Το κίνημα των «Indignados», των «Αγανακτισμένων», όπως το βάπτισαν τα ισπανικά ΜΜΕ, δεν αποτελείται μόνον από νέους ανέργους, όπως πολλοί αφήνουν να εννοηθεί: ένα σημαντικό κομμάτι του «Ισπανικού Μάη» είναι οι λεγόμενοι «mileuristas», οι εργαζόμενοι που βγάζουν χίλια ή και λιγότερα ευρώ τον μήνα και, το κυριότερο, δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει στον εργασιακό τους βίο, ζώντας σε μια μόνιμη κατάσταση ανασφάλειας.
Όπως και στην Ελλάδα, βλέπετε, ένα πτυχίο πανεπιστημίου, ακόμη και ένας μεταπτυχιακός τίτλος, δεν αρκούν για να σου εξασφαλίσουν μια σίγουρη, καλοπληρωμένη δουλειά. Αν δεν έχεις τα «κονέ», το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις είναι να γίνεις κι εσύ ένας mileurista, ένας κακοπληρωμένος υπάλληλος σε μια προσωρινή δουλειά, που συνήθως (σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60%, μακράν το μεγαλύτερο στην ΕΕ) δεν έχει καμιά σχέση με το αντικείμενο των σπουδών σου – ή, αν δεν βρεις ούτε αυτό, η ανεργία. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι Ισπανοί τριαντάρηδες, σαν αυτούς που γέμισαν τις πλατείες, ζουν ακόμη με τους γονείς τους, και δεν διανοούνται καν να φτιάξουν την δική τους οικογένεια.
Πίσω από τα εύλογα πολιτικά τους αιτήματα περί πραγματικής συμμετοχικής δημοκρατίας, τα κηρύγματα κατά της διαφθοράς και το έντονα αντικαπιταλιστικό και αντι-τραπεζικό προφίλ, αυτό που πάνω απ’ όλα ενώνει τους ιδεολογικά ετερόκλητους και συχνά εντελώς απολιτικούς «ινδιγνάδος», η αόρατη «κόλλα» που δημιούργησε το κίνημα M-15, είναι τα… άδεια πορτοφόλια – και, ακόμη περισσότερο, η έλλειψη προοπτικής πως τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο, αν και όταν η Ισπανία επανέλθει στις ημέρες των «παχιών αγελάδων». It’s the Economy, stupid, που έλεγε και ο Μπιλ Κλίντον.
Διαβάστε περισσότερα: