσερις συλλογές σε είκοσι χρόνια) ο Γώτης έχει καταφέρει από βιβλίο σε βιβλίο να διαμορφώσει τη δική του ιδιότυπη φωνή, φωνή έντονα λυρική (αλλά πάντοτε συγκρατημένη), αδιόρατα μελαγχολική, που στοχάζεται, μέσω μιας πλούσιας και πυκνής εικονοποιΐας, τα κέρδη και τις απώλειες του χρόνου. Όπως σωστά έχει επισημάνει ο Κοροπούλης σε πρόσφατη κριτική του, «η εκκωφαντική υπεραναπλήρωση της επίγνωσης (που ολοένα βαραίνει) πως “θα απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω” είναι το “λογισμικό” των κάθε λογής νεωτερισμών.
Στην ποίηση του Γώτη βρισκόμαστε στους αντίποδες: κάποιος παρατηρεί ήρεμα, καρτερικά την “αρνητική εργασία” του χρόνου- και την αποδίδει αφήνοντας να φανούν τα ίχνη της, να εμφανιστούν αργά-αργά, όπως εμφανίζουμε φωτογραφία, πάνω στη δική του δουλειά». Ο Στήβενς έλεγε ότι γι΄ αυτόν η ποίηση είναι (δυστυχώς) υπόθεση τόπων, και όχι ανθρώπων. Το ίδιο ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τον Γώτη, με τη διαφορά ότι στην περίπτωσή του το φυσικό τοπίο, άλλοτε γυμνό και σκληρό, άλλοτε θαλερό και μαγευτικό, λειτουργεί ως μεταφορά ενός νοήματος που πασχίζει να βγει στο φως, ν΄ αντηχήσει με τέτοιο τρόπο, ώστε η γλώσσα που το ορίζει να πείθει για την αλήθειά της. Και αναμφισβήτητα πείθει με τον τρόπο που γνωρίζει η γνήσια ποίηση.
Στους παρακάτω συνδέσμους υπάρχουν μερικά από τα ποιήματά του:
Επίσης, στον παρακάτω ιστότοπο υπάρχουν πολλά ακόμα ποιήματα του Γιώργου Γώτη:
http://chronografia.blogspot.gr/
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
http://www.lexima.gr/lxm/read-1413.html
http://lehaina.blogspot.com/2008/05/blog-post.html
http://giorgosmixos.blogspot.com/2007/07/blog-post_04.html
