Όταν το πολιτικό του σύστημα καλλιεργεί και περιθάλπτει απατεώνες.
Όταν οι πολιτικοί, που ο ίδιος τιμάει με την ψήφο του, παίζουν ξεδιάντροπα στο παιχνίδι δεν ξέρω-δεν είδα-δεν άκουσα.
Όταν αποδέχεται την ασυλία τους.
Όταν ο χρόνος απόδοσης δικαιοσύνης χτυπάει αργόσυρτα σαν κομπολόι σε χέρια τεμπέλη.
Όταν ο αθώος αγωνίζεται επίπονα για το δίκιο του ενώ ο ένοχος τακτοποιείται. Όταν ο ανέντιμος δικαιώνεται στον χρόνο.
Όταν δεν εμπιστεύεται κανέναν.
Όταν αναλώνει τις δυνάμεις του να ψάχνει για το παράθυρο και όχι για την πόρτα.
Όταν παλεύει με ένα γραφειοκρατικό τέρας που έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού για να τον πνίγει και συνάμα επιλεκτικά να τον ξε-πνίγει.
Όταν τα παράλογα τα αποδεχτεί σαν λογικά. Όταν πάψει να ονειρεύεται. Όταν φοβάται. Όταν δεν ελπίζει. Όταν ντρέπεται.
Όταν έχουν μικρύνει όλα και όλοι στα μάτια του.
Όταν δεν έχει συμμάχους.
Όταν έχουν καταπέσει όλες τις αξίες του.
Όταν έχει αποδεχτεί να χερσώσουν από το dna του κάθε προτέρημα και έχει παραδώσει στην κολακεία κάθε του ελάττωμα.
Όταν επιτρέπει να τον χειρίζονται σαν μικρό παιδί.
Να τον ξεγελάνε ξανά και ξανά. Όταν στερείται μνήμης.
Όταν δεν θεωρεί πολύτιμο κάθε κρίκο της ιστορίας του αλλά καταργεί σελίδες κατά βούληση.
Όταν αποφεύγει την αυτοκριτική.
Και κυριως… Όταν δεν μαθαίνει από τα λάθη του.